Federico Fellini - Federico Fellini

"Fellini" buraya yönlendirir. Diğer kullanımlar için bkz. Fellini (belirsizliği giderme).

Federico Fellini

OMRI
Federico Fellini NYWTS 2.jpg
Doğum(1920-01-20)20 Ocak 1920
Rimini, İtalya Krallığı
Öldü31 Ekim 1993(1993-10-31) (73 yaşında)
Roma, İtalya Cumhuriyeti
MeslekYönetmen
aktif yıllar1945–1992
Önemli iş
Eş (ler)
​
(m. 1943)​

Federico Fellini, Cavaliere di Gran Croce OMRI (İtalyan:[fedeˈriːko felˈliːni]; 20 Ocak 1920 - 31 Ekim 1993), fantastik ve barok görüntüleri dünyevilikle harmanlayan kendine özgü tarzıyla tanınan İtalyan bir film yönetmeni ve senaristti. Tüm zamanların en büyük ve en etkili film yapımcılarından biri olarak tanınır. Filmleri, filmleri gibi kritik anketlerde üst sıralarda yer aldı. Cahiers du cinéma ve Görme ve Ses 1963 filmini listeleyen ​8 1⁄2 10. en büyük film olarak.

Fellini kazandı Palme d'Or için tatlı Hayat, on iki aday gösterildi Akademi Ödülleri Akademi tarihindeki herhangi bir yönetmen için en fazla olan Yabancı Dilde En İyi Film kategorisinde dördü kazandı. Los Angeles'taki 65. Akademi Ödülleri'nde Yaşam Boyu Başarı için onur ödülü aldı. Diğer tanınmış filmleri arasında La Strada (1954), Cabiria Geceleri (1957), Ruhların Juliet'i (1967), "Toby Dammit" bölümü Ölülerin Ruhları (1968), Fellini Satyricon (1969), Roma (1972), Amarcord (1973) ve Fellini'nin Casanova'sı (1976).

Hayatın erken dönemi ve eğitim

Rimini (1920–1938)

Fellini, 20 Ocak 1920'de doğdu. orta sınıf ebeveynler Rimini, sonra küçük bir kasaba Adriyatik Denizi. 25 Ocak'ta San Nicolò kilisesinde Federico Domenico Marcello Fellini'yi vaftiz etti.[1] Babası Urbano Fellini (1894–1956), bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Romagnol köylüler ve küçük arazi sahipleri itibaren Gambettola, taşınmak Roma 1915'te fırıncı olarak çıraklı Pantanella makarna fabrikasına. Annesi Ida Barbiani (1896–1984), burjuva Katolik Roman ailesi tüccarlar. Ailesinin şiddetle onaylamamasına rağmen, 1917'de Urbano ile Gambettola'daki ailesinin evinde yaşamak için kaçmıştı.[2] 1918'de düzenlenen dini törenle resmi nikâh Santa Maria Maggiore bir yıl sonra Roma'da.

Çift, Urbano'nun bir ülke haline geldiği Rimini'ye yerleşti. seyyar satıcı ve toptan SATICI. Fellini'nin iki kardeşi vardı: Riccardo (1921–1991), belgesel yönetmeni RAI Televizyon ve Maria Maddalena (m. Fabbri; 1929–2002). 1924'te Fellini, iki yıl sonra Carlo Tonni devlet okuluna giden Rimini'deki San Vincenzo rahibeleri tarafından yönetilen bir enstitüde ilkokula başladı. Dikkatli bir öğrenci, boş zamanlarını çizim yaparak, kukla gösterileri sahneleyerek ve kitap okuyarak geçirdi. Il corriere dei piccoli, geleneksel Amerikan çizgi filmlerini yeniden üreten popüler çocuk dergisi Winsor McCay, George McManus ve Frederick Burr Opper. (Opper'ın Mutlu Holigan Fellini'nin 1954 filminde Gelsomina için görsel ilham sağlayacaktı. La Strada; McCay'in Küçük Nemo 1980 filmini doğrudan etkileyecekti Kadınlar Şehri.)[3] 1926'da, Grand Guignol ile sirk Pierino Palyaço ve filmler. Guido Brignone ’S Maciste all’Inferno (1926), gördüğü ilk film, onu, Dante ve tüm kariyeri boyunca sinema.[4]

1929'da Ginnasio Giulio Cesare'ye kaydoldu, Luigi ile arkadaş oldu. Titta Benzi, daha sonra önde gelen bir Rimini avukatı (ve genç Titta için model) Amarcord (1973)). İçinde Mussolini İtalya, Fellini ve Riccardo, Avanguardista zorunlu Faşist erkekler için gençlik grubu. Ailesiyle ilk kez, transatlantik okyanus gemisinin ilk yolculuğunun başladığı 1933 yılında Roma'yı ziyaret etti. SS Rex (gösterilen Amarcord). Sahilin sonunda bulunan deniz canlısı tatlı Hayat (1960), 1934'te bir fırtına sırasında bir Rimini sahilinde mahsur kalan dev bir balığa dayanıyor.

Fellini, çocukluğundan ve ergenlik döneminden önemli olayları şu filmlerde uyarlasa da Ben Vitelloni (1953), ​8 1⁄2 (1963) ve Amarcord (1973), bu tür otobiyografik anıların icat olduğu konusunda ısrar etti:

Filmlerime hakim olan hafıza değil. Filmlerimin otobiyografik olduğunu söylemek, fazlasıyla kolay bir tasfiye, aceleci bir sınıflandırmadır. Bana öyle geliyor ki neredeyse her şeyi icat ettim: çocukluk, karakter, nostaljiler, rüyalar, anılar, onları anlatabilmenin zevki için.[5]

1937'de Fellini, ressam Demos Bonini ile birlikte Rimini'de bir portre dükkanı olan Febo'yu açtı. İlk mizahi makalesi Milan'ın "Okurlarımıza Kartpostallar" bölümünde yayınlandı. Domenica del Corriere. Bir karikatürist ve şaka yazarı olarak kariyere karar veren Fellini, Floransa 1938'de haftalık olarak ilk karikatürünü yayınladığı 420. Bir biyografi yazarına göre, Fellini okulu "sinir bozucu" buldu[6] ve bir yıl içinde 67 devamsızlık oldu.[7] Askeri kültür sınavında başarısız olunca, sınavı iki katına çıkardıktan sonra Temmuz 1938'de liseden mezun oldu.

Roma (1939)

Eylül 1939'da kaydoldu hukuk Okulu -de Roma Üniversitesi ailesini memnun etmek için. Biyografi yazarı Hollis Alpert "bir sınıfa katıldığına dair hiçbir kayıt bulunmadığını" bildirdi.[8] Bir ailede kurulu emekli, başka bir ömür boyu arkadaşı olan ressam Rinaldo Geleng ile tanıştı. Çaresizce fakir bir şekilde, restoran ve kafe patronlarının çizimlerini çizmek için başarısız bir şekilde güçlerini birleştirdiler. Fellini sonunda günlük gazetelerde yavru muhabir olarak iş buldu Il Piccolo ve Il Popolo di Roma, ancak yerel mahkeme haberlerinden sıkılan kısa bir süre sonra istifa etti.

İlk makalesini yayınladıktan dört ay sonra Marc’Aurelio, iki haftada bir yayınlanan son derece etkili mizah dergisi, editoryal kuruluna katıldı ve başlıklı düzenli bir köşe yazısıyla başarıya ulaştı. Ama Dinliyor musun?[9] "Fellini’nin hayatındaki belirleyici an" olarak tanımlanan,[10] dergi, yazarlar, gagmenler ve senaristlerle etkileşime girdiği 1939 ile 1942 yılları arasında ona sürekli istihdam sağladı. Bu karşılaşmalar sonunda şov dünyasında ve sinemada fırsatlara yol açtı. Derginin yayın kurulundaki işbirlikçileri arasında geleceğin yönetmeni vardı Ettore Scola, Marksist teorisyen ve senarist Cesare Zavattini, ve Bernardino Zapponi, geleceğin Fellini senaristi. İçin mülakatlar yapmak CineMagazzino ayrıca cana yakın olduğunu kanıtladı: röportaj yapmak istendiğinde Aldo Fabrizi İtalya'nın en popüler varyete sanatçısı, profesyonel olarak işbirliği yaptıkları adamla o kadar yakın kişisel ilişki kurdu. Mizahi monologlarda uzmanlaşan Fabrizi, genç koruyucusundan materyal sipariş etti.[11]

Kariyer ve sonraki yaşam

İlk senaryolar (1940–1943)

1950'lerde Federico Fellini

Rimini'de iş yapmakta olan Urbano, 1940'ta karısını ve ailesini oğluyla bir apartman dairesini paylaşmaları için Roma'ya gönderdi. Fellini ve Ruggero Maccari, ayrıca Marc’Aurelio, filmler için radyo skeçleri ve şakalar yazmaya başladı.

