Greko-İtalyan Savaşı - Greco-Italian War
| Greko-İtalyan Savaşı | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bir bölümü Balkanlar Kampanyası nın-nin Dünya Savaşı II | |||||||
 Saat yönünde: Yunan topraklarında İtalyan bombardıman uçakları, kış aylarında İtalyan askerleri Arnavutluk Yunan askerleri Gjirokaster Sırasında Yunan askerleri İtalyan Bahar Taarruzu | |||||||
| |||||||
| Suçlular | |||||||
 Almanya (itibaren 6 Nisan 1941) |  Yunanistan Birleşik Krallık(hava ve malzeme desteği) | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
 Victor Emmanuel III(İtalya Kralı ) Benito Mussolini(İtalya Başbakanı ) Sebastiano Visconti Prasca(C-in-C 9 Kasım'a kadar) Ubaldo Soddu(C-in-C'den Aralık ortasına) Ugo Cavallero(Aralık ortasından itibaren C-in-C) |
Emmanouil Tsouderos(18 Nisan'dan 23'e kadar Başbakan) Alexandros Papagos(C-in-C ) John D'Albiac(Yunanistan'da RAF Komutanı) | ||||||
| Gücü | |||||||
| Ekim:[6] 12 alayın 6 bölümü 87.000 asker 463 uçak 163 hafif tank 686 topçu parçası Kasım: 20 alayın 10 bölümü Aralık: 34 alayın 17 bölümü Ocak: 50 alayın 25 bölümü 272.463 asker 7.563 araç 32.871 hayvan Nisan:[7] 58 alayın 29 bölümü 400.000 asker 9.000 araç 50.000 hayvan[8] | Ekim:[6] 12 alayın 4 bölümü 50.000 asker 97 uçak Kasım: 21 alayın 7 bölümü Aralık: 39 alayın 13 bölümü Ocak: 39 alayın 13 bölümü[8] | ||||||
| Kayıplar ve kayıplar | |||||||
| 13.755 öldürüldü 50.874 yaralı 3914 eksik 21,153 POW Toplam savaş kayıpları: 89.696 12.368 donma vakası 64 uçak (başka 24 talep edildi) 1 denizaltı 30.000 tonluk nakliye Genel toplam: 102.064 | 13.325 öldürüldü 42.485 yaralı 1.237 eksik 1.531 POW Toplam savaş kayıpları: 58.578 ? hasta c. 25,000 donma vakaları 52–77 uçak 1 denizaltı Genel toplam: 83,578+ | ||||||
Greko-İtalyan Savaşı (Italo-Yunan Savaşı, Yunanistan'da İtalyan Kampanyası; Yunanistan'da: 40 Savaşı) krallıkları arasında gerçekleşti İtalya ve Yunanistan 28 Ekim 1940'tan 23 Nisan 1941'e kadar. Bu yerel savaş, Balkanlar Kampanyası nın-nin Dünya Savaşı II arasında Mihver güçleri ve Müttefikler. Dönüştü Yunanistan Savaşı ne zaman ingiliz ve Almanca kara kuvvetleri 1941'in başlarında müdahale etti.
1930'ların ortalarında İtalyan Başbakan Benito Mussolini agresif bir dış politika başlattı ve ilhak edilmiş Arnavutluk 1939 baharında. İkinci Dünya Savaşı 1 Eylül 1939'da başladı ve 10 Haziran 1940'ta İtalya Müttefikler. Eylül 1940'a gelindiğinde İtalyanlar Fransa'yı işgal etti, İngiliz Somaliland ve Mısır; Hazırlıklar da Yunanistan'ı işgal etmeye başlamıştı.[kaynak belirtilmeli ] 1930'ların sonlarında Yunanlılar, Metaksas Hattı Bulgaristan'ın karşısında ve 1939'dan itibaren Arnavutluk'tan bir İtalyan saldırısına karşı savunma hazırlıklarını hızlandırdı. 1940 yılında, İtalya'da düşmanca bir basın kampanyası ve diğer provokasyonlar, Yunan hafif kruvazörünün batmasıyla sonuçlandı. Elli İtalyanlar tarafından 15 Ağustos'ta (Hıristiyan Tanrı'nın Annesinin Ölümü Festival). 28 Ekim'de Mussolini, Yunanistan'a bir ültimatom verdi ve Yunan topraklarının feshedilmesini talep etti. Yunanistan Başbakanı, Ioannis Metaksas, reddedildi.
İtalyan ordusu 28 Ekim'de İtalyan ültimatomunun süresi dolmadan Yunanistan'ı işgal etti. İstila bir felaketti, 140.000 asker İtalyan Ordusu Arnavutluk'ta yerleşik ve kararlı bir düşmanla karşılaşıyor. İtalyanlar, Arnavutluk-Yunan sınırındaki dağlık araziyle mücadele etmek zorunda kaldılar ve Yunan Ordusu. Kasım ortasına kadar, Yunanlılar İtalyan istilasını Yunan topraklarında durdurmuşlardı. Yunanlılar seferberliklerini tamamladıktan sonra ordularının büyük bir kısmıyla karşı saldırıya geçtiler ve İtalyanları Arnavutluk'a geri püskürttüler. Klisura Geçidi'nin ele geçirilmesi Ocak 1941'de, Arnavutluk sınırının birkaç düzine kilometre içinde. İtalyan istilasının yenilgisi ve 1940 Yunan karşı saldırısı tarafından "tüm savaşın ilk Eksen gerilemesi" olarak adlandırıldı. Mark Mazower, Yunanlılar "direnişlerinin azmi ile herkesi şaşırttılar". Cephe Şubat 1941'de istikrara kavuştu ve bu sırada İtalyanlar Arnavut cephesini Yunanlıların 14 tümenine karşı 28 tümenle güçlendirdi (Yunan tümenleri daha büyüktü). Mart ayında İtalyanlar başarısız oldu Bahar Taarruzu. Bu noktada, kayıplar karşılıklı olarak maliyetliydi, ancak Yunanlıların kayıplarını hem insan hem de malzeme açısından karşılama konusunda İtalyanlardan çok daha az yetenekleri vardı ve cephane ve diğer erzak açısından tehlikeli derecede düşüktü. İtalyanların aksine, adamlarını ve ekipmanlarını döndürme yeteneğinden de yoksundular.[9] Yunanlıların İngilizlerden maddi yardım talepleri durumu yalnızca kısmen hafifletti ve Nisan 1941'de Yunan Ordusu yalnızca 1 ay daha ağır top mühimmatına sahipti ve 200.000-300.000 güçlü rezervinin büyük bölümünü düzgün bir şekilde donatıp seferber edemedi. .[10]
Başlangıçta İtalyanların Yunanlıları yıpratmasına ve savaşı 1941 yazında bitirmesine izin vermekten memnun olsa da, Adolf Hitler Aralık 1940'ta çatışmaya olası İngiliz müdahalesinin Almanya'nın arkasına bir tehdit oluşturduğuna karar verdi. Bu onun Mihver müttefikinin yardımına gelmesine neden oldu. Balkanlar'daki Alman birikimi, Bulgaristan 1 Mart 1941'de Mihver'e katıldı. İngiliz kara kuvvetleri ertesi gün Yunanistan'a varmaya başladı. 6 Nisan'da Almanlar kuzey Yunanistan'ı işgal etti ("Marita Operasyonu Yunanlılar, adamlarının büyük çoğunluğunu, Arnavut cephesinde İtalyanlarla karşılıklı olarak maliyetli bir çıkmaza soktular ve tahkim edilmiş Metaksas Hattı yetkili gücünün sadece üçte biri ile.[11] Esnasında Yunanistan Savaşı, Yunanistan'ın kuzeyindeki Yunan ve İngiliz kuvvetleri ezildi ve Almanlar hızla batıya ve güneye ilerledi. Arnavutluk'ta Yunan ordusu, Almanlar tarafından kesilmekten kaçınmak için gecikmeli bir geri çekilme yaptı, ancak İtalyanlar tarafından yavaş yavaş takip edildi. Yunanistan, 20 Nisan 1941'de İtalyanlara teslim olmak zorunda kalmamak koşuluyla Alman birliklerine teslim oldu; Bu koşul kabul edildi, ancak daha sonra Mussolini Arnavut çıkmazının Almanya'nın hızlı zaferini desteklediği gerekçesiyle protestolar yayınladığında ve Yunan ordusunun 23 Nisan 1941'de İtalya'ya teslim olmasıyla yürürlükten kaldırıldı (Ateşkes Selanik ). Yunanistan sonradan işgal edildi Bulgar, Alman ve İtalyan birlikleri tarafından. İtalyan ordusu 102.064 savaş zayiatı verdi (13.700 ölü ve 3.900 kayıp) ve elli bin hasta; Yunanlılar, 90.000'den fazla savaş zayiatı (14.000'i öldürüldü ve 5.000'i kayıp dahil) ve bilinmeyen sayıda hasta oldu.[12] Yunan kampanyasının ve Afrika'da İngilizlere karşı eşzamanlı yenilgilerinin ardından, İtalyan faşist rejimi, küresel çatışmayı ekonomik ve askeri olarak bağımsız bir şekilde sürdüremedi, Almanya'nın liderliğini takip etti ve kendi "paralel savaş" projelerini aşamalı olarak terk etti.
Arka fon
İtalyan emperyalizmi
1920'lerin sonunda, İtalya Başbakanı Benito Mussolini dedi ki Faşist İtalya gerekli Spazio vitale, nüfus fazlası için bir çıkış noktası ve genişlemesine yardım etmenin diğer ülkelerin yararına olacağını Imperial İtalya.[13] Rejim, Akdeniz –Danubian–Balkan bölge ve Mussolini, bir imparatorluğun fethini " Cebelitarık Boğazı için Hürmüz Boğazı ".[14]
Üzerinde bir koruyuculuk için tasarımlar vardı. Arnavut Krallığı ve ilhak için Dalmaçya ve ekonomik ve askeri kontrolü Yugoslavya Krallığı ve Yunanistan Krallığı. Faşist rejim, aynı zamanda, Birinci Avusturya Cumhuriyeti, Macaristan Krallığı, Romanya Krallığı ve Bulgaristan Krallığı İtalyan bir Avrupalı'nın periferisinde bulunan etki alanı.[15]
1935'te İtalya, İkinci İtalyan-Etiyopya Savaşı imparatorluğu genişletmek; İngilizlerin ve Fransızların "kırılganlıklarını açığa çıkaran" ve Faşist rejimin emperyal hedeflerini gerçekleştirmek için ihtiyaç duyduğu bir fırsatı yaratan daha saldırgan bir İtalyan dış politikası.[16][17] 1936'da İspanyol sivil savaşı başladı ve İtalya o kadar büyük bir askeri katkı yaptı ki, isyancı güçlerin zaferinde belirleyici bir rol oynadı. Francisco Franco.[18] İspanyolların İtalyan İmparatorluğuna boyun eğmesi, İtalya'yı savaş zeminine oturtması ve "bir savaşçı kültürü" yaratması için "tam ölçekli bir dış savaş" yapıldı.[19]
Eylül 1938'de İtalyan ordusu, Arnavutluk'u işgal etmek 7 Nisan 1939'da başlayan ve üç gün içinde ülkenin çoğunu işgal etti. Arnavutluk, İtalya'nın satın alabileceği bir bölgeydi "yaşam alanı "aşırı nüfusunu hafifletmek" yanı sıra Balkanlar’daki genişleme için bir dayanak noktası.[20] İtalya Fransa'yı işgal etti Haziran 1940'ta Mısır'ı işgalleri eylülde.[21] Yugoslavya'yı işgal etmek için bir plan hazırlandı, ancak Yugoslavya'nın muhalefeti nedeniyle ertelendi. Nazi Almanyası ve İtalyan ordusunun ulaşımının olmaması.[22]
Savaşlar arası dönemde Yunan-İtalyan ilişkileri
İtalya, ağırlıklı olarak Yunan ıssız Oniki adalar Adalar Ege Denizi -den Osmanlı imparatorluğu içinde İtalyan-Türk Savaşı 1912'de. 1919'da döndükten sonra onları işgal etmişti. Venizelos –Tittoni onları Yunanistan'a devretme anlaşması.[23] İtalyanlar, Yunanistan'ın Anadolu'da vaat edilen topraklar -de Paris Barış Konferansı, 1919 Osmanlı İmparatorluğu'nun yenilgisine yardım için Birinci Dünya Savaşı İtalyan heyeti aylarca konferanstan çekildi. İtalya bazı bölgeleri işgal etti Anadolu Yunan işgal bölgesini ve kentini tehdit eden Smyrna. Yunan birlikleri çıkarıldı ve Yunan-Türk Savaşı (1919–22) Yunan birliklerinin Anadolu'ya ilerlemesiyle başladı. Türk kuvvetleri sonunda Yunanlıları mağlup etti ve İtalyan yardımı ile Smyrna dahil olmak üzere kayıp bölgeyi kurtardı.[24] 1923'te Mussolini, Greko-Arnavut sınırındaki bir İtalyan generalin öldürülmesini bahane olarak kullandı. bombardıman ve geçici olarak işgal Korfu en önemlisi İyon Adaları.[25]
Yunanlıların Anadolu'daki yenilgisi ve Lozan Antlaşması (1923) yayılmacıyı sona erdirdi Megali Fikir. Bundan böyle Yunan dış politikası, büyük ölçüde, statüko. Bölgesel iddialar Kuzey Epir (güney Arnavutluk), İtalyanların yönettiği Oniki Ada ve İngilizlerin yönettiği Kıbrıs ülkenin zayıflığı ve izolasyonu nedeniyle açık ama pasif kaldı. Yunanistan'ın karşılaştığı ana tehdit, Bulgaristan, Yunanistan'ın kuzey bölgelerini ele geçirdi. 1923'ten sonraki yıllar, neredeyse tamamen diplomatik izolasyon ve neredeyse her komşu ülkeyle çözülmemiş anlaşmazlıklar ile işaretlendi.[26] Diktatörlüğü Theodoros Pangalos 1925–26'da Türkiye ile savaşarak Lozan Antlaşması'nı revize etmeye çalıştı. Bu amaçla Pangalos, İtalya'nın Anadolu'da hâlâ hırslı olduğu için İtalyan diplomatik desteğini istedi, ancak sonuçta Mussolini'ye yaptığı tekliflerden hiçbir şey gelmedi.[27] Pangalos'un düşüşünden ve 1926'da görece siyasi istikrarın yeniden sağlanmasından sonra, Türkiye, Yugoslavya, Arnavutluk ve Romanya ile ilişkileri normalleştirmek için çabalar başlatıldı, başlangıçta pek başarılı olamadı. Aynı dönem, Yunanistan'ın İngiltere'ye yaklaştığını ve Fransa'dan uzaklaştığını gördü, iki tarafın I.Dünya Savaşı'ndan kaynaklanan mali iddiaları konusundaki anlaşmazlıkla daha da kötüleşti.[28]
Yunan hükümeti iyileştirmeye yeniden vurgu yaptı İtalya ile ilişkiler Kasım 1926'da iki devlet arasında bir ticaret anlaşması imzalandı. Tarafından başlatıldı ve enerjik olarak takip edildi Andreas Michalakopoulos İtalyan-Yunan yakınlaşması, Yunanistan'ın Romanya ve Türkiye ile ilişkilerini olumlu yönde etkiledi ve 1928'den sonra yeni hükümeti tarafından sürdürüldü. Eleftherios Venizelos.[29] Bu politika 23 Eylül 1928'de bir dostluk antlaşmasının imzalanmasıyla sonuçlandı.[30][31] Mussolini, Yugoslavya'yı potansiyel Balkan müttefiklerinden diplomatik olarak izole etme çabalarına yardımcı olduğu için bu anlaşmadan yararlandı. İki ülke arasındaki bir ittifak teklifi Venizelos tarafından reddedildi, ancak görüşmeler sırasında Mussolini kişisel olarak Makedonya'ya "Yunan egemenliğini garanti altına almayı" teklif etti ve Venizelos'a, bir dış saldırı olması durumunda güvence verdi. Selanik Yugoslavya tarafından İtalya Yunanistan'a katılacaktı.[31][32][33]
1920'lerin sonları ve 1930'ların başlarında Mussolini, diplomatik olarak "birbirine bağlanacak İtalyan egemenliğinde bir Balkan bloğu yaratmaya çalıştı. Türkiye, Yunanistan, Bulgaristan ve Macaristan ". Venizelos, Yunan komşuları arasındaki diplomatik anlaşmalarla politikaya karşı çıktı ve bir tür oluşturma nihai amacı ile, özellikle ekonomik nitelikteki ortak çıkarları incelemek için" yıllık Balkan konferansı ... Bu artan diplomatik ilişkiler ve 1934 itibariyle "her türlü bölgesel revizyonizme" direnmiştir.[34] Venizelos ustaca bir "açık diplomasi" ilkesini sürdürdü ve İngiltere ve Fransa'daki geleneksel Yunan patronlarını yabancılaştırmamaya dikkat etti.[35] Yunan-İtalyan dostluk anlaşması, Yunanistan'ın diplomatik izolasyonunu sona erdirdi ve bir dizi ikili anlaşmaya, özellikle de 1930'da Yunan-Türk Dostluk Anlaşmasına yol açtı. Bu süreç, Yunanistan'ın imzalanmasıyla sonuçlandı. Balkan Paktı Bulgaristan revizyonizmine karşı olan Yunanistan, Yugoslavya, Türkiye ve Romanya arasında.[36]
İkinci İtalyan-Etiyopya Savaşı İtalyan yayılmacılığının yenilenmesine işaret etti ve Yunanistan'ın güvenliği için giderek daha sıkı bir İngiliz taahhüdü peşinde koştuğu bir dönem başladı. İngiltere, Etiyopya krizi süresince Yunanistan'a (Türkiye ve Yugoslavya'nın yanı sıra) garantiler vermesine rağmen, İtalya'ya karşı manevra özgürlüğünü sınırlamaktan kaçınmak için kendini daha fazla taahhüt etmek istemiyordu.[37] Ayrıca, 1935 yılında İngiliz hayranı Kral şahsında Yunan monarşisinin (İngiliz destekli) restorasyonu ile George II İngiltere, ülkedeki hakim nüfuzunu güvence altına almıştı. Bu diktatörlüğün kurulmasından sonra değişmedi 4 Ağustos Rejimi nın-nin Ioannis Metaksas İtalya'daki Faşist rejimi ideolojisinde ve dış görünüşünde taklit etmesine rağmen, rejim kitlesel bir halk tabanından yoksundu ve ana direği, ordunun bağlılığını yöneten Kral idi.[38] Yunanistan'ın dış politikası, ülkenin ekonomik nüfuzunun paralel olarak giderek artmasına rağmen, Britanya'nınki ile aynı hizada kaldı. Nazi Almanyası. Metaxas'ın kendisi ateşli olmasına rağmen Alman hayranı I.Dünya Savaşı'nda bu çizgiyi takip etti ve Münih Konferansı Ekim 1938'de İngiliz büyükelçisine bir İngiliz-Yunan ittifakı önerdi ve Yunanistan'ın "Büyük Britanya ile İtalya arasındaki bir savaşın olasılığına hazır olması gerektiğini ve Yunanistan'ın kendisini er ya da geç içine çekeceğini" savunuyordu. Olası bir Yunan-Bulgar savaşına karışmaktan nefret eden, Yunanistan'ın askeri yeteneğini küçümseyen ve rejimi beğenmeyen İngilizler teklifi geri çevirdi.[39]
Savaşın başlangıcı, 1939–40
4 Şubat 1939'da Mussolini, Faşist Büyük Konsey dış politika üzerine. Konuşma, Mussolini'nin İtalya'nın Fransa ve Birleşik Krallık tarafından hapsedildiğine ve kurtulmak için hangi bölgeye ihtiyaç duyulacağına olan inancının ana hatlarını çizdi. Bu konuşma sırasında Mussolini, Yunanistan'ı "İtalya'nın ve genişlemesinin hayati [düşmanı]" olarak ilan etti.[40] 18 Mart'ta, yakın bir İtalyan Arnavutluk istilasının yanı sıra Korfu'ya olası bir saldırının arttığını gösteren işaretler olarak, Metaxas günlüğüne herhangi bir İtalyan saldırısına direnme kararlılığını yazdı.[41]
Takiben Arnavutluk'un İtalyan ilhakı Nisan ayında İtalya ile Yunanistan arasındaki ilişkiler hızla kötüleşti. Yunanlılar bir İtalyan saldırısı için savunma hazırlıkları yapmaya başlarken, İtalyanlar asker hareketlerini kolaylaştırmak için Arnavutluk'taki altyapıyı iyileştirmeye başladı.[42] Yeni İtalyan büyükelçisi, Emanuele Grazzi, daha sonra Nisan ayında Atina'ya geldi. Görev süresi boyunca, Grazzi, İtalyan-Yunan ilişkilerinin iyileştirilmesi için ciddiyetle çalıştı; bu, Metaxas'ın çok arzuladığı bir şey - İngiliz düşmanı duruşuna rağmen, Grazzi onu "İtalya'nın Yunanistan'da iddia edebileceği tek gerçek dost" olarak görüyordu - ama garip bir konumdaydı ülkesinin Yunanistan'a yönelik fiili politikasından habersiz olduğu için: herhangi bir talimat olmadan gelmişti ve daha sonra sürekli olarak bu döngünün dışında bırakıldı, sık sık gönderilerine hiçbir yanıt alamadı.[43] Devam eden bir sonucu olarak artan gerilim Yunan karşıtı İtalyan basınındaki kampanya, kışkırtıcı İtalyan eylemleriyle birleştirildi. Böylece Dışişleri Bakanı sırasında Galeazzo Ciano Arnavutluk ziyareti, Arnavutçayı destekleyen posterler yayılmacı milliyetçilik içinde Çamerya herkese açık olarak sergilendi; İtalyan Oniki Ada'nın valisi, Cesare Maria De Vecchi, eyalette kalan Rum cemaat okullarını kapattı ve İtalyan askerlerinin şarkı söylediği duyuldu. "Andremo nell'Egeo, prenderemo pure il Pireo. E, se tutto va bene, prenderemo anche Aténe."(" Ege'ye gidiyoruz ve Pire'yi bile alacağız. Ve her şey yolunda giderse Atina'yı da alacağız. "). Arnavutluk'taki beş İtalyan tümeninden dördü Yunan sınırına doğru hareket etti ve 16 Ağustos'ta İtalyan Genelkurmay Başkanı Mareşal Pietro Badoglio, Yunanistan'a saldırı planlamasına başlama emri aldı. 4 Ağustos'ta Metaxas, Yunan kuvvetlerine hazır olma ve kısmi seferberlik emri vermişti.[44][45]
Ciano'nun 12 Mayıs 1939 günlüğüne giriş[46]
Hem İngiltere hem de Fransa, 13 Nisan 1939'da Yunanistan ve Romanya'nın bağımsızlığını açıkça garanti etse de, İngilizler, Mussolini'yi Almanya ile yaklaşan çatışmada tarafsız kalmaya ikna etmeyi umdukları için Yunanistan'a karşı somut girişimlere çekilmeyi yine de reddettiler. Potansiyel bir Yunan ittifakı yalnızca kendi kaynaklarının tüketilmesi.[47] Metaxas, Britanya'nın teşvikiyle, Ağustos ayında İtalya'ya diplomatik tekliflerde bulundu ve 12 Eylül'de Mussolini, Metaxas'a, savaşa girerse İtalya'nın Yunan tarafsızlığına saygı duyacağını ve Arnavutluk'taki İtalyan birliklerinin geri çekileceğini temin etti Yunanistan sınırından 20 mil (32 km). İtalyan diktatör, Grazzi'ye Metaxas'a olan güvenini ifade etmesi ve Yunanistan uçaklarını satma teklifi bile verdi.[48][49] 20 Eylül'de İtalyanlar, 1928 anlaşmasını yenileyerek ilişkileri resmileştirmeyi teklif etti. Metaxas, İngiltere Dışişleri Bakanlığı'nın Yunanistan'ın İtalya'ya resmi taahhüdüne karşı çıkması ve yalnızca bir dostluk ve iyi niyet beyanında bulunması nedeniyle bunu reddetti. Yunan-İtalyan ilişkileri 1940 baharına kadar süren dostluk dönemine girdi.[50][51]
