Sharifian Çözümü - Sharifian Solution

TE Lawrence tarafından Kasım 1918'de Savaş Kabinesi Doğu Komitesi'ne sunulan Şerifçi Çözüm haritası[1]

Şerifçe veya Şerif Çözümilk ortaya koyduğu gibi T. E. Lawrence 1918'de, Şerif Hüseyin dört oğlu devlet başkanları Orta Doğu'da yeni oluşturulan ülkelerde: ikinci oğlu Abdullah hükümdar Bağdat ve Aşağı Mezopotamya, üçüncü oğlu Faysal Suriye'de ve dördüncü oğlu Zeid Yukarı Mezopotamya'da. Şerif'in kendisi bu yerlerde herhangi bir siyasi güce sahip olmazdı ve ilk oğlu, Ali Hicaz'daki halefi olacaktı.[2]

Harcamaları dizginleme ihtiyacı ve Fransa'nınki dahil İngiliz kontrolü dışındaki faktörler göz önüne alındığında Faysal'ın Temmuz 1920'de Suriye'den çıkarılması, ve Abdullah'ın Ürdün'e girişi (Faysal'ın Suriye'sinin güney kısmı olan) Kasım 1920'de nihai Şerifçi çözüm biraz farklıydı, İngiliz politikasının resmi olmayan adı Koloniler için Dışişleri Bakanı Winston Churchill 1921'in ardından Kahire konferansı. Faysal ve Abdullah sırasıyla Irak ve Ürdün'ü yönetecek; Zeid'in bir rolü yoktu ve nihayetinde Hüseyin ve ABD ile tatmin edici düzenlemeler yapmanın imkansız olduğu ortaya çıktı. Hicaz Krallığı. Altta yatan fikir, bir eyalette itaati güvence altına almak için baskı uygulanabileceğiydi;[3] ortaya çıktıkça, içsel aile birliği varsayımı yanlış anlaşıldı.[4]

Antonius ' Arap Uyanışı (1938) daha sonra Lawrence'ın kendi Bilgeliğin Yedi Sütunu (1926) Churchill'in "bütün karışıklığı düzeltmiş" olduğunu ve Britanya'nın "sözlerimizi ve ruhumuzu" yerine getirdiğini söyledi.[5]

Abdullah Suikaste kurban gitti 1951'de, ancak torunları Ürdün'ü yönetmeye devam et bugün. Diğer iki dalı hanedan hayatta kalmadı; Ali devrildi tarafından İbn Suud 1924 / 25'te İngilizlerin desteğini Hüseyin'den çekmesinin ve Faysal'ın torununun Faysal II idam edildi 1958 Irak darbesi.

Karışıklık

Ayrıca bakınız: Sykes-Picot anlaşması, McMahon-Hussein yazışmaları, ve Balfour Beyannamesi

Suriye'de başarısızlık

Ana makale: Suriye Arap Krallığı

Faysal, Hüseyin'in oğullarından ilk resmi rol aldı. OETA Doğu, ortak bir Arap-İngiliz askeri yönetimi. Arap ve İngiliz orduları 1 Ekim 1918 ve 3 Ekim 1918'de Şam'a girdi. Ali Rida al-Rikabi OETA Doğu Askeri Valisi olarak atandı.[6][7] Faysal, 4 Ekim'de Şam'a girdi ve Rikabi Suriye Yönetim Kurulu Başkanı (yani başbakan) olarak atandı. Bölge Osmanlı'dan oluşuyordu Şam Vilayeti ve güney kesimi Halep Vilayeti. Ma'an ve Akabe bölgesi oldu bir anlaşmazlığın konusu.[8]

Faysal, Sykes-Picot Mavi Bölgesinin, McMahon-Hüseyin yazışmalarında Hüseyin'e vaat edilen bölgenin bir parçası olduğunu sürekli olarak savundu.[9] 15 Eylül 1919'da, Lloyd George ve Clemenceau, 1 Kasım'dan itibaren İngiliz kuvvetlerinin geri çekileceği bir anlaşmaya vardı. Sonuç olarak OETA East, 26 Kasım 1919'da tek Arap yönetimi oldu.[10]

Bu arada, Faysal 18 Eylül'de Londra'ya çağrıldı ve nihayetinde Fransızlarla elinden gelenin en iyisini yapması gerektiği kendisine açıklandı.[11] Londra'da Faysal'a, McMahon-Hüseyin yazışmalarının o zamana kadar tam olarak haberdar olmadığı tüm kopyaları verildi; biyografisine göre Faysal, babası ve bu konuda Abdullah tarafından yanlış yönlendirildiğine inanıyordu.[12][13] Faysal, 20 Ekim'de Paris'e geldi.[14]

Faisal ve Clemenceau nihayet 6 Ocak 1920'de, Suriye'nin Fransız vesayeti altında kalması ve Suriye'nin Suriye'nin dış politikasının kontrolünü kabul etmesi için Fransa'nın Faysal ile Suriye'nin sınırlı bağımsızlığına izin vereceğini kabul etti.[15]

Şam'daki siyasi sahneye üç örgüt, el-Nadi al-'Arabi (güçlü Filistin bağlantılarına sahip Arap Kulübü), Hizbal-Istiqlal al-'Arabi (bağlı Arap Bağımsızlık Partisi) hakim oldu. el-Fatat ) ve Al-'Ahd (Iraklı bir subay derneği).[16]

Suriye Ulusal Kongresi, Şam 1919-1920
Arab Club binasının basamaklarında

16 Ocak'ta Şam'a döndükten sonra Faysal, bu destekçileri Clemenceau ve ABD ile yaptığı anlaşmanın esasına ikna edemediğini kanıtladı. Suriye Ulusal Kongresi 8 Mart 1920'de Faysal Kralı ilan edildi. Suriye Arap Krallığı OETA Doğu bölgesinin tamamı üzerinde ve nominal olarak geri kalanı üzerinde Suriye'nin tarihi bölgesi (Filistin dahil). Fransızlarla ortaklaşa, Lord Curzon Onaylamadı ve Faysal'dan Yüksek Konsey'deki davasını ele almasını istedi.[17][18] Curzon, 30 Mart'ta Fransız büyükelçisi ile bir araya geldi ve Faysal'a verilen 100.000 £ aylık İngiliz-Fransız sübvansiyonunun 1919'un sonundan beri ödenmediğini ve Faysal'ın "düşmanca ve bağımsız bir politika" izlemesi halinde ödenmemesi gerektiğini kaydetti.[19]

Nisan 1920'de San Remo konferansı Fransızlara Suriye için bir yetki verdi; Faysal davet edildi ama davet etmedi. Nuri al-Said, Rustam Haidar ve Najib Şuqayr gayri resmi olarak katıldı, yaklaşık bir hafta geç geldi ve konferansın ana kararlarından soyutlandı.[20]

Millerand (20 Ocak'ta Clemenceau'nun yerine geçti) 11 Mayıs'ta şunları yazdı:

... Fransız hükümeti, Emir tarafından kabul edilen anlaşmanın ilkelerinin günlük ihlalini artık kabul edemedi ... Faysal, Hicaz kralının, Pan-Arab iddialarının ve aynı zamanda temsilcisi olamaz. Suriye prensi, Fransız mandası altına alındı.