Henüz yirmi yaşında değil ve Fabrizi'nin yardımıyla Fellini, komedi yazarı olarak ilk ekran ödülünü kazandı. Mario Mattoli ’S Il pirata sono io (Korsanın Rüyası). Filmlerde sayısız işbirliğine hızla ilerliyor Cinecittà, profesyonel tanıdık çevresi romancıları da içerecek şekilde genişledi Vitaliano Brancati ve senarist Piero Tellini. 10 Haziran 1940'ta Mussolini’nin Fransa ve İngiltere’ye karşı savaş ilan etmesinin ardından, Fellini şunu keşfetti: Kafka ’S Metamorfoz, Gogol, John Steinbeck ve William Faulkner Fransız filmleriyle birlikte Marcel Carné, René Clair, ve Julien Duvivier.[12] 1941'de yayınladı Il mio amico PasqualinoAlter egosu Pasqualino'nun absürt maceralarını anlatan on bölümden oluşan 74 sayfalık bir kitapçık.[13]

Taslaktan kaçınmaya çalışırken radyo için yazan Fellini, gelecekteki eşiyle tanıştı Giulietta Masina İtalyan kamu radyo yayıncısında bir stüdyo ofisinde ÇED 1942 sonbaharında. Fellini'nin radyo dizisinde Pallina'nın sesi olarak yüksek ücretli, Cico ve PallinaMasina, savaştan bunalmış bir izleyiciyi neşelendiren müzikal komedi yayınlarıyla da tanınıyordu.

Giulietta pratiktir ve radyo çalışmaları için çok iyi bir ücret almasından hoşlanırken, tiyatro hiçbir zaman iyi ödeme yapmaz. Ve tabii ki şöhret de bir şey için önemli. Radyo patlayan bir iş ve komedi eleştirmenleri geniş ve sadık bir kitleye sahip.[14]

Kasım 1942'de Fellini, Libya, Faşist İtalya tarafından işgal edildi. I cavalieri del deserto (Çöl Şövalyeleri, 1942), yönetmen Osvaldo Valenti ve Gino Talamo. Fellini, "taslak emrinde başka bir uzatma elde etmesine" izin verdiği için görevi memnuniyetle karşıladı.[15] Acil durum yeniden yazımından sorumlu, filmin ilk sahnelerini de yönetti. Ne zaman Trablus İngiliz kuvvetleri tarafından kuşatma altına alındığında, o ve meslektaşları, bir Alman askeri uçağına binerek dar bir kaçış yaptı. Sicilya. Afrika macerası, daha sonra Marc’Aurelio "İlk Uçuş", "artık sadece masasında çalışan ve eskiz yapan bir senarist değil, sahada bir film yapımcısı olan yeni bir Fellini'nin ortaya çıkışını" işaret ediyordu.[16]

apolitik Bir Müttefik hava saldırısı üzerine Fellini nihayet taslaktan kurtuldu. Bolonya tıbbi kayıtlarını yok etti. Fellini ve Giulietta, 25 Temmuz 1943'te Mussolini'nin düşmesine kadar teyzesinin evinde saklandı. Dokuz aylık bir ilişkiden sonra, çift 30 Ekim 1943'te evlendi. Birkaç ay sonra, Masina merdivenlerden düştü ve düşük yaptı. 22 Mart 1945'te Pierfederico adında bir erkek çocuk doğurdu, ancak çocuk ensefalit 11 gün sonra 2 Nisan 1945.[17] Trajedinin duygusal ve sanatsal yansımaları kalıcı oldu.[18]

Yeni Gerçekçi çıraklık (1944–1949)

4 Haziran 1944'te Müttefiklerin Roma'yı özgürleştirmesinden sonra, Fellini ve Enrico De Seta, Amerikan askerlerinin karikatürlerini çizen savaş sonrası durgunluktan sağ kurtuldukları Funny Face Shop'u açtı. İle uğraştı İtalyan Yeni Gerçekçiliği ne zaman Roberto Rossellini, iş başında Yesteryear Hikayeleri (sonra Roma, Açık Şehir ), dükkanında Fellini ile tanıştı ve senaryo için şaka ve diyaloglara katkıda bulunmasını önerdi. Aldo Fabrizi'nin "yaratıcı ilham perisi" olarak Fellini'nin itibarının farkında olan,[19] Rossellini ayrıca oyuncuyu Baba rolünü oynamaya ikna etmeye çalışmasını istedi. Giuseppe Morosini tarafından idam edilen bölge rahibi SS 4 Nisan 1944'te.

1947'de Fellini ve Sergio Amidei senaryosu için Oscar adaylığı aldı Roma, Açık Şehir.

Rossellini'de hem senarist hem de yönetmen yardımcısı olarak çalışmak Paisà (Paisan) 1946'da Fellini'ye Sicilya sahnelerini Maiori. Şubat 1948'de Marcello Mastroianni, ardından Giulietta Masina ile bir oyunda rol alan genç bir tiyatro oyuncusu.[20] İle yakın bir çalışma ilişkisi kurmak Alberto Lattuada, Fellini, yönetmenin Senza pietà (Merhametsiz) ve Il mulino del Po (Po Değirmen). Fellini ayrıca Rossellini ile birlikte antoloji filmi L'Amore (1948), senaryoyu birlikte yazıyor ve "Mucize" başlıklı bir bölümde karşıt rol yapıyor Anna Magnani. Fellini, Magnani'nin bir aziz zannettiği serseri bir haydut rolünü oynamak için siyah saçlarını sarıya boyamak zorunda kaldı.

İlk filmler (1950–1953)

Fellini, Masina, Carla del Poggio ve Alberto Lattuada, 1952

1950'de Fellini, Alberto Lattuada ile birlikte yapımcılığını ve yönetmenliğini üstlendi Çeşitli Işıklar (Luci del varietà), ilk uzun metrajlı filmi. Küçük seyahat eden sanatçıların dünyasında geçen bir sahne arkası komedisi, Giulietta Masina ve Lattuada'nın karısını içeriyordu. Carla Del Poggio. Kötü eleştiriler ve sınırlı dağıtım için yayınlanması tüm ilgili olanlar için felaket oldu. Yapım şirketi iflas etti ve hem Fellini hem de Lattuada'yı on yıldan fazla bir süredir ödemek zorunda bıraktı.[21] 1950 yılının Şubat ayında, Paisà Rossellini'nin senaryosuyla Oscar'a aday gösterildi, Sergio Amidei ve Fellini.

Rossellini ile bir senaryo konferansı için Paris'e gittikten sonra Europa '51, Fellini üretime başladı Beyaz Şeyh Eylül 1951'de ilk solo filmi. Başrolde Alberto Sordi başlık rolünde, film ilk olarak yazar tarafından yazılmış bir tedavinin gözden geçirilmiş bir versiyonudur. Michelangelo Antonioni 1949'da Fotoromanzi, o sırada İtalya'da popüler olan fotoğraflanmış çizgi film şeridi romantizmleri. Üretici Carlo Ponti Fellini'yi görevlendirdi ve Tullio Pinelli senaryoyu yazmak için Antonioni geliştirdikleri hikayeyi reddetti. İle Ennio Flaiano, materyali yeni evli çift Ivan ve Wanda Cavalli ile ilgili hafif yürekli bir hiciv haline getirdiler (Leopoldo Trieste, Brunella Bovo) Roma'da Papa'yı ziyaret etmek için. Ivan'ın keskin saygınlık maskesi kısa süre sonra karısının Beyaz Şeyh'e olan takıntısıyla yıkılır. Müziğini vurgulamak Nino Rota film Cannes'da seçildi (yarışmadaki filmler arasında Orson Welles ’S Othello ) ve sonra geri çekildi. Görüntülendi 13. Venedik Uluslararası Film Festivali "Bir futbol maçı atmosferi" eleştirmenler tarafından büyülendi.[22] Bir eleştirmen, Fellini'nin "sinema yönetmenliği konusunda en ufak bir yeteneği olmadığını" beyan etti.

1953'te, Ben Vitelloni eleştirmenler ve halkın beğenisini kazandı. Venedik'te Silver Lion Ödülü'nü kazanan şirket, Fellini'yi ilk uluslararası distribütörünü aldı.

Yeni Gerçekçiliğin Ötesinde (1954–1960)

Cinecittà - Fellini'nin favori stüdyosu Teatro 5[23]

Fellini yönetti La Strada 1952'de Pinelli ve Flaiano ile tamamlanan bir senaryoya dayanıyor. Fellini, son üç haftalık çekim sırasında şiddetli klinik depresyonun ilk belirtilerini yaşadı.[24] Eşinin de yardımıyla Freudcu psikanalist Emilio Servadio ile kısa bir terapi dönemi geçirdi.[24]

Fellini Amerikalı aktör oyuncu kadrosu Broderick Crawford yaşlanan bir dolandırıcının rolünü yorumlamak Il Bidone. Kısmen, yapım sırasında küçük bir hırsız tarafından kendisine anlatılan hikayelere dayanmaktadır. La Strada, Fellini senaryoyu bir dolandırıcının tek başına ölüme doğru yavaşça inmesi şeklinde geliştirdi. Rolün "yoğun, trajik yüzünü" enkarne etmek için Fellini'nin ilk tercihi Humphrey Bogart,[25] ancak oyuncunun akciğer kanserini öğrendikten sonra, filmin tiyatro afişinde yüzünü gördükten sonra Crawford'u seçti. Tüm Kralın Adamları (1949).[26] Film çekimi, Crawford'un alkolizminden kaynaklanan zorluklarla yapıldı.[27] Eleştirmenler tarafından vahşice 16. Venedik Uluslararası Film Festivali, film gişede perişan bir şekilde geçti ve 1964'e kadar uluslararası dağıtım almadı.

