İran rehine krizi - Iran hostage crisis

Bu makale, Tahran'daki Amerikan büyükelçiliğinin kuşatılması hakkındadır. Londra'daki İran büyükelçiliğinin kuşatılması için bkz. İran Büyükelçiliği kuşatması.

İran rehine krizi
Bir bölümü İran Devrimi'nin pekiştirilmesi ve İran-Suudi Arabistan vekalet çatışması
İran rehine krizi - İranlı öğrenciler Tahran'daki ABD büyükelçiliğini gündeme getirdi.jpg
İranlı öğrenciler kalabalık Tahran'daki ABD Büyükelçiliği (4 Kasım 1979)
Tarih4 Kasım 1979 - 20 Ocak 1981
(444 gün veya 1 yıl, 2 ay, 2 hafta ve 2 gün)
yer
Tahran, İran
Sonuç

Tarafından serbest bırakılan rehineler Cezayir Anlaşmaları

Suçlular

 İran

Halk Mücahitleri[1]

 Amerika Birleşik Devletleri

 Kanada
Komutanlar ve liderler

Amerika Birleşik Devletleri Jimmy Carter

Kanada Joe Clark
Kayıplar ve kayıplar
8 Amerikalı asker ve 1 İranlı sivil rehineleri kurtarmaya çalışmak.
Parçası bir dizi üzerinde
İran rehine krizi
İran rehine krizi - İranlı öğrenciler Tahran'daki ABD büyükelçiliğini gündeme getirdi.jpg

İran rehine krizi arasında diplomatik bir açmazdı Amerika Birleşik Devletleri ve İran. Elli iki Amerikalı diplomat ve vatandaş, bir grup militarize İranlı üniversite öğrencisinin ardından rehin tutuldu. İmam Hattının Müslüman Öğrenci Takipçileri, kim destekledi İran Devrimi, devraldı Amerikan elçiliği içinde Tahran[3][4] ve rehineler ele geçirildi. Rehineler 4 Kasım 1979'dan 20 Ocak 1981'e kadar 444 gün tutuldu.

Batı medyası krizi, "intikam ve karşılıklı anlamanın" bir "karmaşası" olarak nitelendirdi.[5] Amerikan Başkanı Jimmy Carter rehin almayı bir "şantaj" eylemi ve rehineleri "terörizm ve anarşi kurbanları" olarak adlandırdı.[6] İran'da, İran Devrimi'ni zayıflatmaya yönelik algılanan girişimleri ve İran Şahına uzun süredir destek vermesi dahil olmak üzere, ABD'ye ve İran'daki etkisine karşı bir eylem olarak görülüyordu. Muhammed Rıza Pehlevi, 1979'da devrilen.[7]

Şah Pehlevi devrildikten sonra kanser tedavisi için ABD'ye kabul edildi. İran, hükümdarlığı sırasında işlemekle suçlandığı suçlardan yargılanmak için geri dönmesini talep etti. Özellikle, İran vatandaşlarına karşı suç işlemekle suçlandı. onun gizli polisi. İran'ın talepleri ABD tarafından reddedildi ve İran, ona sığınma hakkı verme kararını bu zulümlerde Amerikan suç ortaklığı olarak gördü. Amerikalılar rehin almayı uluslararası hukukun ilkelerinin korkunç bir ihlali olarak gördüler. Viyana Sözleşmesi verilen diplomatların tutuklanmaya karşı dokunulmazlığı ve diplomatik bileşikleri dokunulmaz kıldı.[8][9][10][11]

Şah, Aralık 1979'da Amerika Birleşik Devletleri'nden ayrıldı ve nihayetinde Mısır 27 Temmuz 1980'de 60 yaşında kanser komplikasyonlarından öldü.

Yakalanmaktan kaçan altı Amerikalı diplomat, bir polis tarafından kurtarılmıştı. ortak CIA-Kanada çabası 27 Ocak 1980.

Kriz, diplomatik görüşmelerin rehinelerin serbest bırakılmasını sağlayamamasıyla doruğa ulaştı. Carter, ABD ordusuna bir kurtarma görevine girişmesini emretti - Kartal Pençesi Operasyonu - dahil olan savaş gemilerini kullanmak USSNimitz ve USSMercan Denizi, İran yakınlarındaki sularda devriye geziyordu. 24 Nisan 1980'deki başarısız girişim, bir İranlı sivilin ölümüyle ve helikopterlerden birinin nakliye uçağına düşmesinin ardından sekiz Amerikan askerinin kaza sonucu ölmesiyle sonuçlandı. Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanı Cyrus Vance Başarısızlığın ardından görevinden istifa etti.

Eylül 1980'de Irak İran'ı işgal etti, İran-Irak Savaşı. Bu olaylar, İran hükümetinin ABD ile müzakerelere başlamasına neden oldu. Cezayir arabulucu olarak hareket etmek. Kriz, tarihinin önemli bir bölümü olarak kabul edilir. İran-ABD ilişkileri.[12]

Siyasi analistler, Carter'ın cumhurbaşkanlığının devam eden düşüşünde ve onun toprak kayması kaybında önemli bir faktör olarak soğukluğa işaret ettiler. 1980 başkanlık seçimi;[13] Rehineler, rehinelerin imzalanmasından bir gün sonra resmi olarak Birleşik Devletler gözetimine bırakıldı. Cezayir Anlaşmaları, Amerikan Başkanından sadece birkaç dakika sonra Ronald Reagan oldu ofise yeminli. İran'da kriz, ülkenin prestijini güçlendirdi Ayetullah Ruhollah Humeyni ve politik gücü teokratlar Batı ile ilişkilerin normalleşmesine karşı çıkan.[14] Kriz aynı zamanda Amerikan ekonomik İran'a yaptırımlar, iki ülke arasındaki bağları daha da zayıflattı.[15]

Arka fon

1953 darbesi

Daha fazla bilgi: Ajax Operasyonu ve İran Devrimi

Şubat 1979'da, krizden bir yıldan daha kısa bir süre önce, Pehlevi hanedanı, İran Devrimi. Bundan birkaç on yıl önce, Birleşik Devletler müttefik ve desteklenen Şah. Sırasında Dünya Savaşı II, Müttefik güçler Britanya ve Sovyetler Birliği meşgul İran ilk Pehlevi hükümdarını tahttan çekmeye zorlayacak Rıza Şah Pehlevi, en büyük oğlu Veliaht Prens Muhammed lehine.[16] Müttefikler, Rıza Şah'ın petrol zengini ülkesini Nazi Almanyası ancak Rıza Şah'ın daha önceki tarafsızlık beyanı ve İran topraklarının Almanya'ya karşı Sovyet askerlerini eğitmek veya tedarik etmek için kullanılmasına izin vermeyi reddetmesi, Müttefiklerin İran'ı işgalinin en güçlü nedenleriydi. Müttefiklerin zaferindeki önemi nedeniyle, İran daha sonra, tarafından "Zafer Köprüsü" olarak adlandırıldı. Winston Churchill.[17]

1950'lerde Muhammed Rıza Pehlevi İran başbakanı ile güç mücadelesine girdi, Mohammad Mosaddegh, öncekinin hemen soyundan gelen Kaçar hanedanı. Mosaddegh, İngiltere'nin petrol gelirinden ulusun petrol gelirinden pay talep ederek yoksul İranlılar adına genel grev başlattı. Anglo-Iranian Oil Company. Bununla birlikte, İngilizlerden 50 milyon dolarlık hasar ve gelir kaybı elde etmeye çalışırken aştı.[18][daha iyi kaynak gerekli ] 1953'te İngiliz ve Amerikan casus teşkilatları, İranlı kralcıların Mosaddegh'i orduda görevden almasına yardım etti. darbe kod adı Ajax Operasyonu Şah'ın gücünü artırmasına izin verdi. Şah kendini bir mutlak hükümdar yerine anayasal hükümdar, hükümetin tam kontrolünü ele geçirmek ve sadakatsizleri tasfiye etmek amacıyla 1953 krizinden önceki pozisyonu.[19][20][21] ABD, darbeden sonra Şah'ı desteklemeye ve finanse etmeye devam etti. Merkezi İstihbarat Teşkilatı hükümetin eğitimi SAVAK gizli polis. Sonraki onyıllarda Soğuk Savaş Çeşitli ekonomik, kültürel ve politik meseleler Şah'a karşı muhalefeti birleştirdi ve onun devrilmesine yol açtı.[22][23][24]

Carter yönetimi

İran Devrimi'nden aylar önce, 1977 yılbaşı gecesi, Başkan Carter, Şah karşıtı İranlıları televizyonda Pehlevi'ye kadeh kaldırarak daha da kızdırdı ve Şah'ın halkı tarafından ne kadar sevildiğini açıkladı. Devrim, Şubat 1979'da Ayetullah'ın dönüşüyle ​​doruğa ulaştıktan sonra Humeyni Fransa'dan, Amerikan Büyükelçiliği işgal edildi ve personeli kısa bir süre rehin alındı. Taşlar ve mermiler, büyükelçiliğin ön tarafa bakan camlarının çoğunu kırdı ve yerini aldı. kurşun geçirmez cam. Büyükelçiliğin personeli, on yıl içinde neredeyse bin gibi yüksek bir seviyeden 60'ın biraz üzerine düşürüldü.[25]

Carter yönetimi ile yeni bir ilişki geliştirerek Amerikan karşıtı duyguyu hafifletmeye çalıştı. fiili İran hükümeti ve devam eden askeri işbirliği, durumun istikrara kavuşması umuduyla. Bununla birlikte, 22 Ekim 1979'da Amerika Birleşik Devletleri, sahip olduğu Şah'a izin verdi. lenfoma, girmek New York Hastanesi-Cornell Tıp Merkezi tıbbi tedavi için.[26] Dışişleri Bakanlığı, siyasi inceliği anlayarak talebi caydırmıştı.[25] Ancak eski kişiler de dahil olmak üzere etkili figürlerin baskısına yanıt olarak Dışişleri Bakanı Henry Kissinger ve Dış İlişkiler Konseyi Başkan David Rockefeller Carter yönetimi bunu kabul etmeye karar verdi.[27][28][29][30]

Şah'ın ABD'ye kabulü, İranlı devrimcilerin anti-Amerikancılığını yoğunlaştırdı ve onu yeniden yerleştirecek başka bir ABD destekli darbe söylentileri doğurdu.[31] Şah tarafından 15 yıldır sürgün edilen Ayetullah Humeyni, "Büyük Şeytan ", Amerika Birleşik Devletleri dediği gibi," Amerikan komplosunun kanıtı "ndan bahsediyordu.[32] Rehineciler, devrimi Amerikan sabotajı olduğuna inandıkları şeyi sona erdirmenin yanı sıra, geçici devrimci hükümet Başbakanın Mehdi Bazargan ABD ile ilişkileri normalleştirmek ve İran'daki İslami devrimci düzeni söndürmek için plan yaptığına inandıkları bir şeydi.[33] Büyükelçiliğin 4 Kasım 1979'daki işgali, Şah'ın rehineler karşılığında İran'da yargılanmak üzere iade edilmesini talep etmek için bir kaldıraç olarak da düşünülüyordu.