Friedman'a göre, 26 Nisan 1920'de Hüseyin, Allenby'ye Barış Konferansı'nda münhasır temsil hakkını talep ettiğini, Faysal'ın yerine Abdullah'ı atadığını ve 23 Mayıs 1920'de alınan kararlar nedeniyle Lloyd George'a telgraf çektiğini söyledi. Suriye Kongresi tarafından Faysal Suriye adına konuşamaz. " [21]

Suriye Arap Krallığı, 25 Temmuz 1920'de sona erdi. Fransa-Suriye Savaşı ve Maysalun Savaşı.[22]

Yetkiler, para ve İngiliz siyaseti

1920'de İngiltere'nin Orta Doğu politikaları sık sık tartışıldı. Parlamento'ya politikayı sorgulama imkanı veren alanı bilen milletvekilleri vardı.[23] Paris, Britanya'nın Filistin politikasına ilişkin Parlamento tartışmalarının birçok örneğinden bahsetmektedir; İngilizlerin Manda ile uyumunu sorgulayan bir örnek [24][25]

İngilizler Arapların, özellikle de Hüseyin'in Manda onayını, özellikle de Filistin Mandası'nı güvence altına alma niyetindeydiler. Hüseyin ne Versailles'ı onaylamadı ne de Sevr'i imzaladı ya da başka bir şekilde Mandaları kabul etti. Hüseyin'in imzası, Araplara taahhütlerini yerine getirmediğini defalarca iddia eden parlamento hiziplerini susturabilirdi. Bu, Churchill'in Şerifçi çözümünün, kısmen bir aile ilişkileri ağı fikrine dayanan kırılgan yapısının altını oydu.[26]

Rolünde Savaş Bakanı Churchill, 1919'dan beri Orta Doğu topraklarından çekilmeyi savunuyordu çünkü bu, Britanya'yı "geri dönüş olasılığını aşan askeri tesisler ve geliştirme çalışmaları için muazzam masraflara" ve 1920'de Filistin konusunda "Filistin girişimi en çok geri çekilmesi zordur ve kesinlikle hiçbir zaman maddi türden bir kâr sağlamayacaktır. "[27]

14 Şubat 1921'de, Churchill, Orta Doğu'da ekonomi yapmakla görevli Koloni Ofisi'ni devraldı. Bu amaçla Kahire'deki konferansın yanı sıra bir İngiliz-Arap anlaşması için düzenleme yaptı.[28]

Kahire ve Kudüs

Ana makale: Kahire Konferansı (1921)

Churchill ve Lawrence'ın yanı sıra, delegeler Percy Cox ve Herbert Samuel Hem de Gertrude Bell ve iki Iraklı, Ja'far al-Askari Faysal tarafından iyi bilinen ve Sasson Hesqail geçici savunma ve maliye bakanları[29] o sırada sırasıyla Irak'ta.[30] Churchill 23 Mart'ta Kudüs'e gitti ve 2 Nisan'da Londra'ya geri döndü.[31]

Churchill, 14 Haziran 1921'de parlamentoya konferansın sonuçlarıyla ilgili bir rapor hazırlarken şunları söyledi:

Hem Emir Feisal'ın ilerlemekte olduğu Mezopotamya'da hem de Emir Abdulla'nın şu anda görevde olduğu Trans-Ürdün'de Şerifçi çözüm diyebileceğim şeye şiddetle eğiliyoruz. Hac yolculuğunun kesintiye uğramasından devleti ve mali durumu ciddi şekilde etkilenen, Müslüman vatandaşlarımızın bu kadar derinden ilgilendiği ve yeniden başladığını görmek istediğimiz Mekke Şerifi Kral Hüseyin'e de yardım ve yardımda bulunuyoruz. Bu Şerif politikasının diğer Arap şefler üzerindeki yansıması dikkatle izlenmelidir.[32]

Kahire Konferansı Raporu (raporun tamamı için tıklayın) Abdullah Toplantıları sayfa 107-114
Oturmuş: sağdan: Winston Churchill, Herbert Samuel
İlk sıra ayakta: soldan: Gertrude Bell, Efendim Sassoon Eskell, Mareşal Edmund Allenby, Cafer Paşa el-Askari

Abdullah ile görüşmeler

Abdullah, Şerif Ali bin el-Husayn el-Harithi'yi kendi adına kuzeye gitmek üzere elçi olarak atamıştı ve Rudd, 1921 Şubatının başlarında İngilizlerin "Şerif'in etkisi artık yerel yönetimlerin ve Trans-Ürdün'deki İngiliz danışmanlar ve [bu] Abdullah'ın baharda kuzeye ilerlediği takdirde, nüfusun çoğunluğu tarafından o ülkenin hükümdarı olarak kabul edileceği anlaşılmalıdır. "[33] Abdullah 2 Mart'ta Amman'a geldi ve gönderdi Awni Abd al-Hadi Kudüs'e, Ürdün'ün Suriye'ye saldırmak için bir üs olarak kullanılamayacağında ısrar eden ve Abdullah'ın Churchill'in Kahire'ye gelişini beklemesini isteyen Samuel'i güvence altına almak için Kudüs'e gitti.[34]

Churchill, 28-30 Mart tarihleri ​​arasında Abdullah ile üç görüşme yaptı.[35] Churchill, Ürdün'ü, kendi yönetimi üzerindeki İngiliz kontrolünü tanıyan ve ona karşı sorumlu olacak bir Arap vali yönetiminde bir Arap eyaleti olarak kurmayı önerdi. Filistin ve Ürdün Yüksek Komiserleri. Abdullah, Filistin'in tüm manda alanının kontrolünün Yüksek Komiserden sorumlu olması gerektiğini savundu. Alternatif olarak, kardeşine (Irak) vaat edilen topraklarla bir birliği savundu. Churchill her iki talebi de reddetti.[36]

Abdullah'ın Ürdün'ün batısında bir Yahudi krallığı korkusuna yanıt veren Churchill, "yüzlerce ve binlerce Yahudinin çok kısa sürede ülkeye akın edip mevcut nüfusa hakim olacağının" düşünülmediğini, hatta oldukça imkansız. "Yahudi göçü çok yavaş bir süreç olacak ve Yahudi olmayan mevcut nüfusun hakları kesinlikle korunacaktır." "Trans-Ürdün, Filistin'in mevcut idari sistemine dahil edilmeyecek ve bu nedenle görevin Siyonist hükümleri geçerli olmayacak. İbranice, Trans-Ürdün'de resmi dil yapılmayacak ve yerel Hükümetin yapması beklenmeyecek. Yahudi göçünü ve kolonizasyonunu teşvik etmek için her türlü önlemi benimseyin. " Filistin'deki İngiliz politikası hakkında Herbert Samuel, "Orada bir Yahudi Hükümeti kurma söz konusu değildi ... Hiçbir Araptan toprak alınmayacak, Müslüman dinine hiçbir şekilde dokunulmayacak" dedi.[37]

