Alman Deniz İstihbarat Servisi - German Naval Intelligence Service

Alman Deniz İstihbarat Servisi (Almanca: Marinenachrichtendienst) (MND) deniz istihbaratı departmanı Almanya Donanması ve uzun bir geçmişi vardı, denizcilik özlemlerine geri dönüyordu. Alman İmparatoru, II. Wilhelm 1899'da.^[1]

Bölümün varlığı boyunca çeşitli isimler vardı. 1901 ile 1919 arasında hizmet, Nachrichten-Abteilung Ayrıca şöyle bilinir N (İngilizce: Askeri istihbarat departmanı) ve deniz istihbarat servisiydi. İmparatorluk Alman Donanması. Çabalarını Fransa, Amerika Birleşik Devletleri ve hepsinden önemlisi Birleşik Krallık üzerinde yoğunlaştırdı. Kraliyet donanması Almanya'nın deniz üstünlüğü konusunda en büyük rakibiydi. Faaliyetlerinin, okulun seyri üzerinde çok az pratik etkisi olmuştur. Birinci Dünya Savaşı ve 1919'da Almanya'nın savaştaki yenilgisinden sonra feshedildi. Savaştan sonra gözlem servisinin kurulduğunu gördü (B-Dienst ) 1918–1919'da. 1925 baharında, Deniz İstihbarat Bölümü dağıtıldı ve Ekim 1934'e kadar reform yapmadı. Theodor Arps adlandırıldığında Marinenachrichtendienst (İngilizce: Deniz İstihbarat Servisi).^[2] Esnasında İkinci dünya savaşı hizmet, 2 / SKL, daha sonra 4 / SKL'nin bir parçası olarak başlayarak çeşitli yeniden organizasyonlardan geçti. Oberkommando der Marine (OKM) ve nihayet 22 Temmuz 1945'te, düşmanlıkların sona ermesinden iki ay sonra feshedildi.

Kuruluş

Sonra Amiral bıçağı 1899 yılında, Amiral Yardımcısı Otto von Diederichs, deniz istihbarat teşkilatı kurmaya çalıştı. Kaiser'e dilekçe verdi Wilhelm II Ocak 1900'de projeyi onaylamak için. Kaiser onaylasa da, Diederich'lerin planları Amiral tarafından engellendi. Alfred von Tirpitz of Alman İmparatorluk Donanma Ofisi, daha önce kendisinin otoritesini genişletme planları konusunda çatıştı. Amiral bıçağı. Tirpitz, Diederichs'in fon talebine cevap vermeyi reddetti ve Diederich'in Ocak 1901'de yeniden Kaiser'e başvurmasına neden oldu.^[3]

Diederichs, bir istihbarat personeli olmadan donanmanın savaş için beklenmedik durum planları geliştirmesinin imkansız olacağını savunan bir bildiri sundu. Almanya'nın en olası deniz düşmanlarına - Fransa, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri - odaklanması gerekiyordu, ancak şu anda, gazete haberlerini gözden geçirmek ve deniz ataşelerini bir bilgi kaynağı olarak kullanmak da dahil olmak üzere, istihbarat toplamak için yalnızca sınırlı imkânlara sahipti. Donanmanın, Alman Ordusu'nu örnek alan kendi özel istihbarat kadrosuna sahip olması gerekiyordu. Abteilung IIIb. Diederichs, yeni departmanı yönetmek için dört personel istedi; Bir teğmen komutanın yardımcısı olmak üzere başkan olarak görev yapacak bir kurmay subayı; kurye yazışmaları ve ödeme acenteleri gibi gizli işleri yürütmek için bir görevli daha aktif görev; ve bir haritacı bir fotoğrafçı olarak ikiye katlanabilen. Yıllık 150.000 Euro tutarında bir bütçeye ihtiyacı olacaktır işaretler bir yıl.^[4]

Kaiser öneriyi tekrar onayladı ve Donanma Ofisi'ni uygulamaya yönlendirdi, ancak Tirpitz Diederichs'i engellemeye devam etti - bu sefer bütçesini talep edilen ℳ150.000 markdan yalnızca ,00010.000'e düşürerek. Yine de bu, yeni departmanı kurmak için yeterliydi. Amiral bıçağı 70 Königgrätzer Straße'deki (bugünkü Stresemannstraße) genel merkez Berlin. Başlangıçta Nachrichtenbüro ("Intelligence Bureau"), kısa süre sonra Nachrichten-Abteilung veya kısaca N olarak bilinen "İstihbarat Departmanı".^[4]

1901'den 1918'e

Donanma haber servisi (Almanca: Nachrichten-Abteilung) bir eğitim ve haber analiz hizmetiydi. İmparatorluk Alman Donanması (Almanca: Kaiserliche Marine) veya Amiral bıçağı 1901 ile 1919 arasında.^[5] 1901'den itibaren haber bürosu (Almanca: Chiffrierbüro (Chi)) ve İstihbarat Bürosu (N) ve işlev ve biçim bakımından ayrı olarak kabul edildi. Alman İmparatorluk Donanma Ofisi, işlevi bir basın veya propaganda bürosu olarak kabul edilen Donanma.

Alman sinyal istihbaratı, 1912'de İngiliz Donanması radyo frekanslarını oluşturmak için uçurtmalara takılan antenlerin kullanıldığı deneylerle başladı.^[6]

Organizasyon

Birinci Dünya Savaşı öncesinde Deniz İstihbarat Teşkilatı'nın teşkilatı şu şekildeydi: Deniz Kuvvetleri Komutanlığında tek bir deniz subayı vardı: İstihbarat teşkilatının tüm soru ve sorunlarından ve Donanma sinyallerinin kurulmasından sorumlu olan Kapitänleutnant Braune istihbarat ağı.^[6] Tirpitz'in devam eden engellerine rağmen departman kısa sürede dört üyeye ulaştı. Varoluşunun 18 yılında üç başı vardı. Birimin icra başkanı Fritz von Prieger'di.^[7] Deniz Kuvvetleri Komutanlığının haber departmanının idari başkanları şunlardı:

Vizeadmiral Arthur Tapken um 1917

• Kaptan Arthur Tapken --- 1901'den Mart 1914'e. Daha sonra Komutan. Bir İngiliz kadınla evli.
• Komutan Walter Isendahl --- Mart 1914 - Şubat 1918. Fırkateyn Kaptanı.
• Kaptan Paul Ebert - Şubat 1918 - 1919

N'nin yöneticisi, belgeleri büyük 'N' ve kendi adının ilk harfiyle imzaladı.^[8]

N içinde, görevler birkaç alt bölüme bölündü. Bunlardan en önemlisi, 1913'ten 1919'a kadar Komutan (daha sonra Deniz Kuvvetleri Komutanı) Fritz Prieger tarafından yönetilen denizaşırı istihbarat toplama bölümü olan NI idi. Sekreterlik sorumlulukları, Donanma ve Deniz Kuvvetleri için yazışmaları yürüten ve aynı zamanda deniz karşı casusluk için çalışan Donanma Teğmeni Georg Stammer tarafından yönetiliyordu. Sırasında daha fazla şube eklendi Birinci Dünya Savaşı, N büyük ölçüde büyüdüğünde. Sayıları o dönemin hayatta kalan Alman arşivlerinde kayıtlı olmasa da, kesinlikle en azından yüzlerce personel çalıştırmıştır; onun ordu muadili 1918'de zirvede 1.100'den fazla kişiyi istihdam etti. N tarafından küçük bir pozisyonda istihdam edilenlerden biri Wilhelm Canaris kim yükselip başı oldu Abwehr, Üçüncü Reich 'ın askeri istihbarat servisi. G adlı bir deniz karşı casusluk ajansı ( Gegenspionage veya karşı casusluk), 1918'de Haber servisi müdürü olacak olan Paul Ebert'in yetkisi altında N'den ayrıldı. 1916 baharında N içinde NIV adında bir sabotaj şubesi kuruldu. ticari ajans.^[8]

Haber servisi, büyük rakibi olan İngiliz Gizli Servis Bürosu'ndan (daha sonra bölünerek MI5 ve MI6 ). Doğrudan Amiral bıçağı ve daha bağımsız ve daha az askeri yönelimli İngiliz mevkidaşının aksine, yalnızca İmparatorluk Donanması'ndan askere alındı. Organizasyonda kariyer peşinde koşmak yerine, personeli, ana akım denizcilik kariyerlerine geri dönmeden önce N'de birkaç yıl görev yapacaktı. Örneğin, Tapken 1914'te N'den ayrıldıktan sonra, Amiral bıçağı Çeşitli sıfatlarda ve savaş sırasında tuğamiralliğe yükseltildi.^[8]

