Güney Afrika'da örf ve adet hukuku - Customary law in South Africa

Güney Afrika örf ve adet hukuku genellikle bir kodlanmamış yasal sistem yerli topluluklar tarafından geliştirilmiş ve uygulanmıştır. Güney Afrika. Örf ve adet hukuku olarak tanımlandı

Genel bağlamı ortak bir bilgi meselesi olan insanların yaşam tarzından ve doğal isteklerinden, özel durumlara uygulanan emsallerle birleştiğinde, şefin ve onun meclis üyeleri, oğulları ve oğullarının oğulları unutulana kadar ya da çok eski kuralların bir parçası olana kadar.[1]

Çoğu Afrika devleti, örfi hukuku içeren çoğulcu bir hukuk biçimini takip eder, dini kanunlar, alınan yasa (örneğin Genel hukuk veya sivil yasa ) ve eyalet mevzuatı.[2] Güney Afrika Anayasası Bölüm 211'deki geleneksel otorite ve örf ve adet hukukunu tanır.[3] Altında bir hüküm Bhe - Sulh Hakimi, Khayelitsha örf ve adet hukukunun "kendi başına Anayasa tarafından korunduğunu ve ona tabi olduğunu" belirtmiştir.[3] Örf ve adet hukuku sömürgecilik, "kaynakları halkın uygulamalarında, gelenek ve göreneklerinde" vardı.[4] Gelenek hukuku akışkandır ve zamanla ve farklı insan grupları arasında değişir.[5] Ek olarak, etnik köken genellikle teamül hukukuna bağlıdır.[6] Sally Falk Moore İnsanların 'hukuka' ve 'sosyal adetlere' göre yaşama tarzına dair daha gerçekçi bir fikre sahip olmak için 'hukuku' ayırmaya çalışmak yerine, hukuku toplum bağlamında incelemenin gerekli olduğunu ileri sürer. toplum'.[7]

Örfi hukukun anayasal olarak tanınması

Ayrıca bakınız: Güney Afrika Hukuku

Örfi hukukun tanınması, Güney Afrika Anayasası Bölüm 211 altında,[8] "Gelenek hukukunun tanımında 31 (1). Bölümde tanınan topluluklarla metinsel bir bağlantı" olmamasına rağmen.[9] Afrika Gelenek Hukukunun (ACL) uygulanması, Anayasaya ve bununla özel olarak ilgilenen herhangi bir mevzuata tabidir.

Afrika Gelenek Hukuku (ACL), özellikle özgürlük, inanç ve görüş hakkı (15), bireysel dil ve kültür hakkı (30) ve ilgili kolektif hak kapsamında, Haklar Bildirgesi kapsamında daha fazla korunmaktadır. kültürel, dini ve dilsel topluluklar (s 31). Haklar Bildirgesinde ACL'nin korunması, s 211 (3) 'teki ile aynı koşullara tabi değildir, yani uygun olduğu yerde kullanılması ve ilgili mevzuata tabi olması gerekir. Buna göre, ACL'yi koruyan Haklar Bildirgesinde yer alan haklar yalnızca Anayasaya (ve özellikle Haklar Bildirgesinde yer alan diğer haklar) tabidir ve yalnızca genel sınırlama maddesi olan 36 açısından sınırlandırılabilir.[10]

Anayasa İlkeleri uyarınca, Anayasa, ACL'yi çeşitli şekillerde korur ve tanır. Bölüm 12 (ss 211 ve 212), ACL'nin yanı sıra geleneksel liderliğin kurumu, statüsü ve rolünün resmi olarak tanınmasını sağlar. Spesifik olarak, s 211 (3), uygun olduğu durumlarda, ACL'nin mahkemeler tarafından uygulanmasını zorunlu kılar.[nb 1]

Tarih

Sömürge yönetimi

Örfi hukuktaki gelişmeler öncelikle 1652'den sonra sömürge yerleşimcileri Güney Afrika'ya geldi.[5] Sömürgecinin, sömürge hukukunun, günlük hayatın örnekleriyle (aile hukuku gibi) ilgilenirken sömürgeleştirilenler için her zaman uygun veya uygun olmadığını fark etmesi uzun sürmedi.[11] Buna göre, sömürge devleti, kontrolü altındaki hukuk sistemlerinin yargı alanlarını belirleyen parametreleri tanımlamaya başladı ve bunu yaparak, kolonyal hukuku ve örf ve adet hukukunu "ayrı ve [sözde] özerk alanlara" böldü.[11] Ek olarak, her biri yasayı uygulayan yerli gruba dayanan birçok farklı türden teamül hukuku vardı.[12]