İngiliz temsilciler, Abdullah'ın Suriye Milliyetçilerinin Fransız karşıtı eylemlerini kontrol edebilmesi durumunda, kardeşinin Mezopotamya adaylığına Fransız muhalefetini azaltacağını ve hatta Abdullah'ın Şam'a Suriye Emiri olarak atanmasına bile yol açabileceğini öne sürdüler. Sonunda Abdullah, Fransızlara doğru ilerlemesini durdurmayı ve Ürdün Nehri'nin doğusundaki bölgeyi altı aylık bir deneme süresi boyunca yönetmeyi kabul etti ve bu süre boyunca kendisine ayda 5.000 sterlinlik bir İngiliz sübvansiyonu verilecek.[38]

Ürdün

Ayrıca bakınız: Abdullah'ın Ürdün'e girişi ve Ürdün Emirliği

bölge hangi parçası olur Ürdün, alanından ayrıldı Fransız Mandası sonra Fransız Kral Faysal'ı yendi Temmuz 1920'de.[39] Bir süre, bölgenin yerleşik bir hükümdarı veya işgal gücü yoktu.[40] Bu dönemde, Ürdün bir hiçbir adamın toprağı[41] veya efendim olarak Herbert Samuel ".. politik olarak terk edilmiş".[42][43]

7 Eylül'de, her ikisi de İngiliz taraftarları olan Rufaifan el-Mecali (el-Karak) ve Sultan el-'Advan (el-Balqa), Hüseyin'den oğullarından birinin devrilme hareketi düzenlemek için kuzeye geleceğini duyuran telgraflar aldı. Suriye'den Fransızlar. Abdullah geldi Ma'an 21 Kasım 1920'de 29 Şubat 1921'de ayrılıp Amman 2 Mart 1921.[44]

Abdullah kuruldu onun hükümeti 11 Nisan 1921.[45]

İlanı Abdullah ben Nisan 1921, Amman'da Transjordan lideri olarak

Irak

Ayrıca bakınız: Zorunlu Irak

Abdullah'ın Irak hırsları

Faysal'ın Suriye Kralı ilan edildiği gün, Al-'Ahd Irak Kongresi'ni topladı (Şam'da Ja'far al-Askari ve kayınbiraderi Nuri el-Said'in de dahil olduğu 29 Iraklı kongre) Abdullah'ın kral ve Zayd'ın yardımcısı olduğu Irak'ın bağımsızlığı çağrısında bulundular; yanı sıra Irak'ın Suriye ile nihai birliği.[a] İngilizlere karşı Irak isyanı birkaç hafta sonra Haziran 1920'nin sonunda başladı.[48]

Faysal'ın Irak hırsları

Suriye Arap Krallığı'nın düşüşünün ardından Faysal, Hayfa üzerinden (1-18 Ağustos) İtalya'ya gitti ve 25 Ağustos 1920'de Napoli'ye vardı. Yolda, 'Mısır'daki Hicaz temsilcisi Abd al-Malik el-Hatib Faysal, Hüseyin'den Faysal'ın yalnızca İngiliz hükümeti ile politikayı tartışması gerektiğini ve yalnızca McMahon-Hüseyin yazışmalarına dayanarak Faysal'ı "ayrı bir krallık ilan ettiği ve Hüseyin'in temsilcisi olarak kalmaktan memnun olmadığı" gerekçesiyle kınadığını söyleyen bir mektup verdi.[49][21] Arap Bürosu müdürüne göre, Faysal ve Abdül Malik arasında Irak konusunda yapılan tartışmalar hakkında bilgi veren ... İngiliz hükümeti onun gitmesini isterse, ya hükümdar olarak ya da Abdullah için naip olarak hazırdı. .. "[50][51]

Faisal, Lloyd George'un tatil yaptığı İsviçre'ye gitti, ancak İngilizlerden İngiltere'ye davet için beklemesini isteyen bir mesajla bunu yapmaktan vazgeçti, bu yüzden Como Gölü'ne gitti ve önümüzdeki üç ay orada kaldı.[52]

Kasım ayında Hüseyin Faysal'ı Avrupa'daki Hicaz heyetinin başına atadı ve 28 Kasım'da İngiltere'ye gitti.

İngiltere'de Faysal

Faysal 1 Aralık'ta İngiltere'ye geldi [53] ve 4 Aralık'ta Kral George ile görüştü.[54] Erken dönem İngiliz endişelerine yanıt olarak Faisal Aralık ayı başlarında Hüseyin'e telgraflar göndererek Abdullah'la yaptığı müdahaleyi Fransızlara karşı eylem tehditleriyle Londra görüşmelerini bozmaması için gönderdi.[55][56]

Faysal'ın biyografisini yazan Haidar, 9 Aralık'ta günlüğüne şunları kaydetti: "Lawrence ve Hogarth ile öğle yemeği yedik ... İngiltere'nin Irak'ta harekete geçeceği Lawrence'ın ifadelerinden anlaşılıyordu. O [Lawrence], Rabbimize [Faysal] hakkında sordu. [Faysal] ailesiyle çatışmaya yol açacak olsa bile özünde bu [konumu] istiyor. "[57]

19 Aralık'ta Hüseyin'den resmi tartışmalara girme izni aldıktan sonra Faysal, Haidar ve General Gabriel Haddad ile birlikte,[58] 23 Aralık'ta Sör John Tilley, Hubert Young ve Kinahan Cornwallis. Bu toplantıda, Curzon'u temsil eden Tilley, Hüseyin'in imzası meselesini Sevr'e gündeme getirdiği ve Faysal, Hüseyin'in İngiltere'nin kendisine vereceği sözleri yerine getirme niyetinden emin olana kadar imzalamayacağını açıkladığı samimi bir görüş alışverişi oldu. McMahon-Hussein yazışmaları ve anlamı hakkında tartışmalar ve herhangi bir şeyin çözülüp çözülmeyeceğini görmek için İngilizce ve Arapça versiyonları yan yana koyma anlaşması yapıldı.[59][60][61]

Sonraki gün[62] İngilizce ve Arapça metinleri karşılaştırıldı. Orada bulunan bir yetkilinin belirttiği gibi,[63]

Kral Husain'e gönderilen Arapça versiyonda bu, Gt Britain'ın belirtilen sınırların tamamı dahilinde Fransa'ya zarar vermeden hareket etmekte özgür olduğunu gösterecek şekilde çevrilmiştir. Bu pasaj elbette bizim çarşaf dayanağımızdı: Fransızlara haklarını saklı tuttuğumuzu ve Araplara da Fransızlarla nihayetinde anlaşmaya varacakları bölgeler olduğunu söylememizi sağladı. Bu sağlam zeminin ayaklarımızın altından kesilmesi son derece garip. Bence HMG, Feisal'i Mezopotamya'ya göndererek bir çeşit amende yapma fırsatını değerlendirecek. [b]