Operasyonlar

İşe Alım

Haber Servisinin birincil hedefi İngilizlerdi Kraliyet donanması, zamanın en büyük ve en güçlü donanması. 1901'deki kuruluşundan itibaren, yabancı savaş gemilerinin hareketini gözlemlemek için dünya çapında bir ajan ağını işe almaya çalıştı; bu, pratikte esas olarak İngiliz gemileri anlamına geliyordu. Siyasi kaygılar, hizmetin dikkatleri Fransız Donanması'na da odaklamasına yol açtı. Örgüt iki tür ajanı işe aldı: filo gözlemcileri, raportör (Almanca: Berichterstatter) veya (BE'ler) ve gizli erkekler (Almanca: Vertrauensmänner) veya (VM'ler). BE'ler başlangıçta yabancı deniz hareketleri hakkında istihbarat toplamayı amaçlarken, VM'ler savaş zamanında Alman savaş gemilerinin tedarikine yardımcı olacaktı. Ayrı ayrı Alman zırhlılarının komutanları, çağrı limanlarının her birine ajanları toplamaktan sorumluydu. Ajan ağlarını korumak için BE'lerle tüm iletişimler yalnızca "ana muhabirler" aracılığıyla yönlendirildi (Almanca: Hauptberichterstatter) veya uluslararası gerginlik veya savaş dönemlerinde kendilerine kodlar, kablosuz telgraflar ve diğer gizli iletişim ekipmanlarını sağlamaktan sorumlu HBE'ler.^[9]

Ajanları işe almak, N için kolay değildi. Yurtdışında çalışan yedek Alman ordusu subaylarını işe almaya çalıştı, ancak bu, ordudan şikayetlerle sonuçlandı ve yalnızca birkaç asker üretti (bu tatbikat, N'nin savaş sırasında daha fazla ajan toplamasını mümkün kıldı. ). Ordu istihbarat mevkidaşı, Abteilung IIIb, biraz yardımcı oldu; iki ajans birbirlerini rakip olarak gördü ve bilgi veya varlıkları paylaşma konusunda isteksiz davrandılar. Çeşitli Alman buharlı gemi şirketleri, özellikle Hamburg Amerika Hattı (HAL) değerli bir işe alım kaynağı sağladı.^[9] Denizcilik çalışanları işe alım için ideal adaylar olarak görülüyordu; geniş çapta seyahat ettiler, genellikle denizcilik konularında uzmanlardı ve dünyanın dört bir yanında konuşlanmışlardı. Şirketleri değerli deniz sözleşmeleri almayı dört gözle bekledikleri için işbirliği yapmaktan mutluyken, çalışanlar kendileri de deniz istihbarat ajanları olarak çalışmaya devam edebilmek için zorunlu askerlikten muaf tutulmanın keyfini çıkaracaklardı. Alman ajanı Carl Hans Lody Birinci Dünya Savaşı'nın ilk aylarında Birleşik Krallık'ta casusluk yapan, operasyon görevlisi olarak işe alınmış bir nakliye çalışanı örneğiydi.^[10]

Alman diplomatik servisi de önemli bir acemi asker kaynağıydı. Amiral bıçağı doğrudan onları işe almak veya başkalarını işe alma konusunda yardımlarını almak için Alman diplomatlarına yaklaşmak. Alman dışişleri bakanlığı, diplomatlarının donanmada çalıştığının bilinmesinin itibarının doğuracağı sonuçlardan korktuğu için bu faaliyetle ilgili çekinceleri vardı.^[11] ancak 1911'de desteğini donanmanın ajanları işe alma çabalarının arkasına atmıştı.^[12]

Daha sonra, 20. yüzyılın başlarında, birimin Rusya boyunca bir filo gözlemci grubu yerleştirdiği iddia edildi. Baltık kıyısı inşa edilmiş. Birim, kendi acente ağlarını, özellikle de Rus imparatorluğu. Bu amaçla, servis İskandinav ülkelerinde bir dizi üs kurmuştu. 1912'den itibaren askeri keşif yapabilmek için İsveç donanma hizmetiyle işbirliği yaptı. Birinci Dünya Savaşı'nın 1914-1915 yılları arasında, hizmetin kullanımına kararlı bir şekilde katıldı. Doğu Asya Filosu,^[13] daha sonra Rusya ve Finlandiya'da devrim yarattı. [8] Savaş sona erdiğinde, Deniz Kuvvetleri Komutanlığı'nın haber departmanı maalesef kayıt envanterinin büyük bir bölümünü imha etti.^[14] bugün bu paragrafta yer alan iddiaların doğrulanması çok zor olan bir gerçek.

Günlük işlemler

Birinci Dünya Savaşı'nın arifesinde, N küresel bir "savaş istihbarat sistemi" (Kriegsnachrichtenwesen veya KNW) savaş veya artan gerilim durumunda yabancı deniz hareketleri hakkında bir istihbarat akışı sağlamayı amaçlamıştır. Uygulamada, sistem bir başarısızlık gösterdi. İngiltere, Ağustos 1914'te Almanya'nın denizaşırı kablolarını kesti ve N ile yurtdışındaki birçok operatörü arasındaki iletişimi kesti. 1915'te Amiral bıçağı denizaşırı ajanlarının çoğuna faaliyetlerini durdurmaları talimatını verdi.^[12] Buna ek olarak, Alman donanmasının harekat planları o kadar sık ​​değişti ki, uzun vadeli istihbarat toplamayı neredeyse imkansız hale getirdi.

1914'te Alman İmparatorluk Donanması'nda organize radyo keşifleri yoktu, sadece bir radyo izleme servisi - B servisi (B-Dienst filo gemilerinden gerçekleştirildi^[15] 1907/08 civarında İngiliz Donanması'nın radyo iletişimlerini dinlemeye başladıklarında, servis teknik iletişimin nasıl sağlandığı konusunda içgörü arıyordu. Haber servisi, özel olarak taktik veya operasyonel üstünlük elde etmeye değil, Kraliyet Donanması'ndaki radyo mühendisliği gelişiminin durumunu tanımak ve onu takip etmek istiyordu.^[16] İzleme, gemi Radyo İstasyonu Heligoland tarafından gerçekleştirildi. SMS Zieten, bir balıkçılık koruma gemisi ve iletişim testleri için bir trol teknesi.^[16] İngiltere'nin metin ve çağrı adresinde sade bir dil kullanması değerlendirilmedi.^[16]

Teknik performanslarından gurur duyan İmparatorluk Donanması, kendi kilit süreçleri ve ilgili radyo trafiği ile saf ve dikkatsiz olarak görülüyordu. Düşmanın radyo mesajlarını hangi amaçla dinlediğini, bundan ne tür deneyimler kazandıklarını ve İmparatorluk Donanması'nın bunlara karşı hangi önlemleri alabileceğini belirlemek veya araştırmak için hiçbir strateji oluşturulmadı. Kablosuz işlem, uluslararası olarak geliştirilmiş prosedürlere göre gerçekleştirildi. Mesajları şifrelemek için bir optik sinyal hizmetinin yanı sıra radyo iletişimini, 1 Nisan 1914'ten itibaren geçerli olan Gizli Sinyal Kodunu (Alman Kod Kitabı) kullandınız. değiştirme paneli, şifreli.

Düşmanın başarısıyla sonuçlanan Almanya'nın öngörü eksikliğini gösteren iki olay özellikle önemliydi:

İlk olay, 1.Dünya Savaşı'nın patlak vermesinden kısa bir süre sonra, bir radyo subayı, Wilhelm Tranow gemide SMS Pommern Alman Açık Deniz Filosu, kendi şifrelerini kırmayı başardı. Konuyla ilgili raporu şifre sisteminin değişmesine neden olmadı, sadece üst düzey personel için olan raporları araştırdığı için kendisi için bir kınama ile sonuçlandı. Şifreleme sistemi kullanılmaya devam edildi.^[17]

Bu tür ikinci olay, kilit süreçlere odaklanılmamasının sonuçlarını aydınlatmaktadır. 26 Ağustos 1914'te İmparatorluk Donanması hafif kruvazörü SMS Magdeburg girişinde Rus keşif güçleri için süpürme emri verildi. Finlandiya Körfezi yoğun sis kapandığında. Daha sonra deniz fenerinin açıklarında karaya oturdu. Odensholm Estonya kıyısında. Gemiyi yeniden yüzdürme girişimleri başarısız oldu. Rus kruvazörü Bogatyr ve Pallada ortaya çıktı ve karaya oturmuş kruvazörü bombaladı.^[18] Almanlar geminin ön bölümünü tahrip ettiler, ancak Ruslar Magdeburg'a ulaşmadan onun imhasını tamamlayamadılar.^[19] Yerleşik şifreleme ajanları ve kod kitapları kurşunla ağırlıklandırıldı ve gemiye atıldı, ancak daha sonra Rus dalgıçlar tarafından geri alındı. Alman kanun kitapları yok edilmedi; Ruslar, mevcut şifreleme anahtarıyla birlikte kitaplardan üçünü kurtarmayı başardılar. Bir kopyasını 13 Ekim'de bir çift Rus kuryesi aracılığıyla İngiliz Kraliyet Donanması'na ilettiler.^[20] Kod kitaplarının ele geçirilmesinin Kraliyet Donanması için önemli bir avantaj sağladığı kanıtlandı. kriptanalistler nın-nin Oda 40, Britanya'nın yakın zamanda yarattığı kriptanaliz departmanı bundan sonra tüm Alman deniz telsiz trafiğini okuyabiliyordu. Kod kitapları ve şifre anahtarı ile İngilizler, çoğu Alman savaş gemisinin hareketlerini takip edebildiler; bu bilgi Amirale aktarılabilir. John Jellicoe Komutanı Büyük Filo. Nitekim, bozuk telsiz mesajları Jellicoe tarafından 30 dakika ile 1 saat arasında bir gecikmeyle okunacaktı ve bu da Amiralliğin o sırada takındığı taktik tavrını tam olarak açıklıyordu. Buna karşılık, Almanların Jutland Savaşı'nda İngilizlerin radyo sinyallerini kırması iki haftaya kadar sürdü.^[21] [9] Bu, İngilizlerin birçok kez Alman filosunun bir kısmını veya tamamını pusuya düşürmesine izin verdi; Dogger Bank Ocak 1915'te ve Jutland Mayıs 1916'da.^[22]