Sonbahar boyunca, Fellini film uyarlamasına dayalı bir tedavi araştırdı ve geliştirdi. Mario Tobino Romanı, Magliano'nun Özgür Kadınları. Kadınlar için bir akıl hastanesinde geçen proje, finansal destekçilerin konunun potansiyeli olmadığını düşündüğünde terk edildi.[28]

Hazırlanırken Cabiria Geceleri 1956 baharında Fellini, babasının altmış iki yaşında kalp durması nedeniyle öldüğünü öğrendi. Yapımcı Dino De Laurentiis ve Giulietta Masina'nın oynadığı film, ilhamını bir kadının kopmuş kafasının bir göle getirdiği haberlerden ve Fellini'nin sette tanıştığı gecekondu fahişesi Wanda'nın hikayelerinden aldı. Il Bidone.[29] Pier Paolo Pasolini Flaiano ve Pinelli’nin diyaloglarını Roma lehçesine çevirmek ve Roma’nın kötü durumdaki banliyölerindeki araştırmaları denetlemek için işe alındı. Film kazandı En İyi Yabancı Film Akademi Ödülü -de 30. Akademi Ödülleri ve performansıyla Masina'ya Cannes'da En İyi Kadın Oyuncu ödülünü kazandırdı.[30]

Pinelli ile geliştirdi Anita ile Yolculuk için Sophia Loren ve Gregory Peck. "Samimi gerçeklerden doğan bir icat" olan senaryo, Fellini'nin babasının cenazesine katılmak üzere bir metresle Rimini'ye dönmesine dayanıyordu.[31] Loren'in kullanılamaması nedeniyle, proje rafa kaldırıldı ve yirmi beş yıl sonra yeniden canlandırıldı. Aşıklar ve Yalancılar (1981), yönetmenliğini yaptığı bir komedi Mario Monicelli ile Goldie Hawn ve Giancarlo Giannini. İçin Eduardo De Filippo, senaryosunu yazdı Fortunella, başrolü Masina'nın özel hassasiyetine uyacak şekilde uyarlamak.[kaynak belirtilmeli ]

Tiber'de Hollywood Amerikan stüdyolarının Roma'da bulunan ucuz stüdyo işçiliğinden kazanç sağladığı 1958 fenomeni, foto muhabirlerinin Veneto üzerinden ünlülerin fotoğraflarını çalmaları için zemin sağladı.[32] Türk dansçı Haish Nana'nın bir gece kulübünde yaptığı doğaçlama striptizinin kışkırttığı skandal, Fellini'nin hayal gücünü yakaladı: Devam eden en son senaryosunu bitirmeye karar verdi. Şehirde Moraldo, deniz kenarındaki bir villada tüm gece "seks partisi" ile. Pierluigi Praturlon Adlı kullanıcının fotoğrafları Anita Ekberg tamamen giyinmiş Trevi Çeşmesi Fellini ve senaryo yazarları için daha fazla ilham kaynağı oldu.[kaynak belirtilmeli ]

Senaryonun başlığını şu şekilde değiştirmek: tatlı Hayat, Fellini kısa süre sonra yapımcısıyla oyuncu seçimi konusunda çatıştı: yönetmen nispeten bilinmeyen Mastroianni konusunda ısrar ederken De Laurentiis istedi Paul Newman yatırımında bir çit olarak. Bir çıkmaza giren De Laurentiis, patronun yayın haklarını sattı. Angelo Rizzoli. Çekimler 16 Mart 1959'da Anita Ekberg'in Saint Peter's kubbesine giden merdivenleri çıkarken yaptığı devasa bir dekorla başladı. Cinecittà. İsa heykeli helikopterle Roma üzerinden uçtu Aziz Petrus Meydanı Fellini'nin tanık olduğu 1 Mayıs 1956'daki gerçek bir medya olayından esinlenmiştir. Film, 15 Ağustos'ta ıssız bir plajda Passo Oscuro tarafından tasarlanan şişirilmiş mutant bir balıkla Piero Gherardi.[kaynak belirtilmeli ]

tatlı Hayat tüm gişe rekorlarını kırdı. 1000 liradan bilet satan çapulculara rağmen,[33] Kalabalıklar, sansürcülerin yasaklamasından önce bir “ahlaksız film” izlemek için saatlerce kuyrukta bekledi. Özel bir Milan 5 Şubat 1960'taki gösteride, öfkeli bir patron Fellini'ye tükürürken diğerleri hakaretler savurdu. Sağcı muhafazakarlar tarafından parlamentoda kınanan Hıristiyan Demokratlardan müsteşar Domenico Magrì, filmin tartışmalı temalarına hoşgörü talebinde bulundu.[34] Vatikan resmi basın organı, l'Osservatore Romano, Roma Cemaati Rahipleri Kurulu ve İtalyan Soyluları Şecere Kurulu filme saldırırken sansür için lobi yaptı. San Fedele Cizvitleri tarafından yazılan olumlu incelemeleri içeren belgelenmiş bir örnekte, tatlı Hayat ağır sonuçları oldu.[35] Antonioni'nin yanında Cannes'da rekabette L'Avventura, film kazandı Palme d'Or jüri başkanı tarafından verildi Georges Simenon. Belçikalı yazar, onaylamayan festival kalabalığı tarafından hemen "tısladı".[36]

Sanat filmleri ve rüyalar (1961–1969)

Federico Fellini

Onun ardından Fellini için büyük bir keşif İtalyan Yeni Gerçekçiliği dönem (1950-1959) Carl Jung. 1960'ların başlarında Jung psikanalisti Dr. Ernst Bernhard ile tanıştıktan sonra Jung'un otobiyografisini okudu, Anılar, Düşler, Düşünceler (1963) ve l.s.d..[37] Bernhard ayrıca Fellini'nin Ben Ching ve rüyalarının kaydını tutun. Fellini'nin daha önce "duyusal olmayan algıları" olarak kabul ettiği şey[38] artık bilinçdışının psişik tezahürleri olarak yorumlanıyordu. Bernhard'ın Jung'cu derinlik psikolojisine odaklanması, Fellini'nin olgun tarzı üzerindeki en büyük etkisi olduğunu kanıtladı ve çalışmalarında Yeni-Gerçekçilikten "esasen tekirik" olan film yapımına dönüm noktasını belirledi.[39] Sonuç olarak, Jung'un anima ve animusarketiplerin ve kolektif bilinçdışının rolü, şu filmleri doğrudan etkiledi: ​8 1⁄2 (1963), Ruhların Juliet'i (1965), Fellini Satyricon (1969), Casanova (1976) ve Kadınlar Şehri (1980).[40] Çalışmaları üzerindeki diğer önemli etkiler arasında Luis Buñuel.[a] Charlie Chaplin,[b] Sergei Eisenstein,[c] Buster Keaton,[41] Laurel ve Hardy,[41] Marx Kardeşler,[41] ve Roberto Rossellini.[d]

İstismar tatlı HayatFinansçı Angelo Rizzoli, 1960 yılında Fellini ve yapım müdürü Clemente Fracassi'nin yeni yetenekleri keşfetmesi ve üretmesi için bağımsız bir film şirketi olan Federiz'i kurdu. En iyi niyetlere rağmen, aşırı temkinli yazı işleri ve iş becerileri, Pasolini’nin projesini iptal ettikten kısa süre sonra şirketi kapanmaya zorladı. Accattone (1961).[42]

"Kamu günahkar" olarak mahkum edildi,[43] için tatlı Hayat, Fellini yanıt verdi Doktor Antonio'nun Cazibesi, omnibustaki bir segment Boccaccio '70. İkinci renkli filmi, Federiz'de yeşil ışık alan tek projeydi. İle aşılanmış gerçeküstü genç Fellini'nin çalışmalarını karakterize eden hiciv Marc’Aureliofilm, bir haçlıyı ahlaksızlığa karşı alay etti. Peppino De Filippo bir reklam panosunu sansürlemeye çalışırken çıldıran Anita Ekberg sütün erdemlerini benimsemek.[44]

Ekim 1960'ta meslektaşı Brunello Rondi'ye yazdığı bir mektupta, Fellini ilk olarak yaratıcı engelden muzdarip bir adam hakkındaki film fikirlerini özetledi: "Peki o zaman - bir adam (bir yazar? Herhangi bir profesyonel adam mı? Bir tiyatro yapımcısı?) Olağan olanı bölmek zorundadır Ciddi olmayan bir hastalık nedeniyle iki haftalık yaşamının ritmi. Bu bir uyarı çanı: Bir şey sistemini tıkıyor. "[45] Senaryo, başlığı ve baş karakterinin mesleği konusunda net değil, İtalya'da "filmi arayan" yerleri araştırdı,[46] kafa karışıklığını çözme umuduyla. Flaiano önerdi La bella confusione (kelimenin tam anlamıyla Güzel Karışıklık) filmin başlığı olarak. Yapımcılarının baskısı altındaki Fellini nihayet ​8 1⁄2, bir kendine gönderme yapan esas olarak atıfta bulunan başlık (ancak yalnızca değil)[47] o zamana kadar yönettiği film sayısı.