Mayıs 1940'ta İtalyanların savaşa girmesi yakınlaştıkça, İtalyan basını Yunan karşıtı propaganda kampanyası, ülkeyi yabancı bir kukla olmakla suçlamak ve sularında İngiliz savaş gemilerine müsamaha göstermek.[52] Takiben Fransa'nın yenilgisi Yunan-İtalyan ilişkileri daha da kötüleşti. 18 Haziran'dan itibaren De Vecchi, Girit'te ve diğer Yunan adalarında İngiliz savaş gemilerinin varlığını bildirerek Roma'ya bir dizi protesto gönderdi ve burada bir İngiliz üssünün kurulduğunu iddia etti. Milos.[53] İddialar abartılıydı, ancak tamamen haksız değildi: Ocak 1940'ta, İngiliz baskısına boyun eğen Yunanistan, İngiltere ile bir ticaret anlaşması imzaladı, ihracatını Almanya'ya sınırladı ve İngiltere'nin savaş çabaları için büyük Yunan ticaret filosunu kullanmasına izin vererek Yunanistan'ı zımni olarak işaretledi. resmi tarafsızlığına rağmen anti-Axis kampının üyesi.[54] İngiliz savaş gemileri Ege'nin derinliklerine yelken açtı ve Atina'daki İngiliz büyükelçisinin 17 Ağustos'ta hükümetin onlara bir son vermesini tavsiye etmesine yol açtı.[55] Mussolini savaşını bir Guerra parallela ("paralel savaş") İtalya'nın sonunda kendi Spazio vitale Almanya ile müttefikti, ancak 1941'in başlarına kadar Almanya'nın yardımı olmadan, Akdeniz'de faaliyet gösteren Wehrmacht'a şiddetle karşı çıktı.[56] Bu nedenle, İtalya'nın, İtalya'nın bir parçası olarak gördüğü tüm toprakları işgal etmesini istedi. Spazio vitaleAlmanya'nın İngiltere karşısında beklenen zaferi kazanmasından önce Balkanlar da dahil.[57] Almanların Balkanlar'a herhangi bir hamlesine karşı tutarlı Alman muhalefeti, Mussolini'yi savaş kazanılmadan önce İtalya'nın ganimetten adil payını almasını engellemeye yönelik bir Alman girişimi olarak gördüğü için büyük bir rahatsızlıktı.[57] Temmuz 1940'ta Mussolini, Alman baskısı altında planlanan Yugoslavya işgalini iptal etmeye zorlandı (bu ülke için önemli bir hammadde kaynağı) Reich), uzun zamandır Yugoslav topraklarında tasarımları olduğu için bu onun için sinir bozucuydu.[57]
İtalyan askeri güçleri, denizde Yunan donanma gemilerine hava saldırıları düzenleyerek Yunan güçlerini taciz etti.[58] 12 Temmuz'da, Girit açıklarında bir İngiliz petrol gemisine saldırırken, Oniki Ada merkezli İtalyan uçağı, limandaki Yunan savaş gemilerini bombalamaya devam etti. Kissamos. 31 Temmuz'da İtalyan bombardıman uçakları iki Yunan muhripine saldırdı. Korint Körfezi ve iki denizaltı Nafpaktos; iki gün sonra bir sahil güvenlik gemisi, Aegina, Atina kapalı.[59][60] Ciano'nun günlüğü, 1940 yazında Mussolini'nin dikkatini Balkanlar'a çevirdiğini doğruluyor: Mussolini 6 Ağustos'ta Yugoslavya'ya bir saldırı planlarken, 10–12 Ağustos'ta Yunanlılara saldırdı ve "bitmemiş işi" düzelteceğine söz verdi. 1923.[46] Kont Ciano, 1939'da Arnavutluk'un fethi için en kuvvetli şekilde bastıran İtalyan yetkiliydi ve daha sonra Arnavutluk, genel vali olarak kendi "kişisel tımarlığı" kadar yönetildi. Francesco Jacomoni Ciano'nun uşağıydı.[61] Rejim içindeki prestijini artırmanın bir yolu olarak, Ciano, Yunanistan'ı fethetmeyi (Arnavutluk'tan başlatılması gereken bir işgal) nasıl olduğunu göstermenin bir yolu olarak gördüğü için Yunanistan'ın işgali için en çok baskı yapan İtalyan yetkiliydi. iyi yönetilen Arnavutluk onun yönetimi altındaydı.[61] 10 Ağustos 1940'ta Ciano, Ciano'nun Yunanlılar tarafından öldürülen İtalyan yanlısı Arnavut vatansever olarak Mussolini'ye sunduğu Arnavut haydut Daut Hoxha'nın hikayesini anlatmak için Mussolini ile buluştu.[61] Gerçekte, Hoca, Arnavut haydutlardan oluşan rakip bir çetenin başı kesilmiş "uzun bir geçmişe sahip aşırı şiddet ve suç geçmişi" olan bir sığır hırsızıydı.[61] Ciano'nun hikayesi amaçlandığı gibi Mussolini'yi Yunanlılara karşı bir öfke durumuna dönüştürdü ve Ciano günlüğüne şöyle yazdı: "Duce bir 'güç eylemi' düşünüyor çünkü 1923'ten [Korfu olayından] beri yerleşmesi gereken bazı hesapları var ve Yunanlılar unuttuğunu düşünürlerse kendilerini kandırırlar '".[61]
11 Ağustos'ta Arnavutluk'ta Ciano ve İtalyan genel vali tarafından orkestrada, Francesco Jacomoni, İtalyan ve Arnavut basını Haziran ayında haydut Daut Hoca'nın öldürülmesi bahanesiyle Yunanistan'a karşı bir kampanya başlattı.[61] Hoca, Çamerya'nın özgürlüğü için savaşan ve Yunan ajanlarının işini öldüren bir vatansever olarak sunuldu. Ciano, günlüğünde onaylayarak, Mussolini'nin Ciamuria (Epirus için İtalyanca terim) hakkında daha fazla bilgi istediğini ve hem Jacomoni hem de General Kont Sebastiano Visconti Prasca-Guzzoni'yi Roma'ya sipariş ettiğini yazdı.[62] Visconti-Prasca, aristokrat komutanı Regio Esercito Arnavutluk'taki kuvvetler, askeri görevlerini fiziksel egzersizler lehine ihmal eden "erkeksi fiziğinden" aşırı derecede gurur duyan bir vücut geliştiriciydi ve derhal Mussolini'ye kuvvetlerinin Yunanistan'ı fethetmekten daha fazla yetenekli olduğunu söyledi.[62] Her ne kadar Yunan "yayılmacılığı" kınanmış ve Çamerya'nın teslim olduğu iddialarında bulunulmuş olsa da, Ciano ve bilgili Alman kaynakları basın kampanyasını bir savaş başlangıcı olmaktan çok Yunanistan'ı sindirmenin bir yolu olarak görüyorlardı.[63][64]
15 Ağustos 1940'ta ( Theotokos'un Ölümü, bir Yunan ulusal dini bayram), Yunan hafif kruvazörü Elli İtalyan denizaltısı tarafından batırıldı Delfino içinde Tinos liman. Batma, Mussolini ve Donanma şefinin emirlerinin bir sonucuydu. Domenico Cavagnari tarafsız gemilere denizaltı saldırılarına izin vermek. Bu siparişi veren De Vecchi tarafından alındı. Delfino'Tinos civarında görünen her şeyi batırmak ve Sirozlar "savaşın yakın olduğu izlenimini veriyor. Aynı gün, Girit'te bir başka Yunan buharlı gemisi İtalyan uçakları tarafından bombalandı.[65][66] İtalyan sorumluluğunun kanıtlarına rağmen, Yunan hükümeti saldırının milliyeti bilinmeyen bir denizaltı tarafından gerçekleştirildiğini duyurdu. Kimse kandırılmadı ve batan Elli Yunan halkını kızdırdı. Büyükelçi Grazzi anılarında, saldırının "aşılamaz siyasi farklılıklar ve eski ve derin siyasi nefretlerle derinden yaralanmış" bir halkı birleştirdiğini ve onlara direnme kararlılığını aşıladığını yazdı.[67] Grazzi'nin pozisyonu özellikle sorunluydu: İtalyan-Yunan dostluğuna sıkı bir şekilde inanan ve Ciano'nun savaşa yönelmesinden habersiz, sorunları düzeltmek ve bir çatışmadan kaçınmak için elinden geleni yaptı. Sonuç olarak, Grazzi'nin "Roma'nın emirlerinin sadık bir uygulayıcısı" olduğuna inanan Metaxas, Tsirpanlis'in sözleriyle iyimserlik ve "ihtiyatlı akılcılık krizleri" arasında gidip gelerek İtalya'nın gerçek niyetlerinden emin değildi. Ne Metaxas ne de Grazzi, ikincisinin "Yunan hükümetinin şüphelerini yatıştırmak ve böylece Yunanistan'a yönelik saldırgan planların gizli kalabilmesi için kasıtlı olarak" görevde tutulduğunu fark etmedi.[68]
Almanya'nın müdahalesi, İtalya'yı Balkan komplikasyonlarından kaçınmaya ve İngiltere'ye odaklanmaya çağırıyor. Mısır'ın İtalyan işgali, Yunanistan ve Yugoslavya'daki İtalyan hırslarının ertelenmesine yol açtı: 22 Ağustos'ta Mussolini, Yunanistan'a yönelik saldırıyı Eylül ayı sonuna ve 20 Ekim Yugoslavya'ya erteledi.[46][69] 7 Ekim'de Alman birlikleri, Ploiești petrol sahaları ve hazırlanın Barbarossa Operasyonu. Önceden bilgi verilmeyen Mussolini, bunu İtalya'nın Balkanlar'daki nüfuz alanına bir tecavüz olarak değerlendirdi ve Yunanistan'ı işgal etmek için planlar yaptı.[70][71] Hitler'in Mussolini'ye herhangi bir dış politika hamlesini önceden hiç söylememiş olması, ikincisi tarafından uzun zamandır aşağılayıcı olarak görülüyordu ve Almanya ile İtalya'nın eşitliğini savunmanın bir yolu olarak Hitler'i bilgilendirmeden Yunanistan'a saldırmaya kararlıydı.[72] 13 Ekim'de Mussolini, Mareşal Badoglio'ya İtalya'nın Yunanistan ile savaşa gireceğini, Badoglio'nun ise hiçbir itirazda bulunmadığını söyledi.[73] Ertesi gün Badolgio ilk olarak Mussolini'nin anladığı gibi sadece Epirus yerine tüm Yunanistan'ı işgal etmeyi planladığını öğrendi ve bu da Badoglio'nun Regio Esercito Arnavutluk'ta 20 tümen gerektirecek ve bu da 3 ay sürecektir, ancak o bu noktaya baskı yapmadı.[74] İtalya'da savaşı durdurabilecek tek kişi, Kral Victor Emmanuel III, bunun yerine onu kutsamayı seçti.[75] Kral, bir toplantıda Mussolini'ye, Yunanlıların "parçalanmasını" beklediği için desteğini aldığını söyledi.[75] Victor Emmanuel, giymek için dördüncü bir taç giymeyi dört gözle bekliyordu (Mussolini, Victor Emmanuel'e Etiyopya İmparatoru ve Arnavutların Kralı unvanlarını çoktan vermişti).
Karşıt planlar
İtalya
İtalyan savaşının amacı, bir Yunanlıyı kurmaktı. kukla devlet İyonya Adaları'nın İtalyan ilhakına ve Sporadlar ve Kikladlar adalar Ege Denizi, bir parçası olarak yönetilecek İtalyan Ege Adaları.[76] Adalar, bir zamanlar Ada'ya ait oldukları gerekçesiyle iddia edildi. Venedik Cumhuriyeti ve Venedikli müşteri devleti Naxos.[77] Epir ve Akarnanya bölgeler, Yunan topraklarının geri kalanından ve İtalyan kontrolündeki bölgelerden ayrılacaktı. Arnavutluk Krallığı Yunanistan'ın kuzey-batı sınırı ve Florina -e Pindus, Arta ve Preveze.[78] İtalyanlar, Yunanistan'ı geniş toprak kayıplarını kısmen de olsa tazmin etmeyi amaçladılar. İngiliz Taç Kolonisi nın-nin Kıbrıs savaştan sonra.[79]
13 Ekim'de Mussolini, Mareşal Badoglio'ya 26 Ekim için bir saldırı hazırlığı yapmaya başlaması için bilgi verdiğinde savaş kararını kesinleştirdi. Badoglio daha sonra İtalyan ordusuna, Epirus'un Arta'ya kadar ele geçirilmesini öngören ancak seferin devamını açık bırakan mevcut savaş planı olan "Olasılık G [reece]" yi uygulamak için hazırlıklara başlaması emrini verdi.[80] Ertesi gün Badoglio ve Genelkurmay Başkan Vekili Mario Roatta Hedefinin tüm ülkeyi ele geçirmek olduğunu ve ortak bir operasyon için Bulgaristan ile iletişime geçeceğini açıklayan Mussolini ile bir araya geldi. Roatta, işgalin Epirus'un ötesine uzatılmasının ek on tümen gerektireceğini ve bunun gelmesi üç ay sürecek olduğunu ve İtalya'nın silahsızlandırılmasının kapsamının sınırlandırılmasını önerdi. Her iki general de Mussolini'yi yerel komutan Korgeneral'in yerini almaya çağırdı. Sebastiano Visconti Prasca, daha büyük kıdem ve deneyime sahip biriyle. Mussolini görünüşte hemfikirdi, ancak aynı zamanda geçici olarak Prasca'nın komutası altında, belirlenen tarihte saldırının devam etmesi konusunda ısrar etti.[73] Badoglio ve Roatta, Yunanistan ve Yugoslavya'ya karşı benzer projelerde olduğu gibi operasyonun gerçekleşeceğine ikna olmadılar.[81]
Ertesi gün Mussolini, Badoglio, Roatta, Visconti Prasca, Ciano ve Jacomoni ile başka bir konferans düzenledi.[73] Ne Amiral Domenico Cavagnari of Regia Marina ne de Francesco Pricolo of Regia Aeronautica Mussolini'nin sekreteri tarafından toplantıya başlamadan hemen önce davet edildiği için Roatta geç geldiğinde katılması istendi.[73] Mussolini hedeflerini yineledi; Yunanistan'ın Balkan Paktı'ndaki müttefiklerinin, Yugoslavya'nın veya Türkiye'nin hareket etmeyeceğine inandığını belirtti; 26 Ekim'de meydana geldiği yönündeki kararlılığını dile getirerek toplananların görüşünü sordu.[73] Jacomoni, Arnavutların coşkulu olduğunu, ancak Yunanlıların muhtemelen İngilizlerin yardımıyla savaşacağını kabul ederken, Ciano Yunan halkının ilgisiz olduğunu ve "plütokratik" yönetici sınıfı desteklemeyeceğini öne sürdü.[82] Prasca, operasyonun "insanca mümkün olduğu kadar mükemmel bir şekilde planlandığına dair güvence verdi ve Yunan kuvvetlerini Epirus'ta (tahmin ettiği tahmin edilen 30.000 adam) bitirip on ila on beş gün içinde Preveze limanını ele geçirme sözü verdi.[83][84] Prasca, kampanyayı şöhret kazanmak ve imrenilen rütbeye ulaşmak için bir fırsat olarak gördü. İtalya Mareşali Atina'yı fethederek. Rütbesinde nispeten daha küçüktü ve Arnavutluk cephesi için daha fazla asker talep ederse, operasyonu yönetmesi için daha kıdemli bir subayın gönderileceğini ve bunun yerine övgü ve terfiler kazanacağını biliyordu.[85]
Tartışma sırasında yalnızca Badoglio itirazlarını dile getirerek, Epirus'u ele geçirdikten sonra durmanın - çok az zorluk çıkaracağını - bir hata olacağını ve tüm ülkeyi fethetmek için en az yirmi tümenlik bir kuvvetin gerekli olacağını belirtti. Girit aracılığıyla Prasca'nın planlarını eleştirmedi.[86] Badoglio ayrıca İngiltere'nin Yunanistan'a kuvvet göndermesinin pek olası olmadığına inandığını ve Mısır'a bir İtalyan saldırısının Yunanistan'ın işgaliyle zamanlanmasını istediğini belirtti.[87] Roatta, Arnavutluk'a asker gönderme programının hızlandırılması gerektiğini öne sürerek, dikkat dağıtmak için Selanik'e iki tümen gönderilmesi çağrısında bulundu. Prasca, İtalyan tümenlerinin, dağlık arazinin ve Yunan ulaşım ağının kötü durumunun hızlı bir şekilde nakledilmesi için Arnavut limanlarının yetersizliğine dikkat çekti, ancak Atina'nın Epirus'un düşüşünden sonra "beş veya altı tümenle ele geçirilebileceğinden emin kaldı. ".[88] Toplantı, Mussolini'nin "Epirus'ta saldırı; Selanik'te gözlem ve baskı ve ikinci aşamada Atina'ya yürüyüş" olarak özetlediği bir taslak planla sona erdi.[89] İngiliz tarihçi Ian Kershaw, 15 Ekim 1940'ta Palazzo Venezia'daki toplantıyı "şimdiye kadar kaydedilmiş yüksek riskli askeri strateji konusunda en yüzeysel ve incelikli tartışmalardan biri" olarak nitelendirdi.[90] Yunan tarihçi Aristoteles Kallis, Ekim 1940'ta Mussolini'yi "kibir tarafından alt edildiğini" yazdı. Kendine aşırı güvenen, övünç bir güç arayışı onu liderliğinde İtalya'nın "aradığı zaferi" ifade ettiği gibi kazanmak üzere olduğuna inandırdı. üç asırdır boşuna ".[72]
Uygun bir bahane sağlamak için sınırda olayların sahnelenmesi ( Gleiwitz olayı ) 24 Ekim için kabul edildi. Mussolini, 10.Ordu'nun beklenen ilerlemesini önerdi (Mareşal Rodolfo Graziani ) üzerinde Mersa Matruh Mısır'da İngilizlerin Yunanistan'a yardım etmesini önlemek için öne çıkarılacaklar.[83] Sonraki birkaç gün içinde Badoglio, diğer servis şeflerinden saldırıya itiraz edemedi veya teknik gerekçelerle iptalini gerçekleştiremedi. Mareşal'in engellemeciliğinden öfkelenen Mussolini, teklif edilirse istifasını kabul etmekle tehdit etti. Badoglio geri adım atarak saldırının 28 Ekim'e kadar ertelenmesini sağlamayı başardı.[91]
Ön, çok az yolun bulunduğu dağlık arazide kabaca 150 kilometre (93 mil) genişliğindeydi. Pindus dağları onu iki operasyon alanına ayırdı, Epir ve batı Makedonya.[92][doğrulama gerekli ] Arnavutluk'taki İtalyan kuvvetleri buna göre organize edildi: XXV Ciamuria Kolordu (Korgeneral Carlo Rossi) batıda Epirus'un fethi ile suçlanırken, XXVI Corizza Kolordu (Korgeneral Gabriele Nasci ) doğuda, çevresinde Korçë, başlangıçta batı Makedonya yönünde pasif kalacaktı.[93]
18 Ekim'de Mussolini, Çar'a bir mektup gönderdi. Bulgaristan Boris III Onu Yunanistan'a karşı yaklaşmakta olan eyleme katılmaya davet etti, ancak Boris ülkesinin hazırlıksız olduğunu ve düşman komşular tarafından kuşatıldığını gerekçe göstererek bunu reddetti.[94] This was not regarded as a major setback, as the Italian leadership considered that the threat of Bulgarian intervention alone would compel the Greek High Command to commit most of its army in eastern Macedonia and Thrace. It was not until 24 October that Badoglio realized that not only were the Greeks already mobilizing, but that they were prepared to divert most of their forces to Epirus, leaving only six divisions against Bulgaria.[94] Prasca would still have numerical superiority at the start of the campaign (some 150,000 men against 120,000) but concerns grew over the vulnerability of the left flank. 29. Lig Piemonte was diverted from the attack in Epirus to bolster XXVI Corps in the Korçë area, while the 19. Piyade Tümeni Venezia was ordered south from its position along the Yugoslav border.[95]
In 1936 General Alberto Pariani had been appointed Chief of Staff of the army, and had begun a reorganisation of divisions to fight hızlı karar savaşları, hız, hareketlilik ve yeni teknolojinin askeri operasyonlarda devrim yaratabileceğini düşündüğüne göre. In 1937, three-regiment (triangular) divisions began to change to two-regiment (ikili bölümler ), as part of a ten years plan to reorganise the standing army into 24 ikili, 24 üçgen, on iki dağ, üç motorlu ve üç zırhlı tümen.[96] The effect of the change was to increase the administrative overhead of the army, with no corresponding increase in effectiveness, as the new technology of tanks, motor vehicles, and wireless communications was slow to arrive and was inferior to that of potential enemies. The dilution of the officer class by the need for extra unit staffs was made worse by the politicisation of the army and the addition of Blackshirt Militia.[97] Reformlar ayrıca teşvik etti frontal assaults diğer teorileri dışlayarak, topçu tarafından desteklenen hızlı hareketli savaşa önceki vurguyu bırakarak.[98]
Prior to the invasion Mussolini let 300,000 troops ve 600,000 reservists go home for the harvest.[48] There were supposed to be 1,750 kamyonlar used in the invasion but only 107 arrived. The possibility that Greek officials situated in the front area could be corrupted or would not react to an invasion proved to be mostly wishful thinking, used by Italian generals and personalities in favor of a military intervention; the same was true for an alleged revolt of the Albanian minority living in Çamerya, located in the Greek territory immediately behind the boundary, which would break out after the beginning of the attack.[48]
On the eve of 28 October 1940, Italy's ambassador in Atina, Emanuele Grazzi, handed an ultimatum from Mussolini to Metaxas. It demanded free passage for his troops to occupy unspecified strategic points inside Greek territory. Greece had been friendly towards Nazi Germany, profiting from mutual trade relations, but now Germany's ally, Italy, intended to invade Greece. Metaxas rejected the ultimatum with the words "Alors, c'est la guerre" (French for "then it is war."). In this, he echoed the will of the Greek people to resist, a will that was popularly expressed in one word: "Ochi " (Όχι) (Yunan for "no"). Within hours, Italy attacked Greece from Albania. The outbreak of hostilities was first announced by Athens Radio early in the morning of 28 October, with the two-sentence dispatch of the general staff,[kaynak belirtilmeli ]
Since 05:30 this morning, the enemy is attacking our vanguard on the Greek-Albanian border. Our forces are defending the fatherland.