Ancak 1917 yazında, Alman İmparatorluk Donanması şifreleme anahtarı ajanını değiştirdi, böylece İmparatorluk Donanmasının telsiz iletişimleri artık deşifre edilemedi. Bu yeniden yapılanmaya kadar İngilizler, ele geçirilen her Alman mesajını deşifre etmeyi başardı. Room 40 kriptanalisti tarafından günde 2000'e kadar mesajın okunduğu söyleniyordu.^[21] Nitekim Almanya, ihanetin ve İngiliz gizli ajanlarının suçlu olduğuna inanmaya devam etti.^[21]

Kilit süreçlere odaklanılmaması, günlük operasyonel faaliyetlerdeki hatalar ve buna ek olarak, Alman donanmasının operasyonel planları o kadar sık ​​değişti ki, uzun vadeli istihbarat toplamayı neredeyse imkansız hale getirdi; anlamı şu ki Nachrichten-Abteilung faaliyetler savaşın sonucunu çok az etkiledi.^[23] Bununla birlikte, Alman deniz istihbarat servisi içinde, üst düzey personel ile ana önleme istasyonu arasında yakın bir bağlantı olmadığı belirtilmelidir. Neumünster Bu çok gerekliydi, deniz savaşı ekibinden çok uzaktaydı ve neredeyse bağımsız olarak çalışıyordu.^[21]

Savaşlar arası dönem (1919-1939)

Nachrichten-Abteilung, 1919'da Versay antlaşması Almanya'nın herhangi bir istihbarat teşkilatına sahip olmasını yasakladı.^[24] ve Kasım devrimi. Sonuç olarak, Ajansın tasfiyesinden sorumlu eski yabancı istihbarat toplama başkanı Fritz Prieger ile Haber Servisi feshedildi.^[23] Tüm izleme, kod çözme ve değerlendirme hizmetleri sona ermişti. Bununla birlikte, Nisan 1919'da, B-servisinin organizatörü Teğmen Braune, Amiral bıçağı önceki hizmetin savaş zamanı geçmişini derlemesini istedi, hizmeti yeniden başlatmakla görevlendirildi. Tuğamiral Adolf von Trotha ve 28 Nisan 1919'da merkez ofis yeniden oluşturuldu^[25] yeni Alman Donanması ile aynı zamanda Reichsmarine yaratılıyordu. Radyo istihbarat servisinin çok mütevazı bir temelde çalışması ve çalışması için nispeten az bütçeye ihtiyacı vardı.^[26]Ana durdurma istasyonunda yalnızca üç deşifre uzmanı vardı ve bunlardan yalnızca ikisi etkili deşifreyi mümkün kılmak için yeterli derinlikte bilgi içeriyordu.^[26] Operasyonun komutasını alacak bir subay 1922'ye kadar atanmadı, ancak 1918'de sürekli deşifre bilgisinin ipliği kırıldığı için hala engelliydi.^[26] 28 Nisan 1919'da orijinal takımdaki sekiz kişiden biri, Wilhelm Tranow, ajansa hakim olmaya devam edecek ve İngiliz şifrelerini kırmakta çok başarılı olacak olan kriptanalist. Donanma Cypher.

Organizasyon

Merkez Ofis

MND (Almanca: Marinenachrichtendienst, İngilizce: Deniz İletişim Servisi), görünüşe göre savaş sırasında kanıtladıkları gibi örgütü yönetti. Personel, Tuğamiral Adolf von Trotha tarafından sağlandı. Komutanlık altında, kıyı telsiz ve deniz sinyal istasyonlarındaki deniz istihbarat memurları mesaj servisini yürüttü. Büyük gemilerde radyo izleme hizmeti için radyo odalarından biri oluşturuldu. Her radyo odası, diğer deniz kuvvetlerinin radyo mesajlarının oradan emilebilmesi için bir radyo yön bulucu ile donatılmıştır. MND'nin yönetimi,

• Teğmen Martin Braune 30 Ekim 1919 - 28 Nisan 1920.

1915'te Braune, Ludwig Föppl, kriptanaliz İngiliz kodlarının ve şifrelerinin deşifre edilmesinde çığır açan. Föppl daha sonra Müttefik Filo Kodunu kırmaya devam edecekti.^[27] Nisan 1919'da Braune, Deniz İstihbarat servisini yeniden başlattı.^[6] Radyo istihbarat servisinin 1920-1939 döneminde gelişimi, fon eksikliği ve neredeyse hiç kaynak olmaması ile karakterize edildi. Telsiz haberleşmesinden sorumlu olan deniz subayı komutanının odaklanmaması, telsiz istihbaratının bir tür teminat görevinde de sorumluydu, hizmet için çok az zaman anlamına geliyordu.^[26] 1919 Sonbaharında Braune yeniden atandığında, hizmetin başında üç sivil kaldı. Bunlardan ikisi, eski denizci Wilhelm Tranow ve Lothar Franke 1945 yılına kadar Deniz İstihbaratında kaldı^[6]

İdari açıdan bakıldığında, MND, Deniz Kuvvetleri Komutanlığı Dairesinin İşaretler Departmanına karşı sorumluydu (Almanca: Marinekommandoamt) (Kısalt. MKA). B-Dienst'in idari ve kriptografik departmanı olan B Kontrol Merkezi (Almanca: B-Leitstelle), Denizcilik karargahı ile ofisleri paylaştı. Berlin.^[6]

Başlangıçta kıyı radyo istasyonları (Almanca: Küstenfunkstellen) yabancı deniz engellerini toplamak için kullanıldı ve daha sonra, gözlem çalışmaları için daha uygun bir şekilde konumlandırılan Yön Bulma istasyonlarını (Almanca: B-Stellen veya Peilstationen) yeniden açmak için ek kaynaklar sağlandı. Kriptografik çalışma, artık İngiliz savaş zamanı sinyalleri ile yeniden başladı ve 1922'de B-Dienst, İngiliz sinyal trafiğinin sistematik gözlemine başladı.^[6]

Sonra Dogger Bankası Savaşı, SMS Pommern Wilhelm Tranow ile olan olay kendi şifrelerini kırmayı başardı, SMS Magdeburg olay ve Birinci Dünya Savaşı ihtilafının son yılları, Amiral Franz von Hipper ve Genelkurmay Başkanı Erich Raeder İngilizlerin Alman İşaretlerini okuduğundan şüpheleniyordu.^[6] Savaştan sonra, İngilizlerin Alman deniz iletişimini tehlikeye attığı ölçekte kanıtlar ortaya çıkmaya başladı.^[6] 1919'dan itibaren İngiliz yayınları Deniz Operasyonları^[28][29][30] İngiliz tarihçi Efendim Julian S. Corbett Ve Donanma Amiralinin anılarından Efendim John Fisher, Filo Amirali Jellicoe ve Churchill MND tarafından okundu ve ne kadar başarılı olduğu keşfedildi. İngiliz Amiralliği Alman Açık Deniz Filosunun tüm operasyonlarını karakterize eden radyo kod çözme (Almanca: Funkentzifferung) kullanımı o kadar erken görülmüştü ki, İngilizler Büyük Filo zamanında tepki verebilir. Tehlikeye giren iletişimin ilk göstergesi Amiral Filo Efendisi'nden geldi. John Fisher biyografisinde Anılar 1919'da şunları yazdı:

Telsizin gelişimi, konuşan ve onun için giden birinin yönünü alabileceğiniz şekilde olmuştur; Böylece Alman ağzını açmaya cesaret edemez. Ama yaparsa, mesaj şifredir; ve savaşın sonlarında Amirallik çalışmalarının taçlandıran zaferlerinden biri olan şifrenin aydınlatılmasıdır. Benim zamanımda bu açıklamada bir kez bile başarısız olmadılar.^[31]

1921'de eski Çarlık Deniz subayı, Peter Novopashenny Daha sonra B-Dienst için çalışacak olan, Alman İstihbaratına, SMS Magdeburg olay.