Daha sonraki bir araştırma, devrimcileri devirmek için hiçbir Amerikan komplosu olmadığını ve büyükelçiliğindeki bir CIA istihbarat toplama misyonunun "özellikle etkisiz olduğunu, çok az bilgi topladığını ve üç subaydan hiçbirinin yerel halkı konuşmaması nedeniyle engellendiğini iddia etti. dil, Farsça. "Çalışmasına göre," her yerde diplomatik misyonlarda yürütülen rutin, ihtiyatlı casusluk ".[34]

Başlangıç

İlk girişim

Daha fazla bilgi: Kenneth Kraus

14 Şubat 1979 sabahı - ABD'nin Afganistan Büyükelçisi ile aynı gün, Adolph Dubs, Müslüman aşırılık yanlıları tarafından kaçırıldı ve öldürüldü. Kabil[35] - İran Halk Fedai Gerillaları Örgütü Tahran'daki ABD Büyükelçiliği'ne baskın düzenledi ve adlı bir Denizci aldı Kenneth Kraus rehin. Büyükelçi William Sullivan İran Dışişleri Bakanı'nın yardımıyla hayat kurtarmak için büyükelçiliği teslim etti Ebrahim Yazdı, elçiliği üç saat içinde ABD ellerine iade etti.[36] Saldırıda yaralandı, militanlar tarafından kaçırıldı, işkence gördü, yargılandı ve cinayetten hüküm giydi. O idam edilecek, ancak Başkan Carter ve Sullivan altı gün içinde serbest bırakılmasını sağladı.[37] Bu olay, Sevgililer Günü Açıkhava olarak tanındı.[38]

Büyükelçiliğin ele geçirilmesini öngören Amerikalılar yıkmaya çalıştı sınıflandırılmış belgeler bir fırında. Fırın arızalandı ve personel ucuz kağıt öğütücüler kullanmaya zorlandı.[39][40] Daha sonra belgeleri yeniden oluşturmak için yetenekli halı dokumacıları işe alındı.[41]

İkinci deneme

Amerikan Büyükelçiliğini ele geçirmek için bir sonraki girişim, Eylül 1979'da Ebrahim Asgharzadeh, o sırada bir öğrenci. Tahran'ın önde gelen üniversitelerinin İslami dernek başkanlarına danıştı. Tahran Üniversitesi, Sharif Teknoloji Üniversitesi, Amirkabir Teknoloji Üniversitesi (Polytechnic of Tahran) ve İran Bilim ve Teknoloji Üniversitesi. Gruplarını adlandırdılar İmam Hattının Müslüman Öğrenci Takipçileri.

Asgharzadeh daha sonra ilk toplantıda beş öğrenci olduğunu söyledi, bunlardan ikisi Sovyet Büyükelçiliğini hedef almak istiyordu çünkü SSCB Marksist ve Tanrı karşıtı rejim ". Diğer ikisi, Mohsen Mirdamadi ve Habibolah Bitaraf, Asgharzadeh'in seçtiği hedefi destekledi: Amerika Birleşik Devletleri. Asgharzadeh, "Amacımız, büyükelçiliğine gidip onu birkaç saat işgal ederek Amerikan hükümetine itiraz etmekti," dedi. "İşgal altındaki yerleşim yerinden itirazlarımızı duyurmak, mesajımızı dünyaya çok daha sağlam ve etkili bir şekilde taşıyacaktır."[42] Mirdamadi bir röportajcıya, "Diplomatları birkaç gün, belki bir hafta gözaltına almak istiyorduk ama daha fazla değil." Dedi.[43] Masoumeh Ebtekar Kriz sırasında İranlı öğrencilerin sözcüsü, Asgharzadeh'in planını reddedenlerin sonraki olaylara katılmadığını söyledi.[44]

Öğrenciler, Deniz Güvenlik Muhafızları Elçiliğe bakan yakındaki çatılardan. Ayrıca, ABD Büyükelçiliği arazisinin kısa bir süre işgal edildiği son devrimden edindikleri deneyimlerden de yararlandılar. Büyükelçiliği ve İslami devleti korumakla görevli polis memurlarının desteğini aldılar. Devrim Muhafızları.[45]

Gruba ve diğer kaynaklara göre, Ayetullah Humeyni planı önceden bilmiyordu.[46] Öğrenciler onu bilgilendirmek istemişlerdi ama yazara göre Mark Bowden, Ayetullah Mohammad Mousavi Khoeiniha onları yapmamaya ikna etti. Khoeiniha, hükümetin Şubat ayında işgalcilerin ellerinde olduğu gibi öğrencileri okuldan atmak için polisi kullanacağından korkuyordu. Geçici hükümet Humeyni tarafından atanmıştı ve bu nedenle Humeyni, hükümetin düzeni yeniden tesis etme talebine büyük ihtimalle uyacaktı. Öte yandan, Khoeiniha, Humeyni işgalcilerin sadık destekçileri olduğunu (ilk işgaldeki solculardan farklı olarak) ilk gördüyse ve çok sayıda dindar Müslüman'ın elçiliğin dışında toplanıp devralmaya desteklerini göstermek için toplandıklarını biliyordu. Devralmaya karşı çıkması "çok zor, hatta imkansız" olurdu ve bu, Khoeiniha ve öğrencilerin ortadan kaldırmak istediği Bazargan yönetimini felç ederdi.[47]

Devralmanın destekçileri, motivasyonlarının, halk devrimlerine karşı Amerikan destekli bir başka darbe korkusu olduğunu belirtti.

Devralmak

ABD Büyükelçiliği kuşatması sırasında iki Amerikalı rehine.

4 Kasım 1979'da, Humeyni'ye sadık İranlı öğrenci sendikalarının düzenlediği gösterilerden biri, ABD Büyükelçiliği'nin bulunduğu duvarlarla çevrili binanın hemen dışında topyekun bir çatışmaya dönüştü.

Saat 6: 30'da elebaşları, üç yüz beş yüz seçilmiş öğrenciyi topladı ve onlara savaş planı hakkında bilgi verdi. Bir kız öğrenciye, elçiliğin kapılarını kilitleyen zincirleri kırması ve altına saklaması için bir çift metal kesici verildi. çarşaf.[48]

İlk başta öğrenciler, hükümet güvenlik güçleri düzeni sağlamak için geldiğinde basına açıklamalarda bulunacakları ve oradan ayrılabilecekleri sembolik bir işgal planladılar. Bu, "Korkma. Sadece oturmak istiyoruz" diyen afişlere yansıdı. Elçilik muhafızları ateşli silahları savurduğunda, protestocular geri çekildi ve biri Amerikalılara "Zarar vermek istemiyoruz" dedi.[49] Ancak gardiyanların ölümcül güç kullanmayacağı ve işgalcileri neşelendirmek ve rehineleri alay etmek için büyük, öfkeli bir kalabalığın yerleşkenin dışında toplandığı ortaya çıktıkça plan değişti.[50] Bir büyükelçilik görevlisine göre, İmam Hattının Müslüman Öğrenci Takipçileri kapılardan geçtikten kısa bir süre sonra göstericilerle dolu otobüsler büyükelçiliğin dışında görünmeye başladı.[51]

Humeyni'nin takipçilerinin umduğu gibi, Humeyni devralmayı destekledi. Dışişleri Bakanı Yazdi'ye göre, Kum Humeyni'ye bundan bahsetmek için, Humeyni ona "gidip onları kovmasını" söyledi. Ancak o akşamın ilerleyen saatlerinde, Tahran'da Yazdi radyodan Humeyni'nin el koymayı destekleyen bir bildiri yayınladığını duydu, buna "ikinci devrim" ve elçilik "Tahran'daki Amerikan casusluğu."[52]

İki dakika klips bir haber filmi rehine kriziyle ilgili (1980)

İşgalciler, elçilikteki Denizcileri ve personeli bağlayıp gözlerini bağladılar ve fotoğrafçıların önünde onları gezdirdiler. İlk birkaç günde, yerleşkeden gizlice çıkan veya devralma sırasında orada bulunmayan büyükelçilik çalışanlarının çoğu İslamcılar tarafından yakalandı ve rehin olarak geri döndü.[53] Altı Amerikalı diplomat, Kanada Büyükelçiliğine gönderilmeden önce yakalanmaktan kaçınmayı başardı ve İngiliz Büyükelçiliğine sığındı. Diğerleri üç aylığına Tahran'daki İsveç Büyükelçiliğine gitti. Olarak bilinen ortak bir gizli operasyonda Kanadalı kapari, Kanada hükümeti ve CIA, Kanada pasaportlarını ve kendilerini bir film ekibi olarak tanımlayan bir kapak hikayesini kullanarak 28 Ocak 1980'de onları İran'dan kaçırmayı başardı.[54]

8 Kasım 1979 tarihli bir Dışişleri Bakanlığı diplomatik telgrafı, "Büyükelçilik Binasında Tutulan ABD Personelinin Geçici, Eksik Bir Listesi" ni ayrıntılarıyla anlatıyor.[55]

Motivasyonlar

İmam Hattının Müslüman Öğrenci Takipçileri, Şah Muhammed Rıza Pehlevi'nin yargılanmak ve infaz edilmek üzere İran'a dönmesini talep etti. ABD, bir yıldan daha kısa bir süre sonra Temmuz 1980'de ölecek olan Şah'ın tıbbi yardım için Amerika'ya geldiğini iddia etti. Grubun diğer talepleri arasında ABD hükümetinin, 1953'te Başbakan Mosaddegh'in devrilmesi de dahil olmak üzere İran'ın içişlerine karıştığı için özür dilemesi ve İran'ın donmuş varlıkları Amerika Birleşik Devletleri'nde piyasaya sürülecek.

Elçiliğin basın ataşesi Barry Rosen rehineler arasındaydı. Sağdaki evrak çantasını tutan adam bazı eski rehineler tarafından iddia edildi geleceğin başkanı olmak Mahmud Ahmedinejad ancak o, İran hükümeti ve CIA bunu inkar et.