— Greek General Staff, 28 October 1940
Yunanistan
1936'da 4 Ağustos Rejimi came to power in Greece, under the leadership of Ioannis Metaksas. Plans were laid down for the reorganization of the Greek armed forces, including building the "Metaksas Hattı '", a defensive fortification along the Greco-Bulgarian frontier. Large sums of money were spent to re-equip the army but due to the increasing threat of and the eventual outbreak of war, the most significant foreign purchases from 1938 to 1939, were only partly delivered or not at all. A massive acil eylem planı was developed and great amounts of food and equipment were stockpiled in many parts of the country as a precaution in the event of war. After the Italian occupation of Albania in spring 1939, the Greek General Staff prepared the "IB" (Italy-Bulgaria) plan, anticipating a combined offensive by Italy and Bulgaria. Given the overwhelming superiority of such an alliance in manpower and matériel, the plan prescribed a purely defensive strategy, including the gradual retreat of the Greek forces in Epirus to the Arachthos Nehri –Metsovo –Aliakmon River–Mt. Vermion line, to gain time for the completion of mobilization.[99]
With the completion of partial mobilization of the frontier formations, the plan was revised with variants "IBa" (1 September 1939) and "IBb" (20 April 1940). These modified the role of the main Greek force in the region, the 8 Piyade Tümeni (Tümgeneral Charalambos Katsimitros ). Plan "IB" foresaw it covering the left flank of the bulk of the Greek forces in western Macedonia, securing the Metsovon pass and blocking entry into Aetolia-Akarnanya, "IBa" ordered the covering of Yanya and the defence of the Kalamas nehir hattı. Katsimitros had discretion to choose the defensive line and chose the Kalpaki line, which lay astride the main invasion axis from Albania and allowed him to use the Kalamas swamps to neutralize the Italian tank threat.[100] The Greek General Staff remained focused on Bulgaria as its main potential enemy: of the 851 million drahmi spent on fortification between April 1939 and October 1940, only 82 million went to the Albanian frontier and the rest on the Metaxas Line and other works in the north-east.[101]
Nevertheless, given the enormous numerical and material superiority of the Italian military, the Greek leadership, from Metaxas down, was reserved and cautious, with few hopes of outright victory in a conflict with Italy. The General Staff's plan for the defence of Epirus envisaged withdrawal to a more defensible line, and it was only through Katsimitros' insistence that the Italian attack was confronted close to the border. Metaxas himself, during a briefing of the press on 30 October 1940, reiterated his unshakeable confidence on the ultimate victory of Britain, and hence of Greece, but was less confident on the short-term prospects, noting that "Greece is not fighting for victory. It is fighting for glory. And for its honour. ... A nation must be able to fight, if it wants to remain great, even with no hope of victory. Just because it has to."[102] On the other hand, this pessimism was not shared by the population at large, whose enthusiasm, optimism, and the almost religious indignation at the torpedoing of Elli, created an élan that helped transform the conflict in Greece's favour.[103] As late as March 1941, when the German intervention was looming, an Italian officer summed up the Greeks' attitude for Mussolini with the words of a captured Greek officer: "we are sure that we will lose the war, but we will give you the spanking you need".[104]
Savaş emirleri
İtalya
In the Epirus sector, the XXV Ciamuria Corps consisted of the 23 Piyade Tümeni Ferrara (12,785 men, 60 silah ve 3,500 Albanian auxiliary troops), the 51st Infantry Division Siena (9,200 men ve 50 guns) ve 131 Zırhlı Tümen Centauro (4,037 men, 24 guns ve 163 light tanks, of which only 90 operational). In addition, it was reinforced by cavalry units in a brigade-level command operating on the extreme Italian right along the coast (4,823 men ve 32 guns). The XXV Corps comprised 22 infantry battalions, three cavalry regiments, 61 artillery piller (18 heavy) ve 90 tanks. İle birlikte Siyah gömlek battalions and auxiliary troops, it numbered c. 42,000 men.[105] XXVI Corizza Corps in the Korçë area comprised the 29 Piyade Tümeni Piemonte (9,300 men ve 32 guns), ve 49 Piyade Tümeni Parma (12,000 men ve 60 guns). In addition, the Corps comprised the Venezia Bölünme (10,000 men ve 40 guns), moving south from its deployment along the Yugoslav frontier between Prespa Gölü ve Elbasan, and was later reinforced with the 53rd Infantry Division Arezzo (12,000 men ve 32 guns) etrafında Shkodër. XXVI Corps totalled 32 infantry battalions, about ten tanks and two cavalry companies, 68 batteries (7 heavy) Toplamda c. 44,000 erkekler.[106] Elit, seçkin 3. Alp Bölümü Julia ile (10,800 men ve 29 guns), was placed between the corps to cover the advance of XXV Corps along the Pindus mountains.[107] Regia Aeronautica vardı 380 aircraft available for operations against Greece.[108]About half of the fighter force consisted of 64 Fiat CR.42 Falco (Hawk) and 23 Fiat CR.32 Freccia (Arrow) biplanes (the latter already outdated). More modern and effective were the fifty Fiat G.50bis, Italian first all-metal fighters, available at the opening of the hostilities. Altmış CANT Z.1007'ler Alcione (Halcyon) represented the bulk of the Italian bomber force. Of wooden construction, these three-engined aircraft could endure a lot of punishment and were highly manoeuvrable. Other trimotors were also based on Albanian airfields: 72 Savoia-Marchetti SM.81 Pipistrello (Bat), a veteran of İspanyol Savaşı, with fixed undercarriage,[109] ve 31 Savoia-Marchetti SM.79 Sparviero (Sparrowhawk) built with steel tubes, timber, aluminium, and fabric and carrying scarce defensive firepower.[110]
Yunanistan
On 28 October, the Greek army had 14 infantry divisions, one cavalry division and three infantry brigades, all at least partly mobilized since August; four infantry divisions and two brigades were on the border with Albania; five infantry divisions faced Bulgaria and five more with the cavalry division were in general reserve.[111] Greek army divisions were triangular and held up to 50 per cent more infantry than the Italian binary divisions, with slightly more medium artillery and machine-guns but no tanks.[112] Most Greek equipment was still of First World War issue, from countries like Belgium, Austria, Poland and France, all of which were under Axis occupation, cutting off the supply of spare parts and ammunition. Many senior Greek officers were veterans of a decade of almost continuous warfare, including the Balkan Savaşları of 1912–13, the Birinci Dünya Savaşı, ve 1919–22 Yunan-Türk Savaşı.[kaynak belirtilmeli ]
In Epirus, the 8th Infantry Division was already mobilized and reinforced with a regiment and the staff of the 3 Piyade Tugayı, saha 15 infantry battalions and 16 artillery piller. At the time of the Italian attack, the 2/39 Evzone Alayı was moving north from Missolonghi to reinforce the division.[105] The western Macedonia sector was held by the Batı Makedonya Ordusu Bölümü (TSDM), based at Kozani (Korgeneral Ioannis Pitsikas ), ile II Ordu Kolordusu (Korgeneral Dimitrios Papadopoulos ) ve III Ordu Kolordusu (Korgeneral Georgios Tsolakoglou ), iki piyade tümeninin ve bir piyade tugayının her biri. Savaşın patlak vermesi üzerine TSDM'nin kullanabileceği toplam kuvvetler şunlardan oluşuyordu: 22 infantry battalions and 22 topçu piller (yedi ağır). The Pindus sector was covered by the "Pindus Detachment" (Απόσπασμα Πίνδου) (Colonel Konstantinos Davakis ) with two battalions, a cavalry company and 1.5 artillery piller.[107]
Kraliyet Yunan Hava Kuvvetleri (Ellinikí Vasilikí Aeroporía, RHAF) had to face the numerically and technologically superior Regia Aeronautica. It comprised 45 fighters, 24 light bombers, nine reconnaissance aircraft, about 65 auxiliary aeroplanes and 28 naval cooperation aircraft. It consisted of the 21st, 22nd, 23rd and 24th pursuit squadrons, the 31st, 32nd, 33rd bomber squadrons, the 1st, 2nd, 3rd, 4th military cooperation squadrons, the 2828 Independent Military Cooperation Flight and the 11th, 12th and 13th naval cooperation squadrons. At the outbreak of the war the operational combat fleet of the Greek Air Force counted 24 PZL S. 24 ve dokuz Bloch MB.151 fighters, as well as eleven Bristol Blenheim Mk IV, on Fairey Battle B.1 ve sekiz Potez 633 B2 bombardıman uçakları.[113] Serviceable ground attack and naval support aircraft included about nine Breguet 19 two-seater biplane bombers, 15 Henschel Hs 126 reconnaissance and observation aircraft, 17 Potez 25 A observation aircraft, nine Fairey III amphibious reconnaissance aircraft, 12 Dornier Do 22 G torpedo bombers, and 9 Avro Anson deniz keşif uçağı.[114] The main air bases were located in Sedes, Larissa, Dekeleia, Faleron, Eleusis, Nea Anchialos ve Maleme.[113]
Kraliyet Yunan Donanması had the elderly cruiser Georgios Averof, iki modern destroyers, four slightly older İtalyan muhripleri and four obsolete Aetos-sınıf muhripler. There were six old submarines, fifteen obsolete torpedo boats and about thirty other auxiliary vessels.[111]
Britanya
On 22 October 1940, six days before the Italian invasion of Greece, despite the Italian invasion of Egypt, the RAF Air Officer Commanding-in-Chief Middle East in Cairo was ordered to prepare squadrons for Greece, based on Ultra decodes and other sources that an Italian invasion of Greece was imminent.[115] The RAF first sent 30 Squadron, consisting of one flight of Blenheim EĞER gece savaşçıları and one flight of Blenheim I light bombers, that were based at Athens-Eleusis airfield.[116] Soon afterwards, six Vickers Wellington medium bombers were detached from 70 Filosu and a flight of Blenheim Is from 84 Filosu geldi. All RAF assets were placed under the command of Hava yardımcısı mareşal John D'Albiac.[117] The RAF aircraft participated in the Greek counter-offensive that began on 14 November, with No. 84 Squadron operating forward from Menidi.[118] Birkaç gün sonra Gloster Gladyatör savaşçıları 80 Filo moved forward to Trikala, causing significant losses to the Regia Aeronautica.[119] 211 Filosu with Blenheim Is, followed before the end of November, joining 84 Squadron at Menidi and 80 Squadron moved to Yannina, about 64 kilometres (40 mi) from the Albanian border. In the first week of December, 14 Gladiators were transferred from the RAF to the RHAF.[120]
Kampanya
The Greek official history of the Greco-Italian War divides it into three periods:[121][122]
- the Italian offensive and its defeat from 28 October to 13 November 1940
- the Greek counter-offensive, from 14 November to 6 January 1941, the initial Greek counter-offensive in 14–23 November, with the restoration of the pre-war border in Epirus and the capture of Korçë, followed by the Greek advance into Albania until 6 January 1941
- the gradual stabilization of the front from 6 January 1941 until the onset of the German attack on 6 April; the final Greek advances, until 8 March, followed by the Italian spring offensive and the stalemate until April.