Mahmood Mamdani önemini vurguladı Theophilus Shepstone bugün olarak bilinen sistemi oluşturmadaki rolü dolaylı kural ve bununla birlikte resmi teamül hukuku.[13] Shepstone, bölgedeki en yüksek koloni yetkilisi olarak Natal, koloninin yaratılmasından sömürgeye transferine kadar tüm yerel işlerden sorumluydu. Transvaal 1877'de. Hem "yerli gelenekleri hem de İngiliz yasal prosedürlerini" yerel örf ve adet hukuku "olarak birleştirdi.[14] Bu iki tür hukuku bir araya getirmek, sömürgecilerin Güney Afrika'da kendi yasal meşruiyetlerini desteklemek için geleneksel liderleri ve geleneksel törenleri "kullanmalarına" izin verdi.[15] "Shepstone sistemi" bir "ataerkil "hiyerarşi" düzenlemesi ve daha sonra on yıllar boyunca Güney Afrika'daki yerli halklarla ilgilenme politikasının temeli haline geldi.[14]

1847'de Natal Komisyonu, "ile uyumsuz olmayan herhangi bir Afrika yasasının Roma-Hollanda hukuku şimdilik kullanılması gerekecekti. "[16] Natal'da, örf ve adet hukuku, 1878 Natal Yasası ile daha da tanındı.[5] Kanun "yerli hukuku" tanımladı ve "kadınların erkeklere boyun eğdirilmesini, çocukların babalarına veya aile reisine boyun eğdirilmesini ve" ilk oluşum."[5] Güney Afrika'nın Kuzey Cumhuriyetleri (Transvaal ve Özgür Devlet ) Cumhuriyet hukukundan ayrı bir Afrika örf ve adet hukuku sistemine izin verme veya bunu barındırma konusunda daha az eğilimliydi.[17]

İngilizlerin 1879'da Zulu'ya yenilmesi ve 1906 Zulu isyanı Natal'daki Güney Afrika hukuku ve örf ve adet hukuku üzerinde derin etkileri oldu.[18] Aynı şekilde Cape Colony örf ve adet hukuku asimilasyon politikasıyla buluştu. Asimilasyon, köleliğin kaldırılmasıyla başlatıldı ve ırktan bağımsız olarak 'herkese hak' kavramına sözde hizmet verildi.[19] 1880'de hükümet ceza ve medeni hukuku düzenlemek için yerel kanun ve geleneklere baktı.[20] Yerliler asla kendi kültürleri için bir bilgi kaynağı olarak kullanılmadı.[20] Bununla birlikte, birçok itiraz, özellikle miras ve evliliğe ilişkin geleneksel uygulamalara kolonyal itiraz da dahil olmak üzere, asimilasyonu bastırdı. çok eşlilik ve gelin fiyatları.[21]

Güney Afrika Birliği 1910'da kurulduktan sonra, örf ve adet hukuku her ayrı bölge tarafından gerektiği gibi ele alındı.[5] Bu sistemin yarattığı kafa karışıklığı nedeniyle hükümet, 1927 Yerel Yönetim Yasası.[5] Bölüm 11'deki bu yasa, teamül hukukunu kabul etti, böylece "hem esas hem de Komiser mahkemelerinde tam tanınma verilecek" ve komiser, teamül hukukunun nerede ve ne zaman uygulanacağına karar verecekti.[5]

Apartheid dönemi

Sonra Ulusal Parti güç kazandılar, tanıttılar apartheid 1948'de ve 1951 Bantu Yetkilileri Yasası "geleneksel topluluklarda aşiret, bölgesel ve bölgesel otoritelerden oluşan bir idari hiyerarşi" oluşturmak.[5]

Güney Afrika Anayasası

Ayrıca bakınız: Güney Afrika Anayasası

Güney Afrika'nın anayasal bir demokrasiye geçişi, çeşitli siyasi partiler arasındaki karmaşık bir müzakere süreciyle gerçekleşti. Özünde iki aşamalı bir süreçti. İlk olarak, 1993 yılında bir Geçici Anayasa taslağının hazırlanmasını ve ardından Çok Partili Müzakere Sürecinde (MPNP) taraflarca onaylanmasını içeriyordu. Geleneksel liderlerin seçmenleri MPNP'de temsil edildi.[22] Bu liderleri ilgilendiren konular, esas olarak Afrika Gelenek Hukukunun (ACL) statüsü ve Anayasa'da bir kültür hakkının tanınmasıyla ilgili konular, müzakereler sırasında en çok tartışılan konulardan bazıları haline geldi.[23]