En çok satan serisinde, Dünya Krizi tarafından Winston Churchill 1923'te yayınlanan ilk iki cilt ve sivil başkanlık Kraliyet donanması savaşın başında şunları söyledi:

Eylül 1914'ün başında, Alman hafif kruvazörü SMS Magdeburg Baltık'ta mahvoldu. Boğulmuş bir Alman subayının cesedi, birkaç saat sonra Ruslar tarafından alındı ​​ve göğsüne sıkı sıkıya sarılmış, Alman Donanması'nın şifreleme ve sinyal kitapları ve Kuzey Denizi'nin küçük kare haritaları vardı ve Heligoland Körfezi. 6 Eylül'de Rus Donanması Ataşe beni görmeye geldi. Bir mesaj almıştı Petrograd ona ne olduğunu ve Rus Deniz Kuvvetleri Komutanlığının şifre ve işaret kitaplarının yardımıyla en azından Alman Deniz Mesajlarının bazı bölümlerini deşifre edebildiğini anlattı. Ruslar, İngiliz Amiralliği'nin bu kitaplara ve çizelgelere sahip olduğunu, önde gelen bir deniz gücü olarak hissetti. [Daha sonra Churchill ve Battenberg Prensi Louis İlk Deniz Lordu, belgeleri aldı]

Deniz İstihbaratı, yalnızca kod değişikliklerinin yeterli olmayacağını fark etti ve Almanya'daki deniz istihbarat servisinin organizasyonunda ve operasyonlarında köklü değişikliklere neden olan ve Enigma Şifreleme Makinesi.

1921'den 1925'e kadar hizmet geçici olarak Deniz Harp Okulu içinde Flensburg -Mürwik, İmparatorluk Donanması Haber Departmanı (MNA) olarak. Donanma Akademisi'ndeyken, hizmet herhangi bir radyo keşif yapmadı, ancak radyo metrolojisi, yön bulma ve sinyal eğitimi. Haber Departmanı aşağıdakiler tarafından yönetildi:

• Yüzbaşı Ferdinand Boehmer - 29 Mart 1921 - 29 Mart 1924
• Korgeneral Leo Riedel - 30 Mart 1924 - 27 Mart 1925

Keil'e taşınarak, Alman telsiz istihbaratı, Donanma Yüksek Komutanlığı ve diğer askeri departmanlarla doğrudan bağlantıdan mahrum bırakıldı, örn. Silahlı Kuvvetler Bakanlığı ve operasyonundan dolayı savunulamaz olan istihbarat kaynakları ile bağlantıyı kaybetti.^[32]

1922'den itibaren Deniz Muhabere Amirinin kendisine yardım eden bir deniz subayı vardı.

1925 Baharında, Deniz İstihbarat Bölümü dağıtıldı. Birkaç yıl boyunca Almanya'da resmi bir Donanma İstihbarat Servisi yoktu.

1927 sonbaharında, daha sonra Lohmann Olayı olarak adlandırılacak olan skandal (Lohmann Olayı ) halka açıldı. Bu, Deniz Hattındaki Deniz Taşımacılığı Departmanı şefi Yüzbaşı Walter Lohmann'ın gizli ve yasadışı eylemleriydi. Lohmann, diğerlerinin yanı sıra, yurtdışında resmi olmayan bir Alman istihbarat servisinin kurulmasını teşvik etmişti; bu, basın tarafından ıskalandı ve tamamen ihlal edildi. Versailles Antlaşması. Lohmann, milyonlarca Reichsmark sırasında gizli Denizcilik projeleri için gizli fon Weimar cumhuriyeti.^[33]

Lohmann Olayı ile istihbarat faaliyetlerini halka taşıyor, Abwehr Ordu ve Deniz Kuvvetlerini kendi kontrolü altında birleştirmek için çaba gösterdi. Donanma D / F setleri, B Kontrol Merkezini (Almanca: B-Leitstelle) şifreleme merkezini gereksiz hale getirerek ve Donanmadan bir istihbarat varlığını kaldırarak Reichswehr şifreleme bürosu (Almanca: Reichswehrministerium Chiffrierstelle) Bakanlığı için sinyal istihbaratı toplayacaktı. Bu, direnişle karşılaştı ve sonunda başarısız oldu, ancak Abwehr'in boyutunun artmasıyla sonuçlandı. Sonbaharda, Abwehr, aralarında geçen bir gerilim döneminden sonra tekrar denedi. Polonya ve Litvanya. Neumünster önleme istasyonuna ve güney Almanya'daki bir deniz istasyonuna erişim isteyen, sonuçta reddedildi, ancak şifre bürosu birimleri arasında daha fazla bağlantı sağlamak için bir teklif.^[6]

1929 Sonbaharında, ilk kez, Ana Önleme İstasyonu'nun başına bir deniz subayı atandı. 10 kişilik tüm müdahale personeli Donanma Departmanından çıkarıldı ve Torpido ve Maden Müfettişliği içinde Kiel Başlığında "iletişim" kelimesi bile bulunmayan, Radyo İstihbaratının anlaşılmamasını yansıtıyor.^[34] Radyo İstihbaratı artık çok az ortaklıkla tamamen farklı bir uzmanlık olan Deniz İletişimine dahil edildi. Radyo İstihbaratı ayrıca Donanma Yüksek Komutanlığı ile temastan mahrum bırakıldı ve işleyişi için önemli olan diğer istihbarat kaynakları ile bağlantısı kesildi.^[35] Operasyonel olarak, B Servisi, Berlin'deki MKA'dan donanma kod sistemlerinin geliştirilmesi üzerinde çalışan talimatlar almaya devam ediyordu.

1930'larda, Deniz Kaptanı (Almanca: Kapitän zur See) Gustav Kleikamp iken Kiel News Araştırma Enstitüsü ilerleyen yıllarda ve özellikle Birinci Dünya Savaşı'nda Deniz İstihbarat tekniklerinin kullanımını araştırdı. Kaptan Gustav Kleikamp savaş kruvazöründeki eski telsiz subayı mıydı SMS Derfflinger ve 1923–1926'da deniz torpido ve işaretçiler okulunda öğretmen olan kişi. Kleikamp, ​​sıfatıyla 1934 Gizli Servis adlı bir belgesel yazdı. MDv 352 Bülten No. 13Birinci Dünya Savaşı sırasında Alman İmparatorluk Donanması'nın dikkatsiz telsiz kullanımını ayrıntılı olarak anlattığı ve gelecekteki deniz savaşının planlanması ve yönetimi için [sonucunu belirttiği]:

barış içinde dikkatli ön çalışma gerekliydi.

Böylece, Deniz Kuvvetleri İstihbarat Teşkilatı'nın yeniden kurulması için program oluşturuldu.

Kaptan Gustav Kleikamp savaş kruvazörünün kaptanı olarak SMS Schleswig-Holstein İkinci Dünya Savaşı'nın ilk atışlarını yapın.^[36]

Aralık 1933'te resmi B-Leitstelle, bağımsız bir departman olarak Berlin'deki Deniz Kuvvetleri Komutanlığına (Bölüm A III) döndü. Bölüm Başkanı:

• Kaptan Theodor Arps --- 1 Ekim 1934 ile 31 Aralık 1939

B-Leitstelle, Donanma İletişim Hizmetini (Almanca: Marinenachrichtendienst) (Kısaltılmış MND) oluşturmak için Donanma personelinin istihbarat bölümü, Yabancı Deniz Kuvvetleri Grubu (Almanca: Gruppe Fremde Marinen) ve iletişim bölümü ile birleşti.^[6]

1934'te, Main Intercept istasyonunun en üst organizasyonu veya B istasyonu yaklaşık 20 personele sahiptir. Bunlardan ikisi deniz subayıydı, ikisi de deşifre analistiydi.^[37] Deniz Kuvvetleri Yüksek Komutanlığı AIII Daire Başkanlığı, yani Deniz Haberleşme Dairesi'nin organizasyonu aşağıdaki gibiydi:

• Bölüm AIII

• Bölüm AIIIa: İletişim
• Bölüm AIIIb: Radyo İstihbaratı (artı deşifre geliştirme araçları)
• Grup FM: Yabancı Deniz Kuvvetleri

Falshöft'te, Departman şimdi şu birimlere ayrıldı:

• Yabancı Deniz Kuvvetleri,
• Mesaj Aktarım Hizmeti
• Radyo Keşif.

Grup: Yabancı Deniz Kuvvetleri (FM), Yabancı Deniz Kuvvetleri ile ilgili tüm gelen mesajlarla birlikte sağlanan üç bölüme ayrıldı: Abwehr, deniz ataşesi basın ve radyo istihbaratı.^[38] Grup FM, Bölüm AIII (Arp) başkanı bir zamanlar Grup FM'in başında olduğu ve bölüm AIIIb dışındaki kaynaklardan gelen bilgileri abartma eğiliminde olduğu için birincil olarak Bölüm B ile rekabet etmeye başladı.^[38][39] Ayrıca, bölüm başkanı B bölümünde üst düzey bir başkanlık yapıyordu ve kim bunun gözlemlendiğinde ısrar etti. Bağımsızlık için savaşan AIIIb bölümü ile departmanlar arasında önemli sürtüşmeler vardı. 1934/36 yılında, Radyo İstihbarat (Kısım AIIIb) uygulayan şubeyi transfer etti kendi deşifre etme yolları daha mantıklı ve verimli bir departman düzenini yansıtan bölüm AIIIa (İletişim) idi.^[38]

Donanmanın Yüksek Komutanlığı içinde (Oberkommando der Marine ), Deniz İstihbarat departmanı 1 Ekim 1937'de Deniz Harp ve Harekat Departmanı'na (3 / Skl) (Almanca: Seekriegsleitung) dahil edildi. Aynı zamanda, Torpido Müfettişliği'nden bağımsız bir Departman olarak Donanma İstihbarat mesaj denetimi çıktı. Baltık Denizi deniz istasyonu. Bölümler şimdi çağrıldı

• Donanma mesaj okulu,
• Deniz Haberleşme Tesisleri laboratuvarı ve
• Deniz İletişim Tesisleri (Almanca: Marinenachrichtenmittel) test komutu.