The Greek commander-in-chief, Alexandros Papagos, in his memoirs regarded the second phase as ending on 28 December 1940; as the historian Ioannis Koliopoulos comments, this seems more appropriate, as December marked a watershed in the course of the war, with the Greek counter-offensive gradually grinding to a halt, the German threat becoming clear, and the beginning of British attempts to guide and shape Greek strategy. According to Koliopoulos, the final three months of the war were militarily of little significance as they did not alter the situation of the two combatants, but were mostly dominated by the diplomatic and political developments leading up to the German invasion.[111]
Italian offensive (28 October – 13 November 1940)
Italian forces invaded Greece in several columns. On the extreme Italian right, the coastal group moved south in the direction of Konispol with the final aim of capturing Igoumenitsa and thence driving onto Preveza. In the central sector, the Siena Division moved in two columns onto the area of Filiates iken Ferrara Division moved in four columns against the main Greek resistance line at Kalpaki with the aim of capturing Ioannina. On the Pindus sector, the Julia Division launched five columns aiming to capture Metsovo and cut off the Greek forces in the Epirus sector from the east.[121] With the onset of the Italian offensive, Papagos, until then the Chief of the Yunan Ordusu Genelkurmay, was appointed commander-in-chief of the newly established General Headquarters. The Army General Staff, which functioned as the main field staff throughout the war, was handed over to Lieutenant-General Konstantinos Pallis, emeklilikten hatırlandı.[123] With Bulgarian neutrality assured—following the terms of the Balkan Paktı of 1935, the Turks threatened to intervene on Greece's side if the Bulgarians attacked Greece—the Greek high command was free to throw the bulk of its army against Italian forces in Albania.[124] Almost half the forces assigned to the Bulgarian front (13th and 17th Divisions, 16th Infantry Brigade) and the entirety of the general reserve (Ben Ordu Kolordusu with 2nd, 3rd, and 4th Infantry Divisions, as well as the Cretan 5 Piyade Tümeni ve Süvari Alayı ) were directed to the Albanian front.[125]
Epirus and coastal sectors
On the Epirus sector, Katsimitros had left five battalions along the border to delay the Italian advance, and installed his main resistance line in a convex front with the Kalpaki pass in the centre, manned by nine battalions. Further two battalions under Major-General Nikolaos Lioumbas took over the coastal sector in Thesprotia. The swamps of the Kalamas river, especially before Kalpaki, formed a major obstacle not only to armoured formations, but even to the movement of infantry. A further battalion and some artillery were detached to the Preveza area in the event of an Italian landing, but as this did not materialize, they were swiftly moved to reinforce the coastal sector.[126] By the night of 29/30 October, the Greek covering units had withdrawn to the Kalpaki line, and by 1 November, Italian units made contact with the Greek line. During these three days, the Italians prepared their assault, bombarding the Greek positions with aircraft and artillery. In the meantime, the developing Italian threat in the Pindus sector forced Papagos to cable Katsimitros that his main mission was to cover the Pindus passes and the flanks of the Greek forces in western Macedonia, and to avoid offering resistance if it left his forces depleted. Katsimitros had already decided to defend his line, however, and disregarded these instructions, but detached some forces to cover its right along the Aoös River.[127] On 1 November, the Italians managed to capture Konitsa ve Comando Supremo gave the Albanian front priority over Africa.[128]
The scheduled Italian amphibious assault on Corfu did not materialize due to bad weather. The Italian navy commander, Admiral Domenico Cavagnari, postponed the landing to 2 November, but by that time Visconti Prasca was urgently demanding reinforcements, and Mussolini ordered that the 47 Piyade Tümeni Bari, earmarked for the operation, be sent to Albania instead.[129] Mussolini proposed a landing at Preveza on 3 November to break the emerging impasse, but the proposal met with immediate and categorical refusal by the service chiefs.[130]
The main Italian attack on the Kalpaki front began on 2 November. An Albanian battalion, under the cover of a snowstorm, managed to capture the Grabala heights, but were thrown back by a counterattack on the next day. On the same day, an attack spearheaded by 50–60 tanks against the main Kalpaki sector was also repulsed. The Greek units east of the Kalamas were withdrawn during the night. On 5–7 November, repeated assaults were launched against the Grabala and other heights; on the night of the 7th, Grabala briefly fell once more, but was swiftly recaptured. On 8 November, the Italians began withdrawing and assuming defensive positions until the arrival of reinforcements.[131] On the coastal sector, the Italians made better progress. The Greek covering units were forced south of the Kalamas already on the first day, but the bad state of the roads delayed the Italian advance. On the night of 4/5 November, the Italians crossed the river and broke through the defences of the local Greek battalion, forcing Lioumbas to order his forces to withdraw south of the Acheron Nehri. Igoumenitsa was captured on 6 November, and on the next day, the Italians reached Margariti. This marked their deepest advance, as the Thesprotia Sector began receiving reinforcements from Katsimitros, and as on the other sectors the situation had already turned to the Greeks' favour.[132]
As evidence of the Italian offensive's failure mounted, on 8 November, Visconti Prasca was relieved of overall command in Albania and relegated to command the Italian forces in the Epirus front, while General Ubaldo Soddu, State Undersecretary of War, assumed his place. Soddu's report from Albania underlined Greek resistance in Epirus and the mounting threat of the Greek concentration in western Macedonia, and recommended taking up defensive positions "while awaiting the reinforcements that would permit us to resume action as soon as possible". Mussolini consented.[133] With the Italians on the defensive, 8th Division began launching local counterattacks to regain the lost ground. By 13 November, the Greek forces once again stood at the Kalamas river along its entire length. On 12 November, I Army Corps under Lieutenant-General Panagiotis Demestichas took over the Epirus sector. 8th Division was subordinated to it, while the coastal sector was placed under the independent Lioumbas Detachment.[125][134]
Pindus sector
A greater threat to the Greek positions was posed by the advance of the Julia Alpine Division, under Mario Girotti, over the Pindus Mountains towards Metsovo, which threatened to separate the Greek forces in Epirus from those in Macedonia. The opposing Greek force, the Pindus Detachment, numbered 2,000 men, was formed of reservists of the 51st Regiment, mobilized on 29 August, while one of its three battalions (III/51) was formed as late as 15 October and was still on its way to the front. Colonel Davakis and his men had to cover a front some 37 km in width, and moreover over extremely broken terrain.[135] The Italian attack began under torrential rainfall and made rapid progress, forcing the Greeks to abandon their forward posts, especially in the Detachment's central sector. Davakis was forced to deploy the companies of the III/51 Battalion piecemeal as soon as they arrived, leaving himself with no reserves.[136]
The situation worried the TSDM, which began sending whatever reinforcements it could muster, and assigned the Pindus sector to the 1. Piyade Tümeni. Despite the onset of snowfall on the 29th, the Julia Division continued pressing its attack on the Greek centre and left during 29–30 October, forcing the Greeks to withdraw towards Samarina.[137] From 30 October, however, the Greeks managed to stabilize the situation. Command in the Pindus sector passed to 1st Division and Major-General Vasileios Vrachnos, while additional forces—the Cavalry Division, 5th Brigade, and he newly formed Cavalry Brigade—were deployed on the flanks of the Italian salient and in the rear to secure the vital passes.[138]
After covering 25 miles (40 km) of mountain terrain in icy rain, the Julia Division captured the village of Vovousa, on 2 November, but failed to reach its primary objective; Metsovo, 19 miles (30 km) south. That same day, Davakis was gravely wounded during a reconnaissance mission near Fourka.[139] Bununla birlikte, İtalyanlar, gelen Yunan rezervleri karşısında insan gücünden ve malzemeden yoksun oldukları anlaşıldı.[140][140] On 3 November, the Italian spearhead was surrounded from all sides. Komutanı Julia Division requested from the Italian headquarters relief attacks and Italian reserves were thrown into the battle. Thus, Visconti Prasca sent forward the Bari Division to its aid, but it was unable to reach the cut-off Italian forces. In the meantime, the assistance of the local civilians, including men, women, and children, to the Greek forces proved invaluable.[141] As a result of the Greek pressure the Julia Division was virtually wiped out,[142] while the villages previously taken by the Italians were recaptured on 3 and 4 November.[143] Within less than a week, the remaining Italian troops in this sector were in roughly the same positions they occupied before the declaration of the war.[142] By 13 November the Greek forces had completed the re-occupation of the Grammos ve Smolikas dağ.[144] On the same day, Visconti Prasca was relieved and recalled to Italy.[145]
Greek counter-offensive (14 November 1940 – 6 January 1941)
By 14 November, the Italian forces in Albania had been reorganized in two saha orduları: Dokuzuncu Ordu, formed out of the XXVI Corps in the Korçë sector, comprising five infantry and two Alpini divisions as well as a number of independent regiments, including Blackshirt and Albanian battalions; ve Onbirinci Ordu (former XXV Corps) on the Epirus sector, with three infantry, an armoured, and a cavalry division, as well as a number of independent units.[146] The Italian situation was very difficult, as the troops on the front had been fighting non-stop for three weeks and were exhausted. The supply situation was abysmal, with the army lacking lorries, horses, and mules; the limited capacity of Albania's two main ports, Valona ve Durrës, created a bottleneck for supplies and reinforcements, while the airlift initiated between Italy and Tiran —which consumed all of the Italian Air Force's transport capacity to the detriment of Africa—could transport troops, but not heavy equipment.[147] The Greek order of battle on 14 November consisted of Lieutenant-General Demestichas' I Corps on the coastal sector (2nd, 8th, and the Cavalry Divisions, and the Lioumbas Detachment), Lieutenant-General Papadopoulos' II Corps in the Pindus sector (1st Infantry Division, 5th Brigade and the Cavalry Brigade), and Lieutenant-General Tsolakoglou's III Corps in western Macedonia (9th, 10th, 15th Infantry Divisions, with 11th Division assembling in its rear). The latter two corps were under the command of TSDM, led by Lieutenant-General Pitsikas. 3 üncü, 4., ve 5th Infantry Divisions, as well as the 16th Brigade, were kept in reserve.[146][148] By 12 November, Papagos had over 100 piyade battalions on familiar terrain against fewer than fifty Italian battalions.[140]
Fall of Korçë (14–23 November)
From the first days of November, III Corps had undertaken limited advances into Albanian territory, and already on 6 November, it submitted plans for a general offensive. Judged too ambitious for the moment, Papagos postponed the offensive for 14 November.[149] III Corps' main objective was the capture of the Korçë plateau, which controlled access to the interior of Albania along the valley of the Devoll nehir. Plato, Greko-Arnavutluk sınırındaki Morava ve Ivan dağlarının arkasında, 29. Piemonte, 19'uncu Veneziave 49'uncu Parma bölümler. İtalyanlar daha sonra 2 Alp Bölümü Tridentina, 53. Arezzo Bölüm ve 30-50 tank Centauro Bölünme.[149] Arkasını korumak için beş taburu bırakan III. Kolordu, yirmi tabur ve 37 topçu bataryası ile saldırdı. İtalyan zırhına karşı koyacak tankların veya tanksavar silahlarının bulunmaması nedeniyle Yunanlılar, dağ sırtlarında hareketlerini sınırlamaya karar verdiler, asla vadilere inmediler. Saldırı, 14 Kasım sabahı, kolordu üç tümeninin Korçë'ye doğru yakınsayan saldırı hatları üzerinde hareket etmesiyle başlatıldı. Sürpriz elde etmek için, saldırıdan önce bir topçu ateşi yapılmadı.[149]
İtalyan kuvvetleri gerçekten de şaşırttı ve Yunanlıların 14-16 Kasım tarihlerinde İtalyan mevzilerini birkaç kez ihlal etmesine izin verdi.[150] On 17 November, III Corps was reinforced with 13th Division, and on the next day, with 11th Division, which along with the 10th Division formed a new command, the "K" Group of Divisions or OMK (Lieutenant-General Georgios Kosmas ).[151] Yunanlılar için en kritik an, 13'üncü Tümen unsurlarının kötü koordine edilmiş bir saldırı sırasında paniğe kapıldığı ve tümen neredeyse geri çekildiği 18 Kasım'da geldi; komutanı olay yerinde görevden alındı ve yeni komutan Tümgeneral Sotirios Moutousis, forbade any further retreat, restoring the front.[152] 19-21 Kasım'da Yunanlılar Morava'nın zirvesini ele geçirdiler. İtalyanlar, etraflarının sarılmasından ve kesilmesinden korkarak, gece boyunca Devoll vadisine çekildi ve 22 Kasım'da Korçë şehri 9. Tümen tarafından ele geçirildi.[153][152] 27 Kasım'a kadar TSDM, 624 ölü ve 2.348 yaralı olarak tüm Korçë platosunu ele geçirdi.[152] Further south and west, I and II Corps had moved to evict the Italians from Greek territory, which they achieved by 23 November. II. Kolordu sınır çizgisini daha da geçerek Ersekë 21 Kasım'da ve Leskovik ertesi gün.[149][154] On 23 November, bowing to pressure from Badoglio and Roatta, Mussolini finally reversed his early October order for demobilization.[155]
Greek offensive towards Valona (23 November – December 1940)
Following the capture of Korçë and the eviction of the Italian forces from Greek soil, the Greek GHQ faced two options: continue the offensive in the Korçë sector in the direction of Elbasan or shift focus on the left flank and drive towards the port of Valona.[152] The latter was chosen, as the capture of Valona would be of great strategic significance, leaving the Italians with only Durrës as an antrepo.[156][157] TSDM, comprising III Corps and OMK, would defend their positions on the Greek right and apply pressure, while I Corps would move north along the Gjirokastër –Tepelenë –Valona ekseni. II Corps would form the pivot of the movement, securing the connection between I Corps and TSDM, advancing in step with its western neighbour in the direction of Berat. I Corps was reinforced with 3rd Division (21 November) and II Corps with 11th Division (27 November) and the Cavalry Division (28 November).[152]
Mussolini's speech in Palazzo Venezia, 18 November 1940[158][159]
Between 24 and 30 November, I Corps moved north into Albania along the Drinos river, while II Corps moved in the direction of Frashër, which it captured in early December.[160] TSDM continued to apply pressure against the Italians and the 10th Division captured Moscopole 24 Kasım. Pogradec was captured unopposed by the 13th Division on 30 November.[161] The continued Greek advance caused another crisis in the Italian hierarchy. The news of the fall of Pogradec and the pessimistic reports of the Italian commanders in Albania reportedly caused Mussolini to consider asking for a truce through the Germans but in the end he recovered his nerve and ordered Soddu to hold fast. The Greeks would be worn out, since they had "... no war industry and can only count on supplies from Great Britain".[162] Mussolini, encouraged by the hardline Fascist Party secretary Roberto Farinacci, sacked Badoglio on 4 December and replaced him with Ugo Cavallero as Chief of the General Staff. The resignation of the governor of the Italian Dodecanese, Cesare Maria De Vecchi and Admiral Cavagnari, followed within a few days.[163]
I Corps captured Delvinë on 5 December and Gjirokastër on 8 December; the Lioumbas Detachment captured Sarandë — renamed Porto Edda after Edda Mussolini —on 6 December. Further east, the 2nd Division captured the Suhë Pass after a fierce struggle from 1–4 December, while 8th Division launched repeated attacks on the heights around the Kakavia Pass, forcing the Italians to withdraw on the night of 4/5 December. The division had suffered considerable losses but took over 1,500 prisoners, several artillery pieces and thirty tanks.[164] In the TSDM sector, Lieutenant-General Kosmas (in command of the K Group, essentially the 10th Division) captured the Ostravicë Mountain on 12 December, while III Corps—since 1 December reinforced with 17th Division, which replaced 13th Division—completed its occupation of the Kamia massif and secured Pogradec.[164]
On 2 December, Papagos, and Crown Prince Paul, cepheyi ziyaret etti. Pitsikas and Tsolakoglou urged him to order an immediate attack on the strategic Klisura Geçidi I ve II Kolordu'nun TSDM ile aynı seviyeye gelmesini beklemeden. Papagos refused and ordered the plan to continue, with III Corps relegated to a passive role. (This decision was later criticized, coupled with the onset of winter, it immobilised the Greek right wing.[154] Despite the atrocious weather and the heavy snowfall, the Greek offensive continued on the left throughout December. I Corps, now comprising 2nd, 3rd and 4th Divisions (8th Division and the Lioumbas Detachment were moved back into reserve) captured Himarë 22 Aralık. II Corps, moving between the Aöos and the Apsos rivers, reached the vicinity of Klisura, but failed to capture the pass. To its right, the V Kolordu (eski K Group but still comprising only the 10th Division) managed to advance up to Tomorr Dağı and secure the connection between II and III Corps, which remained in their positions.[165]
End of the Greek offensive (6 January – 6 April 1941)
On 28 December 1940, the Greek GHQ took the decision to halt large-scale offensive operations in view of the stiffening Italian resistance, the worsening supply situation and the bad weather, which diğerlerinin yanı sıra led to a large number of donma kayıplar. This decision took effect on 6 January, whereby only local offensive operations would take place to improve Greek lines until the weather improved.[166] The Italians had eleven infantry divisions, (11 Piyade Tümeni Brennero, 29 Piyade Tümeni Piemonte, 19. Piyade Tümeni Venezia, 23 Piyade Tümeni Ferrara, 33rd Mountain Division Acqui, 37th Mountain Division Modena, 48 Piyade Tümeni Taro, 49 Piyade Tümeni Parma, 51. Siena, 53. Arezzo ve 56. Casale ) and four Alpini divisions (2nd Tridentina, 3 üncü Julia, 4. Cuneense, ve 5 Alp Bölümü Pusteria ) ve Centauro Armoured Division, with the 6 Piyade Tümeni Cuneo ve 7. Piyade Tümeni Lupi di Toscana moving to the front. There were also two independent Bersaglieri regiments, a grenadier regiment, two cavalry regiments, Blackshirt and Albanian battalions and other units. According to official Italian documents, on 1 January 1941, Italy had 10,616 officers, 261,850 men, 7,563 vehicles, and 32,871 animals in Albania.[167] This strengthening of the Italian position prompted Cavallero, who after Soddu's recall on 29 December combined his post as Chief of the General Staff with the overall command in Albania, to pronounce that the "period of crisis [was] almost overcome" and to begin planning for an attack aiming to recapture Korçë in early February.[168]
Struggle for Klisura Pass and Tepelenë