1962 baharında üretime başlama emrini veren Fellini, yapımcısı Rizzoli ile anlaşmalar imzaladı, tarihleri ​​belirledi, setler yaptırdı, Mastroianni'yi yaptı. Anouk Aimée, ve Sandra Milo Başrollerde ve Roma'daki Scalera Stüdyolarında ekran testleri yaptı. O kiralanmış görüntü yönetmeni Gianni Di Venanzo, kilit personel arasında. Ancak kahramanına Guido Anselmi adını vermenin dışında, karakterinin yaşamak için ne yaptığına hala karar veremedi.[48] Kriz, Nisan ayında Cinecittà ofisinde otururken Rizzoli'ye "filmini kaybettiğini" ve projeyi terk etmek zorunda kaldığını itiraf eden bir mektup yazmaya başladığında doruk noktasına ulaştı. Baş makinist tarafından lansmanını kutlamasını talep ederek kesintiye uğradı. ​8 1⁄2, Fellini mektubu bir kenara bırakıp sete gitti. Mürettebata bir kadeh kaldırarak, "utançtan bunalmış hissetti ... Çıkış yok bir durumdaydım. Artık hatırlamadığı bir film yapmak isteyen bir yönetmendim. Ve bak, işte o anda her şey yerine oturdu. . Doğrudan filmin özüne geldim. Başıma gelen her şeyi anlatırdım. Artık hangi filmi yapmak istediğini bilmeyen bir yönetmenin hikayesini anlatan bir film yapardım. "[49] Kendinden aynalı yapı, tüm filmin yansıtıcı yapısından ayrılamaz olmasını sağlar.

Çekimler 9 Mayıs 1962'de başladı. Setteki görünüşte kaotik, aralıksız doğaçlamayla şaşkına dönen yönetmenin o zamanki Amerikan basın sorumlusu Deena Boyer bir mantık istedi. Fellini, ona "zihinlerimizin üzerinde yaşadığı üç seviyeyi aktarmayı umduğunu söyledi: geçmiş, şimdiki zaman ve koşullu - fantezi alemi".[50] 14 Ekim'de sarılmış olan çekimlerden sonra, Nino Rota daha sonra üstadın sinemasının imzası olacak çeşitli sirk yürüyüşleri ve tantanaları besteledi.[51] Dört Oscar'a aday gösterildi, ​8 1⁄2 en iyi yabancı dilde film ve siyah-beyaz en iyi kostüm tasarımı ödüllerini kazandı. Fellini tören için California'da gezdi Disneyland ile Walt Disney ertesi gün.

Giderek daha fazla ilgi duyuyor parapsikoloji, Fellini tanıştı Torino büyücü Gustavo Rol 1963'te. Eski bir bankacı olan Rol, onu Spiritizm ve seanslar. 1964'te Fellini, l.s.d.[52] 1954 yapımı sırasında psikanalisti olan Emilio Servadio'nun gözetiminde La Strada.[53] Yıllarca o Pazar öğleden sonra gerçekte ne olduğu konusunda çekingen, 1992'de

nesnelerin ve işlevlerinin artık hiçbir önemi yoktu. Algıladığım tek şey, algılamanın kendisiydi, insan duygusundan yoksun ve gerçek dışı çevremin gerçekliğinden kopuk biçim ve figürlerin cehennemi. Doğanın dışında algılanan yaşayan bir dünyada, kendi anlamsız imajını sürekli yenileyen sanal bir dünyada bir enstrümandım. Ve nesnelerin ortaya çıkışı artık kesin değil, sınırsız olduğu için, bu paradizyak farkındalığı beni benliğimin dışındaki gerçeklikten kurtardı. Ateş ve gül, olduğu gibi, tek oldu.[54]

Fellini'nin halüsinasyon anlayışına ilk renk özelliğinde tam çiçek verildi Ruhların Juliet'i (1965), tasvir Giulietta Masina Juliet olarak, kocasının sadakatsizliğinden şüphelenen ve evinde bir seans sırasında çağrılan ruhların seslerine yenik düşen bir ev kadını. Cinsel açgözlü komşu komşusu Suzy (Sandra Milo ) Juliet'i sınırsız bir duygusallık dünyasıyla tanıştırır, ancak Juliet, onun çocukluk anılarının peşini bırakmaz Katolik suçluluk ve intihar eden genç bir arkadaş. Karmaşık ve psikolojik sembolizmle dolu olan film, Nino Rota.

Nostalji, cinsellik ve siyaset (1970–1980)

Fellini ve Bruno Zanin sette Amarcord 1973'te

Teşvik etmeye yardımcı olmak için Satyricon Amerika Birleşik Devletleri'nde Fellini, Ocak 1970'te Los Angeles'a uçtu. Dick Cavett ve David Frost. Film yönetmeniyle de görüştü Paul Mazursky yanında ona yıldız vermek isteyen Donald Sutherland yeni filminde Alex Harikalar Diyarında.[55] Fellini Şubat ayında Paris'teki yerleri araştırdı: Palyaçolar, bir belgesel hem sinema hem de televizyon için, sirkteki çocukluk anılarına ve "tutarlı bir palyaço teorisine" dayanıyor.[56] Onun gördüğü gibi, palyaço "her zaman köklü, düzenli, barışçıl bir toplumun karikatürüydü. Ama bugün her şey geçici, düzensiz, grotesk. Palyaçolara kim hala gülebiliyor? ... Şimdi tüm dünya bir palyaço oynuyor . "[57]

Mart 1971'de Fellini, Roma, yönetmenin Roma'yla ilgili anıları ve izlenimlerinden beslenen görünüşte rastgele bölümler koleksiyonu. Fellini akademisyeni "farklı diziler" diye yazıyor Peter Bondanella, "yalnızca hepsinin nihayetinde yönetmenin bereketli hayal gücünden kaynaklandığı gerçeğiyle bir arada tutulur."[58] Filmin açılış sahnesi, Amarcord En gerçeküstü sekansı ise rahibelerin ve rahiplerin örümcek ağlı iskeletlerden oluşan gemi enkazlarının yanından kayarak geçtikleri dini bir moda şovunu içeriyor.

Fellini, Ocak ve Haziran 1973 arasında altı aylık bir süre boyunca Oscar -kazanan Amarcord. Genel olarak yönetmenin 1968 otobiyografik makalesine dayanıyor Rimini'm,[59] Film, ergen Titta ve arkadaşlarının 1930'larda İtalya'da bir taşra kasabasının dini ve Faşist zeminine karşı cinsel hayal kırıklıklarını çözmeye çalıştığını gösteriyor. Yapımcı Franco Cristaldi, seri-komik film, Fellini'nin ikinci büyük ticari başarısı oldu. tatlı Hayat.[60] Formda sirküler, Amarcord olay örgüsünden ve doğrusal anlatıdan kaçınır. Palyaçolar ve Roma.[61] Yönetmenin şiirsel bir sinema biçimi geliştirme konusundaki en önemli kaygısı ilk olarak 1965 tarihli bir röportajda ana hatlarıyla açıklandı. The New Yorker gazeteci Lillian Ross: "Çalışmamı belirli kısıtlamalardan kurtarmaya çalışıyorum - bir başlangıcı, gelişimi, bir sonu olan bir hikaye. Daha çok ölçülü ve temposu olan bir şiir gibi olmalı."[62]

Geç filmler ve projeler (1981–1990)

İtalya Cumhurbaşkanı Sandro Pertini almak David di Donatello 1985'te Fellini'den ödül

Yayıncısı tarafından düzenlenmiştir Diogenes Verlag 1982'de Fellini'nin 63 çizimden oluşan ilk büyük sergisi Paris, Brüksel, ve Pierre Matisse İçinde Galeri New York.[63] Yetenekli bir karikatürist olan eskizlerinin ilham kaynağının çoğu kendi hayallerinden gelirken, devam eden filmler hem karakterler, dekorlar, kostümler ve set tasarımlarından kaynaklanıyor hem de onları teşvik ediyordu. Başlığın altı, Ben Fellini'yi ayırdım (Fellini's Designs), kurşun kalem, sulu boya ve keçeli kalemle yapılmış 350 çizim yayınladı.[64]

6 Eylül 1985'te Fellini, 42. Venedik Film Festivali'nde ömür boyu başarı için Altın Aslan ödülüne layık görüldü. Aynı yıl, Amerikalı olmayan ilk kişi oldu. Lincoln Center Film Derneği Yıllık sinematik başarı ödülü.[3]

Fellini ödülleri Marcello Mastroianni ile Altın Aslan Onur Ödülü -de 47. Venedik Uluslararası Film Festivali

Uzun zamandır büyülenmiş Carlos Castaneda ’S Don Juan'ın Öğretileri: Bir Yaqui Bilgi Yolu, Fellini Perulu yazara bir yolculukta eşlik etti. Yucatán bir filmin fizibilitesini değerlendirmek için. Ekim 1984'te Roma'da Castaneda ile ilk tanışmasının ardından Fellini, Pinelli ile Viaggio a Tulun. Üretici Alberto Grimaldi Castaneda'nın tüm çalışmalarının film haklarını satın almaya hazırlanan, daha sonra Fellini ve çevresindekileri Roma'dan alarak yapım öncesi araştırma için ödeme yaptı. Los Angeles ve ormanları Meksika Ekim 1985'te.[65] Castaneda açıklanamaz bir şekilde ortadan kaybolduğunda ve proje suya düştüğünde, Fellini'nin mistik-şamanik maceraları Pinelli ile yazılmış ve Corriere della Sera Mayıs 1986'da. Castaneda'nın çalışmalarının zar zor örtülü bir hiciv yorumu,[66] Viaggio a Tulun 1989 yılında bir çizgi roman sanat eseri ile Milo Manara ve benzeri Tulum gezisi 1990'da Amerika'da.