Paris, Kedourie'den alıntı yapıyor[65] Young'ın çevirisinin hatalı olduğunu iddia etmek, "Young, Cornwallis ve Storrs'ın hepsi yanılmış görünüyor" [66] ve Friedman, Faysal tarafından üretilen Arapça belgenin "gerçek olmadığını", bir "uydurma" olduğunu iddia ediyor.[67]

Ocak ayının başlarında Faysal'a Young tarafından sipariş edilen 29 Kasım 1916 tarihli "Mekke Şerifinin Haziran 1916 Ayaklanmasına Kadar ... 1914'ten Tarihsel Belgelerin Özeti" kitabının bir baskısı verildi.[68] 29 Kasım 1920'de Young, bir antlaşmanın amaçlanan içeriğini ele alan "Hicaz'la olası müzakereler hakkında Dışişleri Bakanlığı Memorandumu" yazmıştı.[69] Arapça çeviriyi, söz konusu Şam Vilayeti. Bu, yazışmanın Filistin'i Arap bölgesinden dışlamayı amaçladığına dair bir argüman ilk kez ortaya atılmıştı.[61]

7 Ocak'ta ve 8 Ocak'ın erken saatlerinde, Curzon'dan gelen talimatlarla gayri resmi olarak hareket eden Cornwallis, Irak konusunda Faysal'ı seslendirdi. Faysal, prensipte bir manda kararını kabul edip Fransızlara karşı entrika yapmamaya karar verirken, adaylığı konusunda ikircikliydi: "Kendimi asla aday olarak göstermeyeceğim" ... Hüseyin "Abdullah'ın Mezopotamya'ya gitmesini" istiyor ve "halk, milletim için değil, kendim için çalıştığıma inanıyorum. " "HMG Abdullah'ı reddedip görevi üstlenmemi isteseydi ve insanlar beni istediklerini söyleselerdi" derdi. Cornwallis, Faysal'ın Mezopotamya'ya gitmek istediğini ancak kendini zorlamayacağını veya Abdullah'a karşı çalışmayacağını düşünüyordu.[70][71][72]

8 Ocak'ta Faysal Lawrence, Cornwallis'e katıldı. The Hon. William Ormsby-Gore, MP ve Walter Guinness MP -de Edward Turnour, Earl Winterton hafta sonu kır evi. Allawi, Faysal'ın saatler süren tartışmalardan sonra Irak Kralı olmayı kabul ettiği iddiasını desteklemek için Winterton'ın anılarından alıntı yapıyor.[73] Paris, Lloyd George'un özel sekreteri Philip Kerr'in Winterton'a yaklaştığını, başbakanın "Irak'ın tacını kabul ederse Faysal'a teklif etmeye hazır olduğunu" mesajıyla ilettiğini söylüyor. Kendisi olmadıkça teklif etmeyecek. Emir'in kabulünden emin. " Paris ayrıca toplantının ve sonuçlarının gizli tutulduğunu söylüyor.[74]

10 Ocak'ta Faisal, Lawrence, Ormsby Gore ve Guinness ile bir araya geldi. Allawi, İngiliz Orta Doğu politikasından sorumlu bölümde yapılacak değişikliklerin Hicaz'daki durumla birlikte tartışıldığını söylüyor. Faisal, İngiltere'nin kendisini öne çıkarmasını tercih ederek Irak konusunda itiraz etmeye devam etti. Lawrence daha sonra toplantı hakkında Churchill'e bilgi verdi, ancak İngiliz hükümeti kendisine resmi bir teklif yaparsa Faysal'ın Irak'a adaylığı kabul edeceğini henüz teyit edemedi.[73]

Faisal ve Haddad, 13 Ocak 1921'de Curzon ile buluştu. Faysal, İbn Suud konusunda endişeliydi ve Hindistan Ofisi onu destekleyici görünürken İngilizlerin pozisyonunu netleştirmeye çalıştı. Curzon, Hüseyin'in Versay Antlaşması'nı imzalamayı reddederek kendi güvenliğini tehdit ettiğini düşünüyordu. Faysal, Hicaz için silah ve sübvansiyonun eski haline getirilmesini istedi, ancak Curzon reddetti.[75]

Lawrence, 17 Ocak 1921'de Churchill'e yazdığı bir mektupta Faysal'ın Irak, Ürdün ve Suriye'deki Arap egemenliği karşılığında "babasının Filistin'e yönelik tüm iddialarından vazgeçmeyi kabul ettiğini" yazdı. Friedman, bu mektuba Lawrence'tan Marsh'a (Churchill'in özel sekreteri) atıfta bulunur, 17 Ocak tarihinin hatalı olduğunu ("bir kalem kayması veya bir yanlış baskı") belirtir ve en olası tarihin 17 Şubat olduğunu iddia eder. Friedman da Lawrence'ın Churchill'e yazdığı ve bu ifadeyi içermeyen tarihi olmayan ("muhtemelen 17 Şubat") bir mektuba atıfta bulunuyor.[76] Paris yalnızca Marsh mektubuna atıfta bulunuyor ve kanıtların belirsiz olduğunu iddia ederken, mektubun 8 Ocak'tan kısa bir süre sonra Earl Winterton'ın kır evinde gerçekleşen bir toplantıyı anlatmış olabileceğini öne sürüyor.[77]

20 Ocak'ta Faisal, Haddad, Haidar, Young, Cornwallis ve Ronald Lindsay tanışmak. Faisal'ın biyografi yazarı, Churchill'in daha sonra Faysal'ın Filistin topraklarının bağımsız bir Arap Krallığı için verilen destek vaatlerinin dışında bırakıldığını kabul ettiğini daha sonra parlamentoda iddia ettiği için bu toplantının daha sonra Faysal'a karşı kullanılacak bir yanlış anlaşılmaya yol açtığını söylüyor. Allawi, toplantı tutanaklarının yalnızca Faysal'ın bunun İngiliz hükümeti ile mutabık kalmadan değişimlerin İngiliz hükümeti yorumu olabileceğini kabul ettiğini gösterdiğini söylüyor.[78]Churchill, 1922'de parlamentoda bunu doğruladı, "... iddianın dayandığı yazışmanın sonuçlanmasından beş yıldan fazla bir süre sonra, 20 Ocak 1921'de Dışişleri Ofisinde yapılan bir konuşma. Bu vesileyle, Majestelerinin Hükümeti'nin görüşü, kendisini Majestelerinin Hükümeti'nin Filistin'i dışlamak niyetinde olduğu ifadesini kabul etmeye hazır olduğunu ifade eden Emir'e açıklandı. "[79]

Rudd, Irak'la ilgili olarak, Lindsay toplantı tutanağında "Şerifli ailesinin bir üyesiyse onu karşılamalıyız. Abdullah iyi ve iyiyse. Feisal ise - belki daha iyi."[80]