The main operation envisaged by the Greek GHQ was the capture of the Klisura Pass by II Corps, coupled with minor offensives by I Corps and TSDM to improve their positions. II Corps attacked on 8 January, with 1st Division on the left and 15th Division, followed by the 11th Division, on the right flank. The 15th Division faced the Julia Division, and after a hard struggle managed to capture its positions in a costly success. The 11th Division followed up on 9 January next day captured the pass. Saldırı, Cavallero'yu Korçë saldırısı için sahip olduğu rezervleri konuşlandırmaya zorladı, ancak bu asla gerçekleşmedi.[167] Yeni gelen Lupi di Toscana bölüm yönlendirildi.[a] Bölüm, 9 Ocak'ta harekete geçti. Julia Tümen, korkunç bir havada 24 saatlik zorunlu bir yürüyüşten sonra, cepheyi keşif için zaman bulmadan, haritasız ve ateş desteğini koordine etmeden Julia Bölünme. Komutan ve genelkurmay başkanı, aynı katır yoluna takılan iki alayını koordine edemedi. Yokuş aşağı saldırmasına ve sayısal olarak yetersiz bir düşmanla karşılaşmasına rağmen, tümen kuşatmak için bir taburu kaybetti ve iki gün sonra başlangıç pozisyonlarına geri gönderildi. 16 Ocak'a kadar, tümen dağıldı ve "organize bir güç olarak var olmaktan çıktı", sadece 160 subay ve adam hemen hazır ve 4.000'den fazla zayiat verdi.[169] 26 Ocak'ta İtalyanlar pası kurtarmak için karşı atak yaptılar, ancak 5. Tümen ile takviye edilen II. Kolordu onları püskürtmeyi başardı ve ardından karşı saldırıya geçti. İçinde Trebeshina Savaşı, 2-12 Şubat tarihleri arasında bir dizi etkileşim, Trebeshinë masifi yakalandı.[167] Stratejik Klisura geçişinin Yunan ordusu tarafından ele geçirilmesi, büyük bir başarı olarak kabul edildi. Müttefik Komutanı ile kuvvetler Ortadoğu'daki İngiliz kuvvetleri, Archibald Wavell, Alexander Papagos'a tebrik mesajı gönderiyor.[170]
Bulgaristan'dan bir Alman işgali tehdidi arttıkça, Yunan tümenlerini Bulgaristan sınırına nakletme ihtiyacı Papagos'u Valona'yı mümkün olan en kısa sürede ele geçirmek için son bir çaba göstermeye zorladı. RAF, hava kuvvetlerinin hava üstünlüğüne meydan okumayı kabul etti. Regia Aeronautica, etkisiz yasaklama girişimlerini sürdürmek yerine, kara saldırı operasyonlarında RHAF'ın büyük bir kısmının kaybedilmesiyle iyileşti. Mısır'dan takviye güçleri ve bir iniş yerinin kurutulmasıyla Paramythia, RAF yönetti 200 yakın sortileri Şubat sonuna kadar destekleyin. Şubat ortasında başlatılan saldırı, I Kolordu'nun Tepelenë'ye doğru zemin kazandığını gördü; İtalyan direnişi ve hava koşullarının kötüleşmesi, Tepelenë, bırakın Valona veya Berat'a ulaşılmadan önce operasyonların askıya alınmasına neden oldu. İtalyan savunma başarısı maliyetliydi ve cephenin orta kesiminde yakın bir İtalyan saldırısının işaretleri savunmaya geri dönmeye zorladı.[171][172][173]
1941 Şubatının başlarında, Yunan Ordusu genel olarak iki aydan daha az topçu cephanesine düştü ve her malzeme alanında kıtlık yaşarken, İtalyanlar, konumlarını tehlikeye atan bol miktarda rezervlere sahipti. Yunanlılar maddi yardım için ABD'ye başvurdu, ancak İngilizler ABD üretimi için birinci önceliği kendilerinin almasını sağladı. Dahası, ülke genelinde malzeme ve hatta yiyecek kıtlığı vardı. Lojistik yeteneklerinin sürekli olarak azalması, kısa süre sonra etkili Yunan direnişinin sona ermesi anlamına gelecekti.İngiliz malzeme ve hava desteği sağlanmıştı, ancak bu noktada "nispeten küçüktü". Mart ve Nisan aylarında daha fazla İngiliz yardımı bu sorunu yalnızca kısmen hafifletebilir.[174]
14 Şubat'ta, GSA'nın Bulgaristan sınırındaki gelişmelere artan ilgisi göz önüne alındığında, yeni bir üst komuta, Epir Ordusu Bölümü (TSI), Korgeneral Markos Drakos, I ve II Kolordu'dan oluşan oluşturuldu.[167] Yunanistan'ın Arnavutluk'taki başarısına rağmen, beklenen Alman saldırısına yönelik strateji ve Arnavutluk'ta geri çekilme ihtiyacı üzerine Yunan liderliği içindeki anlaşmazlıklar ortaya çıktı. Arnavutluk'taki cephe komutanları Atina'daki GHQ görüşlerini temsil ettiler ve Mart ayı başlarında Papagos, Arnavutluk cephesindeki neredeyse tüm liderliğin yerine geçti: Sırasıyla TSI, I ve II Kolordu komutanları olan Drakos, Kosmas ve Papadopoulos'un yerini aldı. TSDM komutanı Korgeneral Pitsikas, Korgeneral Demestichas ve Tümgeneral Georgios Bakos, TSDM Tsolakoglou tarafından devralındı.[175]
İtalyan Bahar Taarruzu
4 Mart'ta İngilizler ilk konvoyunu gönderdiler. Operasyon Parlaklığı ile W Kuvvet (Korgeneral Efendim Henry Maitland Wilson ) ve Yunanistan için malzemeler.[176][b] İtalyan liderliği, yaklaşan Alman müdahalesi öncesinde Yunan ordusuna karşı bir başarı elde etmeyi arzuladı ve Arnavut cephesini, ortalama 26 hizmet verilebilir bombardıman uçağı, 150 avcı, 134 bombardıman uçağı ve 4 ° 'lik 54 avcı uçağıyla 28 tümene güçlendirdi. Squadra İtalya'da.[177] Cavallero, Klisura'yı yeniden ele geçirmek ve Leskovik ve Yanya'ya doğru ilerlemek için önden 32 km'lik (20 mil) bir saldırı planladı.[178] Saldırı, VIII Ordu Kolordusu (59. Cagliari, 38 Puglie ve 24'ü Pinerolo bölümler), XXV Kolordu Sforzesca Bölünme, 47'si Bari, 51. Sienave 7. Lupi di Toscana ikinci basamak olarak bölümler ve Centauro ve Piemonte genel yedekler olarak bölümler.[179] Karşısındaki Yunan birimleri, TSI genel rezervi olarak üç alay ve takviye sağlayan 4. Tümen ile II Kolordu (17., 5., 1., 15. ve 11. Tümenler) idi. II. Kolordu, pozisyonlarını iyileştirmek için 8 Mart'a kadar sınırlı saldırı eylemine devam etti.[179]
Mussolini'nin izlediği İtalyan saldırısı, 9 Mart'ta ağır bir topçu ateşi ve hava bombardımanı ile başladı; Yunan 1. Bölümü tarafından düzenlenen ana sektörde, 6 km'lik (3,7 mil) bir cepheye 100.000'den fazla mermi düştü. Tekrarlanan saldırılara ve ağır bombardımana rağmen, 1. Tümen pozisyonları 9-10 Mart tarihleri arasında düzenlendi. 11 Mart'taki kanat manevrası İtalyan yenilgisiyle sonuçlandı. Yorgun Puglie Bölüm geri çekildi ve yerine Bari Ertesi gece tümen, ancak 15 Mart'a kadar tüm saldırılar başarısız oldu.[179] İtalyan saldırısı 16-18 Mart'ta durduruldu ve Yunanlıların yedekleri öne çıkarmasına ve saflarını kademeli olarak değiştirmesine izin vererek 1. Klasmanı 17. Lig ile rahatlattı. İtalyan saldırısı 19 Mart'ta yeniden başladı. Yükseklik 731 (şimdiye kadar 18.). Önceleri ağır topçu bombardımanları olan saldırılar, İtalyan taarruzunun son günü olan 24 Mart'a kadar her gün herhangi bir sonuç alınamadı.[180] Mussolini, İtalyan saldırısının sonucunun sıfır.[181][182][183][184] İtalyan kayıpları 11.800'den fazla ölü ve yaralı olarak görülürken, Yunanlılar 1.243 ölü, 4.016 yaralı ve 42 kayıp yaşadı.[180]
1941'in başlarında Yunan lojistik durumu
Başarısız olmasına rağmen, İtalyan Bahar Taarruzu Yunan Ordusunda "kronik silah ve teçhizat kıtlığını" ortaya çıkardı. İngiliz desteğiyle bile, Yunanlılar lojistik bağlarının sonuna hızla yaklaşıyorlardı. İngiliz istihbaratı, Yunanistan'ın rezervlerinin kağıt üzerinde 200.000-300.000 arasında kısmen eğitimli adam olmasına rağmen, Arnavut cephesi tarafından tüketilen silah ve ekipman eksikliği nedeniyle seferber edilemeyeceğini tahmin ediyordu.[185] Mart 1941'in sonunda, Yunan Ordusu bir bütün olarak yalnızca tek bir aylık 105 mm, 85 mm ve 155 mm topçu mühimmatına sahipti. İtalyan Bahar Saldırısı'ndan sonra 5 milyon 75 mm, 200.000 105 mm, 120.000 85 mm, 120.000 125 mm ve 75.000 155 mm mermi ve 41 milyon tüfek mermisi talepleri Londra'ya gönderildi. İngilizler, diğer malların yanı sıra, bir önceki ay 40 milyon 7,92 mermi ve 150 havan topu (50 51 mm ve 100 76 mm) tedarik etmişlerdi, ancak Yunanlıların Ocak ayı ortasında 300.000 üniforma ve ayakkabı takımı talebini henüz yerine getirmemişlerdi.[186]
Daha da kötüsü, İtalyanlar hala insan ve malzeme rezervlerine sahipken, Alman saldırısıyla karşı karşıya kalacak olan Makedonya ve Trakya'nın Yunan savunması, Arnavut cephesinin talepleri nedeniyle yetersiz kaldı ve yetersiz kaldı.[187] Doğu Makedonya Ordusu Bölümü Metaxas Hattı'nda görevli olan (TSAM), herhangi bir potansiyel Alman ilerlemesine karşı savunmak için sadece 70.000 adamla kaldı, ancak planlar, tahkimatların 200.000 kişi tarafından tutulmasını gerektiriyordu. Ayrıca, Şubat ayı sonunda TSAM sadece 100 topçu silahıyla kaldı. İngiliz plancılar, Yunan'ın Metaxas Hattı'na tutunma planına ve İtalyanlara tek bir toprak bile vermemenin ısrarına karşı çıktılar ve Yunan kuvvetlerinin - "küçük bir kuvvetin" imkansız bir şekilde uzun bir cepheye yayıldığına dikkat çekti. "—Bir Alman atılımını önlemek veya direnmek için yetersizdi.[188] Orta Makedonya Ordusu Bölümü Yugoslav sınırında görevli olan (TSKM) daha da zayıftı: Üç tümeni yakın zamanda yedeklerden çıkarıldı ve hiçbir hava savunma silahına, tank karşıtı silahlara, zırhlı araçlara veya neredeyse herhangi bir motorlu taşıta sahip değildi. Çok az otomatik silahları vardı ve hatta çadırlar ve kasklar gibi temel ihtiyaç malzemelerinde kıtlıkla karşılaştılar.[189] Yunan ordusunun mevcut 20 tümeninden 14'ü, Arnavutluk cephesinde İtalyanlarla karşı karşıya geliyordu. Epir Ordusu Bölümü, toplam 33 alay.[190]
Yunanistan'ı mücadelede tutmak amacıyla, İngiliz yardımı Mart ve Nisan aylarında, üniformalar, silahlar ve çeşitli türlerde mühimmat içeren büyük ölçüde arttı. İngilizler, diğer malların yanı sıra Yunanlılara 200.000 bot, 50.000 kask, 45 ton üniforma kumaş, 23.000 çadır, 1.009 otomobil / kamyon, 104 hafif tank ve Evrensel Taşıyıcılar, 2.000 topçu fitili, 40.000 topçu mermisi, 18.000 İtalyan 75 mm mermi, 200.000 İtalyan havan mermisi, 600 kasa .303 mühimmat, 5 milyon mermi İtalyan tüfek mühimmatı, 20.000 İtalyan tüfek ve makineli tüfek ve çok miktarda yiyecek patlayıcı malzemeler, sarmal tel ve diğer ürünler. Ancak Yunanlılar, savaşın geri kalanını başarılı bir şekilde kovuşturmak için bunu hala yeterli bulmadılar. 2 Nisan'da Yunanistan Başbakanı, İngilizlere derhal 700.000 daha fazla mermi ve 30.000 daha fazla tüfek sağlamaları için bir mesaj gönderdi. İngilizler bu stokları yedekleyebilseler bile zamanında Yunanistan'a taşıyamazlardı.[191]
Alman işgali
Yunan ordusunun büyük bir kısmı Arnavutluk sınırında iken, 6 Nisan'da Bulgaristan üzerinden ikinci bir cephe oluşturan Marita Harekatı başladı. Yunanistan'dan küçük bir takviye almıştı. ingiliz Alman saldırısı beklentisiyle Mısır'da üslenen kuvvetler, ancak işgalden sonra artık yardım gönderilmedi. Yunan ordusu sayıca üstündü; Bulgar savunma hattı yeterli asker takviyesi almadı ve hızla istila edildi. Almanlar Arnavutluk sınırındaki hareketsiz Yunan kuvvetlerini geride bırakarak Doğu Makedonya Saha Ordusu bölümünü yalnızca dört gün. İngiliz İmparatorluğu güçleri geri çekilmeye başladı. Birkaç gün boyunca Müttefik birlikleri, Almanların Thermopylae mevkiindeki ilerleyişini kontrol altına alarak, gemilerin İngiliz kuvvetlerini tahliye etmeye hazır olmasını sağladı. Almanlar, 27 Nisan'da Atina'ya ve 30 Nisan'da güney kıyılarına ulaştı. 7.000 İngiliz askerler. Bir ay sonra Girit'in ele geçirilmesiyle Yunanistan'ın fethi tamamlandı ve Yunanistan, 1944'ün sonlarına kadar Almanya, İtalya ve Bulgaristan'ın askeri güçleri tarafından işgal edildi.[192]
6 Nisan'da Papagos, TSDM'ye Yugolav güçleriyle birlikte Elbasan'a saldırı düzenlemesini emretti. Saldırı 7 Nisan'da başladı ve 13. Tümen bir miktar ilerleme kaydetti, ancak Yugoslav ordusu, Almanlar tarafından saldırıya uğradı, hızla çöktü ve operasyon iptal edildi.[193] 12 Nisan'da Atina'daki GHQ, Arnavutluk cephesindeki Yunan kuvvetlerine geri çekilme emri verdi, ancak karar çok geçti.[194] Yunan komutanlar, İtalyan baskısının, motorlu taşıtların ve hayvanların yokluğunun, Yunan ordusunun fiziksel yorgunluğunun ve kötü ulaşım ağının farkındaydı. Epir herhangi bir geri çekilmenin muhtemelen parçalanma ile sonuçlanacağı anlamına geliyordu. Alman saldırısı başlamadan önce geri çekilme tavsiyesi reddedilmiş ve Pitsikas'a teslim olması için dilekçe verilmişti. Pitsikas bu tür konuşmaları yasakladı, ancak Papagos'u bilgilendirdi ve "muzaffer Ordumuzun kurtuluşu ve onurunu" güvence altına alacak bir çözüm çağrısında bulundu.[195][196] Geri çekilme emri, Yugoslav çöküşünün ümit verici haberleri ve Almanya'daki hızlı ilerleme Makedonya Birçoğu beş aydır dinlenmeden savaşan ve zor kazanılan zemini terk etmek zorunda kalan Yunan birliklerinde moral çökmesine yol açtı. 15 Nisan'a kadar, 5. Tümen'den başlayarak II. Ordu Kolordusu'nun tümenleri, erkeklerin ve hatta tüm birliklerin konumlarını terk etmesiyle dağılmaya başladı.[195][197][198]
16 Nisan'da Pitsikas, Papagos'a I. Kolordu'nun tümenleri arasında dağılma belirtilerinin ortaya çıkmaya başladığını bildirdi ve askeri durum tamamen çökmeden önce Almanlara teslim olmasına izin vererek "orduyu İtalyanlardan kurtarması" için yalvardı. . Ertesi gün TSDM, III.Ordu Kolordusu olarak yeniden adlandırıldı ve Pitsikas'ın komutası altına alındı. Üç kolordu komutanı, büyükşehir piskoposu of Ioannina, Spyridon, Pitsikas'a Almanlarla tek taraflı görüşme yapması için baskı yaptı.[197][199][200] Reddettiğinde, diğerleri onu atlamaya karar verdiler ve görevi yerine getirmesi için üç generalden kıdemli olarak Tsolakoglou'yu seçtiler. Tsolakoglou, Papagos'tan izin almak için genelkurmay başkanını Atina'ya göndererek birkaç gün erteledi. Genelkurmay başkanı Atina'daki kaosu bildirdi ve aslında durum böyle olmamasına rağmen, Papagos'un iznini ima eden bir mesajla komutanını inisiyatif almaya çağırdı. 20 Nisan'da Tsolakoglou ile temasa geçti Obergruppenführer Sepp Dietrich, en yakın Alman biriminin komutanı olan Leibstandarte SS Adolf Hitler (LSSAH) tugay, teslim olmayı teklif etmek için. Teslimiyet protokolü aynı gün saat 18: 00'de Tsolakoglou ve Dietrich tarafından imzalandı. Sunulan oldu bitti bir saat sonra Pitsikas emrinden istifa etti.[201][202][203]
Deniz ve hava kampanyası
Çok daha büyük ve daha modern İtalyanlar tarafından tamamen geride bırakıldı Regia Marina, Kraliyet Yunan Donanması (RHN) doğrudan bir deniz çatışmasına teşebbüs edemedi. Rolü daha çok devriye ve konvoy refakat görevleriyle sınırlıydı; bu, Yunan ulaşım ağının karadaki genel yetersizliği göz önüne alındığında özellikle önemli bir görevdi; büyük miktarlarda matériel dışında, c. 80,000 seferber olmuş erkekler ve üstü 100.000 hayvan savaş sırasında deniz yoluyla taşındı.[204] RHN, İtalya'daki deniz taşımacılığına karşı sınırlı operasyonlar gerçekleştirdi. Otranto Boğazı denizaltılarla (bir gemiyi kaybetmek), en az 23.000 uzun ton (23.000 ton) nakliye ve ticari nakliyeyi batırmakla birlikte, ancak bakım tesislerinin eksikliği çabaların sürdürülmesini imkansız hale getirdi.[205] Bununla birlikte, Yunan denizaltı kuvveti, İtalya ile Arnavutluk arasındaki ikmal hatlarını ciddi şekilde engelleyemeyecek kadar küçüktü; 28 Ekim 1940 ile 30 Nisan 1941 arasında İtalyan gemileri, 487.089 askeri personel taşıyan (22 saha dahil) Otranto boğazları boyunca 3.305 sefer yaptı. bölümler ) ve 584.392 ton malzeme kaybederken, toplamda yalnızca yedi ticari gemi ve bir refakat gemisi kaybedildi.[206] Muhripler, 14 Kasım 1940, 15 Aralık ve 4 Ocak 1941'de cesur ama sonuçsuz gece baskınları düzenlediler.
İngilizler savaştı Otranto Boğazı Savaşı 12 Kasım'da bir yem gücü olarak hareket etti ve Regia Marina Başkent gemilerinin yarısını İngilizler tarafından durduruldu Kraliyet donanması (RN) sırasında Taranto Savaşı (11–12 Kasım) ancak İtalyan kruvazörleri ve muhripleri, İtalya ile Arnavutluk arasındaki konvoylara eşlik etmeye devam etti. 28 Kasım'da bir İtalyan filosu Korfu'yu bombaladı ve 18 Aralık ve 4 Mart'ta İtalyan görev güçleri Arnavutluk'taki Yunan kıyı mevzilerini bombaladı. Ocak 1941'den itibaren, RHN'nin ana görevi, konvoylara eşlik etmekti. İşlem Fazlası -den ve -dan İskenderiye RN ile işbirliği içinde. Luster Force'u taşıyan konvoylar Mart ayı başlarında başladığında, İtalyan Filosu onlara karşı saldırıya geçti ve İngilizler tarafından önceden uyarıldı. Ultra şifresini çözer. Akdeniz Filosu İtalyanları yakaladı Cape Matapan Savaşı 28 Mart'ta üç kruvazör ve iki destroyer battı, savaşın denizinde İtalyan denizinin en büyük yenilgisi.[207]
Hava operasyonları
Regia Aeronautica
Zayıf altyapı Arnavutluk hava üsleri, İtalyan uçan birimleri arasındaki iletişimi ve hareketleri engelledi. Sadece iki havaalanı - Tiran ve Valona - vardı Macadam pistler bu nedenle Sonbahar ve Kış havası operasyonları zorlaştırdı. Ayrıca İtalyan Donanması ve Ordusu ile olağan işbirliği eksikliği vardı.[208] Savaşın başlamasından iki gün sonra 30 Ekim'de ilk hava savaşı oldu. Biraz Henschel Hs126s 3/2 Uçuş 3 Gözlem Mira İtalyan Ordusu sütunlarını bulmak için yola çıktı. Ancak Fiat CR tarafından yakalandılar ve saldırıya uğradılar. 393'ün 42'sia Squadriglia. İlk Henschel vuruldu ve düştü, gözlemcisini öldürdü. Pilot Subayı Evanghelos Giannaris, ilk Yunan havacı savaşta ölmek. İkinci bir Hs 126 düşürüldü Smolikas Dağı, Pilot Subayı Lazaros Papamichail'i öldürüyor ve Çavuş Constantine Yemenetzis.[209]
Kraliyet Yunan Hava Kuvvetleri
2 Kasım'da 15 İtalyan filosu CANT Z.1007 bombardıman uçakları Fiat CR.42 savaşçı eskortlar Selanik'e yöneldi ve Yunanlılar tarafından durduruldu PZL S. 24 22. Filonun savaşçıları. Teğmen Marinos Mitralexis bir bombardıman uçağını düşürdü ve cephanesi tükendi, PZL P. 24'ün burnunu bir bombacının kuyruğuna nişan aldı, dümeni parçaladı ve bombacıyı kontrolden çıkardı.[210] Mitralexis'in başarısının haberi hızla Yunanistan'a yayıldı ve moral yükseldi.[211] 2 Aralık'ta 21. Pursuit Squadron, 14 eski RAF Gladyatörüyle yeniden donatıldı.[212]
RAF
Ultra şifre çözme emirleri Regia Aeronautica ve gece raporları 4 ° Zona Aerea Territoriale İtalya'da Comando Aeronautico Arnavutluk della Regia Aeronautica Tiran'da, ertesi gün için bombalama hedeflerini açıkladı ve savaş uçaklarının durdurulmasına yardımcı olmak üzere Yunanistan'daki RAF karargahına gönderildi.[213] Kasım ortasından Aralık sonuna kadar Mısır'dan Blenheim ve Wellington bombardıman uçakları uçtu 235 sortiler ama neredeyse1⁄3 uçmanın mümkün olduğu her türlü hava koşuluna uygun hava meydanlarının olmaması ve sezon nedeniyle başarısız oldu 15 gün her ay.[214][215] Bombalama çabası Durazzo ve Valona üzerinde yoğunlaştı, ancak bazı yakın destek operasyonları yapıldı ve Atina yakınlarındaki savaşçılar İtalyan baskınlarının sayısının azaltılmasına yardımcı oldu. 1940'ın sonunda, Gladyatör pilotları 42 uçak Pindus dağları üzerinde bir hava üstünlüğü ölçüsü oluşturan altı kişiyi kaybetmek için düşürüldü. Ocak 1941'de, 11 Filosu ve 112 Filosu yarı güçte olmasına rağmen Yunanistan'a gönderildi. 33 Filo, 113 Filo (Blenheims) ve 208 Filosu (Lysanders ve Kasırgalar) Mart ayında hareket etti.[216]
İngiliz savaşçılar, Yunan ordusunun Valona'yı ele geçirmek için azami çaba gösterdiği Şubat ortasından sonra çoğu İtalyan hava operasyonunu engellemeyi başardılar. RAF, elli sortiyi başardı 13 ve 14 Şubat; RAF, 28 Şubat'ta elli İtalyan uçağının düzenlediği baskını gladyatörler ve kasırgalar tarafından engellediğini iddia ediyor. 27 uçak birinin kaybı için. Yunan ilerlemesi daha kötü hava koşulları ve İtalyan takviyeleri nedeniyle yavaşladığında, RAF hava alanlarına ve limanlara saldırılara geri döndü. Nisan ayındaki Alman işgalinin arifesinde, RAF, 93 İtalyanca uçak onaylandı ve 26 olasılık, dört pilot ve on uçak kaybı için.[215] RAF Yunanistan dokuz filoya ve yaklaşık iki Wellington müfrezesine çıkarıldı. 200 uçak, sadece 80 idi hizmet verilebilir, destekleyici olarak 100 Yunan ve Yugoslav uçağı.[217] Yunan kampanyasında RAF kayıpları 163 erkek öldürülmüş, kayıp veya tutuklu (150 uçak ekibi) ve 209 uçak, 72 inç hava, 55 yerde ve 82 tahrip veya tahliye sırasında terk edilmiş.[218]
Ev önü
Yunanistan
Savaş Yunan halkı tarafından büyük bir coşkuyla karşılandı, Atina'daki kalabalıklar sokakları vatansever bir coşkuyla doldurdu, gazeteler insanları daha da heyecanlandırmak için en yeni baskılarını yayınlamak için acele etti. Metaxas'ın meydan okurcasına Grazzi'ye anlattığı popüler hikaye "ochi!28 Ekim 1940 gecesi "(" hayır! ") daha önce popüler olmayan başbakanı ulusal bir kahraman yaptı.[219] Georgios Vlachos gazetesinde bir başyazıda Kathimerini "Bugün gürleyen OCHI'ye sesini eklemeyen Yunan yok. OCHI, Yunanistan'ı İtalya'ya teslim etmeyeceğiz. OCHI, İtalyan Ruffiani bizim topraklarımıza ayak basmayacağız. OCHI, barbarlar bizim Parthenon'umuza hakaret etmeyecek. "[219] Ayrıca ünlü makalesi "Hançer" (Stileto için).
Yunanistan'daki erkekler askere alma bürolarına gitmek için tramvayların arkasına koşarak savaş için gönüllü olmak için acele ettiler. Askerler arasındaki moral, Yunanistan'ın savaşması gerektiğine dair evrensel bir hisle elde edebileceği kadar yüksekti ve başarısızlık fikrini pek az kişi eğlendiriyordu. Bu coşku bazı siyasi liderler tarafından paylaşılmadı, Yunanistan'ın savaşı kaybedeceği duygusu vardı ama yine de savaşması gerekiyordu, Metaxas Winston Churchill'e yazdığı bir mektupta "Bugün karşı karşıya olduğumuz savaş sadece bir onur savaşıdır. "ve" Dünya savaşının sonucu Balkanlar'da kararlaştırılmayacak. "[220]
Metaxas rejiminin popülaritesi, Metaxas'ın bir gecede ulusal bir kahraman haline gelmesiyle, Metaxas'a hayranlık ve destek göstererek ona hayranlık ve destek veren birçok solcu ve liberal Yunan'ın bile davaya akın etmesiyle bir artış elde edecekti.[220]
Kısa süre sonra cephedeki ilk zaferle, Yunan sanatçılar vatansever ve bayram şarkıları yazmaya ve söylemeye başladı. İtibarı Sofia Vembo Vatanseverlik ve hiciv şarkıları performansı, savaşan askerler ve kısa sürede halk kahramanı haline geldiği geniş çapta insanlar için büyük bir ilham kaynağı haline geldiğinde hızla yükseldi. Başka bir hicivli popüler şarkı Koroido Mussolini (Mussolini aptal) tarafından yazılmıştır Nikos Gounaris dönemin popüler İtalyan şarkısı "Reginella Campagnola" nın ritminde.