İçin Intervista Yapımcılığını İbrahim Moussa ve RAI Televizyonu'nun üstlendiği, Fellini, ziyaret ettiği ilk anılarını birbirine bağladı. Cinecittà 1939'da, bugünkü görüntüleriyle, bir ekran uyarlaması üzerinde çalışırken Franz Kafka ’S Amerika. Hafıza ve film prodüksiyonunun doğası üzerine bir meditasyon, Cannes'da özel 40. Yıldönümü Ödülü'nü kazandı ve 15. Moskova Uluslararası Film Festivali Altın Ödül. O yıl Brüksel'de, on sekiz Avrupa ülkesinden otuz profesyonelden oluşan bir panel Fellini'yi dünyanın en iyi yönetmeni ve ​8 1⁄2 tüm zamanların en iyi Avrupa filmi.[67]

1989'un başlarında Fellini, Ayın Sesi Ermanno Cavazzoni’nin romanına dayanarak, Il poema dei lunatici (The Lunatics 'Poem). Roma'nın dışındaki Pontina üzerinde Empire Studios'ta küçük bir kasaba inşa edildi. Başrolde Roberto Benigni Akıl hastanesinden yeni çıkan çılgın şiirsel figür Ivo Salvini olarak karakter, La Strada 's Gelsomina Pinokyo ve İtalyan şair Giacomo Leopardi.[68] Fellini filme çekerken, Pinelli ile yazılmış kaba bir muameleyi rehber olarak kullanarak doğaçlama yaptı.[69] İtalya'daki mütevazı kritik ve ticari başarısına ve Fransız eleştirmenler tarafından sıcak karşılanmasına rağmen, Kuzey Amerikalı distribütörlerin ilgisini çekmedi.[kaynak belirtilmeli ]

Fellini kazandı Praemium Imperiale eşdeğeri Nobel Ödülü Japonya Sanat Derneği tarafından 1990 yılında ödüllendirilen görsel sanatlar dalında.[70]

Son yıllar (1991–1993)

Temmuz 1991 ve Nisan 1992'de Fellini, Kanadalı film yapımcısıyla yakın işbirliği içinde çalıştı. Damian Pettigrew "şimdiye kadar bir filme kaydedilmiş en uzun ve en ayrıntılı konuşmaları" kurmak.[71] Biyografi yazarı tarafından "Maestro'nun manevi vasiyeti" olarak tanımlandı Tullio Kezich,[72] sohbetlerden derlenen alıntılar daha sonra uzun metrajlı belgesellerinin temelini oluşturdu, Fellini: Ben Doğuştan Bir Yalancıyım (2002) ve kitap, Ben Doğuştan Bir Yalancıyım: Bir Fellini Sözlüğü. Uzun metrajlı filmler için finansman sağlamanın gittikçe zorlaştığını gören Fellini, başlıkları konularını yansıtan bir dizi televizyon projesi geliştirdi: Attore, Napoli, L’Inferno, L'opera lirica, ve L'America.[kaynak belirtilmeli ]

Nisan 1993'te Fellini beşincisini aldı. Oscar, ömür boyu başarı için, "dünya çapında izleyicileri heyecanlandıran ve eğlendiren sinematik başarılarının takdiri olarak". 16 Haziran'da Kanton Hastanesine girdi. Zürih bir ... için anjiyoplasti onun üstünde femoral arter[73] ama acı çekti inme iki ay sonra Rimini'deki Grand Otel'de. Kısmen felç oldu, o ilk transfer edildi Ferrara rehabilitasyon için ve sonra Policlinico Umberto I Roma'da eşi yanında olmak üzere hastaneye kaldırıldı. İkinci bir felç geçirdi ve geri dönüşü olmayan bir duruma düştü. koma.[74]

Ölüm

Fellini, birkaç hafta önce geçirdiği kalp krizinden sonra 31 Ekim 1993'te 73 yaşında Roma'da öldü.[75] 50. evlilik yıldönümünden bir gün sonra. Cinecittà'daki Studio 5'teki anma törenine tahmini 70.000 kişi katıldı.[76] Şurada: Giulietta Masina ricası, trompetçi Mauro Maur oynadı Nino Rota "Improvviso dell'Angelo" tören sırasında.[77]

Beş ay sonra, 23 Mart 1994'te Masina, akciğer kanseri. Fellini, Masina ve oğulları Pierfederico, tarafından yontulmuş bronz bir mezara gömüldü. Arnaldo Pomodoro. Bir gemi pruvası olarak tasarlanan türbe, geminin ana girişindedir. Rimini Mezarlığı. Federico Fellini Havaalanı Rimini'de onun onuruna verilmiştir.

Dini Görüşler

Fellini, Roma Katolik bir ailede büyüdü ve kendisini Katolik olarak kabul etti, ancak Katolik Kilisesi'ndeki resmi faaliyetlerden kaçındı. Fellini'nin filmleri arasında Katolik temalar; bazıları Katolik öğretilerini kutlarken, diğerleri kilise dogmasını eleştirir veya alay eder.[78]

Politik Görüşler

Fellini siyasete büyük ölçüde kayıtsız kalsa da,[79] genel bir hoşnutsuzluğu vardı otoriter ve Bondanella tarafından "haysiyete ve hatta bireysel insanın asaleti ".[80] 1966'da verdiği bir röportajda, "Bazı ideolojilerin veya politik tutumların bireyin özel özgürlüğünü tehdit edip etmediğini görmeyi bir noktaya getiriyorum. Ama geri kalanı için ne hazırım ne de siyasetle ilgilenmeyi planlamıyorum."[81]

Çeşitli ünlü İtalyan aktörlere rağmen Komünistler, Fellini değildi sol kanat. Desteklediği söyleniyor Hıristiyan Demokrasi (DC).[82] Bondanella, DC'nin "Fellini'nin zevklerine uymak için son derece muhafazakar ve hatta gerici Vatikan II öncesi bir kiliseyle fazlasıyla uyumlu olduğunu" yazar,[80] ama Fellini karşı çıktı 68 Hareketi ve arkadaş olmak Giulio Andreotti.[83]

Hiciv dışında Silvio Berlusconi ve ana akım televizyon Ginger ve Fred,[84] Fellini, siyasi görüşlerini nadiren kamuoyunda dile getirdi ve hiçbir zaman açıkça politik bir film yönetmedi. 1990'larda iki seçim televizyon reklamı yönetti: biri DC için, diğeri ise İtalyan Cumhuriyetçi Partisi (PRI).[85] "Non si interrompe un'emozione" sloganı (Bir duyguyu bölme) televizyon reklamlarının aşırı kullanımına karşı yönlendirildi. Sol Demokratik Partisi sloganı da kullandı 1995 referandumları.[86]

Etki ve miras

Fellini'ye dedicatory plaket Via Veneto, Roma:
Yapan Federico Fellini'ye Via Veneto sahne "Tatlı Hayat " - SPQR - 20 Ocak 1995

Kişisel ve son derece idiyosenkrazik toplum vizyonları, Fellini'nin filmleri hafıza, hayaller, fantezi ve arzunun eşsiz bir birleşimidir. "Fellinian" ve "Felliniesque" sıfatları "sinemada ve genel olarak sanatta her türlü abartılı, hayal ürünü, hatta barok imge" ile eş anlamlıdır.[10] tatlı Hayat terime katkıda bulundu paparazziler Gazeteci Marcello Rubini'nin fotoğrafçı arkadaşı Paparazzo'dan türetilen İngilizce'ye (Marcello Mastroianni ).[87]

Gibi çağdaş film yapımcıları Tim Burton,[88] Terry Gilliam,[89] Emir Kusturica,[90] ve David Lynch[91] Fellini'nin çalışmaları üzerindeki etkisine değinmişlerdir.