Yüksek bir anayasanın etkisi, geleneksel liderlerin eylemlerinin adli incelemesine ve daha genel olarak ACL'nin incelenmesine ve değiştirilmesine izin verecektir. Tartışma şu konuya odaklandı: cinsiyet eşitliği çünkü ACL'nin bazı ilkeleri erkeklere kadınlardan daha fazla hak ve yetki tanımaktadır.[24] Zaman zaman pazarlık süreci, yeni anayasal çağda geleneksel liderlerin rolünü güvence altına almak için bir araç olarak kullanıldı.[24] Bir zorluk, ACL'nin sömürgecilik ve apartheid yönetimi tarafından altüst edilmiş olmasıdır.[25]

Başlangıçta, geleneksel liderler, Haklar Bildirgesi'nin uygulanmasından ACL için bir muafiyet almaya çalıştılar.[22] Argümanlarını Zimbabwe Anayasasına dayandırdılar.[nb 2] Geçici Anayasa, Güney Afrika'nın ilk demokratik seçimleriyle çakışan 27 Nisan 1994'te yürürlüğe girdi. Yoğun bir Anayasa Meclisi müzakere sürecinden ve Anayasa Mahkemesi tarafından Geçici Anayasa'da Anayasa İlkelerine aykırı olarak onaylanma sürecinden sonra, nihai Anayasa 1996'da kabul edildi ve 1997'nin başlarında yürürlüğe girdi.

Anayasa Mahkemesi içtihadı

Anayasa Mahkemesinin, ACL ile ilgili Anayasa'daki hak ve ilkeleri yorumlamasını ve uygulamasını gerektiren bir dizi dava açılmıştır. Bunu yaparken, AYM sadece şu anda ACL'nin ne ölçüde tanındığını açıklama zorluğuyla karşı karşıya kalmamış, aynı zamanda bu yasanın gerçekte ne olduğunu tespit etmeye nasıl devam edileceği konusunu da ele almak zorunda kalmıştır. Bu tür ilk somut durum şudur: Alexkor Ltd ve Diğeri / Richtersveld Topluluğu ve Diğerleri arazi iadesi talebinin temyizini içeren Richtersveld Yerel bir Güney Afrika topluluğu olan Topluluk ('Topluluk'), Arazi Haklarının İadesi Yasası. Bu nedenle Anayasa Mahkemesi, Topluluğun 1913'te toprak haklarına sahip olup olmadığını ve eğer öyleyse, daha sonra 'geçmiş ırksal ayrımcı yasa veya uygulamaların bir sonucu olarak' mülksüzleştirilip kaybedilmediğini incelemek zorunda kaldı. Mahkeme, bu sorulardan ilkini yanıtlarken, ACL'nin şu anda ne ölçüde tanındığına ilişkin çeşitli yetkili yorumlarda bulunmuştur.

Mahkeme esasen iki geniş ilke belirtmiştir. Birincisi, ACL bağımsız bir hukuk kaynağıdır ve 'ortak hukuk merceğiyle' yorumlanmamalıdır.[26] Bunun yerine, teamül hukukuna paralel görülmelidir. İkinci olarak, ACL'nin tanınması, Anayasa ve ACL ile ilgili herhangi bir mevzuat ile tutarlılığı ile sınırlandırılır. MK, Anayasanın 211 (3). Maddelerine özellikle dikkat çekti. Bu ilkeleri uygulayan Mahkeme, Topluluğun gerçekten de 1913'te toprak üzerinde (yerli) haklara sahip olduğunu ve bu hakların İngiliz ilhakı ile değiştirilmediğini tespit etti. Daha sonra önemli bir üçüncü ilke ekledi - Anayasa'daki teamül hukuku gerçekten bu yasanın canlı biçimine atıfta bulunuyordu:

… Yerli hukukun, resmi olarak sınıflandırılmış ve kolayca tespit edilebilen kurallardan oluşan sabit bir yapı olmadığına dikkat etmek önemlidir. Doğası gereği, normlarına göre yaşayan insanlar yaşam kalıplarını değiştirdikçe gelişir… Yerli hukukunu uygularken, örf ve adet hukukunun aksine yerli hukukun yazılmadığını akılda tutmak önemlidir. Toplum tarafından bilinen, uygulanan ve nesilden nesile aktarılan bir hukuk sistemidir. Kendi değerleri ve normları olan bir hukuk sistemidir. Tarihi boyunca, toplumun değişen ihtiyaçlarını karşılamak için gelişti ve gelişti. Ve Anayasa ile tutarlı bir şekilde değerleri ve normları bağlamında gelişmeye devam edecektir.[27]

Mahkeme, örfi hukuka ilişkin yazılı kaynakların görece güvenilmezliği göz önüne alındığında, örfi hukuku oluşturmanın zorluğunu ve itiraz edildiğinde delil olarak sunulan geleneksel hukukun rakip versiyonlarının olabileceği gerçeğini özellikle kabul etmiştir.

Daha sonraki bir durumda Shilubana ve Diğerleri v NwamitwaAnayasa Mahkemesi, yaşayan örfi hukuk kurallarının mahkemeler tarafından nasıl tanımlanacağını ve mahkemelerin örfi hukukunu ne zaman geliştirmesi gerektiğini düzenleyen ilkeleri açıkladı. Valoyi geleneksel topluluğundan Bayan Shilubana, Limpopo Eyaleti Güney Afrika, bir önceki çorabın en büyük oğlunun babasının yerine yeni çorap olarak atanmasının geçmiş uygulamalarına aykırı olarak halkının hosi (şefi) olarak atandı. Başvuranın atanmasında kabul edilen karar, toplumun kurallarını uyarlama motivasyonunun bir parçası olarak özellikle anayasal cinsiyet eşitliğine atıfta bulundu. Bay Nwamitwa, Shilubana'nın atanmasına, önceki çorapların en büyük oğlu olduğu iddia edilen hakkına dayanarak itiraz etmeye çalıştı. Mesele, hem Yüksek Mahkeme hem de SCA'da Bay Nwamitwa'nın lehine karara bağlanmış ve dava sonunda Anayasa Mahkemesine temyiz götürülmüştür. Mahkeme oybirliğiyle verilen bir kararda, Bayan Shilubana'nın meşru bir şekilde Valoyi halkının kadın çorabı olarak atandığına karar verdi. Mahkeme, ACL'nin tarihsel emsallere bağlı olmayan yaşayan bir hukuk sistemi olduğu gerçeğini vurguladı.[28] Bu nedenle, uzun süredir devam eden ve tarihsel uygulamalara atıfta bulunarak teamül hukukunun içeriğini belirlemek için bir test oluşturan bir dizi önceki kararı bir kenara bıraktı. Mahkeme, ACL'nin belirli bir topluluğun mevcut uygulamalarını yansıtması amaçlandığını ve dolayısıyla o topluluğun yaşamayı seçtiği mevcut normlar sistemini gösteren sürekli gelişen uygulamalara referansla geliştirildiğini tespit etti.[29] Mahkeme, bu nedenle, çoraplarla ilgili ACL'nin, bir kadının atanmasına izin verecek şekilde meşru olarak geliştirildiğine ve bu gelişmenin Anayasa ile uyumlu olduğuna karar verdi.[28] Bu nedenle, Mahkeme, Bayan Shilubana'nın geçerli bir şekilde atandığına karar vererek temyiz kabul edildi.

Emsali Shilubana Nihayetinde onları doğrudan bu zorluklarla yüzleşmeye zorlayan bir test tasarlayarak mahkemelerin zorluklardan kaçınmasını engelledi.Woodman, ikinci seçeneği "seçici hukuksal çoğulculuk" olarak adlandırır ve devlete, alışılmış olan her davada adaletin ihtiyaçlarını değerlendirme fırsatı verir. yasa. Sonuç olarak Woodman, adaleti sağlamak için, devlet hukuku çoğulculuğunun unsurlarının, seçici yasal çoğulculuk doktrininin işleyişi ile derin yasal çoğulculuk ile örtüşmesi gerektiğini savunur. Görünüşe göre, bu kararda Anayasa Mahkemesi, Woodman'ın "seçici yasal çoğulculuk" teorisini benimsedi. Woodman, bu noktada mevcut olan iki seçeneğe atıfta bulunur; ya geleneksel hukuka niteliksiz bir hoşgörü verilebilir ya da devletin örfi hukuk alanına maksatlı ve ilkeli müdahalesi için izin verilebilir.[30]