7 Aralık tarihli taslak Filistin Mandası yayınlandı Kere 3 Şubat 1921'de ve Paris'e göre Faysal, 6 Ocak'ta Curzon'a resmi bir protesto yaptı ve bunun özü 9 Şubat'ta Times'da yayınlandı.[81] Tarihçiye göre Susan Pedersen Faysal ayrıca 16 Şubat'ta babası adına Milletler Cemiyeti'ne, durumun savaş zamanı taahhütlerini ve Sözleşme'nin 22. Maddesini ihlal ettiğini belirten bir dilekçe verdi. Dilekçe, Türkiye ile barış anlaşması imzalanmadığı gerekçesiyle "şüpheli" gerekçesiyle "alınamaz" olarak değerlendirildi.[82]

16 Şubat'ta Faysal, Lawrence ile tanıştı ve Allavi, Lawrence'ın şu sözlerini aktarıyor: "Ona, Sömürge Dairesi Orta Doğu Departmanında bir randevuyu kabul ettiğimi söyledim ... Daha sonra yakın gelecekte neler olabileceğinden bahsettim. Mısır'da olası bir konferans ... Batı Asya'nın Arap bölgelerinin siyasetinin, anayasasının ve maliyesinin tartışılacağı ... Bunların hepsi, ırkının, özellikle de ailesinin doğrudan ilgisini çekiyordu ve bunun işaretler sunacağını düşündüm. tüm tarafları tatmin edecek bir çözüm için makul ölçüde umutlu olduğunu haklı çıkardı. "[83] Karsh da benzer bir rapor veriyor ve Marsh mektubu hakkında bilgi verirken onu bu toplantıya bağlamıyor.[84] (Bu toplantı, Lawrence'ın Marsh'a yazdığı tarihsiz mektubun görüşme konusu olarak Friedman tarafından belirlenir. [85]).

22 Şubat'ta Faysal, Lawrence ile birlikte Churchill ile görüştü. Lawrence'ın kaydettiği gibi, Faysal'ın Manda'yı kabul etmesi ve Fransızlara karşı entrika çevirmeme sözü üzerinde açıkça mutabakata varılmadı. Faysal, Churchill'e görev süresini sordu ve Faysal Manda'yı önemli sayarken, bir Mandanın neleri içereceği konusunda şüphelerini dile getirdi. Toplantı, Churchill'in Faysal'a 25 Mart'a kadar "işler ayarlanabileceğini" ve Faysal'ın "tavsiyesine veya anlaşmasına ihtiyaç duyulursa" Londra'da kalması gerektiğini söylemesiyle sona erdi.[86]

10 Mart'ta Faysal, Londra Konferansı - Avam Kamarası'ndaki Müttefik Kuvvetler Konferansı'na Sunulan Memorandum.[87] Faisal, Hüseyin'in Sevr konusundaki görüşünü yinelemek ve Hicazi heyetinin katılmasına izin verilmesini istemek için 21 Şubat'ta Lloyd George'a mektup yazmıştı. Lloyd George mektubu toplantıda masaya koydu, ancak Fransızlar itiraz etti ve ancak sonunda Faysal adına Haddad formunu teslim almayı kabul etti.[88]

12 Mart'ta başlayan ve Faysal'ın Irak'a adaylığını tartışan Kahire konferansı, 22 Mart'ta Lloyd George, Churchill'e, Kabine'nin "... sizin tavsiyelerinizin kolektif gücünden çok etkilendiğini ... ve olayların düzeninin olması gerektiği düşünüldüğünü" söyledi. aşağıdaki gibi:"

Sir P. Cox, Mezopotamya'ya olabildiğince az gecikmeyle geri dönmeli ve Feisal'ın adaylığının kabul edilmesi ve Irak hükümdarının konumunu kabul etmesi için davet edilmesiyle sonuçlanabilecek düzeneği çalıştırmalıdır. Bu arada Fransızlara herhangi bir duyuru veya iletişim yapılmamalıdır. Bununla birlikte, Feisal'e, artık İngiltere'de kalmasına gerek olmadığı ve en son raporlarımızdan genellikle daha fazla kabul edilemez bir durumda olduğu görünen babasına danışmak için gecikmeden Mekke'ye dönmesi gerektiği özel olarak söylenecek. düşünce yapısı. Feisal'e, babasının ve kardeşinin rızasıyla Mezopotamya'ya aday olursa ve o ülkenin halkı tarafından kabul edilirse, onların seçimini, tabi ki, tabi ki, onun hazır olduğu çifte koşula hoş geldiniz. Milletler Cemiyeti'ne getirilen vekalet şartlarını kabul edin ve pozisyonunu Fransızlara karşı entrika ya da saldırmak için kullanmayacağını ... Eğer yukarıdaki koşullar yerine getirilirse, Feisal o zaman Mekke'den teklif arzusunu doğru anda bildirirdi. kendisi aday ve Mezopotamya halkına hitap etmelidir. Bu aşamada, gerekirse, şüpheleri veya sıkıntıları ne olursa olsun, önceki beyanlarımıza tam olarak uygun olarak bir eylem planına karşı protesto için hiçbir gerekçesi olmayan Fransızlarla iletişim kurabiliriz.[89]

Lawrence 23 Mart'ta Faysal'a telgraf çekti: "İşler tam olarak umulduğu gibi gitti. Lütfen bir an önce Mekke'ye mümkün olan en hızlı yoldan başlayın ... Yolda sizinle buluşup ayrıntıları açıklayacağım."[90] Faysal, Nisan başında İngiltere'den ayrıldı.

Eve dön

11 Nisan 1921'de Port Said'de Faysal Lawrence ile Kahire konferansı ve ilerisini tartışmak için buluştu. Lawrence, toplantıdan Churchill'e Faysal'ın üzerine düşeni yapacağına söz verdiğini ve Fransızlara saldırmamayı ya da entrikalara girmeyeceğini yazdı. Faysal bir kez daha Manda ile ilgili çekincelerini dile getirdi.[91]

Faysal, 25 Nisan'da Cidde'ye ulaştı ve Hüseyin ile Mekke'ye danıştıktan ve Irak'a gelişinin hazırlıklarını yaptıktan sonra 12 Haziran'da Basra'ya hareket etti. Yanında 1920 isyanından sonra Hicaz'a sığınan ve Haidar ve Tahsin Kadri de dahil olmak üzere kendi yakın danışmanları grubu ile birlikte Irak'ta İngiliz makamları tarafından ilan edilen af ​​kapsamında geri dönen Iraklılar da vardı. Yeni atanan danışmanı Cornwallis de oradaydı.[92]

Faysal'ın üstünlüğü

Prens Faysal'ın Irak Kralı olarak taç giymesi, 1921

Faysal geldi Basra 23 Haziran 1921'de, Irak'ta ilk kez ve sadece iki ay sonra 23 Ağustos 1921'de Kral olarak taç giyecekti.[93]

Hüseyin ve Hicaz

Ayrıca bakınız: Mekke Şerifi Hüseyin bin Ali ve Hicaz Krallığı

Sübvansiyonun azaltılması ve sona ermesi

1916 ile Nisan 1919 arasında 6,5 ​​milyon sterlin alan, Mayıs 1919'da sübvansiyon aylık 100.000 sterline (200.000 sterlin) düşürüldü, ekimden 75.000 sterline, Kasım'da 50.000 sterline, Aralık ayında 25.000 sterline, Şubat 1920'ye kadar daha fazla ödeme yapıldı. Churchill, Sömürge Dairesi'ni devraldıktan sonra, sübvansiyonların ödenmesini destekledi ve Irak'ta öngörülen mali tasarruflar göz önüne alındığında, 100.000 £ 'luk bir miktarın istisnai olmadığını ve hatta Şerif'in planı göz önüne alındığında, Hüseyin'in alması gerektiğini savundu. İbn Suud'dan daha büyük bir miktar. Bu, Kabine'nin herhangi bir sübvansiyonu 60.000 £ ile sınırlandırırken aynı zamanda İbn Suud için olan miktarın aynı olmasına karar verdiği bir konuydu, Dışişleri Bakanlığı'ndan girdi gerekiyordu ve Curzon, Barış antlaşmalarında Hüseyin'in imzasını istedi.