İlk plan, büyükelçiliği yalnızca kısa bir süre tutmaktı, ancak bu, devralmanın ne kadar popüler olduğu ve Humeyni'nin ona tam desteğini vermesinin ardından değişti.[51] Bazıları rehinelerin hızlı bir şekilde serbest bırakılmaması kararını Başkan Carter'ın İran'a derhal ültimatom vermemesine bağladı.[56] İlk tepkisi, rehinelerin insani nedenlerle serbest bırakılması için temyiz etmek ve stratejik bir strateji için umutlarını paylaşmaktı. anti-komünist Ayetullah ile ittifak.[57] Bazı öğrenci liderlerin umduğu gibi, İran'ın ılımlı başbakanı Bazargan ve kabinesi, devralımdan birkaç gün sonra baskı altında istifa etti.

Rehinelerin tutsak kalma süresi, İran'ın iç devrimci siyasetine de atfedildi. Ayetullah Humeyni'nin İran cumhurbaşkanına söylediği gibi:

Bu halkımızı birleştirdi. Rakiplerimiz bize karşı harekete geçmeye cesaret edemez. Anayasayı zorlanmadan halkın oyuna sunabilir, cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimlerini yapabiliriz.[58]

Teokratik İslamcılar sosyalist gibi solcu politik grupların yanı sıra İran Halk Mücahitleri,[59] rehinelerin karşı saldırı olarak alınmasını destekledi "Amerikan emperyalizmi. "Bilim adamına göre Daniel Pipes, 1980'de yazan Marksist -temiz solcular ve İslamcılar, son Şah döneminde piyasaya dayalı reformlara karşı ortak bir antipati paylaştılar ve her ikisi de bireyselliği, kadınların benzersiz kimliği de dahil olmak üzere muhafazakar, ancak zıtlık içeren kolektivizm vizyonları altında içerdi. Buna göre, her iki grup da İran Devrimi'nin ilk aylarında Sovyetler Birliği'ni ABD'ye tercih etti.[60] Sovyetler ve muhtemelen müttefikleri Küba, Libya ve Doğu Almanya'nın Tahran'daki ABD büyükelçiliğinin devralınmasına katılanlara dolaylı yardım sağladığından şüpheleniliyordu. FKÖ altında Yaser Arafat Devrimden önce ve sonra Humeyni güçlerine personel, istihbarat bağlantıları, finansman ve eğitim sağladı ve elçilik krizinde rol oynadığından şüphelenildi.[61] Fidel Castro Bildirildiğine göre Humeyni'yi, devrimci sosyalistler ile Amerikan karşıtı İslamcılar arasında ortak bir neden bulabilecek devrimci bir anti-emperyalist olarak övdü. Her ikisi de modern için küçümsediğini ifade etti kapitalizm ve otoriter kolektivizm tercihi.[62] Küba ve sosyalist müttefiki Venezuela, Hugo Chávez, daha sonra oluşur ALBA İslam Cumhuriyeti ile ittifak halinde neoliberal Amerikan etkisi.

Devrim ekipleri, büyükelçilikten alındığı iddia edilen, bazen titizlikle yeniden yapılan gizli belgeleri sergiledi. parçalama,[63] ABD'nin yeni rejimi istikrarsızlaştırmaya çalıştığı iddiasını desteklemek.

Humeyni, rehin almayı "Amerika hiçbir şey yapamaz" sloganı altında kucaklayarak, desteğini topladı ve tartışmalı eleştirisini geri çekti. teokratik anayasa,[64] Bir aydan kısa bir süre içinde referandum oylaması planlanan.[65] Referandum başarılı oldu ve oylamadan sonra hem solcular hem de teokratlar, karşıtlarını bastırmak için Amerikan yanlısı iddialarını kullanmaya devam ettiler: İran Özgürlük Hareketi, İran Özgürlük Hareketi dahil nispeten ılımlı siyasi güçler Ulusal Cephe, Büyük Ayetullah Mohammad Kazem Shariatmadari,[66] ve daha sonra Başkan Abolhassan Banisadr. Özellikle, büyükelçilikte bulunan ve rehin alanlar tarafından yayınlanan dikkatlice seçilmiş diplomatik gönderiler ve raporlar, ılımlı şahısların yetkilerinin kaldırılmasına ve istifasına yol açtı.[67] Bazargan gibi. Başarısız kurtarma girişimi ve Amerika'nın uzlaşmacı olduğu görülen herhangi bir hareketin politik tehlikesi, rehinelerin pazarlık yoluyla serbest bırakılmasını geciktirdi. Kriz sona erdikten sonra, solcular ve teokratlar, daha güçlü teokratik grubun solu yok etmesiyle birbirlerine düşman oldular.

1979'da Washington, D.C.'de İran karşıtı bir protesto. Tabelanın önünde "Tüm İranlıları sürgün edin" ve "Ülkemden defolun" yazıyor ve arkada "Tüm Amerikalıları şimdi serbest bırakın" yazıyor.

Amerikan büyükelçiliğinin keşfedilen belgeleri

Devralmanın destekçileri, 1953'te Amerikan Büyükelçiliğinin darbenin örgütlendiği bir "casus yuvası" olarak hareket ettiğini iddia etti. Daha sonra büyükelçilikte bazı personelin Amerikan istihbarat teşkilatlarıyla çalıştığını gösteren belgeler bulundu. Daha sonra CIA İran'ın demokratik olarak seçilmiş başbakanı Mohammad Mosaddeq'e karşı 1953'teki kötü şöhretli darbede onun ve İngiliz hükümetinin rolünü doğruladı.[68] Şah ABD'ye girdikten sonra Ayetullah Humeyni sokak gösterileri için çağrıda bulundu.[69]

Devrim ekipleri, büyükelçilikten alındığı iddia edilen, bazen titizlikle yeniden yapılan gizli belgeleri sergiledi. parçalama,[63] "Büyük Şeytan" ın (ABD) yeni rejimi istikrarsızlaştırmaya çalıştığı ve İranlı ılımlıların ABD ile işbirliği içinde olduğu iddialarını desteklemek için telgraflar, yazışmalar ve ABD'den gelen raporlar da dahil olmak üzere belgeler. Dışişleri Bakanlığı ve CIA - adlı bir dizi kitapta yayınlandı ABD Casus Evi'nden Belgeler (Farsça: اسناد لانه جاسوسی امریكا‎).[70] 1997'ye göre Amerikan Bilim Adamları Federasyonu bülten, 1995 yılına kadar 77 cilt ABD Casus Evi'nden Belgeler yayınlandı.[71] Bu ciltlerin çoğu artık çevrimiçi olarak mevcuttur.[72]

444 günlük kriz

Ana makale: İran rehine krizinin zaman çizelgesi

Rehine koşulları

Rehineciler, diğer "ezilen azınlıklar" ve "İslam'da kadının özel yeri" ile dayanışma içinde olduklarını ilan ederek bir kadın ve iki kişiyi serbest bıraktı. Afrika kökenli Amerikalılar 19 Kasım'da.[73] Serbest bırakılmadan önce, bu rehineler, tutsak edenler tarafından Kathy Gross ve William Quarles'ın devrimin amaçlarını övdüğü bir basın toplantısı düzenlemelerini istedi.[74] ancak ertesi gün dört kadın ve altı Afrikalı-Amerikalı serbest bırakıldı.[73] O ay serbest bırakılmayan tek Afrikalı-Amerikalı rehine Charles A. Jones, Jr.'dı.[75] Bir rehine daha, adında beyaz bir adam Richard Kraliçe, daha sonra olarak teşhis edilen hastalığa yakalandıktan sonra Temmuz 1980'de serbest bırakıldı. multipl Skleroz. Kalan 52 rehine, Ocak 1981'e kadar, 444 güne kadar tutuklu kaldı.

Rehineler başlangıçta büyükelçilikte tutuldu, ancak alıcılar başarısız kurtarma görevinin işaretini aldıktan sonra, tutuklular tek bir kurtarma girişimini imkansız hale getirmek için İran'ın çevresine dağıldı. Üç üst düzey yetkili - Bruce Laingen, Victor L. Tomseth ve Mike Howland - devralma sırasında Dışişleri Bakanlığı'ndaydı. Orada birkaç ay kaldılar, bakanlığın resmi yemek salonunda uyudular ve banyoda çoraplarını ve iç çamaşırlarını yıkadılar. İlk başta diplomat muamelesi gördüler, ancak geçici hükümet düştükten sonra muameleleri kötüleşti. Mart ayına kadar, yaşam alanlarının kapıları "zincirlenmiş ve kilitli" tutuldu.[76]

1980 yaz ortasına gelindiğinde, İranlılar rehineleri Tahran'daki hapishanelere taşımıştı.[77] kaçışları veya kurtarma girişimlerini önlemek ve nöbet vardiyaları ve yiyecek dağıtımının lojistiğini iyileştirmek.[78] Kasım 1980'den serbest bırakılmalarına kadar olan son tutma alanı, Teymur Bakhtiar Tahran'da rehinelere nihayet küvetler, duşlar ve sıcak ve soğuk su verildi.[79] Eski Kanada büyükelçisi dahil olmak üzere birkaç yabancı diplomat ve büyükelçi Ken Taylor - Kriz sırasında rehineleri ziyaret etti ve bilgileri Laingen'den gönderilenler de dahil olmak üzere ABD hükümetine iletti.

Bir başlık İslami Cumhuriyet gazetesi 5 Kasım 1979'da "ABD Büyükelçiliğinin Devrimci İşgali" ni okuyun.