Polonyalı yönetmen Wojciech Has en iyi iki filmi olan, Saragossa Elyazması (1965) ve Saat-Cam Sanatoryumu (1973), örneklerdir modernist fanteziler, Fellini ile "imgelerinin zenginliği" açısından karşılaştırıldı.[92]

Ben Vitelloni ilham veren Avrupalı ​​yönetmenler Juan Antonio Bardem, Marco Ferreri, ve Lina Wertmüller ve etkilendi Martin Scorsese 's Ara sokaklar (1973), George Lucas 's Amerikan Grafiti (1974), Joel Schumacher 's Aziz Elmo'nun Ateşi (1985) ve Barry Levinson 's Lokanta (1987), diğerleri arasında.[93] Amerikan dergisi Sinema diye sordu Stanley Kubrick 1963'te en sevdiği on filme isim vermek için Ben Vitelloni bir numara.[94]

Cabiria Geceleri Broadway müzikali olarak uyarlandı Tatlı Hayırseverlik ve film Tatlı Hayırseverlik (1969) tarafından Bob Fosse başrolde Shirley MacLaine. Kadınlar Şehri tarafından Berlin sahnesine uyarlandı Frank Castorf 1992'de.[95]

​8 1⁄2 diğerleri arasında ilham aldı, Mickey Bir (Arthur Penn, 1965), Alex Harikalar Diyarında (Paul Mazursky, 1970), Kutsal Bir Fahişeye Dikkat Edin (Rainer Werner Fassbinder, 1971), Gece gündüz (François Truffaut, 1973), All That Jazz (Bob Fosse, 1979), Stardust Anıları (Woody Allen, 1980), Sogni d'oro (Nanni Moretti, 1981), Cennet Gezegeni (Vadim Abdrashitov, 1984), La Pelicula del rey (Carlos Sorin, 1986), Oblivion'da Yaşamak (Tom DiCillo, 1995), ​8 1⁄2 KADIN (Peter Greenaway, 1999), Düşme (Joel Schumacher, 1993) ve Broadway müzikal Dokuz (Maury Yeston ve Arthur Kopit, 1982).[96] Yo-Yo Boing! (1998), Porto Rikolu yazarın bir İspanyol romanı Giannina Braschi, Fellini ile bir rüya sekansı içerir. ​8 1⁄2.[97]

Fellini'nin çalışmalarına albümlerde referans var Fellini Günleri (2001) tarafından Balık, Bob Dylan'ın Başka Bir Yüzü (1964) tarafından Bob Dylan ile Motorpsycho Nitemare, Funplex (2008) tarafından B-52'ler şarkı ile Ruhların Juliet'ive müzik videosunun açılış trafik sıkışıklığında Herkes Acıyor Yazan R.E.M.[98] Amerikalı şarkıcı Lana Del Rey Fellini'yi bir etki olarak gösterdi.[99] Amerikan TV şovlarını etkiledi Kuzey pozlaması ve Güneşten Üçüncü Kaya.[100] Wes Anderson kısa filmi Castello Cavalcanti (2013) birçok yerde Fellini'ye doğrudan bir saygıdır.[101]

Fellini'nin filmle ilgili çeşitli materyalleri ve kişisel kağıtları, Wesleyan Üniversitesi Akademisyenlerin ve medya uzmanlarının tam erişime sahip olduğu Sinema Arşivleri.[102] Ekim 2009'da Jeu de Paume Paris'te, efemera, televizyon röportajları, kamera arkası fotoğrafları içeren Fellini'ye adanmış bir sergi açtı. Book of Dreams (yönetmenin 30 yıllık resimli rüyaları ve notlarına dayanarak), Tatlı Hayat ve ​8 1⁄2.[103]

2014 yılında Mavi Şeytanlar Davul ve Bugle Birliği nın-nin Concord, California, Fellini'nin çalışmaları etrafında temalı bir gösteri olan "Felliniesque" i seslendirdi ve onunla 16. sırada rekor kırdılar. Drum Corps International World Class 99.650 rekor skorla şampiyonluk.[104] Aynı yıl, haftalık eğlence-Ticaret dergisi Çeşitlilik Fransız yönetmen Sylvain Chomet ile ilerliyordu Bin Mil, yayınlanmamış çizimleri ve yazıları da dahil olmak üzere çeşitli Fellini çalışmalarına dayanan bir proje.[105]

Filmografi

Bir yönetmen olarak

YılBaşlıkRol
1950Çeşitli IşıklarAlberto Lattuada ile birlikte kredilendirildi
1952Beyaz Şeyh
1953Ben vitelloni
1953Şehirde AşkSegment: Un'agenzia matrimoniale
1954La strada
1955Il bidone
1957Cabiria Geceleri
1960tatlı Hayat
1962Boccaccio '70Segment: Le tentazioni del Dottor Antonio
1963​8 1⁄2
1965Ruhların Juliet'i
1968Ölülerin RuhlarıSegment: Toby Lanet olsun
1969Fellini: Bir Yönetmenin Defteri
1969Fellini Satyricon
1970Ben palyaçolar
1972Roma
1973Amarcord
1976Fellini'nin Casanova'sı
1978Orkestra Provası
1980Kadınlar Şehri
1983Ve Gemi Yelken Açıyor
1986Ginger ve Fred
1987Intervista
1990Ayın Sesi

Senarist olarak

YılBaşlıkRol
1942Çöl Şövalyeleri
1942Postacıdan önce
1943Seyyar satıcı ve kadın
1943L'ultima carrozzellaYardımcı senarist
1945Tutta la città cantaOrtak senarist ve hikaye yazarı
1945Roma, Açık ŞehirYardımcı senarist
1946PaisàYardımcı senarist
1947Il delitto di Giovanni EpiscopoYardımcı senarist
1948Senza pietàYardımcı senarist
1948Il miracoloYardımcı senarist
1949Il mulino del PoYardımcı senarist
1950Francesco, giullare di DioYardımcı senarist
1950Il Cammino della speranzaYardımcı senarist
1951La città si difendeYardımcı senarist
1951Persiane chiuseYardımcı senarist
1952Il brigante di Tacca del LupoYardımcı senarist
1958FortunellaCo-scriptwriter
1979Aşıklar ve YalancılarFellini not credited

Televizyon reklamları

  • TV commercial for Campari Soda (1984)
  • TV commercial for Barilla pasta (1984)
  • Three TV commercials for Banca di Roma (1992)

Ödüller ve adaylıklar

Akademi Ödülleri

YılKategoriFilmSonuçNotlar
1946En İyi Uyarlama SenaryoRoma, Açık ŞehirAday gösterildiİle paylaştı Sergio Amidei
1949En İyi Özgün SenaryoPaisanAday gösterildiİle paylaştı V. Hayes, Sergio Amidei,
Marcello Pagliero, ve Roberto Rossellini
1956La StradaAday gösterildi
En İyi Yabancı FilmKazandıİle paylaştı Tullio Pinelli
1957Cabiria GeceleriKazandı
En İyi Özgün SenaryoBen VitelloniAday gösterildiEnnio Flaiano ve Tullio Pinelli
1961En İyi Özgün Senaryotatlı HayatAday gösterildiEnnio Flaiano, Tullio Pinelli & Brunello Rondi
En İyi YönetmenAday gösterildi
1963En İyi Yabancı Film​8 1⁄2Kazandı
En İyi Özgün SenaryoAday gösterildiEnnio Flaiano, Tullio Pinelli & Brunello Rondi
En İyi YönetmenAday gösterildi
1970En İyi YönetmenFellini SatyriconAday gösterildi
1974En İyi Yabancı FilmAmarcordKazandı
En İyi Özgün SenaryoAday gösterildiTonino Guerra
En İyi YönetmenAday gösterildi
1976En İyi Uyarlama SenaryoFellini'nin Casanova'sıAday gösterildiBernardino Zapponi
1992Akademi Onur ÖdülüKendisiKazandı

Diğer ödüller

YılÖdülKategoriAday gösterilen çalışmaSonuç
1953Venedik Film FestivaliGümüş AslanBen VitelloniKazandı
altın AslanAday gösterildi
1954Venedik Film FestivaliGümüş AslanLa stradaKazandı
altın AslanAday gösterildi
Şeref ÖdülüKazandı
1956New York Film Critics AwardEn İyi Yabancı FilmKazandı
1956British Academy Film ÖdülleriBest Film from any SourceEvet
1960Festival de CannesPalme d'Ortatlı HayatKazandı
1960British Academy Film ÖdülleriBest Film from any SourceAday gösterildi
1960New York Film Eleştirmenleri ÇevresiEn İyi Yabancı FilmKazandı
1960Ulusal İnceleme KuruluEn İyi Yabancı FilmKazandı
1963Italian National Syndicate of Film JournalistsEn İyi YönetmenAday gösterildi
1965Venedik Film Festivalialtın AslanRuhların Juliet'iAday gösterildi
1965New York Film EleştirmenleriEn İyi Yabancı FilmKazandı
1965Ulusal İnceleme KuruluBest Foreign Language StoryKazandı
1965Altın Küre ÖdülüEn İyi Yabancı FilmKazandı
1969Venedik Film FestivaliPasinetti ÖdülüFellini SatyriconKazandı
1969Altın Küre ÖdülüEn İyi Yabancı FilmAday gösterildi
1970New York Film Eleştirmenleri ÇevresiEn İyi YönetmenAday gösterildi
1970Venedik Film FestivaliPasinetti ÖdülüBen palyaçolarKazandı
1970Ulusal İnceleme KuruluEn İyi Yabancı FilmlerKazandı
1975Altın Küre ÖdülleriEn İyi Yabancı FilmAmarcordAday gösterildi
1974New York Film EleştirmenleriEn İyi FilmKazandı
En İyi YönetmenKazandı
1974Ulusal İnceleme KuruluEn İyi Yabancı FilmlerKazandı
En İyi Yabancı FilmKazandı
1987César ÖdülleriEn İyi Yabancı FilmIntervistaAday gösterildi
1987Festival de CannesSpecial 40th Anniversary PrizeKazandı
1987Moskova Uluslararası Film FestivaliGolden PrizeKazandı