Antlaşmaları imzalamayı reddetme

1919'da Kral Hüseyin, Versailles Antlaşması'nı onaylamayı reddetti. Ağustos 1920'de, Sevr Antlaşması'nın imzalanmasından beş gün sonra, Curzon, Kahire'den Hüseyin'in her iki anlaşmaya da imza atmasını istedi ve imzaya bağlı olarak 30.000 £ tutarında bir ödeme yapmayı kabul etti. Hüseyin reddetti ve Şubat 1921'de "Filistin'i Siyonistlere ve Suriye'yi yabancılara atayan bir belgeye adını eklemesinin" beklenemeyeceğini belirtti.[94]

Temmuz 1921'de Lawrence, Hüseyin'le bir anlaşma düzenlemesinin yanı sıra Kral'ın Versailles ve Sèvres'e imzasını atması için Dışişleri Bakanlığı'na atandı. Yıllık 60.000 £ tutarında bir sübvansiyon önerildi; Şerif üçgeni tamamlanmış olsa da bu girişim de başarısızlıkla sonuçlandı.[95] 1923'te İngilizler, Hüseyin'le çözülmemiş sorunları çözmek için bir girişim daha yaptı ve bir kez daha bu girişim başarısız oldu, Hüseyin, kendi alanı olarak algıladığı herhangi bir mandayı tanımayı reddetmeye devam etti. Hüseyin Ocak 1924'te Amman'a gitti ve Samuel ve Clayton ile görüşmeler yaptı. Mart 1924'te, Hüseyin'in kendi halife ilanını takiben ve suç teşkil eden maddeyi anlaşmadan çıkarma olasılığını kısaca değerlendirdikten sonra, hükümet daha fazla müzakereyi askıya aldı.

İngilizler ve hac

Mekke'nin Müslüman dünyası için önemi (o zamanlar İngiltere bir Müslüman imparatorluğunu etkili bir şekilde yönetiyordu) ve Osmanlı'ya karşı potansiyel bir isyan merkezi olarak Britanya için önemi, başarılı bir hac sadece Hüseyin'in konumunu güçlendirmekle kalmaz, aynı zamanda dolaylı olarak da Britanya'nın konumunu güçlendirir.[96]

1924 Hilafet iddiası

Ana makale: Halifeliğin Kaldırılması

7 Mart 1924'te, dört gün sonra Osmanlı Halifeliği kaldırıldı, Hüseyin kendini ilan etti Hepsinin halifesi Müslümanlar.[97] Bununla birlikte, Hüseyin'in Müslüman dünyasındaki itibarı, İngiltere ile ittifakı, Osmanlı'ya ihaneti ve eski Osmanlı Arap bölgesinin birçok ülkeye bölünmesi nedeniyle zarar görmüştü; Sonuç olarak, bildirisi Mısır ve Hindistan gibi kalabalık Müslüman ülkelerde destekten daha fazla eleştiri aldı.[98]

Nejd ile ilişkiler

Ayrıca bakınız: Al-Khurma anlaşmazlığı ve Suudi Arabistan'ın Hicaz'ı fethi

1923'ün sonlarına doğru Hicaz, Irak ve Ürdün'ün hepsinin Necd'le sınır sorunları vardı. Kuveyt Konferansı Kasım 1923'te başladı ve Aralık 1924'e kadar devam etti. Hüseyin başlangıçta, İbn Suud'un kabul edemeyeceği koşullar dışında katılmayı reddetti; Hüseyin nihayet kendi oğlu Zeid tarafından temsil edilmeyi kabul ettikten sonra oğlunu göndermeyi reddetmesi konferans sona erdi.[99]

Tahttan çekilme

Yerel baskılardan sonra Hüseyin 4 Ekim 1924'te tahttan çekildi ve 14 Ekim'de Cidde'den Akabe'ye gitti. Ali tahta geçti ve 19 Aralık 1925'te tahttan çekildi ve Hicaz'daki Haşimi yönetimine son vererek Irak'ta Faysal'a katılmak üzere ayrıldı.[100]

Şerif soy ağacı

Aile üyeleri arasındaki ilişkiler:[101]

Hüseyin'in oğulları: Ali, Abdullah ve Faysal, 1920'lerin ortalarında
Hükümdar Hüseyin
Mekke Şerifi
Kasım 1908 - 3 Ekim 1924
Hicaz Kralı
Ekim 1916-3 Ekim 1924
Hükümdar Ali
Hicaz Kralı
3 Ekim 1924 - 19 Aralık 1925
(Monarşi Suudi fethi tarafından mağlup edildi )		Hükümdar Abdullah ben
Ürdün Emiri (daha sonra Kralı)
11 Nisan 1921 - 20 Temmuz 1951
Hükümdar Faysal ben
Suriye Kralı
8 Mart 1920 - 24 Temmuz 1920
Irak Kralı
23 Ağustos 1921 - 8 Eylül 1933
Zeid
(Irak taklidi)
Abd Al-Ilah
(Irak naibi )
Hükümdar Talal
Ürdün Kralı
20 Temmuz 1951 - 11 Ağustos 1952
Hükümdar Gazi
Irak Kralı
8 Eylül 1933 - 4 Nisan 1939
Ra'ad
(Irak taklidi)
Hükümdar Hüseyin
Ürdün Kralı
11 Ağustos 1952 - 7 Şubat 1999
Hükümdar Faysal II
Irak Kralı
4 Nisan 1939 - 14 Temmuz 1958
(Monarşi darbeyle devrildi
Zeid
Hükümdar Abdullah II
Ürdün Kralı
7 Şubat 1999 - günümüz
Hüseyin
(Ürdün Veliaht Prensi )