İran propagandası, rehinelerin "misafir" olduğunu ve saygılı muamele gördüğünü belirtti. Öğrenci lideri Asgharzadeh, orijinal planı, rehinelerin "nazik ve saygılı muamelesinin" İran'ın kırgın egemenliğini ve haysiyetini dünyaya dramatize edeceği şiddet içermeyen ve sembolik bir eylem olarak tanımladı.[80] Amerika'da bir İranlı maslahatgüzar Ali Ağa, Amerikalı bir yetkili ile yaptığı görüşmeden fırtına gibi atarak, "Rehinelere kötü muamele etmiyoruz. Tahran'da çok iyi bakılıyorlar. Onlar bizim misafirlerimiz."[81]

Gerçek tedavi çok farklıydı. Rehineler dayakları tarif etti.[82] Çalınması,[83] ve bedensel zarar görme korkusu. Bunlardan ikisi, William Belk ve Kathryn Koob, büyükelçiliğin önünde öfkeli, ilahiler söyleyen bir kalabalığın önünde gözleri bağlı bir şekilde törenle yapıldıklarını hatırladılar.[84] Diğerleri ellerinin günlerce "gece gündüz" bağlı olduğunu bildirdi[85] hatta haftalar [86] uzun süreli hücre hapsi,[87] ve aylarca birbirimizle konuşmanın yasak olduğu[88] ya da tuvalete gitmedikçe ayakta durmak, yürümek ya da yerinden çıkmak.[89] Rehinelerin tamamı "defalarca idamla tehdit edildi ve bunu ciddiye aldı."[90] Rehin alanlar oynadı Rus ruleti kurbanlarıyla.[91]

Biri, Michael Metrinko, aylarca hücre hapsinde tutuldu. Ayetullah Humeyni hakkındaki görüşünü ifade ettiğinde iki kez ağır bir şekilde cezalandırıldı. İlk seferinde iki hafta kelepçeli tutuldu.[92] ikinci kez dövüldü ve iki hafta dondurucu bir hücrede tek başına tutuldu.[93]

Bir başka rehine, ABD Ordusu doktoru Donald Hohman, açlık grevi birkaç hafta boyunca[94] ve iki rehine intihara teşebbüs etti. Steve Lauterbach, karanlık bir bodrum katında elleri sıkıca bağlanmış halde kilitlendikten sonra bir su bardağı kırdı ve bileklerini kesti. Gardiyanlar tarafından bulundu ve hastaneye kaldırıldı.[95] Bir CIA iletişim teknisyeni olan Jerry Miele, kafasını bir kapının köşesine çarptı, kendini bilincini kaybetti ve derin bir yara kesti. "Doğal olarak içine kapanık" ve "hasta, yaşlı, yorgun ve savunmasız" görünen Miele, gardiyanlarının şakalarının konusu haline gelmişti ve onu bekleyen kaderi vurgulamak için sahte bir elektrikli sandalye ayarlamışlardı. Rehine arkadaşları ilk yardıma başvurdu ve alarm verdi ve gardiyanlar tarafından yaratılan uzun bir gecikmeden sonra hastaneye kaldırıldı.[96]

Diğer rehineler ayaklarını petrole kaynatmak için tehditleri açıkladılar (Alan B. Golacinski),[97] gözlerini çıkar (Rick Kupke),[98] ya da Amerika'da engelli bir çocuğu kaçırıp öldürmek ve "onun parçalarını eşinize göndermeye başlamak" (David Roeder).[99]

Dört rehine kaçmaya çalıştı.[100] ve hepsi teşebbüsleri keşfedildiğinde hücre hapsi ile cezalandırıldı.

Serbest bırakıldıktan sonra birkaç gün geçirdikleri bir Wiesbaden hastanesindeki elli iki rehinenin grup fotoğrafı.

Rehine, multipl sklerozu nedeniyle eve gönderilen Kraliçe, serbest bırakılmadan altı ay önce sol kolunda ilk olarak baş dönmesi ve uyuşma geliştirdi.[101] Soğuk hava akımlarına tepki olarak ilk başta İranlılar tarafından semptomları yanlış teşhis edildi. Daha sıcak bir hapis cezası işe yaramayınca, ona "hiçbir şey" olmadığı ve semptomların yakında kaybolacağı söylendi.[102] Aylar geçtikçe, uyuşukluk sağ tarafına yayıldı ve baş dönmesi, "tam anlamıyla sırtüstü düzleşene, başı dönmeden ve kusmadan hareket edemeyene" kadar kötüleşti.[103]

İranlı hapishane gardiyanlarının zulmü "bir tür yavaş işkence" oldu.[104] Gardiyanlar sık ​​sık mektupları saklıyorlar - rehine Charles W. Scott'a "Sizin için hiçbir şey görmüyorum Bay Scott. Karınızın başka bir adam bulmadığına emin misiniz?"[105] - ve rehinelerin eşyaları kayboldu.[106]

Rehineler kendilerini Tahran'dan çıkaracak uçağa götürülürken, öğrencilerden oluşan bir eldivenle paralel çizgiler oluşturarak "Marg bar Amrika" ("Amerika'ya ölüm ").[107] Pilot, İran'dan çıktıklarını açıkladığında, "serbest bırakılan rehineler mutluluktan çılgına döndü. Bağırarak, tezahürat yaparak, ağlayarak, alkışlayarak, birbirlerinin kollarına düştüler."[108]

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Etki

Washington, D.C.'deki bir heckler, Ağustos 1980'de İranlıların gösterisine doğru bir polis hattı boyunca eğiliyor.

Amerika Birleşik Devletleri'nde rehine krizi "bir vatanseverlik dalgası" yarattı ve "Amerikan halkını yirmi yıldır herhangi bir konuda olduğundan daha birleşik" bıraktı.[109] Rehin alma "sadece diplomatik bir hakaret" olarak değil, "diplomasinin kendisine karşı bir savaş ilanı" olarak görüldü.[110] Televizyon haberleri günlük güncellemeler verdi.[111] Ocak 1980'de CBS Akşam Haberleri Çapa Walter Cronkite rehinelerin kaç gün tutsak olduğunu söyleyerek her gösteriyi bitirmeye başladı.[112] Başkan Carter ekonomik ve diplomatik baskı uyguladı: İran'dan petrol ithalatı 12 Kasım 1979'da sona erdi ve Yönetici Siparişi 12170 Amerika Birleşik Devletleri'ndeki yaklaşık 8 milyar ABD doları tutarında İran varlığı, Yabancı Varlıkların Kontrolü Ofisi 14 Kasım'da.

1979'da Noel'e giden haftalarda, lise öğrencileri rehinelere teslim edilen kartlar yaptılar.[5] Ülke çapındaki topluluk grupları da aynısını yaparak Noel kartlarının balyalarıyla sonuçlandı. Ulusal Noel Ağacı üst yıldız dışında karanlık bırakıldı.

O sırada iki Trenton, NJ, gazete - The Trenton Times ve Trentoniyen ve belki de ülkenin dört bir yanındaki diğerleri - rehineleri eve güvenli bir şekilde getirilene kadar desteklemek için okurların evlerinin ön camlarına yerleştirmeleri için tam sayfa renkli Amerikan bayrakları basıldı.

Amerika Birleşik Devletleri'nde İranlılara karşı şiddetli bir tepki gelişti. Bir İranlı Amerikalı daha sonra, "Üniversitede bile dayak yememek için İran kimliğimi gizlemek zorunda kaldım" diye şikayet etti.[113]

Bowden'a göre, Başkan Carter'ın rehinelerin serbest bırakılması konusunda müzakere etme girişimlerinde bir model ortaya çıktı: "Carter, üst düzey bir İranlı yetkili tarafından önerilen bir anlaşmaya sadık kalacak ve küçük ama aşağılayıcı tavizler verecek, sadece son dakikada Humeyni tarafından sarsılacaktı. . "[114]

Kanadalı rehinelerin kurtarılması

Ana makale: Kanadalı Kapari
Amerikalılar Kanada'nın rehine krizi sırasında Amerikalı diplomatları kurtarma çabalarına şükranlarını ifade etti.

Rehinelerin yakalandığı gün, altı Amerikalı diplomat yakalanmaktan kaçtı ve Kanadalı diplomatın evinde saklandı. John Sheardown Kanada büyükelçisinin koruması altında, Ken Taylor. 1979'un sonlarında, Başbakan hükümeti Joe Clark gizlice yayınladı Konseyde Sipariş[115] Kanada pasaportlarının bazı Amerikan vatandaşlarına kaçabilmeleri için verilmesine izin verildi. Bir film projesinin kapak hikayesini kullanan CIA ile işbirliği içinde, iki CIA ajanı ve altı Amerikalı diplomat bir Swissair uçmak Zürih, İsviçre, 28 Ocak 1980. Kanadalı kapari olarak bilinen İran'dan kurtarılmaları,[116][117][118] 1981 filminde kurgulanmıştır İran'dan Kaçış: Kanadalı Kapari ve 2012 filmi Argo.

Serbest bırakma müzakereleri

Ana makale: İran rehine krizi müzakereleri

Kurtarma girişimleri

Daha fazla bilgi: Kartal Pençesi Operasyonu

İlk kurtarma denemesi

Cyrus Vance, Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanı, tarafından itilmeye karşı tartışmıştı Zbigniew Brzezinski, Ulusal Güvenlik Danışmanı, krize askeri bir çözüm için.[119] Vance ile mücadele gut, uzun bir hafta sonu için 10 Nisan 1980 Perşembe günü Florida'ya gitti.[119] Cuma günü Brzezinski, yeni planlanan bir toplantı yaptı. Ulusal Güvenlik Konseyi başkanın yetki verdiği yer Kartal Pençesi Operasyonu, rehineleri kurtarmak için Tahran'a bir askeri sefer.[119] Genel Sekreter Yardımcısı Warren Christopher Vance'in yerinde toplantıya katılan, Vance'e haber vermedi.[119] Öfkeli olan Vance, Brzezinski'ye "kötülük" diyerek ilke olarak istifasını verdi.[119]

24 Nisan 1980 öğleden sonra, sekiz RH ‑ 53D helikopterler uçak gemisinden uçtu USS Nimitz uçak pisti olarak hizmet veren uzak bir yola Büyük Tuz Çölü Doğu İran, yakın Tabas. Tamamen seyahat eden helikopterlerden ikisini devre dışı bırakan şiddetli toz fırtınalarıyla karşılaştılar. radyo sessizliği. Ertesi sabah erken saatlerde, kalan altı helikopter birkaç kişi bekledi. Lockheed C-130 Herkül bir iniş alanında ve "Çöl Bir" olarak belirtilen yakıt ikmal alanında nakliye uçağı.

Bu noktada, üçüncü bir helikopterin hizmet verilemez olduğu bulundu ve toplamı görev için hayati sayılan altı sayının altına düşürdü. Operasyonun komutanı Albay. Charles Alvin Beckwith, görevin durdurulmasını tavsiye etti ve tavsiyesi Başkan Carter tarafından onaylandı. Helikopterler yakıt ikmali için yeniden konumlanırken, biri C ‑ 130 tanker uçağına çarptı ve düştü, sekiz ABD askerini öldürdü ve birkaç asker daha yaralandı.[120]

Mayıs 1980'de Genelkurmay Başkanları görevlendirdi Özel operasyonlar Amiral liderliğindeki altı kıdemli subaydan oluşan inceleme grubu. James L. Holloway III, kurtarma girişiminin tüm yönlerini derinlemesine incelemek. Grup, misyonun başarısızlığında önemli olan 23 konuyu belirledi, bunlardan 11'i büyük saydı. Öncelikli sorun şuydu: operasyonel güvenlik - yani, kurtarma ekibinin elçiliğe gelişinin tam bir sürpriz olması için görevi gizli tutmak. Bu, pilotlar ve hava tahmincileri arasındaki olağan ilişkiyi kopardı; pilotlara yerel toz fırtınaları hakkında bilgi verilmedi. Bir diğer güvenlik gerekliliği de helikopter pilotlarının aynı birimden gelmesi idi. Görev için seçilen birim, uçan bir ABD Donanması mayın döşeme birimiydi. CH-53D Deniz Aygırları; Bu helikopterler, uzun menzilleri, geniş kapasiteleri ve gemi operasyonları ile uyumlulukları nedeniyle görev için en uygun helikopterler olarak kabul edildi.