Başarılar

YılÖdül
1964İtalyan Cumhuriyeti Liyakat Nişanı 's Grande Ufficiale OMRI[106]
1974Cannes Film Festivali Yaşam Boyu Başarı Ödülü
1985Venedik Film Festivali 's Yaşam Boyu Başarı
1985Lincoln Center Film Derneği Award for Cinematic Achievement
1987İtalyan Cumhuriyeti Liyakat Nişanı Cavaliere di Gran Croce OMRI[107]
1989Avrupa Film Ödülleri Hayatboyu kazanç ödülü
1990Japan Art Association's Praemium Imperiale
1993Akademi Ödülleri Yaşam Boyu Başarı için

Documentaries on Fellini

Ayrıca bakınız

Notlar

  1. ^ Fellini & Pettigrew 2003, s. 87. Buñuel is the auteur I feel closest to in terms of an idea of cinema or the tendency to make particular kinds of films.
  2. ^ Stubbs 2006, s. 152–153. One of Cabiria’s finest moments comes in the movie’s nightclub scene. It begins when the actor’s girlfriend deserts him, and the star picks up Cabiria on the street as a replacement. He whisks her away to the nightclub. Fellini has admitted that this scene owes a debt to Chaplin’s City Lights (1931). Peter Bondanella points out that Gelsomina's costume, makeup, and antics as a clown figure had "clear links to Fellini's past as a cartoonist-imitator of Happy Hooligan and Charlie Chaplin.
  3. ^ Bondanella 1978, s. 167. In his study of Fellini Satyricon, Italian novelist Alberto Moravia observes that with "the oars of his galleys suspended in the air, Fellini revives for us the lances of the battle in Eisenstein's Alexander Nevsky (film).
  4. ^ Fellini & Pettigrew 2003, s. 17–18. Roberto Rossellini walked into my life at a moment when I needed to make a choice, when I needed someone to show me the path to follow. He was the stationmaster, the green light of providence... He taught me how to thrive on chaos by ignoring it and focusing on what was essential: constructing your film day by day. İçinde Fellini on Fellini, the director explains that his "meeting with Rossellini was a determining factor... he taught me to make a film as if I were going for a picnic with friends".
  1. ^ Autuori, Beppe (30 October 2017). "Ma la casa mia n'dov'è?". Il Ponte (italyanca).
  2. ^ Alpert 1988, s. 16.
  3. ^ a b Bondanella 2002, s. 7.
  4. ^ Burke & Waller 2003, s. 5-13.
  5. ^ Fellini interview in Panorama 18 (14 January 1980). Senaristler Tullio Pinelli ve Bernardino Zapponi, görüntü yönetmeni Giuseppe Rotunno ve set tasarımcısı Dante Ferretti also reported that Fellini imagined many of his “memories”. Cf. Bernardino Zapponi's memoir, Il mio Fellini and Fellini's own insistence on having created his cinematic autobiography in I'm a Born Liar: A Fellini Lexicon, 32
  6. ^ Kezich 2006, s. 17.
  7. ^ Kezich 2006, s. 14.
  8. ^ Alpert 1988, s. 33.
  9. ^ Kezich 2006, s. 31.
  10. ^ a b Bondanella 2002, s. 8.
  11. ^ Kezich 2006, s. 55.
  12. ^ Alpert 1988, s. 42.
  13. ^ Kezich 2006, s. 35.
  14. ^ Kezich 2006, s. 48.
  15. ^ Kezich 2006, s. 70.
  16. ^ Kezich 2006, s. 71.
  17. ^ Giannini, Rita. "Amarcord In Rimini with Federico Fellini" (PDF).
  18. ^ Kezich, 157. Cf. filmed interview with Luigi 'Titta' Benzi in Fellini: Ben Doğuştan Bir Yalancıyım (2003).
  19. ^ Kezich 2006, s. 78.
  20. ^ Kezich 2006, s. 404.
  21. ^ Kezich 2006, s. 114.
  22. ^ Kezich 2006, s. 128.
  23. ^ "Our flexible giant". Cinecittà Studios. Arşivlenen orijinal 21 Eylül 2013 tarihinde. Alındı 20 Eylül 2013.
  24. ^ a b Kezich 2006, s. 158.
  25. ^ Kezich 2006, s. 167.
  26. ^ Fava & Viganò 1995, s. 79.
  27. ^ Kezich 2006, s. 168–169.
  28. ^ Liehm 1984, s. 236.
  29. ^ Kezich 2006, s. 177.
  30. ^ Cannes Film Festivali: En İyi Kadın Oyuncu, Giulietta Masina; OCIC Ödülü - Özel Mansiyon, Federico Fellini; 1957. "Festival de Cannes: Cabiria Geceleri". festival-cannes.com. Alındı 2 Ağustos 2009.
  31. ^ Kezich, 189
  32. ^ Alpert, 122
  33. ^ Kezich, 208
  34. ^ Kezich 2006, s. 209.
  35. ^ Kezich 2006, s. 210.
  36. ^ Alpert 1988, s. 145.
  37. ^ "FELLINI E L' LSD - sostanze.info". www.sostanze.info.
  38. ^ Kezich 2006, s. 224.
  39. ^ Kezich 2006, s. 227.
  40. ^ Bondanella 1992, s. 151–154.
  41. ^ a b c Bondanella 1992, s. 8.
  42. ^ Kezich 2006, s. 218–219.
  43. ^ Kezich 2006, s. 212.
  44. ^ Bondanella 2002, s. 96.
  45. ^ Affron, 227
  46. ^ Alpert 1988, s. 159.
  47. ^ Kezich, p. 234 and Affron, pp. 3–4
  48. ^ Alpert 1988, s. 160.
  49. ^ Fellini 1988, s. 161–162.
  50. ^ Alpert 1988, s. 170.
  51. ^ Kezich 2006, s. 245.
  52. ^ A synthetic derivative "fashioned to produce the same effects as the hallucinogenic mushrooms used by Mexican tribes". Kezich, 255
  53. ^ Kezich 2006, s. 255.
  54. ^ Fellini and Pettigrew, p. 91
  55. ^ Kezich 2006, s. 410.
  56. ^ Bondanella 1992, s. 192.
  57. ^ Alpert, p. 224
  58. ^ Bondanella 1992, s. 193.
  59. ^ Alpert 1988, s. 239.
  60. ^ Bondanella 1992, s. 265.
  61. ^ Alpert 1988, s. 242.
  62. ^ Bondanella 1978, s. 104.
  63. ^ Kezich, 413. Also cf. Varşova Sesi
  64. ^ Fellini, I disegni di Fellini (Roma: Editori Laterza), 1993. The drawings are edited and analysed by Pier Marco De Santi. For comparing Fellini's graphic work with those of Sergei Eisenstein, consult S.M. Eisenstein, Dessins secrets (Paris: Seuil), 1999.
  65. ^ Kezich, 360–361
  66. ^ Kezich 2006, s. 362.
  67. ^ Burke & Waller 2003, s. 16.
  68. ^ Bondanella 1992, s. 330.
  69. ^ Kezich 2006, s. 383.
  70. ^ Kezich, p. 387. The award covers five disciplines: painting, sculpture, architecture, music, and theatre/film. Diğer kazananlar arasında Akira Kurosawa, David Hockney, Balthus, Pina Bausch, ve Maurice Béjart.
  71. ^ Peter Bondanella, Review of Fellini: Ben Doğuştan Bir Yalancıyım içinde Cineaste Magazine (22 September 2003), p. 32
  72. ^ Kezich, "Forward" in I'm a Born Liar: A Fellini Lexicon, 5. Also cf. Kezich, p. 388
  73. ^ Kezich 2006, s. 396.
  74. ^ "Federico Fellini, Film Visionary, Is Dead at 73". archive.nytimes.com. Alındı 24 Şubat 2018.
  75. ^ Federico Fellini, Film Visionary, Is Dead at 73, nytimes.com; accessed 28 August 2017.
  76. ^ Kezich 2006, s. 416.
  77. ^ "fellini funerali - Basilica di Santa Maria degli Angeli e dei Martiri alle Terme di Diocleziano di Roma". santamariadegliangeliroma.it (italyanca).
  78. ^ Staff (2 September 2005). "The Religious Affiliation of Director Federico Fellini". Adherents.com. Alındı 28 Haziran 2016.
  79. ^ Kezich 2006, s. 45.
  80. ^ a b Bondanella 2002, s. 119.
  81. ^ Cardullo, Bert, ed. (2006). Federico Fellini: Röportajlar. Üniv. Mississippi basını. s.63. ISBN  978-1-57806-885-2.
  82. ^ Franco Bianchini (31 October 2013). "Il Fellini che non vi raccontano: votava Dc, rifiutava il cinema impegnato ed era contro il '68". Secolo d'Italia (italyanca).
  83. ^ Jacopo Iacoboni (28 March 2012). "Caro Andreotti, caro Fellini l'amicizia tra due arcitaliani". La Stampa (italyanca).
  84. ^ Kezich 2006, s. 367.
  85. ^ "Con DC e PRI, Federico Fellini sponsor di due nemicicon DC e PRI, Federico Fellini sponsor di due nemici". Il Corriere della Sera (italyanca). 18 Mart 1992.
  86. ^ Dagnino 2006, s. 39.
  87. ^ Ennio Flaiano, the film's co-screenwriter and creator of Paparazzo, explained that he took the name from Signor Paparazzo, a character in George Gissing romanı İyon Denizi kıyısında (1901). Bondanella, The Cinema of Federico Fellini, s. 136
  88. ^ "Tim Burton Collective". Arşivlenen orijinal on 16 June 2007.
  89. ^ Gilliam at Senses of Cinema Arşivlendi 2010-02-09'da Wayback Makinesi; accessed 17 September 2008.
  90. ^ Kusturica Interview at BNET; accessed 17 September 2008.
  91. ^ City of Absurdity Quote Collection; accessed 17 September 2008.
  92. ^ Gilbert Guez, review of Saragossa Elyazması içinde Le Figaro, September 1966, p. 23
  93. ^ Kezich 2006, s. 137.
  94. ^ Ciment, Michel. "Kubrick: Biographical Notes"; accessed 23 December 2009.
  95. ^ Burke 1996, s. 20.
  96. ^ Numerous sources include Affron, Alpert, Bondanella, Kezich, Miller et al.
  97. ^ Introduction to Giannina Braschi's Yo-Yo Boing!, Doris Sommer, Harvard University, Latin American Literary Review Press, 1998.
  98. ^ Miller, 7
  99. ^ Sciarretto, Amy (20 January 2015). "Lana Del Rey Is Working on New Music and Shared Some Hints About It". Artistdirect. Alındı 16 Şubat 2016.
  100. ^ Burke & Waller 2003, s. 15.
  101. ^ "Wes Anderson Honors Fellini in a Delightful New Short Film". Kayrak. 12 Kasım 2013. Alındı 12 Kasım 2013.
  102. ^ "Cinema Archives - Wesleyan University". wesleyan.edu.
  103. ^ Baker, Tamzin. "Federico Fellini", Modern Ressamlar, Kasım 2009.
  104. ^ "2014 DCI Champions", İlk Yarı Dergisi, Sept/Oct 2014.
  105. ^ "Sylvain Chomet Steps Up for Bin Mil, Variety.com; accessed 28 August 2017.
  106. ^ web, Segretariato generale della Presidenza della Repubblica-Servizio sistemi bilgileri. "Le onorificenze della Repubblica Italiana". quirinale.it. Alındı 28 Ağustos 2017.
  107. ^ Segretariato generale della Presidenza della Repubblica-Servizio sistemi informatici-reparto. "Le onorificenze della Repubblica Italiana". Alındı 28 Ağustos 2017.