İtalya
İtalyan saldırısının duyurusu İtalyan halkı tarafından beğeniyle karşılandı, ancak pek de coşkuyla karşılanmadı. İtalyan saldırısı Kasım ayı başlarında, özellikle İngiliz Taranto baskını ve Yunan karşı saldırısının başlamasından sonra bir çıkmaza dönüştüğü için durum değişti.[221] Özel görüşmelerde İtalyanlar kısa süre sonra Arnavutluk'taki savaşı "ikinci ve daha kötü" olarak adlandırmaya başladılar. Caporetto ".[222] Rejimin popülaritesi, Aralık ayı başlarında gıda, sıvı yağ ve katı yağlarda katı karne uygulamasına geçilmesiyle daha da azaldı. Temmuz ayında fiyatların dondurulmasına rağmen fiyatlar yükseldi ve temel gıda ve kalorifer yakıtı devlet dağıtım ağı çöktü. Pusula Operasyonunda Badoglio'nun görevden alınması ve İngilizlerin Kuzey Afrika'da ilerlemesi ile birleştiğinde, rejimin cinayetten bu yana en ciddi krizini yarattı. Giacomo Matteotti 1924 "(MacGregor Knox).[223] Mussolini, 1941 Ocak ayının ortalarında Faşist Partinin bayraklı duruşunu desteklemek için tasarlanan bir hareketle tüm kıdemli Gerarchi ve 45 yaşın altındaki yetkililer, Arnavutluk cephesine gitmek için (büyük ölçüde hoşnutsuzluklarına kadar). Göre Dino Grandi en azından bu hareket, yeraltında kaynayan ve Temmuz 1943'te görevden alınmasına neden olan Parti liderliği arasında Mussolini'ye karşı büyük bir kızgınlığa neden oldu.[224]
Öte yandan, Yunan tarihçi Zacharias Tsirpanlis, savaş sonrası İtalyan hesaplarının "Yunan başarısı nedeniyle İtalyan kamuoyunun yavaş yavaş Faşist rejime karşı dönerek Mussolini için sonun başlangıcı olduğu" görüşünü doğruladığını gözlemliyor. henüz cephenin kendisi de dahil olmak üzere herhangi bir aktif direniş biçiminde gerçekleşmedi. Faşist rejime ve onun sembollerine ve liderlerine yönelik bir kinizm ortaya çıkarken, başkaldırı olayları izole kaldı. Nitekim, Hava Kuvvetleri şefinin görgü tanığına göre Francesco Pricolo Mussolini, 2 Mart 1941'de cepheye habersiz bir ziyarette bulunduğunda, Duce askerlerden açık bir düşmanlık beklediği için karşılandığı coşkuyla kendisi şaşırmıştı.[225]
Arnavutluk
İtalyan yönetimine Arnavutluk'un desteğini kazanma çabası içinde, Ciano ve Faşist rejim, Arnavutluk'un Kosova ve Çamerya yönünde irredantizmini teşvik etti.[226] Jacomoni'nin, Çamerya'nın vaat edilen "kurtuluşu" bağlamında Arnavutluk'un desteğine dair teminatlarına rağmen, Arnavutluk'un savaşa olan coşkusu bariz bir şekilde eksikti.[227] İtalyan Ordusu ile birlikte savaşmak için toplanan az sayıdaki Arnavut birliği çoğunlukla "ya terk edildi ya da sürüler halinde kaçtı". Savaştan önce askere alınan Arnavut ajanların, Yunan hatları arkasında faaliyet gösterdikleri ve sabotaj eylemlerinde bulundukları bildirildi, ancak bunların sayısı azdı.[228] Yunanlılara destek, sınırlı nitelikte olmasına rağmen, öncelikle yerel Yunan nüfusu Yunan kuvvetlerinin gelişini sıcak bir şekilde karşıladı.[228] Yunanistan'ın Arnavutluk'un kurtuluşu için savaştıklarına dair resmi açıklamalarına rağmen, Yunan Kuzey Epir iyi biliniyordu. Korçë'de on bir Rum ve dört Arnavuttan oluşan yeni bir belediye meclisi atandığında ve Gjirokastër askeri valisinin kutlamaların kutlanmasını yasaklaması Arnavutların şüpheleri arttı. Arnavut bağımsızlık günü 28 Kasım'da (Korçë'deki mevkidaşı bunun devam etmesine izin verdi ve kınandı). Yunan makamları, Arnavut göçmenlerin İtalya'ya karşı gönüllü olarak katılma tekliflerini bile görmezden geldi. Yunan işgal rejimi uluslararası hukukun düzenlemelerini takip etti ve Arnavut sivil idaresi dokunulmadan bırakıldı ve hukuk mahkemeleri dahil faaliyetlerine devam etti. Yunanlıların çekilmesinin ardından hiçbir zulüm yapılmadı ve devlet bankasının kasaları açılmadan ortaya çıktı.[229]
Sonrası
Analiz
Üzerindeki etkisi Barbarossa
Hitler, Rusya'daki başarısız kampanyasından Mussolini'nin "Yunan fiyaskosunu" sorumlu tuttu. "Ama İtalyanların bizim için yarattığı zorluklar ve Yunanistan'daki aptalca kampanyaları nedeniyle", 1945 yılının Şubat ayı ortalarında, "Rusya'ya birkaç hafta önce saldırmalıydım" dedi. Hitler, "Yunanistan'daki anlamsız kampanyanın" Almanya'ya yaklaşan saldırıdan önceden haberdar edilmediğini, "tüm planlarımızın aksine bizi Balkanlar'a müdahale etmeye zorladığını ve bunun sonucunda felaket bir gecikmeye yol açtığını" kaydetti. Rusya'ya saldırımızın başlangıcında. En iyi tümenlerimizden bazılarını orada harcamak zorunda kaldık. Ve net bir sonuç olarak, daha sonra geniş bölgeleri işgal etmek zorunda kaldık, ancak bu aptal gösteri için, birliklerimizin varlığının oldukça gereksizdi ". Daha sonra "Latin ırklarında şansımız yok" diye şikayet etti. Mussolini, "Yunanistan'a karşı feci kampanyasını başlatmak" için Hitler'in İspanya ve Fransa ile meşgul olmasından yararlandı.[230] Andreas Hillgruber Hitler'i ülkesinin yenilgisinin suçunu kendisinden müttefiki İtalya'ya çevirmeye çalışmakla suçladı.[231]
Ian Kershaw Mayıs 1941'deki olağandışı yağışlı havanın neden olduğu Barbarossa Operasyonu'nun başlatılmasındaki beş haftalık gecikmenin belirleyici olmadığını yazdı. Kershaw'a göre, Barbarossa'nın nihai başarısızlığının nedenleri, Almanya'nın savaş hedeflerinin küstahlığında, özellikle de başlangıçtan itibaren operasyon için sorunlara neden olan planlama kusurları ve kaynak kısıtlamalarında yatıyordu. 1941 baharında Almanya'nın Yunanistan'ı işgalinin tanklara ve Barbarossa için gerekli diğer araçlara önemli bir hasar vermediğini, Yunanistan'a yönlendirilen ekipmanın Sovyetler Birliği'ne yapılan saldırının güney kanadında kullanıldığını ekliyor.[232] Von Rintelen, Sovyetler Birliği'ne yapılan saldırının hemen öncesinde Alman kaynaklarının Yunanistan'a yönlendirilmesinin ikinci operasyon için çok az şey yapmasına rağmen, İtalya'nın Yunanistan'ı işgalinin operasyon başlamadan önce Barbarossa'yı zayıflatmadığını vurguluyor. Bunun yerine, İtalya'nın Yunanistan'ı işgalinin Kuzey Afrika'da devam eden kampanyası için ciddi sonuçları olacaktı. Ayrıca İtalya, başlangıçta Tunus ve Malta'yı işgal etmiş olsaydı, Kuzey Afrika kampanyasını yürütmek için daha iyi bir konumda olurdu.[233]
İtalya'ya Etkisi
1965 yılında İtalyan Dışişleri Bakanlığı, tarihçi ve diplomat tarafından yayınlanan belgelerin koleksiyonunun önsözünde Mario Toscano savaşı şu şekilde özetledi: "Hepimizin bildiği gibi, Yunanistan'a karşı yürütülen kampanya tamamen başarısızlıkla sonuçlandı. Bu, yayınlanan materyalin de doğruladığı gibi, Mussolini'nin meslektaşlarından aldığı belirtilere dayanarak, kampanyanın olacağına dair mahkumiyetinden kaynaklanıyordu. askeri sektörden çok siyasi alanda karar verildi. Bu hatanın sonuçları o kadar ciddiydi ki, savaşın siyasi ve askeri yönü söz konusu olduğunda İtalya'nın Almanya'ya tam olarak boyun eğmesine neden oldu. "[234] Bu, o zamandan beri diğer yazarlar tarafından da yineleniyor: Gann ve Duignan, Fransa, Yugoslavya ve Yunanistan'daki savaşın İtalya'yı [Alman] statüsüne indirdiğini düşünüyorlardı. uydu,[235] süre Ian Kershaw Yunan başarısızlığının, Taranto Savaşı (11–12 Kasım 1940) ve Cyrenaica'nın kaybı (9 Aralık 1940 - 9 Şubat 1941) İtalya'nın büyük güç statüsüne ulaşma özlemlerine son vermeye hizmet etti. [236]
Diğer yazarlar, İtalyan liderliğinin operasyonu ele almasını eleştirdi. Jowett, 2000 yılında, Mussolini'nin "hızlı ve nispeten kolay zaferinin", Faşist hükümetin ve onun savaş makinesinin beceriksizliğini ortaya çıkaran yenilgiye ve çıkmaza dönüştüğünü yazdı. İtalyan askerleri, "liderlerinin beceriksizliği ve affedilemez kötü planlaması nedeniyle" Arnavut dağlarında büyük zorluklar yaşadı.[237] 2008'de Paoletti, İtalyan ordusunun zorlu arazide savaştığını, kıyafet ve teçhizat sıkıntısı yaşadığını ve birliklerin geldikçe bölündüğünü ve parça parça kullanıldığını yazdı. Mussolini, İtalyan ordusunun çok sayıda zayiatına neden olan "cezai yolsuzluktan" suçlu bulundu. Alman işgali "sorunsuz geçti çünkü Yunan ordusu İtalyanlara karşı yoğunlaşmıştı".[238] 2009'da Mazower, İtalya'nın Yunanistan'ı işgalinin bir felaket olduğunu ve savaşın "Mihver darbesi" olduğunu yazdı. Mussolini göndermişti 140.000 yetersiz donanımlı askerler kışın başında Avrupa'nın en kötü dağ ülkesi üzerinden Yunanistan'a saldıracak. Yunanlılar, hem düşmanları hem de Müttefikleri şaşırtarak işgali geri püskürttüler, bu olay Faşist rejim için daha da kötüleşti. Taranto'ya saldırı Libya, Eritre ve Etiyopya'daki felaketler.[239]
Birkaç askeri tarihçi, İtalyan Ordusunun Yunanistan'ın yanı sıra Fransa ve Kuzey Afrika'daki zayıf performansını, I.Dünya Savaşı sırasında zaten ortaya çıkan ancak kurumsal kayıtsızlık nedeniyle sürekli olarak görmezden gelinen "doğuştan gelen kusurlardan" sorumlu tuttu. İtalyan askeri tarihçi Lucio Ceva, İtalyan ordusunun büyük ölçüde başarısızlıklarından veya karşılaştığı düşmanlardan bir şeyler öğrenemediğini söylüyor; Askeri tarihçi Brian R. Sullivan'ın da belirttiği gibi, İtalyan Genelkurmay'ın tarihi ofisinin Caporetto gibi İtalyan geri dönüşleri üzerine çalışmalar yayınlaması birkaç on yıl aldı. Guadalajara. Sullivan ayrıca, İspanya İç Savaşı sırasında ortaya çıkan doktrin, eğitim, liderlik, organizasyon ve lojistik eksikliklerinin basitçe göz ardı edildiğini de gösteriyor.[240] Tipik bir örnek, yeni ikili bölümlerin İspanya'da test edilmesidir; "Etiyopyalılardan daha iyi silahlanmış rakiplere karşı çok zayıf ve [...] manevra konusunda fazla esnek olmadıklarını" kanıtlasalar da, İspanya'daki İtalyan tümenleri Kasım 1937'de, aynı ayda, Ordu şefi geleneksel üçgen modeline geri döndüler. Pariani, yeniden örgütlenmeye devam etmekte ısrar etti, çünkü bundan kaynaklanan daha fazla bölünme "Faşist İtalya'ya daha büyük bir askeri güç görünümü verecektir".[241] Büyük miktarlarda malzemenin ve fonun İspanyol müdahalesine yönlendirilmesi İtalyan Ordusunu da olumsuz etkiledi: Çatışmanın resmi İtalyan tarihine göre, İspanya'da bırakılan veya bağışlanan malzeme Haziran ayında 55 tam donanımlı tümen sağlamak için yeterli olurdu. Gerçekte 19 tam ve 34 kısmen donanımlı olanlar yerine 1940.[242]
James Sadkovich'e göre, İtalyan-Yunan savaşının etkisi diğer yazarlar tarafından abartıldı, çünkü 1941 baharındaki Mihver zaferleri, önceki kış İtalyan yenilgilerini iptal etti. Bununla birlikte, Yunan seferinin başlamasının İtalya'nın Kuzey Afrika'da halihazırda sürmekte olan savaşı üzerinde yarattığı olumsuz etkiyi kabul ediyor bile. Ekim 1940 ile Mayıs 1941 arasında, beş kat fazla erkek, bir ve üçte biri Matériel, üç buçuk kat daha fazla Ticaret gemileri ve miktarının en az iki katı eskort gemileri Kuzey Afrika'daki gibi Yunan operasyonunda konuşlandırıldı.[243] Sonuç olarak, İtalyanların bölgedeki İngilizlere karşı sahip oldukları ilk sayısal üstünlük kalıcı olmayacaktı. Graziani Mussolini'nin teşvik ettiği ve beklediği büyük saldırıyı Mısır üzerinden gerçekleştirmek için İtalyan gücünün yetersiz olduğunun farkında olarak ilerlemesini erteledi. Almanlar sektörün önemini gördüler ve asker ve teçhizat teklif ettiler. Comando Supremo tekliften yararlanmak istedi. Farkı yaratabilirdi ama Mussolini reddetti.[244]
Yunanistan'a Etkisi
Yunan halkı arasında zaten güçlü olan İtalyan karşıtı duygu, "Elli" nin 1940 yılının 15 Ağustos 1940 günü batmasıyla zirveye ulaştı. Tanrı'nın Annesinin Ölümü, büyük bir Ortodoks dini bayram.[245][c] Yunanlıların İtalyan saldırısının başarısız olacağı yönündeki iyimserliği savaşın ilk anlarından itibaren belliydi. Ayrıca resmi propaganda ve halkın kendiliğinden tepkisi, ilk zor anlar için gerekli olan iyimserliği yarattı. Savaşın ilk saatlerinden itibaren "makarnacı çocuklara bir ders vermek" için güçlü bir ulusal duygu oldukça belirgindi (Yunan: Μακαρονάδες, "Makaronades"), İtalyanlara aşağılayıcı denildiği gibi.[245][d][246] Yunan tarafının yüksek moraline ve ardından İtalyan saldırılarının geri püskürtülmesine çeşitli faktörler katkıda bulunmuştur: haklı bir amaca olan güçlü inanç, Yunan ordusunun uzman ve iyi eğitimli askeri personeli ve liderliği ve Kadınlar, çocuklar ve yaşlılar da dahil olmak üzere savaş alanlarının yanında yaşayan sivil nüfus, Yunan davasına.[247][e] Yunanistan'da kamuoyu, sayısal olarak üstün olan İtalyan ordusunun başarısızlığının Yunanistan'a karşı yaptığı haksız eylemin bir sonucu olduğunu kabul ediyor.[248][f]
İtalyan birlikleri Yunan topraklarından sürüldükten sonra, Yunan morali daha da güçlendi.[249] 10 Kasım - 30 Aralık 1940 tarihleri arasında Arnavutluk'taki İtalyan kuvvetlerinin komutanı olan Ubaldo Soddu'nun (anı yazmayan) yayınlanmamış ve şimdiye kadar bilinmeyen belgeleri (muhtıralar, mektuplar, planlar), kontrol için çaresiz çabaları ortaya koymaktadır. gerekçesiz geri çekilme ve pozisyonların terk edilmesi için önlemler, Alman yardımı için bile trajik çağrı (24 Kasım ve 17 Aralık'ta). Raporlarında Soddu, Yunan saldırı taktiklerini ve düşmanın cesaretini ve ahlaki gücünü analiz etti, Kasım-Aralık arasındaki bu dönemde Yunanlılar yeni askeri taktikler kullanmadı veya İtalyan geri çekilmesinin geride bıraktığı topraklardan hızla yararlandı. . Mussolini, Himara'nın Yunanlılar tarafından ele geçirilmesinden sonra, düşmanın zaferine katkıda bulunan yüksek morali yazdı (24 Aralık).[250] Yunanistan'ın İtalya'ya karşı kazandığı başarılar, Müttefik Avrupa'da moral yükselmesine yardımcı oldu ve Eksen'in yenilmez olmadığını gösterdi. Bu askeri gelişmelerden ilham alan İngiltere Başbakanı, Winston Churchill, "bugün Rumlar kahramanlar gibi savaşıyor diyoruz, bundan sonra kahramanlar Yunanlılar gibi savaşsın diyeceğiz" dedi.[251]
2007'de Fisher, sert kış koşulları ve İtalyan takviyeleri nedeniyle Yunan ordusunun ilerleyişinin Ocak 1941'de durmasına rağmen, Yunanistan'ın Arnavutluk'un güneyinde güçlü bir köprübaşı sağlamayı başardığını yazdı (Kuzey Epir Yunanlılara). Thus, it not only delivered a humiliation to Mussolini, but also occupied an area inhabited by a substantial ethnic Greek population,
As the only active ally of Britain fighting in Europe, Greece, overcoming its comparative disadvantage, provided the first victory against the Axis forces ... Greek advances stalled in early January 1941, falling victim to the harsh winter and to Italian reinforcements. Nonetheless, the strong positioning of Greek forces in southern Albania provided not only humiliation for Mussolini but also an unexpected gain for Greece, which now occupied an area inhabited by many Greeks that had been relegated to Albanian rule after the First World War.
— Fisher[252]
The Greco-Italian War is viewed as a triumph in Greece and often referred to as "the Epic of 40" ("Το Έπος του '40") and 28 October, the day Metaxas rejected the Italian ultimatum, is a national holiday known as Ohi Günü (Yunan: Επέτειος του Όχι, "Anniversary of the 'No'").[252]
Alman görüşü
The difficulty Italy encountered in subduing a minor power such as Greece further lowered the opinion among the Germans of their Italian allies. German SS-Oberst-Gruppenführer Sepp Dietrich labeled the Albania campaign as one of the three "great disasters [that have] deprived the Italian Army of its former confidence", along with the Fransa'nın İtalyan işgali ve Pusula Operasyonu. He bitterly noted: "For this attack they used troops from Southern Italy- exactly what was needed for a winter campaign in mountainous country, without proper equipment, over an impracticable terrain, and without any organization in depth!".[253] Wilhelm Keitel, commenting about the end of the campaign, said that "this miserable spectacle, laid on by our gallant ally, must have produced some hollow laughter from the Greeks."[254]
Others among the German leadership were less critical, most notably Adolf Hitler. In his address to the Reichstag following the conclusion of the Balkan Campaign, Hitler was complimentary to the Greeks for their "extremely brave resistance", but stated that given the Greek logistical situation, German involvement was not decisive in the Greco-Italian conflict: "The Duce... was convinced that a quick decision would be arrived at one way or another in the forthcoming season. I was of the same opinion." He stated that he had no quarrel with Greece (which he had acknowledged as part of the Italian sphere anyway) and that his intervention was aimed solely at the British as he suspected that they planned to set up a threat to his rear in the vein of the Selanik Cephesi of the First World War: "the German forces, therefore, represented no assistance to Italy against Greece, but a preventive measure against the British." He further noted that by the beginning of April the Albanian campaign against the Italians "had so weakened [Greece] that its collapse had already become inevitable", and credited the Italians with having "engaged the greater part of the Greek Army."[255] In his private correspondence in April 1942, Hitler said: "It is equally impossible to imagine what might have happened if the Italian front had not been stabilized in Albania, thanks to Mussolini; the whole of the Balkans would have been set alight at a moment when our advance towards the southeast was still in its early stages."[256]
Kayıplar
The Italian invasion began with a force of about 87,000 men and was increased to about 565,000 troops, Tarafından desteklenen 463 uçak ve 163 light tanks.[257][258][259] Italian forces suffered casualties of 13,755 killed, 50.874 yaralı ve 25.067 eksik (of whom 21,153 were taken prisoner), for a total of 89,696 losses in action and 52,108 sick, 12,368 frostbite cases for a grand total of 154,172 casualties. Eighteen ships of the Regia Marina battı. Regia Aeronautica had 79 aircraft destroyed (65 shot down) and more than 400 damaged, with 229 aircrew killed, while claiming 218 kills against Greek and British and 55 probables.[260][261][262][263][264][263][259] Greek military forces amounted to fewer than 260,000 men with casualties of 13,325 killed, 42,485 wounded, 1.237 eksik ve 1,531 prisoners, Toplamda 58,578 losses ve c. 25,000 frostbite cases, a grand total of about 90,000 casualties. The RHAF lost between 52 and 77 uçak.[259][265][259] (In Operation Marita, the Germans took 244,000 Yugoslav, 218,000 Greek ve 9,000 British prisoners.)[266]
In January 2018, following an agreement between the Greek and Albanian foreign ministers, a systematic effort to recover the bodies of fallen Greek soldiers from the war was undertaken between Greece and Albania.[267][268][269] It is estimated that between 6,800 and 8,000 fallen Greek soldiers were hastily buried on location following their death, and their remains not properly identified.[268] Work by joint Greek-Albanian teams began on 22 January in the Kelcyre Gorge, sitesi Kleisoura Geçidi Savaşı. Küçük sayıda Cham Arnavutça activists tried to disrupt the work but were removed by Albanian police.[268] The remains of the Greek soldiers will be buried in the Greek military cemeteries in the Kelcyre Gorge and in the Greek minority village of Bularat (Vouliarates) near the Greek-Albanian border.[269]
Meslek
On 13 April, Hitler issued Directive 27, including his occupation policy for Greece and jurisdiction in the Balkans with Directive No. 31 (9 June). Italy occupied the bulk of the mainland, German forces occupied Athens, Thessaloniki, Orta Makedonya and several Aegean islands, including most of Crete and Florina, subject of disputed claims by Italy and Bulgaria.[270] Bulgaria, which had not participated in the invasion, occupied most of Trakya on the same day that Tsolakoglou surrendered taking the territory between the Strymon river and a line through Dedeağaç ve Svilengrad batısında Evros Nehri.[271] Italian troops took over their zone of occupation from 28 April to 12 June.[272]
Notlar
- ^ Knox called the experience of the Lupi di Toscana Division an example of the failings of the Italian Army in Albania: "[r]ecently reconstituted after partial demobilization, it arrived without mules or motor transport, organic artillery, a full complement of headquarters and service troops, and communications equipment. Many of the troops were practically untrained".[169]
- ^ W Kuvvet oluşuyordu 1 Zırhlı Tugay and part of the 2nd Support Group of the 2 Zırhlı Tümen, 6. Avustralya Ligi, 7. Avustralya Ligi, Yeni Zelanda Bölümü ve Independent Polish Brigade Group (the Polish brigade was not dispatched).[176]
- ^ "Undoubtedly a solid anti-Italian sentimental substratum had developed among public opinion, despite the conventional propriety that the dictatorship of Metaxas was trying to maintain. Following the torpedoing of "Еlli", on 15 August 1940 at Tinos, on the nameday of the Virgin Mary, the sentimental charging, in combination with the injustice and the insult to the Orthodox religious tradition, reached its peak."[245]
- ^ Carr, 2013, p. 39: "At 6.00 am air raid sirens woke the Athenians who quickly filled the streets and squares in a paroxism of patriotic fervor. Newspapers rushed out special Monday morning editions with screaming headlines and ecstatic editorials whipping up public enthusiasm- if it really needed whipping up- for a stern lesson to be delivered to the 'macaroni-boys' (makaronades) ..."