General Navy Office (B) aynı zamanda Teknik Haberleşme Dairesini kurdu. Savaş başladığında resmi NWa grubu olarak Admiralty ana ofisine bağlıydı.

1933'ten beri, Bölüm AIIIb'deki Ana Önleme İstasyonu'nun başkanı, aynı zamanda, Yüksek Komuta Silahlı Kuvvetleri'nin (Almanca: Reichswehrministerium) (Almanca: Abwehr) İstihbarat departmanında Grup IV'ün de başkanıydı.^[40]

1934-36'da kararlaştırılan planlara dayanan Donanma Radyo İstihbaratının organizasyon yapısı, mevcut sistemler üzerinde deneyim kazanmaya dayanıyordu. İngiltere, Fransa, Rusya ve Polonya'nın deniz radyo trafiği düzenli olarak izlendi. Sayısal olarak üstün bir düşmanla karşı karşıya kalan yüzey birimleri için istihbarat B-Dienst'e bağlıydı. Mesajların analizi ve şifresinin çözülmesi, düşman sistemlerinin giderek daha karmaşık hale geldiğini gösterdi, yani frekansların, telsiz çağrı işaretlerinin, trafik işlevlerinin yanı sıra kodlar ve anahtarlar için kullanılan şifrelerin değiştirilmesi.^[41] Kazanılan deneyimler, eski deniz telsiz operatörlerinin gemicilik ve denizcilik rutinine zaten aşina oldukları için izleme için en uygun olduğunu gösterdi. Telsiz İstihbarat hizmetinin, bir savaş zamanında yalnızca çok sınırlı takviyelere ihtiyaç duyulacak şekilde, hizmetin her bir parçasının yeteri kadar insanlı olacağı şekilde organize edilmesi düşünülmüştür. Uygun personel yetiştirmenin hem zaman alıcı hem de zor olduğu biliniyordu ve savaş sırasında sadece yardımcı yardım alınabiliyordu. Barış zamanında, hizmetin nispeten yüksek sayıda personele sahip olmasıyla sonuçlandı.^[41]

1934'ün sonlarında, 1935'in başlarında Heinz Bonatz B-Dienst'in başına atandı.^[6] 1935'te Abwehr, Alman askeri servislerinin tüm sinyal istihbarat birimlerini entegre etmek için son çabayı gösterdi, ancak B-Dienst bunu reddetti.

Ana Durdurma İstasyonlarının personel ihtiyacının yaklaşık 110 kişi olacağı hesaplandı. Gerekli personel seviyesini elde etmede bir miktar başarı elde edilirken, Telsiz İstihbarat hiçbir zaman Deniz Haberleşmelerinden bağımsızlık kazanamadı. Tek başarı, Bölüm AIIIb'nin boyutunu Grup statüsüne yükseltmek ve böylece Grup FM statüsünü eşitlemekti.^[42] Denizci, tüm sisteme ciddi kısıtlamalar getiren sinyal personelinden yoksundu. 1939'dan önce, Deniz personeli için resmi bir eğitim sistemi yoktu ve görevdeyken eğitim üstleniliyordu.

Ana Durdurma İstasyonunun organizasyonu aşağıdaki gibiydi:

3. Bölüm / Deniz Operasyonları (3 / SKL), savaş durumunda düşmanın Alman radyo keşifleri için en büyük zorlukları yaratacağının farkındaydı:

Mob'u değiştirecek. radyo adı ve tüm önemli ajanlar, bireysel sistemleri değiştirmezse çok şey kazanmıştır. Bununla birlikte, bu olasılık bir dereceye kadar reddedilebilir, çünkü tüm deneyimler ve düşman, seferberlik durumunda tamamen yeni anahtar sistemleri tanıtmak istediğinde (...) yarattığı kendi mesajlaşma hizmetine ciddi bir tehdit oluşturur.^[43]

Bu nedenle, acil bir durumda karşıt anahtar prosedürlerdeki düşüşün devam edeceğinden emin oldular. Oldukça farklı bir şekilde, donanma personeli kendi anahtar araçlarının güvenliğini değerlendirdi. Teğmen Komutan'ın Mart 1938'de yaptığı bir sunumda (Almanca: Korvettenkapitän) Fritz Bassenge:

İnsan tarafından geliştirilen ve bu nedenle yine insan tarafından çözülebilen tüm anahtar sistemler ve kombinasyonlar

If however, the traffic is based on the codes of secret key machines, a backtracking on the plaintext message is

Possible only with so huge usage an outlay of staff and so many available transmission equipment, numerous available radiogram material, that there are limits to the practical implementation [of decipherment]^[44]

stated Bassenge so important that the good results with the remote control key "M" towards all foreign states remained secret, because by the introduction of mechanical keys at the opponent radio reconnaissance would be more difficult with unpredictable consequences.

Intercept stations

In 1920, the naval radio stations used by Radio Intelligence to monitor foreign naval radio traffic consisted of the following: On the North Sea coast, Borkum, Wilhelmshaven, Nordholz, Liste ve Falshöft, Neumünster, Kiel, Arkona, Swinemuende, Pillau Baltık'ta.^[45] The geographical location of the intercept stations were considered unfavorable for the most efficient operation, in particular when bearings were taken that proved less than accurate.^[45] Initially, newly recruited operators were untrained, but continuous monitoring soon sharpened operational practices. During the early years, processes remained unchanged. The operational and organisation use of the stations changed later, with Wilhelmshaven, Swinemuende and Kiel being reassigned with only one station, at times only 1 Bereich being available for B-Dienst. A Bereich was the name of a monitoring unit consisting of one operator, and 1 or two receivers, i.e. a minute intercept station.^[45]

Operational tasks of the intercept stations were assigned based on the metrics: geographical location, their size and equipment and the quality of reception in the short, medium and long wave band.^[46] Interest was focused not only on normal tactical targets (traffic sent from enemy ship maneuvers or training), but radio traffic dealing with orders and reports^[46] Main Intercept Station Navy Radio South was eventually created, placed under a commanding officer and consisted of 3 Bereich.^[47]

In 1925, a plan was executed to create an interception station (Codename:MNO:Sued) as far southwest as possible, to monitor the Akdeniz. A station was created in the village of Villingen-Schwenningen in the Black Forest, as the askerden arındırılmış bölge (Rhineland ) area was not found to be suitable, i.e. camouflage provisions.^[47] Conditions were found to be not suitable and in Autumn 1926, the MNO:Sued subsequently moved close to the town of Landsberg am Lech.^[47] When conditions changed, i.e. lack of the need for camouflage, MNO:Sued moved to a specifically constructed facility at Langenargen, yakın Konstanz Gölü, which was tested to ensure excellent bearing and reception conditions were excellent.

By 1936, the importance of linking the stations with the Main Intercept Station by the teletype was known. Initially the general Navy teletype net was used to link coastal stations and Berlin, but gradually a specialized Radio Intelligence teletype net was created to link all the stations.^[48] The time it took for a signal to be gathered, decoded and analysed was reduced to thirty minutes. During the 1920s, the same signal were sent to Berlin by post. The increase in speed led to the redesign of the staff facilities at B-Dienst, so that the operations department plotting room were directly connected to the updating of charts^[6] Sonra Austrian Anschluss in 1938, an Intercept Station was established outside the town of Neusiedel am See, for tracking Russian naval radio traffic in the Finlandiya Körfezi ve Kara Deniz.^[48]

Within the network, existed not only a teletype net, but a bearing net, which could be accessed from telephone anywhere in network. Stations were classified as ether regional or main intercept stations. Stations were equipped with uzun dalga and in some stations, kısa dalga yön bulma setleri.^[49] In peacetime there was practically no difference in each type of station.^[49] In times of war, it was the responsibility of so-called Regional Major Intercept stations, those stations at Neumünster, Wilhelmshaven, Kiel and Swinemuende, to keep informed naval commanders of all relevant information specific to their area. In 1942, Naval Radio Intelligence and Naval Radio Station was dropped^[49] The intercept stations were re-designated as Navy Main Bearing Station.