Haklar, kadınlar ve kültür

Güney Afrika'daki örf ve adet hukuku etnik kökene bağlıdır, bu nedenle " Zulu açıkça veya dolaylı olarak bağlı olmayı arzulayan Sotho örf ve adet hukuku, Anayasanın 30. maddesinin vaadine rağmen önemli zorluklarla karşılaşabilir. "[6] Gelenek hukuku ve etnisitenin kökleri akrabalık sömürgecilerin kabileler içinde ve kabileler arasında ahlakı güçlendirmek için kullandığı.[31]

ACL'nin tanınması, kadın hakları ve çıkarları için bir tehlike olarak görülme eğilimindeydi.[5] Devlet mevzuatına paralel işleyen örf ve adet hukuku sistemi, "cinsiyet eşitliğini ve kadın haklarını ilerletmek için tökezleyen bir engel oluşturuyor."[32] Kadınlar örf ve adet hukukuna göre pek çok haktan mahrum bırakılmış ve hatta yaşlarına bakılmaksızın reşit olmayan kişiler olarak görülmüştür.[33] Geleneksel bir mahkemede tazminat arayan kadınlar, örf ve adet hukukuna göre kendini temsil edemeyebilir.[34] Sonuç olarak, Güney Afrika kırsalında kadın haklarını (toprakta) güvence altına almaya yönelik çoğu strateji, örf ve adet hukuku alanından kaçınma eğiliminde olmuş ve bunun yerine resmi yasal girişimleri desteklemiştir.[35]

Aninka Claassens ve Sindiso Mnisi, kadın haklarını desteklemeye yönelik yasal stratejilerin örf ve adet hukuku alanından kaçınamayacağını ve aslında bununla tam olarak ilgilenmesi gerektiğini savunuyor.[35] Bunun nedeni, ACL'nin güç ilişkileri üzerindeki etkisidir; bu, kırsal kesimdeki kadınların yerel düzeyde haklar ve gelenek meseleleriyle boğuşmaktan başka seçeneği olmadığı anlamına gelir.[35] Bu nedenle, yasal stratejilerin, kadınların gelenek altındaki hakların içeriğini müzakere etmede kilit bir rol oynadığı ve bunu yaparken hem hak söylemlerine hem de geleneğe hitap eden yasal hukuk alanı dışında meydana gelen yasal değişikliklere dikkat etmesi gerekir.[36] Kırsal Kadınların Ulusal Hareketi (NMRW), kırsal kesimdeki kadınların topraklarının kontrolünü ellerinde tutmalarına yardımcı olmak ve onlara hükümette daha fazla söz hakkı vermek için oluşturuldu.[37]

Geleneksel evlilik ve halefiyet yasaları, Güney Afrika yasama organı ve mahkemelerinin kadın haklarını geliştirmeye çalıştığı ana alanlardır. Evlilikle ilgili olarak, 1998 yılında Parlamento, Geleneksel Evliliklerin Tanınması Yasası evlilik örf ve adet hukukunu kadınlara karşı ayrımcılık yapan unsurlardan arındırmak amacıyla. Yasa, geleneksel evlilikler için iki şekilde hüküm vermektedir: Birincisi, ACL açısından geçerli olan Kanun'dan önceki tüm evlilikler tüm yasal amaçlar için geçerlidir (bu, Güney Afrika tarihindeki Afrika evliliklerinin meşruiyetine yönelik belirsizliği ortadan kaldırmıştır) ; ve ikinci olarak, Kanun'un yürürlüğe girmesinden sonra ACL'ye göre yapılan tüm evlilikler, Kanun'un gereklerini yerine getirmeleri halinde geçerlidir. Hem geleneksel evlilikler hem de resmi evlilikler, Ev işleri.[38] Kanun, reşit olmayanların evlilikleri, eşlerin statüsü ve ayrıca evlilik ve boşanmanın tescilli sonuçlarıyla ilgili genel hukuk hükümleri olarak adlandırılabilecek hükümleri barındırmaktadır.