Uçuşa iki saat kala, 6 numaralı helikopter mürettebatı, ana rotorun çatlamış olabileceğini gösteren bir uyarı ışığı gördü. Çöle indiler, görsel olarak bir çatlağın gelişmeye başladığını doğruladılar ve normal çalışma prosedürüne göre uçmayı bıraktılar. 8 Nolu Helikopter, 6 Nolu mürettebatı almak için indi ve 6 Nolu Helikopter, çölde onu yok etmeden terk etti. Holloway'in grubu tarafından hazırlanan rapor, göreve devam etmek için çatlamış bir helikopter bıçağının kullanılmış olabileceğine ve felaketle sonuçlanma olasılığının, özellikle düşük uçuş hızlarında saatler boyunca düşük olacağına işaret etti.[121] The report found that the pilot of No. 6 would have continued the mission if instructed to do so.

When the helicopters encountered two toz fırtınası along the way to the refueling point, the second more severe than the first, the pilot of No. 5 turned back because the mine-laying helicopters were not equipped with terrain-following radar. The report found that the pilot could have continued to the refueling point if he had been told that better weather awaited him there, but because of the command for radio silence, he did not ask about the conditions ahead. The report also concluded that "there were ways to pass the information" between the refueling station and the helicopter force "that would have small likelihood of compromising the mission" – in other words, that the ban on communication had not been necessary at this stage.[122]

Helicopter No. 2 experienced a partial hidrolik sistem failure but was able to fly on for four hours to the refueling location. There, an inspection showed that a hydraulic fluid leak had damaged a pump and that the helicopter could not be flown safely, nor repaired in time to continue the mission. Six helicopters was thought to be the absolute minimum required for the rescue mission, so with the force reduced to five, the local commander radioed his intention to abort. This request was passed through military channels to President Carter, who agreed.[123]

After the mission and its failure were made known publicly, Khomeini credited divine intervention on behalf of Islam, and his prestige skyrocketed in Iran.[124] Iranian officials who favored release of the hostages, such as President Bani Sadr, were weakened. In America, President Carter's political popularity and prospects for being re-elected in 1980 were further damaged after a television address on April 25 in which he explained the rescue operation and accepted responsibility for its failure.

Planned second attempt

Ana makale: Güvenilir Spor Operasyonu

A second rescue attempt, planned but never carried out, would have used highly modified YMC-130H Hercules aircraft.[125] Three aircraft, outfitted with rocket thrusters to allow an extremely short landing and takeoff in the Shahid Shiroudi football stadium near the embassy, were modified under a rushed, top-secret program known as Güvenilir Spor Operasyonu.[126] One crashed during a demonstration at Eglin Hava Kuvvetleri Üssü on October 29, 1980, when its braking rockets were fired too soon. The misfire caused a hard touchdown that tore off the starboard wing and started a fire, but all on board survived. After Carter lost the başkanlık seçimi in November, the project was abandoned.[127]

The failed rescue attempt led to the creation of the 160th SOAR, a helicopter aviation Special Operations group.

Vice President George H. W. Bush and other VIPs wait to welcome the hostages home.
The hostages disembark Freedom One, an Air Force Boeing C-137 Stratoliner aircraft, upon their return.

Serbest bırakmak

With the completion of müzakereler signified by the signing of the Cezayir Anlaşmaları on January 19, 1981, the hostages were released on January 20, 1981. That day, minutes after President Reagan completed his 20‑minute inaugural address after being yemin, the 52 American hostages were released to U.S. personnel.[128][129] There are theories and conspiracy theories regarding why Iran postponed the release until that moment.[130][131][132] (Ayrıca bakınız: Ekim Sürpriz komplo teorisi ) They were flown on an Algerian plane from Iran to Algiers, Algeria, where they were formally transferred to Warren M. Christopher, the representative of the United States, as a symbolic gesture of appreciation for the Algerian government's help in resolving the crisis.[133][134] The flight continued to Rhein-Main Hava Üssü in West Germany and on to an Air Force hospital in Wiesbaden, where former President Carter, acting as emissary, received them. After medical check-ups and debriefings, the hostages made a second flight to a refueling stop in Shannon, İrlanda, where they were greeted by a large crowd.[135] The released hostages were then flown to Stewart Hava Ulusal Muhafız Üssü içinde Newburgh, New York. From Newburgh, they traveled by bus to the Amerika Birleşik Devletleri Askeri Akademisi at West Point and stayed at the Thayer Otel for three days, receiving a heroes' welcome all along the route.[136] Ten days after their release, they were given a şerit bandı geçit töreni içinden Kahramanlar Kanyonu New York'ta.[137]

Sonrası

İran-Irak Savaşı

Irak'ın İran'ı işgali occurred less than a year after the embassy employees were taken hostage. Gazeteci Stephen Kinzer argues that the dramatic change in American–Iranian relations, from allies to enemies, helped embolden the Iraqi leader, Saddam Hüseyin, and that the United States' anger with Iran led it to aid the Iraqis after the war turned against them.[138] The United States supplied Iraq with, among other things, "helicopters and satellite intelligence that was used in selecting bombing targets." This assistance "deepened and widened anti-American feeling in Iran."[138]

Consequences for Iran

A protest in Tehran on November 4, 2015, against the United States, Israel, and Saudi Arabia.
The November 2015 protest in Tehran.

The hostage-taking was unsuccessful for Iran in some respects. It lost international support for its war against Iraq, and the negotiated settlement was considered almost wholly favorable to the United States because it did not meet any of Iran's original demands.[139] Nevertheless, the crisis strengthened Iranians who had supported the hostage-taking. Anti-Americanism became even more intense.[140] Politicians such as Khoeiniha and Behzad Nabavi[141] were left in a stronger position, while those associated with – or accused of association with – America were removed from the political picture. A Khomeini biographer, Baqer Moin, described the crisis as "a watershed in Khomeini's life" that transformed him from "a cautious, pragmatic politician" into "a modern revolutionary single-mindedly pursuing a dogma." In Khomeini's statements, emperyalizm ve liberalizm were "negative words," while devrim "became a sacred word, sometimes more important than İslâm."[142]

Biraz[DSÖ? ] have suggested that the greatest benefit of the takeover of the American Embassy was the acquisition of intelligence contained within the embassy, including the identity of informants to the U.S. government, which the new Islamist government could use to remove potential dissenters and consolidate its gains.[kaynak belirtilmeli ]

The Iranian government commemorates the event every year with a demonstration at the embassy and the burning of an American flag. However, on November 4, 2009, pro-democracy protesters and reformists demonstrated in the streets of Tehran. When the authorities encouraged them to chant "death to America," the protesters instead chanted "death to the dictator" (referring to İran'ın Yüce Lideri, Ayatollah Ali Khamenei ) and other anti-government slogans.[143]

Consequences for the United States

Simulation of the first day of the event, 3 November 2016, Tehran

Gifts, including lifetime passes to any küçük Lig veya Beyzbol birinci Ligi oyun[144] were showered on the hostages upon their return to the United States.

In 2000 the hostages and their families tried unsuccessfully to sue Iran under the Antiterrorism Act of 1996. They originally won the case when Iran failed to provide a defense, but the State Department then tried to end the lawsuit,[145] fearing that it would make international relations difficult. As a result, a federal judge ruled that no damages could be awarded to the hostages because of the agreement the United States had made when the hostages were freed.[146]

The former U.S. Embassy building is now used by Iran's government and affiliated groups. Since 2001 it has served as a museum to the revolution. Outside the door, there is a bronze model based on the Özgürlük Anıtı on one side and a statue portraying one of the hostages on the other.[147]

Gardiyan reported in 2006 that a group called the Committee for the Commemoration of Martyrs of the Global Islamic Campaign had used the embassy to recruit "martyrdom seekers": volunteers to carry out operations against Western and İsrail hedefler.[148] Mohammad Samadi, a spokesman for the group, signed up several hundred volunteers in a few days.[148]

Iran hostage crisis memorial

Diplomatik ilişkiler

The United States and Iran broke off formal diplomatic relations over the hostage crisis. Iran selected Algeria as its koruma gücü in the United States, transferring the mandate to Pakistan in 1992. The United States selected Switzerland as its protecting power in Iran. Relations are maintained through the Iranian Interests Section of the Pakistani Embassy and the U.S. Interests Section of the Swiss Embassy.

Operation Eagle Claw remnant in the former embassy

Rehineler

There were 66 original captives: 63 taken at the embassy and three captured and held at the Foreign Ministry offices. Three of the hostages were operatives of the CIA. One was a chemical engineering student from URI.[34]

Thirteen hostages were released November 19–20, 1979, and one was released on July 11, 1980.

Diplomats who evaded capture

  • Robert Anders, 54 – consular officer
  • Mark J. Lijek, 29 – consular officer
  • Cora A. Lijek, 25 – consular assistant
  • Henry L. Schatz, 31 – agriculture attaché
  • Joseph D. Stafford, 29 – consular officer
  • Kathleen F. Stafford, 28 – consular assistant

Hostages released November 19, 1979

  • Kathy Gross, 22 – secretary[73]
  • Sgt Ladell Maples, USMC, 23 – Marine Corps embassy guard
  • Sgt William Quarles, USMC, 23 – Marine Corps embassy guard

Hostages released November 20, 1979

  • Sgt James Hughes, USAF, 30 – Air Force administrative manager
  • Lillian Johnson, 32 – secretary
  • Elizabeth Montagne, 42 – secretary
  • Lloyd Rollins, 40 – administrative officer
  • Capt Neal (Terry) Robinson, USAF, – Air Force military intelligence officer
  • Terri Tedford, 24 – secretary
  • MSgt Joseph Vincent, USAF, 42 – Air Force administrative manager
  • Sgt David Walker, USMC, 25 – Marine Corps embassy guard
  • Joan Walsh, 33 – secretary
  • Cpl Wesley Williams, USMC, 24 – Marine Corps embassy guard