Prior to the war, the stations were assigned to the following tasks:^[50]

Intercept Station Assignment Interwar Period
British Navy Radio Traffic:
	Main Intercept Station Neumünster
	Regional Major Intercept Station Wilhelmshaven
	Regional Major Intercept Station Kiel
	Regional Major Intercept Station Swinemuende
French Navy Radio Traffic:
	Main Intercept Station Soest
	Main Intercept Station Langenargen
Russian Navy Radio Traffic:
	Main Intercept Station Neusiedl am See
	Regional Intercept Station Pillau
Polish Navy Radio Traffic:
	Regional Intercept Station Pillau
	Regional Major Intercept Station Swinemuende
Italian Navy Radio Traffic:
	Main Intercept Station Langenargen

Normally, no monitoring tasks were allocated to naval units, except those ships undergoing long cruises. These sometimes received special orders to perhaps monitor the traffic of the US navy or the Japanese Navy, and also the UK and French navies. Monitoring of UK naval traffic close to home supplemented the coastal station traffic, whereas monitoring of distant nations naval traffic, e.g. the USA navy, only provided results of superficial value, but good enough to produce a pamphlet entitled Radio Communications and Traffic in the US ("Funkwsen U.S.A")^[51]

By 1939, B-Dienst was able to employ 36 watching stations^[6]

Yön bulma

Large scale radio direction finding (abbr. RDF) was not employed in B-Dienst until the 1930s. The Unit radio reconnaissance operation in 1937–38 had a central control centre in Berlin, three other control centres (North: Neumünster, orta: Soest, South: Langenargen ), four main bearing radio sets (Wilhelmshaven, Flensburg, Swinemuende, Pillau ) and eight targeting stations along the North and Baltic Coast (Borkum, Cuxhaven, Arkona, Darslar, Falshöft, Ustka, Memel, Windau ).^[52] In March 1939, the B-Service observed a total of 36 radio traffic areas, including 14 British, 10 French and 10 Russian. When decoding, the B-Dienst had 20 radio key process desks, of which 7 were English, 5 were French and 4 Russian. To understand the efficacy of the cryptographic service, in 1938, the B-Dienst managed to decipher about 80% of tactical signals, immediately from a French naval exercise being conducted at the time.^[53] Around 4000 people were involved in radio intelligence during the period of world war 2. The stations themselves were in remote coastal locations for maximum security and freedom from interference by other elektromanyetik kaynaklar.

For successful direction finding, a minimum intercept angle of 15° between two bearing bases was necessary. By stretching a line between Borkum and List, composing the base of a triangle and simultaneously the chord, a circular direction finding coverage could be made over the North Sea. At its maximum, the coverage could direction-find the Royal Navy's Ev Filosu which was located at Scapa Akışı. At that range, a measurement accuracy of ±1° attributed to both stations, would have put location to within an accuracy of around 35 km diameter circle.^[6]

Operasyonlar

Saldırı operasyonları

In late 1919, Wilhelm Tranow reconstructed Britain's enormous Government Telegraph Code tarafından kullanılan Amirallik to carry reports about warships. Later in the 1920s it used the broken code to enable the Germans to track British savaş gemisi activity on the Yangtze.^[54]

During the interwar period, gathering signal intelligence from foreign shipping started from about 1925, when training exercises resumed after the war. Signals interception was split between tactical intercept gathering from shipping and strategic signal intercept from coastal intercept stations. Monitoring of large foreign shipping exercises, usually involving dozens of ships, tended to be unfocused and rudimentary in terms of objectives and process with significant outlay in terms of cost by B-Dienst. Observations could span several weeks or months and involve dozens of staff. Only ship movements were recorded at all times. French naval shipping was considered the primary target and by mid 1926, their disposition, operation and tactical aspects were studied.^[55]

During 1932, a much clearer and focused effort was undertaken by B-Dienst to watch the totality of the British and other forces naval exercises, instead of the intermittent observations that happened during the 1920s. Dutch, Danish, Norwegian, Swedish and French shipping was also continually observed. Radio frequencies could not be monitored indefinitely due to lack of resources, as shipping maneuvers could not be known in advance.^[55]

1935'te İngiliz-Alman Denizcilik Anlaşması was signed between Britain and Germany, which enabled Germany to break the Versay antlaşması restrictions and increase the physical size of their Naval forces.^[56] The signing of the Treaty signaled a relaxation in the use of Naval attachés attached to German embassies. Such an Naval attaché stole French naval charts in Paris, enabling B-Dienst to follow French shipping maneuvers to a much greater accuracy and extent. When new charts were introduced by Fransız Donanması, B-Dienst were able to quickly reconstruct them, due to having the original charts, and the Wilhelm Tranow kriptanaliz unit, who considered French Naval codes easy to break. By this time, B-Dienst had sufficient resources to enable British and French naval deployments to be analysed in immense details. An initial synopsis would be produced after an exercise, followed by a detailed reports, running to hundreds of pages including charts and analysis of shipping maneuvers.^[55]

In mid-1935, Adolf Hitler, who still considered Britanya a potential ally, ordered the whole naval staff to redirect their operational readiness planning against Fransa and ordered the main code breaking effort at B-Dienst to transfer to France. For the newly formed Kriegsmarine, who considered their major potential opponent being Britain, viewed the order with suspicion. Tranow, who laughed when he heard the order, stated:^[57]

I don't want to delve into high policy, but I want to say one thing: You know the English report their worldwide ship movements through these codes. Suppose their Mediterranean Fleet pours through the Straits of Gibraltar, and moves in to the Atlantic, or the Channel or even into the North Sea. Don't you want to know this in advance?

The Kriegsmarine reconsidered their position and allowed Tranow to continue, in violation of Hitler's order. From 1938 onwards, the British Admiralty was now considered the primary target, as B-Dienst grown enough to have sufficient resources and personnel to undertake the task. During the 1934 to 1936 period, detailed observation of land based British carrier and fleet engagement exercises and destroyer escort duty were studied in minute detail and analysed. ASDIC signals were also observed for the first time, although not understood.^[55]

Global movements of oil worldwide were also observed for the first time. In September 1935, Tranow and his unit made a major advance in breaking the Kraliyet donanması 's most widely used code, the 5-digit Naval Code (German Code Name: München (Munich)), using the method of comparing the routes of a merchant vessel, which were published in Lloyds Weekly Shipping Reports (Lloyd's Register ), with the coded reports.^[58][57] By 1939, French cyphers were comprehensively broken with four naval codes being comprehensively read by Tranow on a regular basis.

Savunma operasyonları

Introduction of the Enigma

The biggest operational fact that could be taken from the Naval Intelligence Service during the interwar period was discovering after the end of the First World War that German Naval Communications cyphers and associated encrypted messages had been so comprehensively deciphered and for such a long period of time by British Intelligence.^[59] The service realized a profound change in the way it undertook secret communications was required.

The Navy cast around for new way to encrypt communication and realized they had been offered a new method 5 years before in the spring of 1918, when an inventor called Arthur Scherbius had demonstrated a sample multi-rotor machine (Rotor makinesi ) to Naval staff. His chief point regarding the device during the demonstration was the impracticability of solving the message even if the enemy had the device.^[60] He stated in his memorandum:

The key variation is so great that, that without knowledge of the key, even with the available plaintext and ciphertext, and with the possession of the machine, the key cannot be found, since it is impossible to run through 6 billion (seven rotors) or 100 trillion (thirteen rotors) keys [Rotor starting positions].

The Naval staff examined the machine and found that it afforded good security, even if compromised.^[60] They decided not to pursue it, instead recommending that the Foreign Office could evaluate it, for perhaps diplomatic traffic. But incidentally the Foreign Office was not interested either. The price of a 10-rotor machine, measuring a 12 by 5.5 by 4.75 inches was ℛℳ4000 to ℛℳ5000 (Reichsmark ) or about $14,400 to $18000 in 1991 dollars.^[60]

Taking a second look at the Enigma Makinesi and possibly evaluating a number of other machines, including the entirely unsuitable Kryha, they formally began negotiations with Arthur Scherbius company, Chiffriermaschinen Aktien-Gessellscaft, and started production of Enigma machines for the Navy in 1925.^[61]

The machine produced for the navy was not the commercial model, but had a different alphabetic keyboard as opposed to a Qwerty layout.^[61] The rotor wiring was different as well. Only three rotors could be used at a time, with five supplied, providing a greater choice of keys, hence security. Instead of twenty-six contacts, the Naval Enigma had twenty-nine; adding to the alphabet was three umlaute characters, ä, ö, ü and hence encrypted messages contained umlauted kod sözcükleri.^[61]

The Navy worries about espionage meant that only officers, who were considered honourable and less prone to corruption, were allowed to set rotor positions. Another security measure implemented to stop the possible solving of Enigma messages, by using a technique called üst üste binme was ensuring that the rotor starting positions were far apart. This was to stop the enciphering clerk from making up a starting position that was not random, for instance AAA or ABCABC. These were listed in an attached booklet.^[61] The last security measure implemented at the time, was classifying messages by grade, i.e. general, officer, staff, with fewer cryptographic resources available to personnel the further down the rank hierarchy, and progressively more power cryptography the higher rank you were.^[61]

By the start of 1926, the machine and its associated key processes were put into service as Radio Cipher C (German: Funkschlüssel C), and it came with a 23-page service manual.