Referanslar

Dipnotlar

  1. ^ Yazar Ian Rutledge'a göre Abdullah'ın buna tepkisi bilinmiyor.[46] Rudd ise 1 Mart'ta Abdullah ile Vickery arasında yapılan bir konuşmaya atıfta bulunurken: "... En az 20 yıl İngiliz desteğini ve yardımını garanti ederse kesinlikle Irak Emiri olmak ister. Hiçbir ülkede bir pozisyonu kabul etmez. Büyük Britanya'nın manda olmadığı ... "[47]
  2. ^ Onun içinde Çölü Ateşe Atmak 2 yıl önce yayımlanan Barr, buna ek olarak, yaklaşık on beş yıldır kayıp olan en önemli iki harfin Arapça versiyonlarının, Ronald Storrs'un Kahire'deki ofisinde bir açıklıkta nasıl bulunduğunu anlatmıştı. Lord Chancellor, 23 Ocak 1939'da kabineye gönderilen Arap iddiasının gücüne ilişkin gizli bir hukuki görüşte, "Bu dikkatsiz çeviri, çekincenin anlamını tamamen değiştiriyor veya her halükarda anlamı son derece belirsiz hale getiriyor," dedi.[64]

Alıntılar

  1. ^ "BBC NEWS - İngiltere - Lawrence'ın Orta Doğu haritası gösteride".
  2. ^ Paris 2004, s. 50.
  3. ^ Rogan, Eugene L. (2016). "Ortadoğu'nun Modern Devlet Sistemine Doğuşu". Fawcett, Louise (ed.). Ortadoğu'nun uluslararası ilişkileri. Oxford University Press. s. 50. ISBN  978-0-19-870874-2.
  4. ^ Paris 2004, s. 246.
  5. ^ Arap Uyanışı. Taylor ve Francis. 19 Aralık 2013. s. 303–. ISBN  978-1-317-84769-4.
  6. ^ William E. Watson (2003). Üç Renkli ve Hilal: Fransa ve İslam Dünyası. Greenwood Publishing Group. s. 53–. ISBN  978-0-275-97470-1.
  7. ^ Eliezer Tauber (5 Mart 2014). I.Dünya Savaşında Arap Hareketleri. Routledge. s. 240–. ISBN  978-1-135-19978-4.
  8. ^ Troeller, Gary (23 Ekim 2013). Suudi Arabistan'ın Doğuşu: İngiltere ve Su'ud Hanesi'nin Yükselişi. Routledge. ISBN  978-1-135-16198-9.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  9. ^ Zamir, Meir (6 Aralık 2006). "Faysal ve Lübnan sorunu, 1918–20". Orta Doğu Çalışmaları. 27 (3): 404. doi:10.1080/00263209108700868.
  10. ^ Paris 2004, s. 59.
  11. ^ Lieshout, Robert H. (2016). İngiltere ve Arap Ortadoğu: I.Dünya Savaşı ve Sonrası. I.B. Tauris. s. 358. ISBN  978-1-78453-583-4.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  12. ^ Allawi 2014, s. 250.
  13. ^ Elie Kedouri (8 Nisan 2014). İngiliz-Arap Labirentinde: McMahon-Hüseyin Yazışmaları ve Yorumları 1914-1939. Routledge. s. 229–. ISBN  978-1-135-30842-1.
  14. ^ Allawi 2014, s. 253.
  15. ^ Ayşe Tekdal Fildis. "Suriye'deki Sorunlar: Fransız Bölünmesi ve Yönetimiyle Ortaya Çıktı". Orta Doğu Politika Konseyi. Alındı 13 Haziran 2019.
  16. ^ Philips S. Khoury, Suriye ve Fransız Mandası; Arap Milliyetçiliğinin Siyaseti, 1920-1945 Orta Doğu Çalışmaları I. B.Tauris, 1987, p = 442
  17. ^ Paris 2004, s. 65.
  18. ^ Friedman 2017, s. 269.
  19. ^ Allawi 2014, s. 586.
  20. ^ Allawi 2014, s. 278.
  21. ^ a b Friedman 2017, s. 272.
  22. ^ Allawi 2014, s. 290.
  23. ^ Bennett 1995, s. 104.
  24. ^ Hansard, [1]: HL Deb 15 Haziran 1921 cilt 45 cc559-63
  25. ^ Paris 2004, s. 288.
  26. ^ Paris 2004, s. 284.
  27. ^ Michael J. Cohen (13 Eylül 2013). Churchill ve Yahudiler, 1900-1948. Taylor ve Francis. s. 63–. ISBN  978-1-135-31913-7.
  28. ^ Bennett 1995, s. 111.
  29. ^ Reeva Spector Simon; Michael Menachem Laskier; Sara Reguer (30 Nisan 2003). Modern Zamanlarda Ortadoğu ve Kuzey Afrika Yahudileri. Columbia Üniversitesi Yayınları. s. 353–. ISBN  978-0-231-50759-2.
  30. ^ Allawi 2014, s. 360.
  31. ^ Rudd 1993, s. 305,309.
  32. ^ Orta Doğu, HC Deb 14 Haziran 1921 cilt 143 cc265-334
  33. ^ Rudd 1993, s. 309.
  34. ^ Rudd 1993, s. 312.
  35. ^ Rudd 1993, s. 305.
  36. ^ Rudd 1993, s. 307.
  37. ^ 12-30 Mart 1921'de Kahire ve Kudüs'te düzenlenen Ortadoğu Konferansı Raporu, Ek 19, s. 109-111. İngiliz Sömürge Dairesi, Haziran 1921 (CO 935/1/1)
  38. ^ Joab B. Eilon; Yoav Alon (30 Mart 2007). Ürdün'ün Oluşumu: Kabileler, Sömürgecilik ve Modern Devlet. I.B. Tauris. s. 40–. ISBN  978-1-84511-138-0.
  39. ^ Macmunn ve Falls 1930, s. 609: "Arap bölgesi ikiye bölündü, güneyi Hüseyin'in ikinci oğlu Abdulla'nın yönetimi altında Trans-Ürdün'ün manda bölgesi haline geldi ve bugün de kalmaya devam ediyor. Şam'da deney bir Fransız tarafından denendi. -protected State under Feisal, but it speedily failed. Feisal was ejected by the French in July 1920, and Zone A linked with the Blue Zone under a common administration."
  40. ^ Dann, U. (1969). Arap Lejyonunun Başlangıcı. Orta Doğu Çalışmaları, 5 (3), 181-191. Alınan http://www.jstor.org/stable/4282290 "... Faysal'ın Suriye'den ayrılışı ile" Abdallah'ın "Amman'daki yerleştirmesi" arasındaki fetih.
  41. ^ Norman Bentwich, İngiltere Filistin, s51, "Yüksek Komiser ... ancak Emir Faysal'ın ... krallığından kaçmak zorunda kaldığı birkaç gündür" ve "Faysal'ın ayrılışı ve Suriye Emirliği'nin dağılması geride kaldı Ürdün'ün doğu yakasındaki bölge şaşırtıcı bir müfrezedir. Bir süre için topraksızdı. Osmanlı rejiminde bölge Şam Vilayetine bağlıydı; Askeri Yönetim altında bir kısım muamele görmüştü. Şam'dan yönetilen doğu işgal altındaki topraklardan; ancak artık bu tabiiyetin devam etmesi imkansızdı ve doğal bağlılığı Filistin'di. Bölge gerçekten de Filistin'in Manda topraklarına dahil edildi, ancak zor konular söz konusuydu. Manda'nın Yahudi Ulusal Evi ile ilgili hükümlerinin oraya uygulanması. Özerk Arap bölgesi ile ilgili olarak Araplara verilen taahhütler bölgeyi de içeriyordu. Son olarak, Majestelerinin Hükümeti yola çıkmak konusunda isteksizdi. herhangi bir kesin taahhüt ve birliklerin bölgeye herhangi bir girişini veto etti. Araplar bu nedenle kaderlerini belirlemeye terk edildi. "