Hostage released July 1980

Hostages released January 1981

  • Thomas L. Ahern, Jr. – narcotics control officer (later identified as CIA station chief)[149][150]
  • Clair Cortland Barnes, 35 – communications specialist
  • William E. Belk, 44 – communications and records officer
  • Robert O. Blucker, 54 – economics officer
  • Donald J. Cooke, 25 – vice consul
  • William J. Daugherty, 33 – third secretary of U.S. mission (CIA officer[151])
  • LCDR Robert Englemann, USN, 34 – Navy attaché
  • Sgt William Gallegos, USMC, 22 – Marine Corps guard
  • Bruce W. German, 44 – budget officer
  • IS1 Duane L. Gillette, 24 – Navy communications and intelligence specialist
  • Alan B. Golacinski, 30 – chief of embassy security, regional security officer
  • John E. Graves, 53 – public affairs officer
  • CW3 Joseph M. Hall, USA, 32 – Army attaché
  • Sgt Kevin J. Hermening, USMC, 21 – Marine Corps guard
  • SFC Donald R. Hohman, USA, 38 – Army medic
  • COL Leland J. Holland, USA, 53 – military attaché
  • Michael Howland, 34 – assistant regional security officer
  • Charles A. Jones, Jr., 40 – communications specialist, teletype operator
  • Malcolm K. Kalp, 42 – commercial officer
  • Moorhead C. Kennedy, Jr., 50 – economic and commercial officer[152]
  • William F. Keough, Jr., 50 – superintendent of the American School in Islamabad (visiting Tehran at time of embassy seizure)
    • Keough, the final superintendent (principal) of the Tahran Amerikan Okulu (TAS), was shipping out the TAS' students' transcripts; the transcripts were not sent.[153]
  • Cpl Steven W. Kirtley, USMC – Marine Corps guard
  • Kathryn L. Koob, 42 – embassy cultural officer (one of two unreleased female hostages)
  • Frederick Lee Kupke, 34 – communications officer and electronics specialist
  • L. Bruce Laingen, 58 – chargé d'affaires
  • Steven Lauterbach, 29 – administrative officer
  • Gary E. Lee, 37 – administrative officer
  • Sgt Paul Edward Lewis, USMC, 23 – Marine Corps guard
  • John W. Limbert, Jr., 37 – political officer
  • Sgt James M. Lopez, USMC, 22 – Marine Corps guard
  • Sgt John D. McKeel, Jr., USMC, 27 – Marine Corps guard
  • Michael J. Metrinko, 34 – political officer
  • Jerry J. Miele, 42 – communications officer
  • SSgt Michael E. Moeller, USMC, 31 – head of Marine Corps guard unit
  • Bert C. Moore, 45 – administration counselor
  • Richard Morefield, 51 – consul general
  • Capt Paul M. Needham, Jr., USAF, 30 – Air Force logistics staff officer
  • Robert C. Ode, 65 – retired foreign service officer on temporary duty in Tehran
  • Sgt Gregory A. Persinger, USMC, 23 – Marine Corps guard
  • Jerry Plotkin, 45 – civilian businessman visiting Tehran
  • MSG Regis Ragan, USA, 38 – Army soldier, defense attaché's office
  • Lt Col David M. Roeder, USAF, 41 – deputy Air Force attaché
  • Barry M. Rosen, 36 – press attaché
  • William B. Royer, Jr., 49 – assistant director of Iran–American Society
  • Col Thomas E. Schaefer, USAF, 50 – Air Force attaché
  • COL Charles W. Scott, USA, 48 – Army attaché
  • CDR Donald A. Sharer, USN, 40 – Naval attaché
  • Sgt Rodney V. (Rocky) Sickmann, USMC, 22 – Marine Corps guard
  • SSG Joseph Subic, Jr., USA, 23 – military police, Army, defense attaché's office
  • Elizabeth Ann Swift, 40 – deputy head of political section (one of two unreleased female hostages)
  • Victor L. Tomseth, 39 – counselor for political affairs
  • Phillip R. Ward, 40 – CIA communications officer

Civilian hostages

A small number of hostages, not grabbed at the embassy, were taken in Iran during the same time period. All were released by late 1982.

Hostages honored

All State Department and CIA employees who were taken hostage received the Dışişleri Bakanlığı Cesaret Ödülü. Political Officer Michael J. Metrinko received two: one for his time as a hostage and another for his daring rescue of Americans who had been jailed in Tebriz months before the embassy takeover.[159]

The U.S. military later awarded the 20 servicemen among the hostages the Savunma Değerli Hizmet Madalyası. The only hostage serviceman not issued the medal was Staff Sgt Joseph Subic, Jr., who "did not behave under stress the way noncommissioned officers are expected to act"[160] – that is, he cooperated with the hostage-takers, according to other hostages.[161]

İnsani Hizmet Madalyası was awarded to the servicemen of Joint Task Force 1–79, the planning authority for Operation Rice Bowl/Eagle Claw, who participated in the rescue attempt.

The Air Force Special Operations component of the mission was given the Air Force Outstanding Unit award for performing their part of the mission flawlessly, including evacuating the Desert One refueling site under extreme conditions.

Notable hostage-takers, guards, and interrogators

Ekim Sürpriz komplo teorisi

Daha fazla bilgi: Ekim Sürpriz komplo teorisi

The timing of the release of the hostages gave rise to allegations that representatives of Reagan's presidential kampanya had conspired with Iran to delay the release until after the 1980 Amerika Birleşik Devletleri başkanlık seçimi to thwart Carter from pulling off an "Ekim sürprizi ".[162][163] 1992'de Gary Sick, the former national security adviser to Ford and Carter, presented the strongest accusations in an editorial that appear in New York Times, and others, including former Iranian president Abolhassan Banisadr, repeated and added to them.[164] This alleged plot to influence the outcome of the 1980 Amerika Birleşik Devletleri başkanlık seçimi between Carter and Reagan became known as the Ekim Sürpriz komplo teorisi.[164]

After twelve years of varying media attention, both houses of the Amerika Birleşik Devletleri Kongresi held separate inquiries and concluded that credible evidence supporting the allegation was absent or insufficient.[165][166]

popüler kültürde

Over 80 songs have been released about or referencing the Iran hostage crisis.[167]

The 2012 Hollywood movie Argo dayanıyordu Kanadalı Kapari kurtarmak.

In the video game campaign of Call of Duty: Black Ops Soğuk Savaş, CIA agents Russell Adler, Frank Woods and Alex Mason are sent to target 2 Iranian diplomats due to their roles in the crisis. They theorize that the KGB casus kod adı Kahraman was responsible for the instigation of the crisis.