- ^ The optimism of the Greek rank and file reinforced by his ignorance which "did not cause any hesitation"; the familiar smile of the soldier; his satisfactory training; the adequately organized mobilization; the strong feeling of justice which had been deceitfully and crudely offended by a coarse Italian propaganda; the capable NCOs and officers, from the rank of platoon leader to that of regiment or division commander who reacted adroitly and very quickly carried out successful decisions, whether they concerned artillery firing or mortar shots or the capture of strategic points; the biological superiority of mountain or rural population (especially people from Epirus, Roumeli, Macedonia, Thessaly), which made up the biggest mass of the infantry forces; the complete devotion of the non-combatant people (women, old people and children) living on the border line (of Epirus and Western Macedonia); the extremely unfavorable weather conditions, which hindered both sides equally, but which were more adverse for the attacker. These are, I believe, the most important factors which made a joint contribution to a profound psychological transformation, which changed the defender into a ruthless attacker, regardless of any sacrifice, at any cost.[247]
- ^ "Still, inexorable questions are put forth to the historian: what is the content, finally, of the "miracle" or of those glorious days of war in Albania if the Greek victors defeated an easy enemy, whose superiority in numbers and arms seemed to play a completely unimportant role. Strong proof of that optimistic over-simplification of probably the most serious factor, which has to do with the justification or non-justification of a military conflict, has survived up to date among the Greek public opinion: that is, that the Italian "macaronis" took to their heels and the Greeks nearly threw them into the sea."[248]
Dipnotlar
- ^ İtalya'nın Yunanistan'ı işgali
- ^ Greco-Italian armistice
- ^ https://www.researchgate.net/publication/236801104_The_First_Victory_Greece_in_the_Second_World_War_review
- ^ http://www.greeceinprint.com/index.php/en/history/world-war-ii-civil-war/first-victory-detail
- ^ Stockings and Hancock, pp. 120–122
- ^ a b Clodfelter, p. 442
- ^ Sadkovich 1993, s. 37.
- ^ a b Note: while Greek divisions were larger in terms of men, both Italian and Greek divisions had 9 batteries of artillery per division.
- ^ Stockings and Hancock, pp. 120–122
- ^ Stockings and Hancock, pp. 45, 87–88
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 87.
- ^ James J. Sadkovich. "Understanding Defeat." Journal of Contemporary History, Volume 24, 1989. Page 38. Citing:' SME/US, Grecia, I, 943'.
- ^ Mack Smith 1982, s. 170.
- ^ Martel 1999, pp. 184, 198.
- ^ Bideleux & Jeffries 1998, s. 467.
- ^ Bell 1997, s. 70–71.
- ^ Martel 1999, s. 198.
- ^ Preston & MacKenzie 1996, s. 21–22.
- ^ Preston & MacKenzie 1996, pp. 22, 50–51.
- ^ Zabecki 1999, s. 1353.
- ^ Knox 2000a, s. 181–182.
- ^ Knox 2000a, sayfa 78–79.
- ^ Verzijl 1970, s. 396.
- ^ Plowman 2013, pp. 910.
- ^ Bell 1997, s. 68.
- ^ Svolopoulos 1978, s. 342–343.
- ^ Klapsis 2014, pp. 240–259.
- ^ Svolopoulos 1978, pp. 343–345.
- ^ Svolopoulos 1978, pp. 345–347.
- ^ Svolopoulos 1978, s. 348.
- ^ a b Kitromilides 2008, s. 217.
- ^ Svolopoulos 1978, s. 349.
- ^ Steiner 2005, s. 499.
- ^ Steiner 2005, s. 499–500.
- ^ Svolopoulos 1978, s. 349–350.
- ^ Svolopoulos 1978, pp. 352–358.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 380–381.
- ^ Koliopoulos 1978, pp. 381–391.
- ^ Koliopoulos 1978, pp. 397–402.
- ^ Gooch 2007, s. 451.
- ^ Petraki 2014, s. 18–19.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 21–22.
- ^ Tsirpanlis 1982, pp. 30–33, 42.
- ^ Cervi 1972, s. 7-9.
- ^ Petraki 2014, pp. 21–22, 24, 293 (note 16).
- ^ a b c Tsirpanlis 1982, s. 42.
- ^ Koliopoulos 1978, pp. 402–403, 406.
- ^ a b c Cervi 1972, s. 7-10.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 403–404.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 404–405.
- ^ Petraki 2014, s. 28–29.
- ^ Petraki 2014, s. 30.
- ^ Knox 1986, s. 139.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 406–408.
- ^ Petraki 2014, s. 299 (note 69).
- ^ Kallis 2000, s. 175.
- ^ a b c Kallis 2000, s. 176.
- ^ Tucker 2012, s. 323.
- ^ Petraki 2014, s. 33–34.
- ^ Knox 1986, s. 167–168.
- ^ a b c d e f Kershaw 2007, s. 164.
- ^ a b Kershaw 2007, s. 165.
- ^ Petraki 2014, sayfa 34–35.
- ^ Knox 1986, s. 170–173.
- ^ Petraki 2014, s. 35–37.
- ^ Knox 1986, s. 173–174.
- ^ Petraki 2014, s. 37–38.
- ^ Tsirpanlis 1982, s. 33–35.
- ^ Knox 1986, s. 174–177.
- ^ Sadkovich 1993, s. 439–445.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 37.
- ^ a b Kallis 2000, s. 178.
- ^ a b c d e Kershaw 2007, s. 170.
- ^ Kershaw 2007, s. 170-171.
- ^ a b Kershaw 2007, s. 175.
- ^ Rodogno 2006, s. 103–104.
- ^ Rodogno 2006, sayfa 84–85.
- ^ Rodogno 2006, s. 104.
- ^ Knox 1986, s. 138.
- ^ Knox 1986, s. 209.
- ^ Knox 1986, s. 209–211.
- ^ Knox 1986, s. 211–212.
- ^ a b Knox 1986, s. 212.
- ^ Gedeon 2001, s. 8.
- ^ Gedeon 2001, pp. 8, 10–11.
- ^ Kershaw 2007, s. 171-172.
- ^ Kershaw 2007, s. 172.
- ^ Knox 1986, s. 213–214.
- ^ Knox 1986, s. 214.
- ^ Kershaw 2007, s. 171.
- ^ Knox 1986, s. 214–216.
- ^ Bauer 2000, s. 99.
- ^ Gedeon 2001, s. 8-10.
- ^ a b Knox 1986, s. 218.
- ^ Knox 1986, s. 218–219.
- ^ Maiolo 2010, s. 197.
- ^ Macksey 1971, s. 24.
- ^ Jowett 2000, s. 4–5.
- ^ Gedeon 2001, s. 6.
- ^ Gedeon 2001, s. 7.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 412.
- ^ Tsirpanlis 1992, s. 119–120.
- ^ Tsirpanlis 1992, pp. 112–113, 121–122.
- ^ Tsirpanlis 1992, s. 128.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 9.
- ^ Gedeon 2001, s. 9–10.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 10.
- ^ Argyle 1980, s. 49.
- ^ Carr 2012, pp. 27–28.
- ^ Carr 2012, p. 28.
- ^ a b c Koliopoulos 1978, s. 416.
- ^ Buell 2002, s. 37.
- ^ a b Kaisarou-Pantazopoulou, Beldekos & Karytinos 2000, pp. 82–90.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, s. 27.
- ^ Hinsley 1994, s. 62–63.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, s. 30–31.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, pp. 32–33, 30–31.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, pp. 34–38, 33.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, s. 39.
- ^ Shores, Cull ve Malizia 1987, pp. 41, 43, 48.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 11.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 414.
- ^ Gedeon 2001, sayfa 11–12.
- ^ Knox 1986, s. 233.
- ^ a b Koliopoulos 1978, s. 417.
- ^ Gedeon 2001, s. 13–14.
- ^ Gedeon 2001, s. 14–15.
- ^ Knox 2000, s. 80.
- ^ Knox 1986, s. 232.
- ^ Knox 1986, s. 234.
- ^ Gedeon 2001, s. 15.
- ^ Gedeon 2001, s. 17–18.
- ^ Knox 1986, s. 235.
- ^ Gedeon 2001, s. 18.
- ^ Gedeon 2001, s. 18–19.
- ^ Gedeon 2001, s. 19.
- ^ Gedeon 2001, s. 20.
- ^ Gedeon 2001, s. 20–21.
- ^ Gedeon 2001, s. 64.
- ^ a b c Bauer 2000, s. 105.
- ^ Mackenzie 1943, s. 75, 391.
- ^ a b Schreiber 1995, s. 437.
- ^ Nikolaidou 1997, s. 391.
- ^ Gedeon 2001, s. 21.
- ^ Knox 1986, s. 237.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 22.
- ^ Knox 1986, s. 238.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 420.
- ^ a b c d Gedeon 2001, s. 23.
- ^ Gedeon 2001, s. 23–24.
- ^ Gedeon 2001, sayfa 22–23, 24.
- ^ a b c d e Gedeon 2001, s. 24.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 420–421.
- ^ a b Koliopoulos 1978, s. 421.
- ^ Knox 1986, s. 249.
- ^ Playfair vd. 1954, s. 333.
- ^ Knox 1986, s. 257.
- ^ CM 2009.
- ^ Knox 1986, s. 261.
- ^ Gedeon 2001, pp. 24, 26.
- ^ Gedeon 2001, s. 24–25.
- ^ Knox 1986, s. 250–251.
- ^ Knox 1986, pp. 243–249.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 26.
- ^ Gedeon 2001, s. 27.
- ^ Gedeon 2001, s. 27–28.
- ^ a b c d Gedeon 2001, s. 28.
- ^ Knox 1986, pp. 257–258.
- ^ a b Knox 1986, s. 258.
- ^ Hadjipateras & Phaphaliou 1995, s. 97.
- ^ Playfair vd. 1954, s. 336–337.
- ^ Gedeon 2001, s. 29.
- ^ Knox 1986, s. 259.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 45.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 442.
- ^ a b Raugh 1993, s. 143.
- ^ Playfair 2004, s. 75.
- ^ Gedeon 2001, s. 29–30.
- ^ a b c Gedeon 2001, s. 30.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 31.
- ^ Carr 2013, s. 157.
- ^ Electris ve Lindsay 2008, s. 187.
- ^ Zapantis 1987, s. 54.
- ^ Carruthers 2013, s. 9.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 81.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 81–82.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 82.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 82–88.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 121–122.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 77.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 122.
- ^ Dear & Foot 1995, sayfa 102–106.
- ^ Gedeon 2001, s. 32.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 444.
- ^ a b Koliopoulos 1978, s. 446.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, sayfa 225–227, 282.
- ^ a b Gedeon 2001, s. 33.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 258.
- ^ Koliopoulos 1978, pp. 448.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, sayfa 282–283, 382.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 448–450.
- ^ Gedeon 2001, s. 33–34.
- ^ Çoraplar ve Hancock 2013, s. 383–384, 396–398, 401–402.
- ^ Koliopoulos 1978, s. 422.
- ^ Playfair vd. 1954, s. 335.
- ^ Pier Filippo Lupinacci, Vittorio Emanuele Tognelli, La difesa del traffico con l'Albania, la Grecia e l'Egeo, Ufficio Storico della Marina Militare, Rome 1965, pp. 47–49.
- ^ O'Hara 2009, s. 98.
- ^ Neulen 2000, pp. 37–38.
- ^ Carr 2012, pp. 30–31.
- ^ Piekalkiewicz & Heurck 1985, s. 110.
- ^ Carr 2007.
- ^ Thomas 2002, s. 62.
- ^ Hinsley 1994, s. 64.
- ^ Richards 1974, pp. 255–258.
- ^ a b Terraine 1997, s. 331.
- ^ Richards 1974, pp. 258, 274, 284.
- ^ Richards 1974, pp. 286, 294.
- ^ Terraine 1997, s. 334.
- ^ a b Brewer 2016, s. 9.
- ^ a b 1948–, Carr, John C. (2 July 2013). The defence and fall of Greece 1940–1941. Barnsley, Güney Yorkshire. ISBN 978-1781591819. OCLC 883632282.CS1 bakimi: sayısal isimler: yazarlar listesi (bağlantı)
- ^ Knox 1986, s. 260.
- ^ Lepre 1989, s. 119.
- ^ Knox 1986, s. 261–262.
- ^ Knox 1986, s. 269–270.
- ^ Tsirpanlis 1992, s. 124–125.
- ^ Fischer 1999, s. 70–73.
- ^ Fischer 1999, s. 75.
- ^ a b Fischer 1999, sayfa 78–79.
- ^ Fischer 1999, s. 79–81.
- ^ The Testament of Adolf Hitler. The Hitler–Bormann Documents February–April 1945, ed. François Genoud, London, 1961, pp. 65, 72–3, 81. For textual problems with this source, see Ian Kershaw, Hitler, 1936–1945. Nemesis, London, 2000, n. 121, pp. 1024–5.
- ^ Andreas Hillgruber, Hitlers Stratejisi. Politik und Kriegführung 1940–1941, 3rd edn., Bonn, 1993, p. 506 n. 26.
- ^ Kershaw 2007, s. 178.
- ^ Rintelen, pp. 90, 92–3, 98–9
- ^ Tsirpanlis 1982, s. 43–44.
- ^ Duignan & Gann 1995, s. 14.
- ^ Kershaw 2007, s. 180–183.
- ^ Jowett 2000, s. 7.
- ^ Paoletti 2008, s. 174.
- ^ Mazower 2009, s. 132–133.
- ^ Sullivan 1995, pp. 707–708.
- ^ Sullivan 1995, s. 709.
- ^ Sullivan 1995, s. 711.
- ^ Sadkovich 1993, pp. 439–464.
- ^ Rintelen, p. 101.
- ^ a b c Tsirpanlis 1992, s. 112.
- ^ Carr 2013, s. 39.
- ^ a b Tsirpanlis 1992, s. 121.
- ^ a b Tsirpanlis 1992, s. 113.
- ^ Tsirpanlis 1992, s. 122.
- ^ Tsirpanlis 1992, s. 122–123.
- ^ Clogg 2008, s. 4.
- ^ a b Fisher 2007, s. 194.
- ^ Cameron and Stevens, p. 135
- ^ Keitel, Wilhelm (1979). "Rusya'ya Saldırı Başlangıcı, 1940–1941". In Görlitz, Walter. In the Service of the Reich. transl David Irving. New York: Stein ve Gün. Sayfa 166.
- ^ Hitler, Adolf, .
- ^ Cameron and Stevens, p. 315
- ^ Richter 1998, sayfa 119, 144.
- ^ Cervi 1972, s. 129.
- ^ a b c d HAF 2005.
- ^ Neulen 2000, s. 38.
- ^ Cervi 1971, s. 308.
- ^ Montanari 1980, s. 805.
- ^ a b Rochat 2005, s. 279.
- ^ Cervi 1972, s. 267.
- ^ Rodogno 2006, s. 446.
- ^ Cervi 1971, s. 306.
- ^ "MFA welcomes measures to disinter, identify fallen Greek soldiers in Albania". ekathimerini.[kalıcı ölü bağlantı ]
- ^ a b c [1]
- ^ a b [2]
- ^ Richter 1998, pp. 602, 615–616.
- ^ Miller 1975, s. 51.
- ^ Richter 1998, pp. 615–617.
Referanslar
Kitabın
- Argyle, Christopher (1980). II.Dünya Savaşı Kronolojisi. New York: Exeter Kitapları. ISBN 978-0-89673-071-7.
- Bauer, Eddy (2000) [1979]. Genç, Peter (ed.). II.Dünya Savaşı Tarihi (Revize ed.). Londra: Orbis. ISBN 1-85605-552-3.
- Bell, P. M.H. (1997) [1986]. Avrupa'da İkinci Dünya Savaşının Kökenleri (2. baskı). Londra: Pearson. ISBN 978-0-582-30470-3.
- Bideleux, Robert; Jeffries, Ian (1998). Doğu Avrupa Tarihi: Kriz ve Değişim. Londra: Routledge. ISBN 978-0-415-16111-4.
- Buell, Hal (2002). World War II, Album & Chronicle. New York: Tess Press. ISBN 1-57912-271-X.
- Brewer, David (2016). Yunanistan Savaş, İşgal, Direniş ve İç Savaş On Yılı. Londra: I.B. Tauris. ISBN 978-1780768540.
- Carr, John C. (2013). Yunanistan'ın Savunması ve Düşüşü 1940–1941. Barnsley: Kalem ve Kılıç. ISBN 978-1-78159-181-9.
- Carruthers, Bobb (2013). Blitzkrieg in the Balkans and Greece 1941. Barnsley: Pen and Sword Military. ISBN 978-1-78159-207-6.
- Cervi, Mario (1972). Hollow Legions. Mussolini'nin Yunanistan'daki Gaf, 1940–1941 [Storia della guerra di Grecia: Ottobre 1940 - Nisan 1941]. trans. Eric Mosbacher. Londra: Chatto ve Windus. ISBN 0-7011-1351-0.
- Cervi, Mario (1971). Hollow Legions. Mussolini'nin Yunanistan'daki Gaf, 1940–1941 [Storia della guerra di Grecia: Ottobre 1940 - Nisan 1941]. trans. Eric Mosbacher. New York: Chatto and Windus. LCCN 75-116193. OCLC 476454079.
- Clodfelter, M. (2017). Savaş ve Silahlı Çatışmalar: Kaza ve Diğer Figürlerin İstatistiksel Ansiklopedisi, 1492–2015 (4. baskı). Jefferson, Kuzey Carolina: McFarland. ISBN 978-0786474707.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
- Clogg, Richard, ed. (2008). Bearing Gifts to Greeks: Humanitarian Aid to Greece in the 1940s. Basingstoke: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-50035-8.
- Dear, I. C. B.; Foot, M. R. D., eds. (1995). İkinci Dünya Savaşı'nın Oxford Arkadaşı. Oxford / New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-214168-6.
- Electris, Theodore; Lindsay, Helen Electrie (2008). Diz Üzerine Yazılmış: İkinci Dünya Savaşının Yunan-İtalyan Cephesinden Bir Günlük. Minneapolis, MN: Scarletta Press. ISBN 978-0-9824584-4-0.
- Fischer, Bernd Jürgen (1999). Arnavutluk Savaşta, 1939–1945. West Lafayette, IN: Purdue University Press. ISBN 978-1-55753-141-4.
- Fisher, Bernd Jürgen (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South Eastern Europe. Purdue Üniversitesi Yayınları. ISBN 978-1-55753-455-2.
- Gann, Lewis H .; Duignan, Peter (1995). World War II in Europe: Causes, Course, and Consequences. Stanford, CT: Stanford University, Hoover Institute Press. ISBN 978-0-8179-3752-2.
- Gedeon Dimitrios (2001). "Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος 1940–41: Οι χερσαίες επιχειρήσεις". Ο λληνικός Στρατός και τος της Βορείου Ηπείρου [Greko-İtalyan Savaşı 1940–1941: Kara Harekatı] (Yunanistan 'da). Atina: Periskopio. ISBN 960-86822-5-8.
- Gooch, John (2007). Mussolini and His Generals: The Armed Forces and Fascist Foreign Policy, 1922–1940. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85602-7.
- Hadjipateras, C.N.; Phaphaliou, Maria S. (1995). Yunanistan 1940–41 Görgü tanığı. Anixi Attikis: Efstathiadis Group. ISBN 960-226-533-7.
- Hinsley, F. H. (1994) [1993]. İkinci Dünya Savaşında İngiliz İstihbaratı. Strateji ve Operasyonlar üzerindeki etkisi. History of the Second World War (abr. 2nd rev. ed.). Londra: HMSO. ISBN 0-11-630961-X.
- Adolf Hitler, Norman Cameron, R.H. Stevens. "Hitler's Table Talk, 1941-1944: His Private Conversations" (3rd Edition). Enigma Books. 1 Ekim 2010.
- Jowett, Philip S. (2000). İtalyan Ordusu 1940–45: Avrupa 1940–1943. ben. Oxford / New York: Osprey. ISBN 978-1-85532-864-8.
- Kaisarou-Pantazopoulou, Triantaphyllia; Beldekos, Geōrgios I.; Karytinos, Alexios (2000). Hellēnikē Aeroporia: synoptikē historia [Greek Air Force: Concise History] (Yunanistan 'da). Athens: Hypēresia Historias Polemikēs Aeroporias. ISBN 978-960-86135-5-3.
- Kallis, Aristotle (2000). Fascist Ideology Territory and Expansionism in Italy and Germany 1922-1945. Londra: Routledge. ISBN 0-415-21612-5.
- Kershaw, Ian (2007). Önemli Seçimler: Dünyayı Değiştiren On Karar, 1940–1941. Londra: Allen Lane. ISBN 978-0-7139-9712-5.