Defensive operations: rearmament years

Esnasında Alman yeniden silahlanması, the Navy continued to evaluate the Enigma and its key processes. A study by Lieutenant Henno Lucan, second radio officer on the battleship SMS Elsass, reported that the Naval Enigma met neither modern physical or cryptographic security. During this time, the Army (Reichswehr ) suggested that the Navy use the Army Enigma. The Army's Enigma had the plug board (Enigma machine#Plugboard ) which increased the number of enciphering circuits by 2 to 3 billion, and of course lost 5,213 starting positions.^[62]

In February 1930, Naval Command requested of B-Dienst to investigate the report and the Army Enigma, and they stated that it

offered considerable greater security

21 Haziran'da. In August 1934, having worked through the huge Naval bureaucracy for four years, the Navy (Reichsmarine ) approved the decision.^[62] An additional security measure was added however, in that the new Naval Enigma was to have seven rotors. The new machine was called Radio Cipher M (German: Funkschlüssel M) and the instructions stated that rotors I, II and III were to be used when communicating with the Army, rotors IV and V stay in reserve and that rotors VI and VII be used when the Navy had to send messages to itself.^[63]

In early 1939, the Navy recalled rotors VI and VII and cut a second notch in the alphabet rings. Notches now stood next to H and U. Each notch now caused the left rotor to move one position when the notch reached a certain point in the rotors revolution. Rotors I to V and later rotor VIII each did this once in a revolution. This shortened the period but also reduced the chance of a superimposition attack.^[63]

Güvenlik

Physical security of the Enigma machinery and other communications equipment was critically important to Naval Command. In January 1930, it conducted a survey amongst it four major units that stated:

a surveillance of the machine and the rotor box, more comprehensive than before, [particularly on smaller vessels] is planned... A sharp supervision of personnel who have access to the machine is necessary

Naval Command noted to all staffs that it intended to ensure the machine was secured with a lock instead of a just a lead seal^[63]

Staff reported back on security arrangements. The commander of the battleship SMS Hessen stated that the machine was housed in a specially prepared, lockable cabinet of the cipher desk, in the radio shack...The rotor boxes are kept under a secret lock in the office of the radio officer. Other officers wanted to keep the lead seal.

A memorandum on espionage, was sent around by the Defense Ministry (Oberkommando der Wehrmacht ) on Personnel Security on 15 October 1934. This stated:

During a change of position..., a non commissioned officer and a private of a communications battalion left, through negligence, the cipher machine and the hand cipher in the field. The loss was noticed by them upon arrival in their new position, but the cryptographic material was not found in the place where it was lost. A civilian had taken it and delivered it to the mayor of a neighbouring village within half an hour.^[64]

The same memo included a summary of persons executed for treason and betrayal of military secrets, 148 in 1933, 155 for the first seven months of 1934. Several other people were discovered to be negligent during that period, including Radioman Second Class Egon Bress of the Fourth Torpedo Boat Half-Flotilla who was arrested in February 1934 for taking photographs of Enigma and hundreds of cryptographic documents for his own uses.

Kriegsmarine considered physical security important, but how the machine was used, was also critically important. Poor practice was corrected on an ongoing basis. On 9 January 1932 Radioman Kunert, located at the Baltic naval base in Kiel, made a fundamental mistake when he transmitted both the enciphered and plain message to anybody who was listening.^[65] This was considered a violation of the grossest sort. After that incident, an additional training program was implemented that illustrated the kinds of errors and their consequences that could be produced to break key security protocols.

Another area of concern, was of course, theft, betrayal and accidental comprise. It did not worry about the capture of a single Enigma, but it did worry that a seizure at the same time as a list of current machine settings and the booklet of indicators would enable detailed investigation at least until the duration of the list and booklet settings existed. The Navy started to print document in water-soluble ink. The ink was red, the paper pink, being a form of kurutma kâğıdı. Worried about water exposure of ships, two copies of cryptographic documents were kept, in enclosed envelope.^[66]

The last security measure put in before the start of World War II, was a system that should be put in place, should all the Enigma system; the machine, the list of current settings, Rotors, the booklet that stated the rotor starting positions and indicators, and the Bigram tables, be lost or stolen. The method, which was often memorized by the cipher clerk, was to change the rotor order and the ring positions. The clerk would add 3 to the key lists Rotor number, so when Rotor II was to go into the left hand position, Rotor V would go in instead, and thus the clerk would set alphabet rings on the successive rotors respectively 4,5,6 places. Thus the key lists ring positions KYD would be set to ODJ. A special cue word would initiate these changes, the first of these were called Aldebaran. So the clerks notebook would contain Aldebaran, R 3, L 456 in which R stood for rotor and L for letter.^[66]

With these security practices in place, the Kriegsmarine assumed it had a secure communication system. A central Monitoring Centre was established at the start of the war, it submitted a report to Naval Command, that it should consider keeping communications to the minimum and stated:

because our cipher systems are not to be viewed as 100 percent secure.

Naval War Command rejected the report, particularly in the light of the fact that Admiral Karl Dönitz was planning to introduce a technique that which he learned in the First World War, in which once a submarine encountered a convoy, it would break radio silence to report the position of that convoy, thereby enabling the British admiralty to direction-find the u-boat and monitor its encrypted communications^[67]

İrtibat

Liaison with other German Signals Intelligence organisations, although described as close, was somewhat different. In the 1920s there was little organisational liaison between the different signals intelligence agencies. What was exchanged tended to be on minimal terms. Relations did exist between certain individuals notably Wilhelm Tranow of B-Dienst and Dr. Erich Hüttenhain of the Reichswehrministerium/Chiffrierstelle cipher agency, (early OKW/Chi) ^[68] by exchanges between individual team members which tended to be on a like-for-like basis.

In the 1920s there was some cooperation with Kişi Z S,^[69] Kriptanaliz Department or Sinyal İstihbarat Ajansı of Alman Dışişleri Bakanlığı (German:Auswärtiges Amt) but the relationship was tinged with animosity, as Pers Z S isolated itself from the German intelligence community. Although attempts were made to revive the relationship in 1940, nothing came of the relationship.^[68]

Both the OKW/Chi and B-Dienst believed that the Finnish cipher bureau, which was formed in 1924, did good work^[70]ile Wilhelm Fenner of the OKW/Chi visiting the Fince cipher bureau unit on a fact finding visit in 1927. B-Dienst had substantial links with the Finns, and started training them in 1935. The Finns has purchased a Sovyetler Birliği Kod -den Japonca which was used in the Baltic to read Russian Naval traffic in 1937. B-Dienst also became involved with the Letonyalılar ve sonra Estonyalılar who passed raw Russian intercepts to B-Dienst, in near real time using a special code, disguised to read as domestic traffic.^[68]

In 1932, the Italian Regina Marina (Regia Marina ), signal intelligence unit, Servizio Informazioni Segrete made contact with B-Dienst to ask for help with intelligence sharing, with B-Dienst explicitly wanting French naval intercepts from the Akdeniz and a relationship was established in Spring 1933. In April 1933, Tranow and others traveled to Roma to exchange material through the German naval Attaché. But the relationship soured due to Italy's role in the Stresa Cephesi anlaşma. In 1936, the Italian Regia Marina made a further attempt, when both Adolf Hitler ve Benito Mussolini required cooperation between the military intelligence agencies of both nations, but B-Dienst was not part of this agreement until 1936 and B-Dienst considered the Italian unit to be complete amateurs.^[68]

In 1935, Dr. Erich Hüttenhain visited Madrid başlamadan önce İspanyol sivil savaşı. B-Dienst and the Abwehr conducted further visits with Senior Specialist Mueller of OKW/Chi Subsection V5, French and English translator Rudolf Trappe of the OKW/Chi and other personnel^[71] with a view to establishing intercept stations on the Iber Yarımadası yakın Ferrol ve Kanarya Adaları, to observe British and French naval exercises in the Akdeniz. The operation by B-Dienst was hoping to achieve experience in long-distance communications but operations in ispanya did not achieve expectations, principally due to the difficulties of integrating Spanish Intercept Stations into the B-Dienst network. It was hoped a B-Dienst radio supply network (German:Etappendiesnt) could be used to integrate the non homogeneous networks, but the service was only used briefly. After the Spanish Civil War started, B-Dienst made substantial effort to read Cumhuriyetçi Naval communications.^[68]

No cooperation with the Luftstreitkräfte was known to exist, but became possible with the Luftwaffe signals intelligence unit (Luftnachrichten Abteilung 350 ) after 1939. Cooperation with the Wehrmacht signals intelligence units, as opposed to Wehrmacht Yüksek Komutanlığı Şifreleme Bölümü (Abbr. OKW/Chi) cipher bureau, brought no perceptible results due to the different types of intercept the two systems were set up to collect. Relationships with the Forschungsamt (Abbr. FA), whose intercept model was based on domestic telefon dinleme was based on few common interests and yielded little. Unlike the OKW/Chi, B-Dienst did not lose staff to the FA when Abbwehr Gruppe IV/B-Dienst liaison officer, Hans Schimpf, took over the Forschungsamt at Hermann Göring 's invitation, which soured relations.^[68]