Referanslar

  • Alpert, Hollis (1988). Fellini, a life. New York: Paragon Evi. ISBN  978-1-55778-000-3.
  • Angelucci, Gianfranco (2014). Giulietta Masina: attrice e sposa di Federico Fellini. Rom, Centro Sperimentale di Cinematografia: Edizioni Sabinae. ISBN  978-88-98623-11-2.
  • Arpa, Angelo (2010). Federico Fellini: La dolce vita: cronaca di una passione (1. baskı). Rome: Sabinae. ISBN  978-88-96105-56-6.
  • Ashough, Jamshid (2016). L'enigma di un genio: Capire il linguaggio di Federico Fellini. Pescara: Zona Franca EDizioni. ISBN  978-88-905139-4-7.
  • Bertozzi, Marco; Ricci, Giuseppe; Casavecchia, Simone (2002). BiblioFellini: monografie, soggetti e sceneggiature, saggi in volume (italyanca). Rome: Scuola nazionale di cinema.
  • Betti, Liliana (1979). Fellini: An Intimate Portrait (1st Eng. language ed.). Boston: Küçük, Kahverengi. ISBN  978-0-316-09230-2.
  • Bondanella, Peter (1978). Federico Fellini : essays in criticism. New York: Oxford University Press. ISBN  978-0-19-502274-2.
  • Bondanella, Peter (1992). The Cinema of Federico Fellini. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN  978-0-691-00875-2.
  • Bondanella, Peter (2002). Federico Fellini'nin Filmleri. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN  978-0-511-06572-9.
  • Burke, Frank (1996). Fellini's films : from postwar to postmodern. New York: Twayne Yayıncıları. pp.20. ISBN  978-0-8057-3893-3.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  • Burke, Frank; Waller, Marguerite R. (2003). Federico Fellini: Contemporary Perspectives. Toronto, Ont.: Toronto Üniversitesi Yayınları. ISBN  978-0-8020-7647-2.
  • Cinfarani, Carmine. Federico Fellini: Leone d'Oro, Venezia 1985. Rome: Anica.
  • Dagnino, Gloria. Branded entertainment and cinema: the marketisation of Italian film. Londra. ISBN  978-1-351-16684-3.
  • Fava, Claudio G.; Viganò, Aldo (1995). I film di Federico Fellini [Federico Fellini's films] (italyanca). Gremese Editore. ISBN  978-88-7605-931-5.
  • Fellini, Federico (1976). Fellini on Fellini. Translated by Quigly, Isabel. Methuen. ISBN  978-0-413-33640-8.
  • Fellini, Federico (1988). Comments on Film. Fresno, Calif.: Press at California State University, Fresno. ISBN  978-0-912201-15-3.
  • Fellini, Federico; Santi, Pier Marco De (1982). I disegni di Fellini (italyanca). Laterza.
  • Fellini, Federico; Pettigrew, Damian (1 December 2003). I'm a born liar: a Fellini lexicon. New York, NY: Harry N. Abrams. ISBN  978-0-8109-4617-0.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  • Manara, Milo; Fellini, Federico (1990). Trip to Tulum: from a script for a film idea. Translated by Gaudiano, Stefano; Bell, Elizabeth. Catalán Communications. ISBN  978-0-87416-123-6.
  • Fellini, Federico (2015). Making a Film. Translated by Calvino, Italo; White, Christopher Burton; Betti, Liliana. New York, NY: Contra Mundum Press. ISBN  978-1-940625-09-6.
  • Fellini, Federico. (2008). Düşler Kitabı. New York, NY: Rizzoli International. ISBN  978-0-8478-3135-7.
  • Kezich, Tullio (2006). Federico Fellini: Hayatı ve Çalışması (1. Amerikan baskısı). New York: Faber ve Faber. ISBN  978-0-571-21168-5.
  • Miller, D. A. (2008). 8 1/2 = Otto e mezzo. Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan. ISBN  978-1-84457-231-1.
  • Liehm, Mira (1984). Passion and Defiance: Italian Film from 1942 to the Present. Berkeley (Calif.): University of California Press. ISBN  978-0-520-05744-9.
  • Merlino, Benito (2007). Fellini. Paris: Gallimard. ISBN  978-2-07-033508-4.
  • Minuz, Andrea (2015). Political Fellini: Journey to the End of Italy. Translated by Perryman, Marcus (English-language ed.). New York: Berghahn Kitapları. ISBN  978-1-78238-819-7.
  • Panicelli, Ida; Mafai, Giulia; Delli Colli, Laura; Mazza, Samuele (1996). Fellini: Costumes and Fashion (1. İngilizce ed.). Milan: Charta. ISBN  978-88-86158-82-4.
  • Perugini, Simone (2009). Nino Rota e le musiche per Il Casanova di Federico Fellini (1. baskı). Rome: Sabinae. ISBN  978-88-96105-23-8.
  • Pettigrew, Damian (2003). I'm a born liar: a fellini lexicon. New York: Harry N. Abrams. ISBN  0-8109-4617-3.
  • Rohdie, Sam (2002). Fellini Sözlüğü. Londra: BFI. ISBN  978-0-85170-934-5.
  • Scolari, Giovanni (2008). L'Italia di Fellini (1. baskı). Rome: Sabinae. ISBN  978-88-96105-01-6.
  • Stubbs, John Caldwell (2006). Federico Fellini as auteur: seven aspects of his films. Carbondale: Southern Illinois University Press. ISBN  0-8093-2689-2.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
  • Tornabuoni, Lietta (1995). Federico Fellini. New York: Rizzoli. ISBN  978-0-8478-1878-5.
  • Walter, Eugene (2001). Ayı Sağmak: Bir Güneylinin Bu Gezegendeki Yaşam Hikayesi (1. baskı). New York: Crown Publishers. ISBN  978-0-609-60594-3.

Dış bağlantılar