Resmi olarak, açısından Geleneksel Evliliklerin Tanınması Yasası, "'örf ve adet hukuku' Güney Afrika'nın yerli Afrika halkları arasında geleneksel olarak gözlemlenen gelenek ve kullanımlar anlamına gelir ve bu halkların kültürünün bir parçasını oluşturur."[39] Öyleyse, bu tür halkların dini, kültürü ve yasaları arasında net bir ayrım yoktur.[40] Sonunda reddedilen açısından[41] 2008'de tanıtılan Geleneksel Mahkemeler Yasa Tasarısı, güç geleneksel liderlerle pekiştirilecekti.[42]

Ayrıca bakınız

Referanslar

Alıntılar

  1. ^ Bekker 1989, s. 11.
  2. ^ Ndulo 2011, s. 87-88.
  3. ^ a b Ndulo 2011, s. 98.
  4. ^ Ndolu 2011, s. 88.
  5. ^ a b c d e f g h ben Wall, Devon (15 Haziran 2015). "Güney Afrika'da Gelenek Hukuku: Bir Yasal Sistem Olarak Tarihsel Gelişme ve Kadın Hakları ile İlişkisi". Güney Afrika Tarihi Çevrimiçi. Alındı 19 Eylül 2016.
  6. ^ a b Nwauche 2015, s. 570.
  7. ^ Griffiths 2006, s. 298.
  8. ^ "Bölüm 12, Kısım 211-212". Güney Afrika Anayasası. Adalet ve Anayasal Kalkınma Bakanlığı. Alındı 20 Eylül 2016.
  9. ^ Nwauche 2015, s. 575.
  10. ^ Lehnert 2005, s. 245.
  11. ^ a b Griffiths 2006, s. 291.
  12. ^ Mamdani 1996, s. 110.
  13. ^ Mamdani, 1996
  14. ^ a b Karton 2000, s. 25.
  15. ^ Korucu 1994, s. 15-16.
  16. ^ Chanock 2001, s. 245-246.
  17. ^ Chanock 2001, s. 270.
  18. ^ Chanock 2001, s. 245.
  19. ^ Chanock 2001, s. 250.
  20. ^ a b Chanock 2001, s. 252.
  21. ^ Chanock 2001, s. 253.
  22. ^ a b Bennet 2004, s. 77.
  23. ^ Kaganas ve Murray 1994, s. 409.
  24. ^ a b Kaganas ve Murray 1994, s. 410.
  25. ^ Kaganas ve Murray 1994, s. 411.
  26. ^ Alexkor, para 51
  27. ^ Alexkor, 52–54
  28. ^ a b Shilubana, 44
  29. ^ Shilubana, 44–46
  30. ^ Woodman 1996, s. 166.
  31. ^ Korucu 1994, s. 14.
  32. ^ Moritz-Rabson, Daniel (28 Ağustos 2016). "Cinsiyet eşitsizliği Sahra altı Afrika'da 95 milyar dolarlık bir sorundur". PBS Newshour. Alındı 20 Eylül 2016.
  33. ^ "Geleneksel Hukuk Kapsamında Kadınların Mülkiyet Hakları". Kadın Hukuk Merkezi. Arşivlenen orijinal 31 Ağustos 2015. Alındı 20 Eylül 2016.
  34. ^ Nhlapo 2014, s. 30-31.
  35. ^ a b c Claassens ve Mnisi 2009, s. 493.
  36. ^ Claassens ve Mnisi 2009, s. 500.
  37. ^ Bachram Heidi (2007). "Güç Dalgalanması". Yeni Enternasyonalist. No. 400. s. 9. Alındı 17 Eylül 2016 - EBSCOhost aracılığıyla.
  38. ^ Moore, Elena; Himonga, Chuma (1 Mart 2016). "Güney Afrika: Geleneksel Evlilik - Yasalar İşliyor mu?". Tüm Afrika. Alındı 19 Eylül 2016.
  39. ^ "Geleneksel Evliliklerin Tanınması Yasası". davranmak 120 numara nın-nin 1998 (PDF).
  40. ^ Nwauche 2015, s. 576.
  41. ^ Moshenberg, Dan (21 Şubat 2014). "Geleneksel Mahkemeler Yasası öldü. Çok yaşa Sizani Ngubane!". Küresel ve Ötesinde Kadınlar. Alındı 17 Eylül 2016.
  42. ^ Turley, Melissa (26 Eylül 2012). "Güney Afrika: Arazi Hukuku". Pulitzer Merkezi. Alındı 14 Eylül 2016.

Kaynaklar

Notlar

  1. ^ Örfi hukuk kurallarının uygulanabilirliği, örf ve adet hukuku hukuk seçimi kurallarına tabidir.
  2. ^ Zimbabwe anayasası, teamül hukukunu 23 (1) ve (3) (b) maddelerinde ayrımcılığı yasaklayan hükümden korur.