İstatistik

In the 1920s an intercept station would take 300 signals a month. In late 1934, the Pillau station collected nearly 1000 Polish and Russian signals. Between 1929 and 1932 the larger Main Intercept Station South received around 100 signals a day, by 1939 this had increased to 1000. In 1937, the 14 intercept stations intercepted 252000 intercepts. By 1938, this had increased by 42000 signals to 290,000. During this time, B-Dienst were working on seven British cyphers, five French cyphers, four Soviet and three Danish cypher's. By 1939, around 308,000 signals were being intercepted per day.^[72]

World War Two (1939 to 1945)

Organizasyon

Late in 1939, the Naval War Command came into being (German: Seekreigsleitug, English:Naval Operations) which split the various naval war staffs into departments, although the intelligence function had of course existed since the 1920s, in various forms.^[73]

The Naval Intelligence Division was split in January 1940. The two units of Foreign Navies and Radio Reconnaissance now formed the Department of Navy Message Evaluation, later called (3/SKL). Their task consisted in the collection and analysis of information about foreign naval forces and fleet bases, positioning and composition of battle group (task forces), ship detection and location, ship building reports, technical data, estimates etc. The heads of this Department during the war years, were:

• Kaptan Paul Wever – 1 January 1940 to 21 June 1940
• Gottfried Krüger – Captain 22 June 1940 to July 1942
• Captain Norbert von Baumbach – July 1942 to 28 June 1944
• Tuğamiral Otto Schulz – 28 June 1944 to 17 July 1945

In June 1940, the Radio Reconnaissance broke away from 3/SKL, which was one of the chief forwarders of information into the Foreign Navies department. The Radio Reconnaissance successfully kept its independence as a separate and equal branch of the SKL during the war, and eventually swelled both in importance and size, to over 5000 people. The Foreign Navies department shrank in size in the early 1940s, and lost significant numbers of staff in later years. Possibly because of the lack of Fleet action, and inaccuracies in the statistical methods for measurement, the Department of Foreign Navies had a wholly negative impact on the German war effort^[74]

The newly established Department of Naval Intelligence (2/SKL, later 4/SKL) was in January 1940 still within the Central Department (Operations) and the Mail Submission service. In June 1940, the Department of Naval Intelligence was detached from Central department. The Navy Message Inspection Service was dissolved in June 1941. The Navy intelligence took over its tasks, thus becoming the official group (4/SKL) and was divided into three departments:

• Central Division (MND I)
• Mail Submission Service (MND II)
• Radio Reconnaissance (MND III)
• Radar (MND IV)

A further Department was the Radio Measurement service in October 1943. In June 1944 this became the Department of Navy Location (Radar Research ) service, later called Radar Research. The radar service was started in August 1943, in an attempt to stem the location of U-tekneler and included research on Allied non-radar location devices as well as radar.^[75] Instead the Department wire news service (MND IV) was annexed. From 1941 group heads of the Office of the MND were:

• Konteradmiral Tuğamiral Ludwig Stummel – 1 January 1940 – 15 June 1941
• Koramiral Eberhard Maertens – 16 June 1941 to May 1943
• Tuğamiral Ludwig Stummel – May 1943 – 16 August 1944
• Tuğamiral Fritz Krauss – 16 August 1944 – 22 July 1945

Head of the Department of Radio Reconnaissance, as B-Dienst was called throughout the war, was Captain Heinz Bonatz. Frigate Captain Hans Meckel was head of the tracking (English:Radar Research) (5/SKL) service. This is mentioned here because the location service was always a part of the naval intelligence service, but became a full Seekreigsleitug unit, when the department grew in size and importance as the war progressed.

By the end of 1944, the German naval intercept service and related intelligence activities formed part of the division of Naval Communications, which in turn formed one of the six numbered Naval Operation Departments.^[75]

• 1/SKL Operations Commanded by Rear Admiral Hans Karl Meyer
• 2/SKL U-Boat Operations Commanded by Rear Admiral Eberhard Godt
• 3/SKL Intelligence Commanded by Otto Schulz
• 4/SKL Communications Commanded by Rear Admiral Fritz Krauß
• 5/SKL Radar Research Commanded by Commander Meckel
• 6/SKL Hydrography & Meteorology Commanded by Vice Admiral Otto Fein

Notlar

TICOM reports received from Special Intelligence Branch OP-322Y1 by Captain J. S Harper, Captain U.S. Navy, Chief, Office of Operations, Training Division on 23 April 1952.

• IR 95443 Subject: Historical Naval Radio Intelligence (B-Dienst) Date: 21 August 1951
• IR 94882 Subject: German Navy Radio Monitoring Service (B-Dienst) Date: 19 October 1951
• IR 94819 Subject: German Navy Radio Monitoring/Decipher Service (B-Dienst) Date: 20 October 1951
• IR 94821 Subject: German Navy Radio Monitoring Intelligence Service Date: 24 October 1951
• Serial B-99915 ComNavForGer Subject: Reports by Captain K. H. Bonatz on former German Radio Intelligence Personnel Date: 26 February 1952
• Serial 00510 U. S. Navat London. Subject: Germany, Navy, Communication, Personnel formerly Engaged in Intercept and Monitoring Activity. Date: 27 March 1952
• I-147: Detailed Interrogation of' Members of OKM 4/SKL III at Flensburg.

Referanslar

Kaynakça

• Friedrich L Bauer: Die Komödie der Irrungen im Wettstreit der Kryptologen. Vortrag vom 14. Aralık 2007. Bayerische Akademie der Wissenschaften: München 2008 (Abhandlungen, Neue Folge, Heft 176)
• Heinz Bonatz: Die deutsche Marine-Funkaufklärung 1914–1945. Wehr und Wissen: Darmstadt 1970. (Reihe Beiträge zur Wehrforschung Band 20/21. ISSN 0067-5253)
• Heinz Bonatz: Seekrieg im Äther. Leistungen der Marine-Funkaufklärung 1939–1945. E.S. Mittler: Herford 1981. ISBN  3-8132-0120-1
• Ralph Erskine: Enigma'nın Güvenliği: Almanların Gerçekten Bildiği Şey. İçinde: Michael Smith ve Ralph Erskine (editörler): Bu gün aksiyon. Bantam Press: London 2001, S.370–385. ISBN  0-593-04910-1
• Helmuth Giessler: Der Marine-Nachrichten- und Ortungsdienst. Technische Entwicklung und Kriegserfahrungen. J.F. Lehmann: München 1971, (Reihe Wehrwissenschaftliche Berichte Band 10. ISSN 0083-7822)
• Halpern, Paul G. (1995). Birinci Dünya Savaşı Denizcilik Tarihi. Annapolis, MD: Naval Institute Press. ISBN  978-1-55750-352-7.
• Hans H. Hildebrand, Walther Lohmann: Die deutsche Kriegsmarine. 1939–1945. Gliederung, Einsatz, Stellenbesetzung. Podzun: Bad Nauheim 1956, Kapitel 32.
• Hans H. Hildebrand: Organisatorische Entwicklung der Marine nebst Stellenbesetzung 1848 bis 1945. 3 Teile. Biblio-Verlag: Osnabrück 2000 (Reihe Formationsgeschichte und Stellenbesetzung der deutschen Streitkräfte 1815–1990 Band 2). ISBN  3-7648-2541-3
• Herwig Holger (1980). "Lüks" Filo: Alman İmparatorluk Donanması 1888–1918. Amherst, New York: İnsanlık Kitapları. ISBN  978-1-57392-286-9.
• Werner Rahn: Warnsignale ve Selbstgewissheit. Der deutsche Marine-Nachrichtendienst und die vermeintliche Sicherheit des Schlüssels M ("Enigma") 1943/44. İçinde: Militärgeschichtliche Mitteilungen 61 (2002), S.141–154
• Werner Rahn: Der Einfluss der Funkaufklärung auf die deutsche Seekriegführung im Ersten und Zweiten Weltkrieg. İçinde: Winfried Heinemann (Hrsg.): Führung und Führungsmittel. Militärgeschichtliches Forschungsamt, Potsdam 2011 S. 15–56
• Rebecca Ratcliffe: Güvenlik Aranıyor. Enigma'nın Güvenliğine İlişkin Alman Soruşturmaları. İçinde: İstihbarat ve Ulusal Güvenlik 14 (1999) Heft 1 (Özel Sayı) S.146–167.
• Rebecca Ratcliffe: İstatistikler Almanları Enigma Secure'a nasıl ve neden yanlış olduklarına inandırdı: şifreleme makinelerinin pratik matematiğini ihmal etmek. İçinde: Brian J. Winkel (Hrsg.) Alman Enigma Şifreleme Makinesi. Artech Evi: Boston, Londra 2005.
• Jürgen W. Schmidt (Hrsg.): Geheimdienste, Militär und Politik in Deutschland. Ludwigsfelder Verlags-Haus: Ludwigsfelde 2008. (Reihe Geheimdienstgeschichte Band 2). ISBN  978-3-933022-55-4
• KKpt. Achim Teubner, März 1939, zitiert bei Werner Rahn: Die Funkaufklärung in der Reichs- und Kriegsmarine 1919–1939. İçinde: Heinemann, 2011