Ayrıca bakınız

Alıntılar

  1. ^ Mark Edmond Clark (2016), "İran Diasporasının Mali Destek Sistemindeki Rolünün Bir Analizi Mujaheddin-e-Khalid", David Gold'da (ed.), Mikroekonomi, Routledge, pp. 66–67, ISBN  978-1317045908, Following the seizure of the US embassy in Tehran, the MEK participated physically at the site by assisting in defending it from attack. The MEK also offered strong political support for the hostage-taking action.
  2. ^ James Buchan (2013). Tanrı Günleri: İran'daki Devrim ve Sonuçları. Simon ve Schuster. s. 257. ISBN  978-1416597773.
  3. ^ Penn, Nate (November 3, 2009). "444 Days in the Dark: An Oral History of the Iran Hostage Crisis". GQ. Alındı 6 Ocak, 2020.
  4. ^ Sahimi, Muhammad (November 3, 2009). "Rehine Krizi, 30 Yıl Sonra". Cephe hattı. PBS. Alındı 6 Ocak, 2020.
  5. ^ a b Skow, John (January 26, 1981). "The Long Ordeal of the Hostages". Zaman. Alındı 27 Mayıs 2015.
  6. ^ "Hava Kuvvetleri Dergisi" (PDF). Air Force Magazine. Nisan 5, 2016. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  7. ^ Kinzer, Stephen. "Thirty-five years after Iranian hostage crisis, the aftershocks remain". BostonGlobe.com. Boston Globe. Alındı 15 Nisan, 2018.
  8. ^ "Doing Satan's Work in Iran" (PDF). New York Times. 6 Kasım 1979. Alındı 4 Ocak 2016.
  9. ^ Kinzer, Stephen. (2003). All The Shah's Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons.
  10. ^ Nalle, David. (2003). "All the Shah's Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror"; Orta Doğu Politikası, Cilt. X (4), 148–55.
  11. ^ Pryce-Jones, David. (2003). "A Very Elegant Coup." Ulusal İnceleme, 55 (17), 48–50.
  12. ^ "Tarih, Seyahat, Sanat, Bilim, İnsanlar, Yerler | Smithsonian". Smithsonianmag.com. Arşivlenen orijinal 19 Nisan 2013. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  13. ^ Reagan's Lucky Day: Iranian Hostage Crisis Helped The Great Communicator To Victory Arşivlendi 15 Mayıs 2013, Wayback Makinesi, CBS Haberleri, January 21, 2001
  14. ^ Mackey, Sandra, The Iranians: Persia, Islam and the Soul of a Nation, New York: Dutton, c. 1996 (p. 298)
  15. ^ "A Review Of US Unilateral Sanctions Against Iran". Mafhoum.com. 26 Ağustos 2002. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  16. ^ Abrahamian, İki Devrim Arasında İran, (1982), p. 164
  17. ^ "Country name calling: the case of Iran vs. Persia". Arşivlenen orijinal 13 Şubat 2008. Alındı 2 Mayıs, 2013.
  18. ^ (p. 52 poverty p. 54 Postwar Brit, p. 63 acceptance of 50:50 split, demand for $50 million in damages & back revenues, The Persian Puzzle, Kenneth M. Pollack. New York: Random House, 2004.)
  19. ^ O'Reilly, Kevin (2007). Decision Making in U.S. History. The Cold War & the 1950s. Social Studies. s. 108. ISBN  978-1560042938.
  20. ^ Mohammed Amjad. Iran: From Royal Dictatorship to Theocracy[kalıcı ölü bağlantı ]. Greenwood Press, 1989. s. 62 "the United States had decided to save the 'free world' by overthrowing the democratically elected government of Mosaddegh."
  21. ^ İran by Andrew Burke, Mark Elliott, p. 37
  22. ^ "Iran's century of upheaval". BBC. 2 Şubat 2000. Alındı 5 Ocak 2007.
  23. ^ "1979: Shah of Iran flees into exile". BBC. January 16, 1979. Alındı 5 Ocak 2007.
  24. ^ "January 16 Almanac". CNN. Alındı 5 Ocak 2007.
  25. ^ a b Bowden 2006, p. 19
  26. ^ Daniels, Lee A. (October 24, 1979). "Medical tests in Manhattan". New York Times. s. A1.
    Altman, Lawrence K. (October 24, 1979). "Jaundice in patient reported". New York Times. s. A1.
    Altman, Lawrence K. (October 25, 1979). "Shah's surgeons unblock bile duct and also remove his gallbladder". New York Times. s. A1.
  27. ^ "Daugherty | Jimmy Carter and the 1979 Decision to Admit the Shah into the United States". Unc.edu. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  28. ^ David Farber (November 4, 1979). Taken Hostage: The Iran Hostage Crisis and America's First Encounter with ... Books.google.com. s. 122. ISBN  1400826209. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  29. ^ Yazdi, Ebrahim. "Weak Understanding is Cause of Bad Iran Policies". Rooz (Röportaj). Archived from the original on June 10, 2008. Alındı 8 Şubat 2016.CS1 bakımlı: uygun olmayan url (bağlantı)
  30. ^ Göre makale in the NYTimes the activities of the Chase Manhattan Bank triggered the whole hostages crisis.
  31. ^ "Stephen Kinzer on US-Iranian Relations, the 1953 CIA Coup in Iran and the Roots of Middle East Terror". Şimdi Demokrasi !. 3 Mart 2008. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  32. ^ Moin Humeyni, (2000), p. 220
  33. ^ Bowden 2006, p. 10
  34. ^ a b "Journal of Homeland Security review of Mark Bowden's "Guests of the Ayatollah"". Arşivlenen orijinal 24 Kasım 2010. Alındı 25 Şubat 2007.
  35. ^ Lord, Jeffrey (October 23, 2012). "Jimmy Carter's Dead Ambassador". The American Spectator. Arşivlenen orijinal 6 Mayıs 2016. Alındı 7 Ekim 2015.
  36. ^ Houghton, David Patrick (2001). US foreign policy and the Iran hostage crisis ([Online-Ausg.]. Ed.). Cambridge [u.a.]: Cambridge University Press. s. 77. ISBN  9780521805094.
  37. ^ Sheldon Engelmayer= (February 4, 1981). "Hostage Suit Tells Torture". The Deseret News.
  38. ^ Daugherty, William J. (1996). "A First Tour Like No Other". Merkezi İstihbarat Teşkilatı.
  39. ^ Bowden 2006, p. 30
  40. ^ Farber, Rehin alındı (2005), s. 134
  41. ^ Bowden 2006, p. 337
  42. ^ Bowden, Mark (Aralık 2004). "Among the Hostage-Takers". Atlantik Okyanusu. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  43. ^ Molavi, Afshin, İran'ın RuhuNorton, (2005), s. 335
  44. ^ "Iran Negah". Iran Negah. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  45. ^ Bowden 2006, pp. 8, 13
  46. ^ Scott Macleod (November 15, 1999). "Radicals Reborn". Zaman. Alındı 26 Nisan 2012.
  47. ^ Bowden 2006, p. 12
  48. ^ Macleod, Scott (November 15, 1999). "Radicals Reborn". ZAMAN. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  49. ^ Bowden 2006, pp. 40, 77
  50. ^ Bowden 2006, pp. 127–28
  51. ^ a b Bowden 2006
  52. ^ Bowden 2006, p. 93
  53. ^ Bowden 2006, pp. 50, 132–34
  54. ^ "The Hostages and The Casualties". JimmyCarterLibrary.org. Arşivlenen orijinal 8 Kasım 2004. Alındı 4 Kasım 2004.
  55. ^ "National Archives and Records Administration, Access to Archival Databases (AAD): Central Foreign Policy Files, created 7/1/1973 – 12/31/1979; Electronic Telegrams, 1979 (searchable database)". Aad.archives.gov. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  56. ^ Moin, Humeyni (2001), s. 226
  57. ^ Moin, Humeyni, (2000), p. 221; "America Can't do a *** Thing" by Amir Taheri New York Post, 2 Kasım 2004
  58. ^ Moin, Humeyni, (2000), p. 228
  59. ^ Abrahamian, Ervand (1989), İran Mojahedini (1989), s. 196
  60. ^ Borular, Daniel (May 27, 1980). "Khomeini, the Soviets and U.S.: why the Ayatollah fears America". New York Times.
  61. ^ Bergman, Ronan (2008). The Secret War with Iran: the 30-Year Clandestine Struggle against the World's Most Dangerous Terrorist Power (1. baskı). New York: Özgür basın. pp.30–31. ISBN  9781416577003.
  62. ^ Geyer, Georgie Anne (2001). Guerrilla Prince: the Untold Story of Fidel Castro (3. baskı). Kansas Şehri: Andrews McMeel Universal. s. 348. ISBN  0740720643.
  63. ^ a b "Iran, 1977–1980/Document". Gwu.edu. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  64. ^ Arjomand, Said Amir, Taç Türban: İran'da İslam Devrimi by Said Amir Arjomand, Oxford University Press, 1988 p. 139
  65. ^ Moin, Humeyni (2000), p. 227
  66. ^ Moin, Humeyni (2000), pp. 229, 231; Bakhash, Ayetullahların saltanatı, (1984), pp. 115–16
  67. ^ Bakhash, Ayetullahların saltanatı, (1984), s. 115
  68. ^ Kamali Dehghan and Norton-Taylor, Saeed and Richard. "CIA, 1953 İran darbesindeki rolünü kabul etti". gardiyan.
  69. ^ Uzaktan, Janet. "Iranian Revolution". Britannica.
  70. ^ Sciolino, Elaine (July 10, 1986). "7 Years after Embassy Seizure, Iran Still Prints U.S. Secrets". New York Times.
  71. ^ "Secrecy & Government Bulletin, Issue 70". Fas.org. 29 Mayıs 1997. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  72. ^ "Documents from the U.S. Espionage Den". 10 Mart 2001. Alındı 1 Ağustos, 2013 - üzerinden İnternet Arşivi.
  73. ^ a b c Efty, Alex; 'If Shah Not Returned, Khomeini Sets Trial for Other Hostages'; Kentucky Yeni Çağ, November 20, 1979, pp. 1–2
  74. ^ Farber, Rehin alındı (2005), pp. 156–57
  75. ^ "Black Hostage Reports Abuse". New York Times. 27 Ocak 1981. Alındı 4 Ocak 2016.
  76. ^ Bowden 2006, pp. 151, 219, 372
  77. ^ Bowden 2006, p. 528
  78. ^ Bowden 2006, pp. 514–15
  79. ^ Bowden 2006, p. 565
  80. ^ Bowden 2006, p. 128
  81. ^ Bowden 2006, p. 403
  82. ^ Rick Kupke in Bowden 2006, p. 81, Charles Jones, Colonel Dave Roeder, Metrinko, Tom Ahern (in Bowden 2006, p. 295)
  83. ^ Hall in Bowden 2006, p. 257, Limbert in Bowden 2006, p. 585
  84. ^ in Bowden 2006, p. 267
  85. ^ Bill Belk in Bowden 2006, pp. 65, 144, Malcolm Kalp in Bowden 2006, pp. 507–11
  86. ^ Queen, in Bowden 2006, p. 258, Metrinko, in Bowden 2006, p. 284
  87. ^ Bowden 2006, pp. 307, 344, 405, 540
  88. ^ Bowden 2006, pp. 149, 351–52
  89. ^ Bowden 2006, p. 161
  90. ^ Bowden 2006, p. 203
  91. ^ "Russian roulette played with hostages". Edmonton Journal. New York. İlişkili basın. 21 Ocak 1981. s. A3.
  92. ^ Bowden 2006, p. 284
  93. ^ Bowden 2006, p. 544
  94. ^ Bowden 2006, p. 335
  95. ^ Bowden 2006, p. 345
  96. ^ Bowden 2006, pp. 516–17
  97. ^ Bowden 2006, p. 158
  98. ^ Bowden 2006, pp. 81–83
  99. ^ Bowden 2006, p. 318
  100. ^ Malcolm Kalp in Bowden 2006, pp. 507–11, Joe Subic, Kevin Hemening, and Steve Lauterbach, in Bowden 2006, p. 344
  101. ^ December 1979
  102. ^ Bowden 2006, p. 258
  103. ^ Bowden 2006, p. 520
  104. ^ Bowden 2006, p. 397
  105. ^ Bowden 2006, p. 354
  106. ^ 'Hall's apartment ransacked' in Bowden 2006, p. 257, Roeder's in Bowden 2006, p. 570
  107. ^ Bowden 2006, p. 584
  108. ^ Bowden 2006, p. 587
  109. ^ "Man of the Year: The Mystic Who Lit The Fires of Hatred". Zaman. 7 Ocak 1980. Alındı 26 Nisan 2012.
  110. ^ "Doing Satan's Work in Iran", New York Times, November 6, 1979.
  111. ^ ABC late-night program America Held Hostage, bağlı Ted Koppel, later became a stalwart news magazine under the title Gece çizgisi.
  112. ^ Zelizer, Julian E. Jimmy Carter: the 39th President, 1977–81. New York: Times, 2010.Print.
  113. ^ Bahari, Maziar (September 11, 2008). "Inside Iran". Newstatesman.com. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  114. ^ Bowden 2006, p. 401
  115. ^ "Sittings of the House – Special or Unusual Sittings". Parl.gc.ca. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  116. ^ Mendez, Antonio J. (1999–2000 Kış). "CIA Hollywood'a Gidiyor: Klasik Bir Aldatma Örneği". Zeka Çalışmaları. Alındı 1 Kasım, 2010.
  117. ^ Mendez, Antonio J. (2000). The Master of Disguise: My Secret Life in the CIA. HarperCollins. ISBN  0060957913.
  118. ^ "The Talk of the Town". The New Yorker. 56 (3): 87. May 12, 1980.
  119. ^ a b c d e Douglas Brinkley (December 29, 2002). "The Lives They Lived; Out of the Loop". The New York Times Magazine. Alındı 3 Mayıs, 2017.
  120. ^ Holloway 1980, s. 9–10.
  121. ^ Holloway 1980, s. 44.
  122. ^ Holloway 1980, s. 45.
  123. ^ Holloway, J. L., III; Special Operations Review Group (1980). "[Iran Hostage] Mission Rescue Report". U.S. Joint Chiefs of Staff. Arşivlenen orijinal 2 Mayıs 2013. Alındı 12 Aralık 2013.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  124. ^ Mackey, İranlılar, (2000), s. 298
  125. ^ Thigpen, (2001), p. 241.
  126. ^ "C-130 Hercules on Aircraft carrier". Defence Aviation, 2 May 2007. Retrieved: 2 October 2010.
  127. ^ Shanty, Frank (August 17, 2012). Counterterrorism [2 volumes]: From the Cold War to the War on Terror. ISBN  9781598845457.
  128. ^ Weisman, Steven R. (January 21, 1981). "Reagan Takes Oath as 40th President; Promises an 'Era of National Renewal'—Minutes Later, 52 U.S. Hostages in Iran Fly to Freedom After 444-Day Ordeal". New York Times. s. A1. ISSN  0362-4331. Arşivlendi 29 Ağustos 2019 tarihli orjinalinden. Alındı 25 Ağustos 2020.
  129. ^ "Iranian Hostages Released – 1981 Year in Review – Audio". UPI.com. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  130. ^ "The Republican myth of Ronald Reagan and the Iran hostages, debunked". Vox. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  131. ^ "İran Reagan'ın Seçilmesini Sağlamak İçin Rehinelerin Serbest Bırakılmasını Erteledi mi?". WRMEA. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  132. ^ Lewis, Neil A. (15 Nisan 1991). "Yeni Raporlar 1980 Reagan Kampanyasının Rehine Serbest Bırakılmasını Geciktirmeye Çalıştığını Söyledi". NYTimes.com. İRAN. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  133. ^ Barnes, Bart (19 Mart 2011). "Eski dışişleri bakanı Warren Christopher 85 yaşında öldü". Washington Post. Alındı 9 Mayıs 2011.
  134. ^ Gwertzman, Bernard (21 Ocak 1981). "Reagan 40. Başkan Olarak Yemin Etti; Bir 'Ulusal Yenileme Devri' Vaat Etti - Dakikalar Sonra, İran'da 52 ABD Rehine 444 Günlük Çileden Sonra Özgürlüğe Uçtu". New York Times. s. A1. ISSN  0362-4331. Arşivlendi 25 Ağustos 2020'deki orjinalinden. Alındı 25 Ağustos 2020.
  135. ^ Vinocur, John. "ALMANYA'DAKİ ABD HAVA KUVVETLERİ HASTANESİ'NDE 52 ESKİ KONUT OKUMA BAŞLADI". nytimes.
  136. ^ Haberman, Clyde. "NEWBURGH, NY İRAN'DAN ESKİ KONUTLAR EVLERİ, AİLELER BATI NOKTASINDA BUNLARA KATILIYOR; BAŞKAN ULUSUNA TEŞEKKÜRLER". nytimes.
  137. ^ Haberman, Clyde. "HOSTAJLARIN GEÇİŞİ BİR KAYIT OLDU, DEĞİL Mİ?". nytimes.
  138. ^ a b Kinzer, Stephen. "İran'ın Öfkesinin İçinde". Smithsonian. Arşivlenen orijinal 19 Nisan 2013. Alındı 5 Ocak 2016.
  139. ^ Modern İran: Devrimin Kökleri ve Sonuçları, Keddie, Nikki, Yale University Press, 2003, s. 252
  140. ^ Bakhash, Ayetullahların saltanatı, (1984), s. 236
  141. ^ Brumberg, Daniel Humeyni'yi Yeniden KeşfetmekChicago Press Üniversitesi (2001), s. 118
  142. ^ Moin, Humeyni, (2000) s. 229
  143. ^ "İran'ın demokrasi yanlısı protestocuları Obama'ya: Bizimle mi, bize karşı mı? 30 yıl ne fark eder?". Los Angeles zamanları. 4 Kasım 2009. Alındı 4 Kasım 2009.
  144. ^ Carpenter, Les (20 Ocak 2006). "Evde Güvenli". Washington post. Alındı 28 Temmuz 2007.
  145. ^ Wald, Matthew L. (10 Şubat 2002). "İran'dan Zarar Arayışında, Eski Denizci Bush Yönetimiyle de Mücadele Etmeli". New York Times. ISSN  0362-4331. Alındı 5 Ocak 2016.
  146. ^ Wald, Matthew L. (19 Nisan 2002). "Yargıç, İran Rehinelerinin Tazminat Alamayacağını Yönetiyor". New York Times. ISSN  0362-4331. Alındı 5 Ocak 2016.
  147. ^ "Fotoğraflarla: İran rehine krizi". BBC haberleri. Alındı 5 Ocak 2016.
  148. ^ a b Tait, Robert (19 Nisan 2006). "İranlı grup İngiliz intihar bombacılarını arıyor". Gardiyan. Londra. Alındı 10 Mayıs, 2008.
  149. ^ "Tehlikedeki Rehineler". Zaman. 17 Aralık 1979. Arşivlenen orijinal 17 Kasım 2007. Alındı 25 Nisan 2007.
  150. ^ Michael B. Farrell (27 Haziran 2006). "Dünyanın izlediği 444 gün esaret altında". Hıristiyan Bilim Monitörü. Alındı 25 Nisan 2007.
  151. ^ "Eşsiz Bir İlk Tur - Merkezi İstihbarat Teşkilatı". Cia.gov. Alındı 5 Mayıs, 2016.
  152. ^ Totter, Bill, "Mainer, 30 yıl önce İran'da rehin olarak geçen zamanı hatırlıyor", Bangor Daily News, Bangor, Maine, 05 Kasım 2009.
  153. ^ "Tahran Amerikan Okulu Transkriptleri Arşivlendi 23 Eylül 2016, Wayback Makinesi." Tahran Amerikan Okulu Bağlantı. Erişim tarihi: 22 Eylül 2016.
  154. ^ Ap (8 Haziran 1996). "Jerry Plotkin, 62, İran'da 444 Gün Rehine Geçirdi" - NYTimes.com aracılığıyla.
  155. ^ 'Mohi Sobhani, 70; 1980’de İran’daki ABD Büyükelçiliğinde Rehine Tutuldu, Los Angeles zamanları
  156. ^ Nassry İran'da Siyasi Mahkum Oldu Kızıl Haç Kaybedilen Akrabaların İzini Sürüyor, Sabah Çağrı, 2 Mart 1993
  157. ^ Cynthia Dwyer evde, Bangor Daily News, 12 Şub 1981
  158. ^ 29 Ağustos 2003 (29 Ağustos 2003). "Canon John Coleman". Telgraf. Alındı 1 Ağustos, 2013.
  159. ^ Mark Bowden Ayetullah'ın konukları (2006)
  160. ^ "Dünyanın Her Yerinde; Eski İran Rehinesi Erken Tahliye Edilecek". New York Times. 1 Temmuz 1981.
  161. ^ Bowden, Mark Ayetullah'ın konukları, Grove Press, 2006, s. 374
  162. ^ "Ekim Sürpriz Görev Gücü" 1993, s. 1: "İddiaların ciddi sonuçları - genel olarak 1980 Reagan / Bush kampanyasının üyelerinin, Amerikan Büyükelçiliği personelinin serbest bırakılmasını geciktirmek için İran vatandaşlarıyla gizlice görüştükleri ve ardından İran'da rehin tutuldukları - tartışmaya önem kattı."
  163. ^ Dış İlişkiler Komitesi, Amerika Birleşik Devletleri Senatosu 1992, s. 1: "Bu iddialar, Cumhuriyetçi başkanlık kampanyası görevlilerinin ve Ayetullah Humeyni temsilcilerinin gizlice İran'da tutulan Amerikan rehinelerinin serbest bırakılmasını Kasım 1980 seçimleri sonrasına kadar ertelemeyi kabul ettiklerini ve böylelikle görevdeki Başkan Jimmy Carter'ın yenilgisine yardımcı olduklarını ileri sürüyor."
  164. ^ a b Keller, Jared (11 Ekim 2016). "Ekim Sürprizinin Tarihi". smithsonianmag.com. Alındı 14 Kasım 2020.
  165. ^ Dış İlişkiler Komitesi, Amerika Birleşik Devletleri Senatosu (19 Kasım 1992). "Ekim Sürprizi" iddiaları ve İran'da tutulan Amerikalı rehinelerin serbest bırakılmasıyla ilgili koşullar. Washington, D.C .: Amerika Birleşik Devletleri Hükümeti Baskı Ofisi. s. 114. ISBN  0160397952. OCLC  28306929. S. Rpt. No. 102-125.
  166. ^ İran'ın 1980'de Amerikalı Rehineleri Tutmasıyla İlgili Bazı İddiaları Araştırma Görev Gücü (3 Ocak 1993). 1980'de İran'ın Amerikalı Rehineleri Tutmasıyla İlgili Bazı İddiaları Araştırma Görev Gücü'nün ortak raporu ("Ekim Sürpriz Görev Gücü"). Washington, D.C .: Amerika Birleşik Devletleri Hükümeti Baskı Ofisi. s. 7–11. hdl:2027 / mdp.39015060776773. OCLC  27492534. H. Rept. No. 102-1102.
  167. ^ Keesing, Hugo. "Körfez Savaşları Üzerine Hugo Keesing Koleksiyonu" (PDF). Maryland Üniversitesi. Alındı 9 Ağustos 2019.; Brummer, Justin. "İran Rehine Krizi Şarkıları". RYM. Alındı 9 Ağustos 2019.
  168. ^ Honigmann, David (13 Mayıs 2019). "O Süpermen - Laurie Anderson'ın deneysel hiti esrarengiz bir şekilde kehanet oldu". Financial Times. Alındı 14 Kasım 2020.; Sayers, Jentery. "Giriş". Bir şeyler Yaratmak ve Sınırlar Çizmek: Dijital Beşeri Bilimlerdeki Deneyler. Minnesota Basınından U. ISBN  978-1-4529-5596-4.