  42. ^ Borular, Daniel (26 Mart 1992). Büyük Suriye: Bir Hırsın Tarihi. Oxford University Press. s. 28–. ISBN  978-0-19-536304-3.
  43. ^ Edward W. Said; Christopher Hitchens (2001). Kurbanları Suçlamak: Sahte Burs ve Filistin Sorunu. Verso. s. 197–. ISBN  978-1-85984-340-6.
  44. ^ Vatikiotis, P.J. (18 May 2017). Politics and the Military in Jordan: A Study of the Arab Legion, 1921–1957. Taylor ve Francis. ISBN  978-1-351-78303-3.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  45. ^ Gökhan Bacik (2008). Hybrid sovereignty in the Arab Middle East: the cases of Kuwait, Jordan, and Iraq. Macmillan. s. 76. ISBN  978-0-230-60040-9. Alındı 9 Nisan 2011.
  46. ^ Ian Rutledge (1 June 2015). Enemy on the Euphrates: The Battle for Iraq, 1914 - 1921. Saqi. s. 135–. ISBN  978-0-86356-767-4.
  47. ^ Rudd 1993, s. 257.
  48. ^ Charles Tripp (27 May 2002). Irak Tarihi. Cambridge University Press. s. 43. ISBN  978-0-521-52900-6.
  49. ^ Allawi 2014, s. 301.
  50. ^ Paris 2004, s. 122.
  51. ^ Allawi 2014, s. 312.
  52. ^ Allawi 2014, s. 304.
  53. ^ Allawi 2014, s. 309.
  54. ^ Paris 2004, s. 0119.
  55. ^ Allawi 2014, s. 318.
  56. ^ Rudd 1993, s. 316.
  57. ^ Allawi 2014, s. 316.
  58. ^ Barry Rubin; Wolfgang G. Schwanitz (25 February 2014). Naziler, İslamcılar ve Modern Ortadoğu'nun Oluşumu. Yale Üniversitesi Yayınları. s. 64–. ISBN  978-0-300-14090-3.
  59. ^ Younan Labib Rizk (21 August 2009). Britain and Arab Unity: A Documentary History from the Treaty of Versailles to the End of World War II. I.B. Tauris. s. 38–. ISBN  978-0-85771-103-8.
  60. ^ Allawi 2014, s. 319.
  61. ^ a b Friedman 2017, s. 297.
  62. ^ Friedman 2017, s. 298.
  63. ^ Barr, James (2011). Kumdaki Bir Çizgi: İngiltere, Fransa ve Ortadoğu'yu şekillendiren mücadele. Simon ve Schuster. s. 60. ISBN  978-1-84983-903-7.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  64. ^ James Barr (7 November 2011). Setting the Desert on Fire: T.E. Lawrence and Britain's Secret War in Arabia, 1916-18. Bloomsbury Publishing. s. 250–. ISBN  978-1-4088-2789-5.
  65. ^ Elie Kedouri (8 April 2014). In the Anglo-Arab Labyrinth: The McMahon-Husayn Correspondence and its Interpretations 1914-1939. Routledge. pp. 237–41. ISBN  978-1-135-30842-1.
  66. ^ Paris 2003, pp. 257,268.
  67. ^ Friedman 2017, s. 299.
  68. ^ Friedman 2017, s. 312.
  69. ^ Paris 2004, s. 271.
  70. ^ Paris 2004, s. 121.
  71. ^ Rudd 1993, s. 317.
  72. ^ Allawi 2014, s. 321.
  73. ^ a b Allawi 2014, s. 322.
  74. ^ Paris 2004, s. 128.
  75. ^ Allawi 2014, pp. 322–333.
  76. ^ Friedman 2017, s. 277.
  77. ^ Paris 2003, s. 129.
  78. ^ Allawi 2014, s. 323.
  79. ^ Hansard, "PLEDGES TO ARABS.": HC Deb 11 July 1922 vol 156 cc1032–5
  80. ^ Rudd 1993, s. 318.
  81. ^ Paris 2004, s. 130.
  82. ^ Muhafızlar: Milletler Cemiyeti ve İmparatorluk Krizi. Oxford University Press. 29 April 2015. pp. 81–. ISBN  978-0-19-022639-8.
  83. ^ Allawi 2014, s. 326.
  84. ^ Efraim Karsh; Inari Karsh (2001). Empires of the Sand: The Struggle for Mastery in the Middle East, 1789-1923. Harvard Üniversitesi Yayınları. s. 286–. ISBN  978-0-674-00541-9.
  85. ^ Friedman 2017, s. 307.
  86. ^ Paris 2004, s. 129–30.
  87. ^ "Memorandum Submitted to the Conference of Allied Powers at the House of Commons". Unispal. Alındı 11 Haziran 2019.
  88. ^ Allawi 2014, s. 329.
  89. ^ Efraim Karsh; Inari Karsh (June 2009). Empires of the Sand: The Struggle for Mastery in the Middle East, 1789-1923. Harvard Üniversitesi Yayınları. pp. 392–. ISBN  978-0-674-03934-6.
  90. ^ Paris 2004, s. 134.
  91. ^ Allawi 2004, s. 333.
  92. ^ Allawi 2014, s. 336.
  93. ^ Allawi 2014, pp. 336,379.
  94. ^ Mousa, Süleyman (1978). "A Matter of Principle: King Hussein of the Hejaz and the Arabs of Palestine". Uluslararası Orta Doğu Araştırmaları Dergisi. 9 (2): 184–185. doi:10.1017 / S0020743800000052.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  95. ^ Paris 2004, s. 252.
  96. ^ John Slight (12 October 2015). The British Empire and the Hajj. Harvard Üniversitesi Yayınları. s. 176–. ISBN  978-0-674-91582-4.
  97. ^ Teitelbaum, Joshua (2000). ""Taking Back" the Caliphate: Sharīf Ḥusayn Ibn ʿAlī, Mustafa Kemal and the Ottoman Caliphate". Die Welt des Islams. 40 (3): 412–424. doi:10.1163/1570060001505343. JSTOR  1571258.
  98. ^ Al-Rasheed, Madawi; Kersten, Carool; Shterin, Marat (12 November 2012). Hilafetin Gizemini Çözmek: Tarihsel Hafıza ve Çağdaş Bağlamlar. Oxford University Press. sayfa 48–. ISBN  978-0-19-025712-5.
  99. ^ Paris 2004, s. 335–337.
  100. ^ Paris 2004, s. 344.
  101. ^ "Welcome to the Office of King Hussein I dedicated to the father of Modern Jordan". Kraliyet Haşimi Mahkemesi. Alındı 5 Ağustos 2019.

Kaynakça

Dış bağlantılar