- Kitromilides, Paschalis M. (2008) [2006]. Eleftherios Venizelos: The Trials of Statesmanship. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-3364-7.
- Knox, MacGregor (1986). Mussolini Unleashed 1939–1941. Politics and Strategy in Fascist Italy's Last War. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-33835-2.
- Knox, MacGregor (2000). Common Destiny. Dictatorship, Foreign Policy, and War in Fascist Italy and Nazi Germany. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-58208-3.
- Knox, MacGregor (2000). Hitler's Italian Allies. Royal Armed Forces, Fascist Regime, and the War of 1940–1943. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-79047-6.
- Koliopoulos, Ioannis (1978). "Εσωτερικές και εξωτερικές εξελίξεις από την 1η Μαρτίου 1935 ως την 28η Οκτωβρίου 1940; Ο Πόλεμος του 1940/1941". Christopoulos, Georgios A. & Bastias, Ioannis K. (eds.). Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΕ΄: Νεώτερος Ελληνισμός από το 1913 το 1941 [Yunan Milleti Tarihi, Cilt XV: 1913'ten 1941'e Modern Helenizm] (Yunanistan 'da). Atina: Ekdotiki Athinon. pp. 358–411, 411–453. ISBN 978-960-213-111-4.
- Lepre, Aurelio (1989). Le illusioni, la paura, la rabbia: il fronte interno italiano 1940–1943 [Illusions, Fear, Anger: The Italian Home Front 1940–1943] (italyanca). Napoli: Edizioni scienceifiche italiane. ISBN 978-88-7104-132-2.
- Mackenzie, Compton (1943). Özgürlük Rüzgarı: Mihver Devletleri tarafından Yunanistan'ın İstilasının Tarihi, 1940–1941. Londra: Chatto ve Windus. ISBN 978-960-213-371-2.
- Macksey, Major Kenneth (1972) [1971]. Pitt, B.; Mason, D. (eds.). Beda Fomm: The Classic Victory. Ballantine's Illustrated History of the Violent Century, Battle Books. 22. New York: Ballantine Kitapları. ISBN 0-345-02434-6.
- Mack Smith, Denis (1982). Mussolini. London: Littlehampton Book Services. ISBN 978-0-297-78005-2.
- Maiolo Joe (2010). Cry Havoc: Silah Yarışı ve İkinci Dünya Savaşı 1931–1941. Londra: John Murray. ISBN 978-0-7195-6519-9.
- Mazower, Mark (2009) [1993]. Hitler'in Yunanistan'ında: İşgal Deneyimi, 1941–44. Londra: Yale Üniversitesi Yayınları. ISBN 978-0-300-08923-3.
- Martel, Gordon, ed. (1999). The Origins of the Second World War Reconsidered. Londra: Routledge. ISBN 978-0-415-16325-5.
- Miller, Marshal L. (1975). İkinci Dünya Savaşı sırasında Bulgaristan. Stanford University Press. s. 51. ISBN 978-0-8047-0870-8.
- Montanari, Mario (1980). La Campagna di Grecia [The Greek Campaign]. Ufficio Storico (in Italian). ben. Roma: Stato Maggiore dell'Esercito. OCLC 476593622.
- Schreiber, Gerhard; et al. (1995). The Mediterranean, south-east Europe and north Africa, 1939–1941: From Italy's Declaration of Non-belligerence to the Entry of the United States into the War. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822884-4.
- O'Hara, Vincent P. (2009). Struggle for the Middle Sea. Annapolis, MD: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-648-3.
- Paoletti, Ciro (1985). İtalya'nın Askeri Tarihi. Westport, CT: Praeger. ISBN 978-0-275-98505-9.
- Petraki, Marina (2014). 1940: Ο άγνωστος πόλεμος. Η ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν [1940 The Unknown War. The Greek War Effort in the Rear] (Yunanistan 'da). Athens: Patakis Editions. ISBN 978-960-16-6026-4.
- Piekalkiewicz, Janusz; Van Heurck, Ocak (1985). Hava Savaşı: 1939–1945. Poole: Blandford Press. ISBN 978-0-918678-05-8.
- Playfair, Tümgeneral I. S. O.; Stitt RN, Commander G. M. S.; Molony, Brigadier C. J. C. & Toomer, Air Vice-Marshal S. E. (1954). Butler, J.R.M. (ed.). Akdeniz ve Orta Doğu: İtalya'ya Karşı Erken Başarılar (Mayıs 1941'e kadar). İkinci Dünya Savaşı Tarihi, Birleşik Krallık Askeri Serisi. ben. 3rd impression, 1959. HMSO. OCLC 888934805.
- Playfair, Tümgeneral I. S. O.; et al. (2004) [1. pub. HMSO 1956]. Butler, J.R.M. (ed.). Akdeniz ve Orta Doğu: Almanlar Müttefiklerinin yardımına geliyor (1941). İkinci Dünya Savaşı Tarihi, Birleşik Krallık Askeri Serisi. II. Deniz ve Askeri Basın. ISBN 1-84574-066-1.
- Plowman, Jeffrey (2013). War in the Balkans: The Battle for Greece and Crete 1940–1941. Barnsley: Kalem ve Kılıç Askeri. ISBN 978-1-78159-248-9.
- Raugh, H. E. (1993). Orta Doğu'da Wavell, 1939–1941: Generallik Üzerine Bir Araştırma. Londra: Brassey UK. ISBN 0-08-040983-0.
- Richards, Denis (1974) [1953]. Royal Air Force 1939–45: The Fight at Odds. ben (ciltsiz baskı). Londra: HMSO. ISBN 0-11-771592-1. Alındı 11 Haziran 2015.
- Richter, Heinz A. (1998). İkinci Dünya Savaşında Yunanistan (Yunanistan 'da). trans. Kostas Sarropoulos. Atina: Govostis. ISBN 960-270-789-5.
- Rochat, Giorgio (2005). Le guerre italiane 1935–1943. Dall'impero d'Etiopia alla disfatta [The Italian Wars 1935–1943: From the Empire of Ethiopia to Defeat]. Einaudi storia. Torino: Einaudi. ISBN 88-06-16118-0.
- Rodogno, Davide (2006). Faşizmin Avrupa İmparatorluğu: İkinci Dünya Savaşı Sırasında İtalyan İşgali. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-84515-1.
- Shores, Christopher F .; Cull, Brian; Malizia, Nicola (1987). Air War for Yugoslavia, Greece and Crete, 1940–41. Londra: Grub Caddesi. ISBN 978-0-948817-07-6.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
- Sakellariou, M.V. (1997). "The Greek-Italian War Operations on the Epirote Front". Epirus: 4,000 Years of Greek History and Civilization. Historikoi Hellēnikoi chōroi. Athens: Ekdotike Athenon S.A. pp. 389–401. ISBN 960-213-371-6.
- Neulen, Hans Werner (2000). In the Skies of Europe. Ramsbury: Crowood Press. ISBN 978-1-86126-799-3.
- Schreiber, Gerhard; Stegemann, Bernd; Vogel, Detlef (1995). Akdeniz, Güneydoğu Avrupa ve Kuzey Afrika, 1939–1941: İtalya'nın savaşçılık yapmama beyanından ABD'nin savaşa girmesine kadar. Oxford University Press. s. 437. ISBN 978-0-19-822884-4.
- Steiner, Zara S. (2005). Başarısız Olan Işıklar: Avrupa Uluslararası Tarihi, 1919-1933. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-822114-2.
- Çoraplar, Craig; Hancock, Eleanor (2013). Akropolis Üzerindeki Gamalı Haç: II.Dünya Savaşı'nda Yunanistan'ın Nazi İstilasını Yeniden Yorumlamak. Leiden: BRILL. ISBN 978-90-04-25459-6.
- Svolopoulos, Konstantinos (1978). "Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος" [The Foreign Policy of Greece]. Christopoulos, Georgios A. & Bastias, Ioannis K. (eds.). Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΕ΄: Νεώτερος Ελληνισμός από το 1913 το 1941 [Yunan Milleti Tarihi, Cilt XV: 1913'ten 1941'e Modern Helenizm] (Yunanistan 'da). Atina: Ekdotiki Athinon. sayfa 342–358. ISBN 978-960-213-111-4.
- Terraine, John (1997) [1985]. Hattın Hakkı (Wordsworth ed.). Londra: Hodder ve Stoughton. ISBN 1-85326-683-3.
- Thomas, Andrew (2002). Gloster Gladyatör Asları. Oxford: Osprey. ISBN 978-1-84176-289-0.
- Verzijl, J.H.W. (1970). Tarihsel Perspektiften Uluslararası Hukuk (Brill Arşivi ed.). Leyden: A. W. Sijthoff. ISBN 90-218-9050-X.
- Zapantis, Andrew L. (1987). Hitler'in Balkan Kampanyası ve SSCB'nin İstilası. Doğu Avrupa Monografileri. New York: Columbia Üniversitesi Yayınları. ISBN 978-0-88033-125-8.
Ansiklopediler
- Preston, Paul; MacKenzie, Ann, editörler. (1996). "Mussolini'nin İspanyol Macerası: Sınırlı Riskten Savaşa". Kuşatılmış Cumhuriyet: İspanya'da İç Savaş, 1936–1939. Edinburgh: Edinburgh University Press. s. 21–52. ISBN 978-0-7486-0861-4.
- Tucker, Spencer (2012). Denizde İkinci Dünya Savaşı: Bir Ansiklopedi. ben. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-1-59884-457-3.
Dergi makaleleri
- Klapsis, Antonis (2014). "Lozan Antlaşmasını Gözden Geçirmeye Çalışmak: Pangalos Diktatörlüğü Sırasında Yunan Dış Politikası ve İtalya, 1925–1926". Diplomasi ve Devlet Yönetimi. Londra: Taylor & Francis (çevrimiçi). 25 (2): 240–259. doi:10.1080/09592296.2014.907062. ISSN 1557-301X. S2CID 153689615.
- Sadkovich, James J. (1993). "Bağlamda İtalyan-Yunan Savaşı. İtalyan Öncelikleri ve Eksen Diplomasisi". Çağdaş Tarih Dergisi. Londra: Bilge. 28 (3): 439–464. doi:10.1177/002200949302800303. ISSN 0022-0094. S2CID 159955930.
- Sullivan, Brian R. (1995). "Faşist İtalya'nın İspanya İç Savaşına Askeri Katılımı". Askeri Tarih Dergisi. 59 (4): 697–727. doi:10.2307/2944499. JSTOR 2944499.
- Tsirpanlis, Zacharias N. (1982). "1940-41 Savaşına İtalyan görüşü. Karşılaştırmalar ve sorunlar". Balkan Çalışmaları. Balkan Araştırmaları Enstitüsü. 23 (1): 27–79. ISSN 2241-1674.
- Tsirpanlis, Zacharias N. (1992). "1940-41 Savaşında Yunan ve İtalyan Askerin Morali". Balkan Çalışmaları. Balkan Araştırmaları Enstitüsü. 33 (1): 111–141. ISSN 2241-1674.
Web siteleri
- Carr, John (2007). "Yunanlılar Eksen ile cesurca karşılaştı". Speronews. Arşivlenen orijinal 10 Haziran 2011'de. Alındı 11 Haziran 2015.
- "Cronologia del Mondo 2 Kasım 1940". Cronologia.leonardo.it. 2009. Alındı 6 Ağustos 2014.
- "Yunan Hava Kuvvetleri". Yunan Hava Kuvvetleri Tarihi. 2005–2015. Arşivlenen orijinal 12 Aralık 2008'de. Alındı 25 Mart 2008.
daha fazla okuma
Kitabın
- Anamali, Skënder; Prifti Kristaq (2002). Shqiptarët gjatë luftës së dytë botërore dhe pas saj: 1939–1990 [II.Dünya Savaşı Sırasında Arnavutlar ve Sonrası: 1939–1990]. Historia e popullit shqiptar në katër vëllime (Arnavutça). IV. Tiran: Toena. ISBN 99927-1-622-3.
- Badoglio, Pietro (1948). İkinci Dünya Savaşında İtalya; Anılar ve Belgeler. Londra / New York / Toronto: Oxford University Press. OCLC 1369527.
- Beevor, Antony (1992). Girit: Savaş ve Direniş. Londra: Penguin Books. ISBN 0-14-016787-0.
- Carr, John (2012). Spartalı Kanatlar Üzerine. Barnsley, SY: Kalemler ve Kılıç Askeri. ISBN 978-1-84884-798-9.
- Ceva, Lucio (1975). La condotta italiana della guerra: Cavallero e il Comando supremo 1941–1942 [Savaşın Davranışı: Cavallero ve Yüce Komuta 1941–1942]. I Fatti e le idee. Milano: Feltrinelli. OCLC 1955885.
- Churchill, Winston S. (1948). İkinci Dünya Savaşı: Toplanan Fırtına. ben. Londra: Cassell. OCLC 219846129.
- Churchill, Winston S. (1949). İkinci Dünya Savaşı: En Güzel Saatleri. II. Londra: Cassell. OCLC 264739165.
- Creveld, Martin van (1973). Hitler'in Stratejisi 1940–1941: Balkan İpucu. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-20143-8.
- Felice, Renzo de (1990). 1940–1943 guerra'da İtalya [1940–1943 Savaşında İtalya]. Mussolini l'alleato, 1940–1945 (İtalyanca). ben. Torino: Einaudi. OCLC 901699257.
- Fowler, Will (2003). Balkanlar ve Kuzey Afrika 1941. Blitzkrieg. Londra: Ian Allan. ISBN 0-7110-2946-6.
- Deniz İşleri üzerine Führer Konferansları 1939–1945. Londra: Greenhill Kitapları. 1990. ISBN 1-85367-060-X.
- Yunan-İtalyan ve Yunan-Alman Savaşının Kısaltılmış Tarihi, 1940-1941 (Kara Harekatları). Atina: Ordu Tarih Müdürlüğü Yayınları. 1997. OCLC 45409635.
- Higham Robin (2015) [1986]. Bir Afetin Günlüğü: Yunanistan'a İngiliz Yardımı 1940–41. Lexington: Kentucky Üniversitesi Yayınları. ISBN 978-0-8131-9291-8.
- Hillgruber, Andreas (1993). Hitlers Stratejisi. Politik und Kriegführung 1940–1941 [Hitler'in Stratejisi: Politika ve Savaş 1940–1941] (Almanca) (3. baskı). Bonn: Bernard ve Graefe D.L. ISBN 3-7637-5923-9.
- Hitler, Adolf; Bormann, Martin (1961). Genoud, François (ed.). Adolf Hitler'in Ahit: Hitler-Bormann Belgeleri, Şubat-Nisan 1945. Londra: Cassell. OCLC 185760846.
- Keegan, John (2005). İkinci dünya savaşı. Penguen. ISBN 0-14-303573-8.
- Kershaw Ian (2000). Hitler, 1936–1945: Nemesis. Londra: Allen Lane. ISBN 0-7139-9229-8.
- Kirchubel, Robert; Gerrard, Robert (2005). Karşı Planlar, Barbarossa Operasyonu 1941: Kuzey Ordu Grubu. Kampanya. II. Oxford: Osprey. ISBN 1-84176-857-X.
- Knox, MacGregor (1984). "Faşist İtalya Düşmanlarını Değerlendiriyor, 1935–1940". Mayıs ayında Ernest R. (ed.). Birinin Düşmanlarını Bilmek. İki Dünya Savaşı öncesi İstihbarat Değerlendirmesi. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 0-691-04717-0.
- Kuzu, Richard (1998). Mussolini Diplomat olarak. Londra: John Murray. ISBN 0-88064-244-0.
- Mack Smith, Denis (1974). Askeri Lider olarak Mussolini. Stenton Dersi. Okuma: Reading Üniversitesi. ISBN 0-7049-0204-4.
- Mack Smith, Denis (1976). Mussolini'nin Roma İmparatorluğu. Londra / New York, 1976: Longman. ISBN 0-582-50266-7.CS1 Maint: konum (bağlantı)
- Mack Smith, Denis (1983). Mussolini. Londra: Grenada. OCLC 655460413.
- Muggeridge, Malcolm, ed. (1948). Ciano'nun Diplomatik Makaleleri. Londra: Odhams. OCLC 753172847.
- Muggeridge, Malcolm, ed. (1947). Ciano'nun Günlüğü 1939–1943. Londra: Heinemann. OCLC 6941231.
- Neulen, Hans Werner (2000). Avrupa göklerinde - Hava Kuvvetleri 1939-1945 Luftwaffe ile ittifak kurdu. Ramsbury, Marlborough, Birleşik Krallık: Crowood Press. ISBN 1-86126-799-1.
- Papagos, Alexandros (1949). Yunanistan Savaşı 1940–1941 (Alfa ed.). Atina: J. M. Scazikis. OCLC 3718371.
- Payne, Stanley G. (1995). Faşizmin Tarihi 1914–45. Londra: UCL Press. ISBN 0-299-14874-2.
- Prasca, Sebastiano Visconti (1946). Io Ho Aggredito La Grecia [Yunanistan'a Saldırdım]. Seconda guerra mondiale; colezione di memorie, diari e studi (İtalyanca). V. Milano: Rizzoli. OCLC 23489678.
- Francesco Pricolo (1946). Ignavia contro eroismo; l'avventura italo-greca, ottobre 1940 - Nisan 1941 [Kahramanlık Karşı Kayıtsızlık: İtalyan-Yunan Macerası: Ekim 1940 - Nisan 1941]. Roma: Ruffolo. ISBN 88-428-1604-3.
- Rintelen, Enno von (1951). Mussolini als Bundesgenosse. Erinnerungen des deutschen Militärattachés, Rom 1936–1943'te [Müttefik Olarak Mussolini: Roma'daki Alman Askeri Ataşesinin Anıları, 1936–1943] (Almanca'da). Tübingen / Stuttgart: Rainer Wuderlich Verlag Hermann Leins. OCLC 887128808.
- Sullivan, Brian R. (2002). "Bir Adamın ve Yalnızca Bir Adamın Gösterdiği Yer. İtalya'nın Bağlantısızlıktan Suç Olmamaya, Savaşa Giden Yolu, 1937–1940". Wylie, Neville'de (ed.). İkinci Dünya Savaşı Sırasında Avrupalı Tarafsızlar ve Kanuni Olmayanlar. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-64358-9.
- Balkan Kampanyası 1940–1941. West Point, NY: Askeri Sanat ve Mühendislik Bölümü. 1948. OCLC 680001502.
- Walker Ian W. (2003). Iron Hulls, Iron Hearts; Mussolini'nin Kuzey Afrika'daki Elit Zırhlı Tümenleri. Ramsbury: Crowood Press. ISBN 1-86126-646-4.
- Weinberg, Gerhard L. (1994). Silahlı Bir Dünya: İkinci Dünya Savaşı'nın Küresel Tarihi. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-44317-2.
- Willingham Matthew (2005). Tehlikeli Taahhütler: Yunanistan ve Girit Savaşı: 1940–1941. Staplehurst UK: Spellmount. ISBN 978-1-86227-236-1.
- Wint, Guy; Pritchard, John (1999). Calvocoressi, Peter (ed.). İkinci Dünya Savaşı'nın Penguen Tarihi. Penguin Books. ISBN 978-0-14-195988-7.
- Wylie, Neville, ed. (2002). İkinci Dünya Savaşı Sırasında Avrupalı Tarafsızlar ve Kanuni Olmayanlar. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-64358-9.
- Zabecki, David T., ed. (1999). Avrupa'da II.Dünya Savaşı: Bir Ansiklopedi. Routledge. ISBN 978-0-8240-7029-8.CS1 bakimi: ref = harv (bağlantı)
Dergiler
- Taşıyıcı Richard C. (Ekim 2003). "Hitler'in Masa Sohbeti: Rahatsız Edici Bulgular". Alman Çalışmaları İncelemesi. 26 (3): 561–576. doi:10.2307/1432747. ISSN 2164-8646. JSTOR 1432747. S2CID 165484812.
- Ceva, Lucio (1979). "La campagna di Russia nel quadro strategico della guerra fascista" [Faşist Savaşın Stratejik Çerçevesinde Rusya Kampanyası]. Politico. Saggi di Enzo Collotti ve diğerleri. OCLC 848260125.
- Creveld, Martin van (1971). "25 Ekim 1940: Tarihi Bir Bulmaca". Çağdaş Tarih Dergisi. Adaçayı. 6 (3): 87–96. doi:10.1177/002200947100600306. ISSN 0022-0094.
- Creveld, Martin van (1974). "Afete Giriş: İngilizlerin Yunanistan'a Yardım Kararı, 1940–41". Çağdaş Tarih Dergisi. Adaçayı. 9 (3): 65–92. doi:10.1177/002200947400900303. ISSN 0022-0094. S2CID 220875543.
- Sadkovich, James J. (1989). "Yenilgiyi Anlamak. İtalya'nın İkinci Dünya Savaşındaki Rolünü Yeniden Değerlendirmek". Çağdaş Tarih Dergisi. Londra: Bilge. 24: 27–61. doi:10.1177/002200948902400102. ISSN 0022-0094. S2CID 161195027.
- Sadkovich, James J. (1 Mayıs 1994). "1940–1941 İtalyan-Yunan Savaşı Sırasında İtalyan Morali". Savaş ve Toplum. Langhorne, PA: Gordon ve Breach. 12 (1): 97–123. doi:10.1179/072924794794954323. ISSN 0729-2473.
Yetki kontrolü  |
|---|