Genel referanslar

  • Bakhash, Shaul (1984). Ayetullahların Saltanatı: İran ve İslam Devrimi. Temel Kitaplar.
  • Hasta, Gary (1991). Ekim Sürprizi: Amerika'nın İran'daki Rehineleri ve Ronald Reagan'ın Seçimi. New York: Random House.
  • Harris, Les (1997). 444 Gün Özgürlüğe Kalan Süre: İran'da Gerçekte Olanlar. DVD UPC 033909253390
  • Bowden, Mark (2006). Ayetullah'ın konukları: İran Rehine Krizi: Amerika'nın Militan İslam ile Savaşındaki İlk Savaş. New York: Grove Press. ISBN  0871139251.
  • Ebtekar, Massoumeh; Reed, Fred (2000). Tahran'da Devralma: 1979 ABD Büyükelçiliği Ele Geçirilmesinin İç Hikayesi. Burnaby, BC: Talonbooks. ISBN  0889224439.
  • Moin, Baqer (2000). Humeyni: Ayetullah'ın Hayatı. Thomas Dunne Kitapları.

daha fazla okuma

Dış bağlantılar

Sınıflandırılmamış belgeler

Amerika Birleşik Devletleri
Birleşik Krallık

Başbakanlık Tutanakları, Yazışmalar ve Makaleler; 1979–97, discovery.nationalarchives.gov.uk adresinde: İRAN. İran'da iç durum; İngiliz Büyükelçiliğine Saldırı; ABD Büyükelçiliğinde rehin alma; İran Varlıklarının Dondurulması; Rehineleri serbest bırakmak için ABD Misyonu; ABD Büyükelçiliği'nde rehin alınmasının ardından ABD ve İngiltere ile ilişkiler.